Charlotte-s-Blog

Kibbelende kinderen op vrijdagmiddag, vreemde katten in de tuin en meer van dat soort zaken.Hmmm…vroeger, toen ik nog kinderloos was, zei ik wel eens gekscherend, neuh, we hebben genoeg aan elkaar, we delen niet graag, dus geen kinderen voor ons. Dat was een aantal levens geleden, vriendjes trouwens ook.Ik schrijf dit te midden van een huis vol kleuters die over elkaar heen buitelen, veel lawaai maken, ik pak de decibelmeter er even bij..en..ja, meer dan 80 decibel produceren wat boven de norm is. Maar ik word niet gek, nog niet. Ik schrijf mijn blog, ben zen, speel scheidsrechter, ben de kok, de wc-juf, de trooster, want af en toe gaat er een onderuit, red mijn kat van penibele situaties aangezien ze gisteren pas weer naar dierenarts is geweest en ondertussen geniet ik van de afkoelende regen die eindelijk plenst. Alle ramen open en ja, de buren mogen dus meegenieten van de bruisende bal kleuters hier in huis. Sheer up, that’s life. Enfin, ondertussen merk ik dat tussen het heerlijke regen-odeurtje een penetrant luchtje naar boven komt. En helaas herken ik dat maar al te goed. Vreemde katten die onze tuin zien als hun openbare toilet. Ik walg, want dit is echt vies. Ik hoor je denken: ‘je hebt toch zelf ook een kat!?!’Ja, maar haar kattenbak houd ik schoon, ze poept netjes op de bak dus de behoefte om elders haar droppings te deponeren heeft ze niet. Ik heb gelezen dat wanneer een huiskat in andermans tuin de behoefte doet (natuurlijk niet die van haarzelf) de kattenbak niet schoon is. Zo smerig kunnen baasjes dus zijn. Is eigenlijk hetzelfde met sommige hondenbaasjes, kak overal op de stoep, echt vies. Maar wat ertegen te doen? Niks dus…in mijn tuin kan ik het in ieder geval schoonmaken, peper strooien en andere natuurlijke middeltjes. Dus, morgen naar de tuin & dierenwinkel om de boel weer in gareel te krijgen. En kattenvriend of niet, de tuin staat bol van vogelnestjes met jongen dus ik wil even geen moordpartijen zien, veroorzaakt door derden (de vreemde katten). De priemende ogen van de Vlaamse Gaaien en de Kraaien vind ik al erg genoeg. Ieder jaar weer prijs, ze proberen de uitvliegende vogeltjes in de lucht te snappen, echt afschuwelijk om te zien. Maar ook daar, je doet er niks aan (af en toe probeer ik wel in te grijpen) ik moet helaas de natuur de natuur laten. De mens bemoeit zich er al veel te veel mee.En dan andere wat meer algemene zaken. De kranten heb ik afgelopen weken meer terzijde moeten leggen. Helaas en stiekem ook niet, het geeft rust. Stof tot nadenken heb ik immers meer dan genoeg. Voor zij die mij kennen weten dat ik de afgelopen bijna zes jaar mijn moederrol heb omarmd en dat mijn werkzame leven iets meer naar de achtergrond was verplaatst. Maar zoonlief wordt groot, steeds meer zelfredzaam en mama hier, ik dus, krijgt daardoor steeds meer lucht om ook weer eens in een andere rol te kruipen. Eerlijk is eerlijk, ook dat is weer wennen. Ik heb zes jaar geleden, na bijna 21 jaar in het bedrijfsleven te hebben gewerkt met méér dan 40 uur per week te draaien het moederschap echt last minute mogen omarmen en heb daar royaal voor gekozen en van genoten. Dat was wennen en een aanpassing die veel energie heeft gekost want de volledige zorg voor een kind met een part-time functie is even iets anders en pittiger dan een 40-urige werkweek. Maar ik heb alles met veel liefde en vreugde gedaan. En nu is het weer wennen. Want mijn gezin zie ik ineens minder, zoonlief moest al gelijk uit logeren, mijn man maakt werkuren die vroeger voor carrièrejagers bestemd waren (daar kan menig jong mens zich een voorbeeld aan nemen) en dus ook weinig thuis, kortom afgelopen twee weken heb ik al een behoorlijk voorproefje gehad van wat mij/ons te wachten staat. Ik heb nog een lunch gehad met een vriendin en ik denk zowaar dat dat voorlopig de laatste gaat zijn voor de komende tijd. Want de tijdsbesteding wordt anders. Ik heb een functie aangenomen waar ik veel lees-en denkwerk zal gaan verrichten. Lezen is een hobby, denken doe ik heel de dag door en kan gelukkig ook al wandelend. Dus hersengymnastiek en lichamelijke conditie blijven op peil. Ik heb er een goed gevoel bij. Wellicht gaat het ten koste van de frequentie van mijn blogs maar ik doe mijn best om jullie te blijven bereiken. Die schrijft, die blijft nietwaar? En zie, inmiddels is het zondagochtend, en ik ben er nog…haha, een beetje verspreid over het weekend. Geniet nog van deze rustige, heerlijke vrije dag. Decibel is op dit moment bibliotheekniveau zaligggggggggg, haha!!!Fijne zondag en (voor velen) geniet van de korte werkweek…Liefs Charlotte.

Ik proost op de vakantie maar kan het niet laten om jullie nog één keer deze week lastig te vallen met mijn blog. Een lege pagina staarde mij aan afgelopen week en ik was vorige week vrijdag eigenlijk al van plan om jullie een laatste blog te schrijven zo vlak voor de vakantie. Dat is niet gelukt, het leven walste er regelrecht doorheen en ziehier, de laatste uurtjes van de dinsdag, de donderdag en deze vrijdag krijg ik ineens inspiratie en voel ik de node om de blog alsnog als een kleine prioriteit-zaak te zien. Anders heb ik geen rust, maar niet heus. De meivakantie is begonnen en, nou ja, vakantie, dus werk is geen prioriteit. 1 jaar!:Afgelopen week had ik overigens een mijlpaal. Mijn blog en mijn website bestaan een jaar. Jeuy. Ook best een dingetje. Vooral de confrontatie dat een jaar zo snel voorbij is gevlogen. Aan wat er allemaal in die tussentijd is veranderd. Sabbatical (en eigenlijk vind ik dat geen leuk woord meer) is zonder veel effect voorbijgevlogen. Inmiddels heb ik er een aantal nieuwe taken bijgekregen, ik lees ook nog steeds de krant intensief, korter maar wel intensief. Word daar niet echt blijer van maar gelukkig, door mijn blog, ook niet sipper. Een aantal zaken houdt de gemoederen wel bezig. Denk aan Oekraïne, denk aan de aanhoudende droogte, of wat ik al jaren roep, de zorgen om ons drinkwater.Kostbaarheid is een subjectief gegeven:En dat laatste zou ik nu eens even willen aankaarten. Jaren geleden, en dan heb ik het echt over 20 jaar geleden, toen ik een pan met een stuk keukenrol ontdeed van de resten botervet, zei iemand tegen mij,: “wat doe jij nou? Dat dure papier gebruiken om die pan schoon te maken!” Dus ik zei,"ja, waarmee anders?"  “Nou, met warm water”, was het antwoord. Toen zei ik: “Weet je wel hoe kostbaar ons water is? Laat staan dat ik wil voorkomen dat er een verstopping wordt veroorzaakt op den duur door al dat vet?” Het antwoord was: “Water kost toch geen flikker en waar heb je anders ontstopper voor?!”…………..Waarop ik zei: “Omdat water “niks” kost is het niet kostbaar? Meer een subjectief gegeven zou ik zeggen want dat ligt toch geheel aan de waarde wat je aan iets hecht. Wacht maar tot de tijd aanbreekt dat we met z’n allen snakken naar schoon drinkwater”. Een beetje medelijdende blik was alles wat ik kreeg. Gisteren stond in de krant dat ons schoon drinkwater onder druk komt te staan.Maar goed: Want we spoelen schoon drinkwater door de plee (schuldig, maar ik roep al jaren om een andere oplossing en ik gebruik de stopknop en kleine knop waar die voorhanden is), we douchen veel te lang en te vaak (nee, ik niet of het moet extreem warm zijn en ik beplakt van het zweet), we vullen massaal onze badjes (ja, schuldig), de industrie loost zijn chemische troep in onze rivieren, grond wordt vervuild en daardoor ook ons grondwater, waardoor ons drinkwater wordt bedreigd, het klimaat wordt steeds warmer (ja, we leven straks in Egyptische omgeving, lees woestijn, en ik zit daar echt niet op te wachten). En zo gaan we door. Het kan veel mensen niet ontgaan zijn dat ik best wel actief voor het milieu opkom. Ik ben tegen bomenkap als dit alleen maar nodig wordt geacht voor de architectonische natte droom van een ontwerper die over vergezichten rept bij een nieuw te bouwen zwembad, ik walg van het feit dat na zoveel jaren overtollig hemelwater (de laatste was in de zomer van 2021) nog steeds niet fatsoenlijk kan worden opgevangen. Want alles kost geld. Geld, geld, geld, geld. Geld:Schiphol wil meer geld bij (na al die miljoenen coronasteun die ze hebben ontvangen) overheidsbanen moeten meer geld bij, verduurzaming moet heel veel geld kosten, het onteigenen van boeren (vanwege het stikstofprobleem) moet heel, heel veel geld kosten. En de gewone burger? ?  ?  ?  ?  ?  ?  ?  ?  Ja, dat kun je je afvragen. We moeten van het gas af, of we dat even zelf willen bijlappen. Ja zeg! We moeten allemaal elektrisch gaan rijden, of we even allemaal een nieuwe, elektrisch aangedreven auto willen kopen, ja zeg! We mogen bij voorkeur, alsjeblieft, dankjewel, nog maar 5 minuutjes douchen, geen probleem maar kom op zeg. Ons spaargeld verdampt en straks mogen we een negatieve rente gaan betalen voor service die we niet krijgen van de banken. Ja de bonussen van de directeuren, die mogen we betalen. Kom op zeg. En zo kunnen we doorgaan. Maar ik had het over het water. Niet het geld dat als water moet vloeien in deze bananenrepubliek.Droogte:Want ziehier, we kampen, in april 2022, al met een ongekende droogte, nog niet bedreigend, maar wel alarmerend. Hm. Hoe had dit toch voorkomen kunnen worden? Betere opslag en opvang water? Industrie meer laten hergebruiken in plaats van gebruiken? Veeteelt minstens halveren? Veeteelt kost veel water. En wordt ook nog eens voor een groot deel geëxporteerd. Rundvlees staat bovenaan, voor een kilo is er 15.500 liter water nodig (!!!!). Voor een kilo varkensvlees is 6000 liter nodig en voor kippenvlees 4300 liter. Reden nummer 10.000 om geen vlees meer te eten. Los van je gezondheid. Onbewust bewust:Maar niet alleen vlees is een waterverslinder. Wat dacht je bijvoorbeeld van de populaire avocado? Het lievelingseten van de ‘bewuste’ foodlover. Momenteel varieert de waterbehoefte voor het telen van één kilo avocado's tussen de 600 en 700 liter. Lees het nog maar eens . En een kilo avocado’s zijn pak em beet 5 avocado’s? Dat is een hoge prijs die we betalen. Al eens op een avocadoplantage geweest? In Zuid-Spanje? Want hier groeien ze officieel niet. Meer hoef ik niet te zeggen denk ik. Ik ben hem al bewust minder gaan kopen en eten. Je zou dus kunnen zeggen dat je voedselafdruk ook veel invloed heeft op het milieu. Dat wisten jullie vast en zeker al maar ik vertel het toch nog eens. Want voor het produceren van voedsel is zoet water nodig. De aarde bestaat voor 70% uit water, 3 % daarvan (!) is zoet water. Zoooo…da’s weinig. En in 70 jaar tijd is de wereldbevolking niet verdubbeld maar verdrievoudigd. Van 2,6 naar 7,8 miljard mensen.Kleine stap:Tuurlijk ga ik je nu niet vermoeien met de procentjes aan daadwerkelijk drinkwater dat er over de gehele Aarde beschikbaar is etc. . Ik vind cijfertjes leuk maar een ander kan er behoorlijk vermoeid van raken. En ik wil je al helemaal niet ongerust maken maarreh, je kunt beter een glaasje water extra drinken dan elke week die avocado kopen en je stukje vlees op het bord. Want als je elke dag 2 liter water drinkt heb je op jaarbasis het water gedronken dat een kilo avocado aan drinkwater kosten om ze te produceren. Laat staan om ze nog tot hier te krijgen. Kleine stap voor de mens, grote stap voor de natuur.Proost op jouw en het leven.Liefs Charlotte

Vandaag, 12 april 2022 is een prachtige lentedag. Althans, dat belooft het te worden. Stralend zonnetje, het gezin is nagenoeg hersteld van griep en verkoudheid, zoonlief gaat met een lach op het gezicht naar school. En dat laatste is een verschil met pak em beet twee maanden geleden. Ik verdenk de stuiterbal ervan dat het vooruitzicht van een aanstaande vakantie en andere vrije dagen in de zeer nabije toekomst daar heel veel mee te maken hebben maar het werkt en het is heel verademend. Enfin, evengoed trekken andere zaken in het leven dan wel weer als een grijze schaduw over mijn gemoed. Op zo’n moment ben ik altijd weer blij dat het krijgen van een depressie blijkbaar niet in mijn genen zit omdat ik toch altijd weer een stukje blauwe lucht en een stralende zon aan de horizon ontwaar. Maar eerlijk is eerlijk, ik wil ook wel eens in mijn schulp kruipen en denk: krijg toch allemaal de kolere, ik doe niet meer mee. Reken niet op mij, ook ik ben moe, ook ik ben niet vrolijk, ook ik vind dat de mens niet deugt, niet eerlijk is, hypocriet is, inhalig en egocentrisch. Maar dat stemmetje hè, dat eeuwige stemmetje. Niet dat ik vind dat ik de wereld kan redden, maar ik kan wel het stukje in mij omgeving zonnig en gelukkig proberen te houden. Dat is het waard. Maar wat kan mij dan in een mineurstemming brengen, vraag je je misschien af? Nou feitelijk de tegenstrijdigheden van het leven. En dan vandaag voornamelijk de haaks op elkaar staande nieuwsberichten in de krant. Komt ie:  ‘Nieuwbouwwoning onbetaalbaar’Zoals ik al schreef, laatst in mijn vorige blog, veel geld hebben is slechts voor de happy few haalbaar. Zo blijkt wel uit de eerste krantenkop die ik hierboven noteerde. Want wat blijkt, een maximale hypotheekopname momenteel is voor de meeste mensen geen haalbare factor: een fulltime loodgieter (= 40 uur)  en een parttime leerkracht (= 28 uur) krijgen een maximale hypotheek van 280.000! En voordat je roept, ja het is tegenwoordig zo duur: DAT WAS HET IN MIJN TIJD OOK! Want de rente stond 4 x zo hoog als de rente nu en ik kon ook ‘maar’ een hypotheek van 135.000 krijgen bij een fulltime salaris. En betaalde dus evenveel rente voor dat lage bedrag als tegenwoordig voor een 4 ton-hypotheek.  Je was jong, je was één groot vet risico voor de bank, want job hopper was het etiket dat je destijds opgeplakt kreeg al was je dat misschien niet, er was een kredietcrisis gaande (en dat zou echt nooit meer goedkomen) en ouders die garant staan voor jou, nouuuuu dat was toen nog niet zo’n term die je veel hoorde. Ja 25-jarige, er is onder de eindstreep niet heel veel veranderd want de kansen op de huizenmarkt zijn maar voor korte duur gunstig geweest, voor de Happy Few, alweer. Kansen? Hadden wij ook niet of weinig, want het was ook toen onbetaalbaar. Net zo goed. Appartement (te) duur gekocht, markt stort in elkaar, appartement met groot verlies verkocht. Restschuld.Voorbeeldje: Toen ik 25 lentes oud was, huurde ik mijn appartement want koop was uitgesloten! Huur was ook moeilijk daar niet van maar net iets haalbaarder. Voor koop? Daar moest je een jaar of 30-35 voor zijn. Sparen, baanzekerheid hebben, een solide relatie was ook wel een pré. Je ging voor een tussenligger, want dat was betaalbaar, 3 slaapkamers en een badkamer/douchehok, wel vlak bij groen, liefst niet in het centrum maar ook niet te ver ervan verwijderd. Opknapper mocht, zeker. En als je mazzel had kon je voor de deur parkeren. Dat waren de eisen. Hoe anders nu. Een half vrijstaand of vrijstaand huis met tuin géén postzegelformaat!  Vier slaapkamers en garage. Tja en die zijn nogal schaars. En nee, niet omdat ‘oude mensen van 40- en 50 jaar’ die woningen bezet houden. Want een veertiger en vijftiger is geen oud mens. Dat zijn mensen die midden in het leven staan met misschien nog jonge kinderen (ja die hebben wij nog ja) en ambities. Er zijn geen woningen beschikbaar omdat:- de overheid heeft besloten dat we allemaal zo lang mogelijk thuis moeten blijven wonen en dus de bejaardenhuizen werden gesloten. Daarmee hou je een hele grote groep woningen bezet met mensen die eigenlijk niet echt meer voor zichzelf kunnen zorgen. Dat doen de kinderen van 40-en 50- en 60 jaar oud wel voor de overheid. Die generatie die ook nog een drukke baan hebben (35+ uur per week) en nu ik erover denk, jouw ouders dus, lieve twintiger en dertiger.- omdat er heel veel oude woningen werden gesloopt want het was te duur om te onderhouden.- omdat we in een pokkenklein land wonen dat overvol is. Helaas niet van natuur, maar wel van landbouw, veeteelt, woningbouw en industrie. En mensen natuurlijk. Zeg maar, we stikken eigenlijk zo’n beetje. Maar dat maakt niet uit. Dood gaan we toch, nietwaar, ‘over-nuchtere’ generatie?- Omdat we niet willen delen. Iedereen wil alleen(!) in een eigen woning wonen. Nee, echt niet voor iemand zorgen, gétver. Het idee alleen al, je leven is al zo druk…………………..Kanttekening: ik snap het hoor, echt, maar er zoveel meer aan de hand.Volgende kop:  ‘Meer multimiljardairs dankzij cryptomanie’.  Zoals ik al schreef laatst: veel geld hebben is slechts voor de 'Happy few'. Zo blijkt ook uit dit artikel.Ben je dertien jaar geleden ingestapt? Ja, dan heb je prijs, jij bent één van die happy fewwwwwww.Negentien mensen wereldwijd, om precies te zijn. Ik bedoel maar. En dan de foto bij die kop. Het krioelde er van de mensen op de cryptobeurs in Florida. Dus als je even krap zat, helaas, de beurs die je alles kon vertellen over dit fenomeen was overzee en we weten, een vliegticket is best prijzig. Een groeiend aantal particulieren stapt nog in de bit coin. Grappig feitje; ze wantrouwen allemaal de bestaande valuta. De valuta waarmee je je eerste huis koopt, waarmee je ouders je studie(s) hebben betaald, je eten en kleding mee hebben betaald, je hobby’s, je verjaardagscadeaus, vakanties enzovoort. Misschien (als je heel veel geluk hebt, je eerste eigen auto?)…maar goed, staat je vrij, ik zou ook wel wantrouwend staan tegenover die eerlijk verworven valuta. Moet je veel te hard voor werken joh, is niks. Word je moe van. Bit coin is de shit!En dan de laatste: ‘Bijna over de datum is de nieuwe goudmijn’. Ik werd er stil van. Nog steeds. Dit is dus mis in onze maatschappij, met ons als mens. Dit gaat dus om een supermarktconcept, en echt, het idee is prachtig, dat de verkeerde mensen trekt. Het is bedoeld, en iedereen die mij kent weet dat ik mij dit heel erg aantrek, voor de mensen die hun dagelijkse boodschappen, hun dagelijkse behoefte dus, zelfs niet eens meer bij de Aldi kunnen betalen! De Aldi:De goedkoopste supermarkt van Nederland en zelfs daar je boodschappen niet…meer…kunnen… betalen. Laat dat eens even tot je doordringen. Nou, twee opvallende dingen stonden in dit artikel. Eén ervan heb ik ooit al eens aangekaart: Het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (het NIBud) weet niet (!) wie de mensen zijn die zelfs hun boodschappen bij de Aldi niet meer kunnen betalen maar ook niet bij de voedselbank terecht kunnen.

Terug van weggeweest lieve fans, want behoorlijke griep/verkoudheid te pakken, en nog steeds niet helemaal erbovenop. En tot overmaat van ramp is zoonlief nu aan de beurt, het leven hobbelt in slow motion, maar helaas wel tjokvol, door. Enfin, ik heb nog ergens kans gezien om tussen de bedrijven door het circus te bezoeken. Wauw, ik was mij er eigenlijk niet van bewust dat het nog echt zo’n geliefde attractie is. Maar het circus bestaat nog en draait op volle toeren, het was uitverkocht. Big Business. De laatste keer dat ik als kind een circus bezocht was ik niet veel ouder dan mijn zoontje nu, ongeveer 40 jaar geleden. Dat was nog tijdens het era van olifanten, leeuwen en dat soort wilde dieren die niet in een circus thuishoren maar waar ik ze wel ooit zag. Geen fan:Om maar meteen te benoemen, ik ben dus geen fan van dit soort tijdverdrijf. En ik denk ook zeker te weten dat het succes van een circus niet nog eens 100 jaar zal of kan duren. Althans niet die van het type wat ik die zondag zag. Samen met één van mijn metgezellen, maar dan één van een kleine generatie jonger dan mij, hebben wij ons verwonderd over dit fenomeen. En dat wat ik dacht sprak zij uit. Het is niet meer van deze tijd. Stel je dit voor: We leven in een tijd waarin alles versneld gaat, sneller dan snel zelfs, want ik hou het soms niet meer helemaal bij. Wat we vandaag uitvinden is morgen alweer ouderwets. Soort van ‘ik stond er bij en ik keek er met een melancholisch gevoel naar’. Wat een bestaan. Wat een harde werkers. Daar kan zich menigeen van de ‘gewone burgers’ een heel groot voorbeeld aan nemen. De kaartjes verkopers zijn ook de popcorn verkopers en tevens de clown/acrobaat of paardentemmer die we zagen in de show. En de dame die meehielp bij het plaatsen van de gasten had later maar liefst 3 (!) acts en hielp met het opruimen van diverse attributen in de arena en de kamelentocht die de kinderen na afloop nog mochten maken. Frappante bijkomstigheid: ’ze was ook nog eens moeder van twee kleintjes’. Wij bezochten de middagshow, ze hadden om 20.00 uur ’s avonds ook nog een avondshow. Hetzelfde riedeltje overnieuw, ik schat, grofweg, een drie kwartier tot een uurtje pauze maximum ertussen. Maximum! Na afloop je dieren verzorgen, jezelf verzorgen. Het circus telt veel leden...hmmm geen vetpot lijkt mij. Dus ik zeg: RESPECT! Echt, deze mensen, ik vind het bijna buitenaards knap wat ze doen. Want wie werkt nog zo hard? Of nee, ik zeg het verkeerd, wie wil nog zo hard werken?! Zelfs mijn 40-urige werkweek vroeger, die meer dan eens werd overschreden, staat in pittig contrast met wat ik deze mensen zag doen. Trouwens, ook met de werkweek van vroeger, van vóór onze tijd. Men komt van ver maar een zes daagse werkweek was normaal. Ik moet er niet aan denken al ben je als moeder 24/7 bezig maar dat voelt denk ik anders. Nu hoor je de mensen voortdurend roepen dat ze minder uren willen werken (en dat kan en is ook terecht) maar wel de zelfde levensstijl willen behouden. En dat is dan weer beetje moeilijker. Zeker in de huidige tijd. Daadwerkelijk weinig uren draaien en puissant rijk worden, dat gaat niet goed samen. Ja, voor de happy few. Dus je geluk kun je natuurlijk altijd beproeven, maar goed. Je zult er eenvoudigweg iets voor moeten doen. En laat je maar niet verleiden door al die middelmatige Nederlandse sterretjes die je in hun You Tube filmpje vertellen dat je letterlijk met helemaal niks doen je geld kunt verdienen. De enige die veel geld verdient is degene die je via dat filmpje voor de gek staat te houden. Denk aan sterretjes als de vriendin-mishandelaar, of die gokcampagnes bv waar voetbalsterren je proberen te verleiden tot heel gemakkelijk geld verdienen. Door te gokken nota bene! Pff…waar je je voor leent. Je krijgt je hals kennelijk nog niet vol genoeg als je dit soort reclames ondersteunt. Duur-duurder-duurst:Enfin. De wereld staat nu sowieso op zijn kop. Het stond er al heel lang aan te komen en toch zijn we allemaal onaangenaam verrast doordat we gezellig struisvogelpolitiek hebben bedreven. Want iedereen is ineens verbaasd over de dure supermarktprijzen, Diezelfde supermarkten die ineens niet meer zo’n fantastische omzet draaien als tijdens de lockdowns, acherm, maar nog steeds veel winst hoor! Brandstof en energieprijzen rijzen het dak uit, letterlijk en figuurlijk voor degene die niet goed geïsoleerd zijn en qua luxe zijn de vakanties duurder! Heb je de vliegtickets voor twee volwassenen en een kind al eens bekeken? Is bijna voor de prijs wat vroeger de vakantie all-in kostte (ja ik kan dat al zeggen, vroeger). Accommodatie zit er dus nog niet bij en vervoer ter plekke ook niet. Oké, ligt er wel aan wanneer je waar naartoe gaat uiteraard, maar toch. Opvallend feitje. Wij gaan dus niet! Voorlopig. Kuddedier?:Ik heb sinds een maandje of twee weer de markt ontdekt. En nu las ik in de krant dat ik kennelijk niet de enige ben. Nog een opvallend feitje, ik ben dus een kuddedier zonder dat ik het door heb. Ja, ik vind het jammer voor mijn vaste groentewinkel maar ik probeer zoveel mogelijk lopend te doen en de markt ligt dus letterlijk op 5 minuutjes loopafstand. Tuurlijk ga ik ook nog naar mijn speciaalzaakje maar dat is als ik iets heel speciaals nodig heb. De rest kan ik zelf. De herontdekking van het leven:Ook herontdekt, mijn kookboek van Donna Hay. Of koken op dwars door de koelkast. Opmaken die hap. Niks meer verspillen. Mijn opslag van oude spullen die ik weer driftig wissel. Je wordt creatiever. En dat alles op een moment dat we dachten dat alles weer bij het “oude normaal” zou komen. Nieuwsflits: Het oude normaal is voorlopig en misschien wel forever gone with the wind! We staan aan de vooravond van een oorlog, we zitten sowieso al middenin een nieuwe crisis, China sluit zijn deuren weer vanwege Covid en dat is nog maar het topje van de ijsberg. We zijn straks allemaal failliet: failliet in medeleven en empathie, failliet in goede voeding (en nee ik bedoel dan niet de zonnebloemolie) en ook de financiële rijkdom. Probeer te genieten van alles wat je al hebt: denk aan een warm bed, een dak boven je hoofd, goede gezondheid, genoeg te eten, warme douche, schoon drinkwater. Want zelfs dat geldt niet voor alle inwoners van Nederland. Er is belachelijk veel (verborgen) armoede.  Probeer geen dingen te veranderen waar je totaal geen grip op hebt. Probeer goed te doen naar de medemens waar je kan. Leef je leven, dubbel en dwars. En goed, rijk word je er niet van maar als je het goed aanpakt, ook niet armer! Het leven is namelijk één groot Circus! Hard werken dus.Liefs Charlotte.

Even een korte Blog tussendoor. Wil het gewoon weer even gezegd hebben. Zo aan het einde van het jaar stijgt bij mij het peil van sentiment. Emoties en melancholie gemixt met een dikke dot geluk en algeheel gevoel van tevredenheid in de aller positiefste zin van het woord. Dat komt door van alles. Door de lampjes in huis, door de geur van eigen gebakken taart, cake etc , het verheugen van zoonlief op Kerst (Sint is een bijzaak), herfstwandelingen noem maar op. Van mij mocht de periode van Kerstmis en zo wat langer duren. Het liefst maakte ik er mijn werk van, echt. Ook nu, terwijl ons het zwaard van Damocles wederom boven het hoofd lijkt te hangen zie ik nog steeds al het moois om ons heen. Maar ja, ergens in mijn onderbewustzijn is steeds een stemmetje dat roept; “niet iedereen heeft het zo goed als jou, niet iedereen kan genieten van deze periode want geen geld, geen leuke thuissituatie, oorlogsgeweld-gebied, huiselijk geweld, baan op de tocht, de zoveelste Lock-down dreiging et cetera. Of je staat met je kind(eren) aan de grens bij Polen in de hoop dat ze je eindelijk doorlaten”. Voel je? Dus je leven is volmaakt perfect en toch ben je niet in staat om voor 100% hiervan te genieten omdat, daar komt ie, dat eeuwige schuldgevoel blijft jengelen.

De persoonlijke noodzaak:Eigenlijk had ik dit blog afgelopen zaterdag al willen schrijven. Dat komt omdat de afgelopen week een aantal dingen zijn gebeurd waarover ik mij ernstig zorgen maak. Toen bedacht ik: "ik ga genieten van mijn weekend, samen met mijn zoon en mijn vriend". De gebeurtenissen zijn het simpelweg niet waard om kostbare tijd die je met je dierbaren hebt te verspillen aan de domheid van de mens. Eerlijk gezegd had ik wel gedacht of gehoopt dat het aansnijden van iets minder leuke onderwerpen verleden tijd zou zijn. Maar bungelend aan mijn liefde voor het leven voel ik mij toch, helaas, na de gebeurtenissen van de afgelopen vrijdag, zaterdag en inmiddels ook zondag in Rotterdam, Groningen, Tilburg, Roermond, Stein (het komt steeds dichterbij) en enkele andere berichten die ik van de week in mijn ooghoeken zag langs flitsen genoodzaakt om mijn gedachtes op papier te zetten. Zo, dat was een lange zin. Schaamte:Zo langzaamaan begin ik mij echt te schamen. Waarom dan denk je? Nou, omdat ik een Nederlander ben. Aangezien de mens geprogrammeerd is om hele bevolkingsgroepen in een hokje te plaatsen neem ik voor het gemak aan dat bewoners van de ons direct omringende landen en de zuidelijker gelegen landen, zoals Spanje, naar iedereen, afkomstig uit NL, zullen wijzen als een paria. Het schaamrood staat mij op de kaken als ik het artikel lees over de in Spanje ontsnapte Nederlanders die in quarantaine moesten vanwege corona-besmettingen. Deze mensen zijn op de vlucht en het hangt ze een boete boven het hoofd van wel 60.000. Vanwege hun vluchtpoging! Linksom of rechtsom, het was een domme beslissing die ze maakten, heeft niks met avontuur te maken en vind ik nogal roekeloos. Lekker assertief enzo;De algemene beschrijving van de Nederlander is tegenwoordig: “bot, onbehouwen, asociaal” Niks om trots op te zijn dus, en ook niet, als je dat zou willen, teksten die uitnodigen ergens bij te willen horen. “Een schroefje los” zou ik willen toevoegen. Want bij mij hoef je niet te komen met argumenten als: “ja zeg, we zijn toch een lekker assertief volkje, ja toch?” Of: “kom op zeg, ik kan ook wel voor mijzelf denken heb ik de overheid niet voor nodig, ja niet dan?” Dat is prima, je mag voor jezelf denken, je mag assertief zijn maar ben dat op een beschaafde manier. Ik mis in ons assertieve en vrije denken een beetje de gemeenschaps-ethiek, het gevoel dat we er samen doorheen moeten en ook samen erdoorheen gaan. Maar in plaats daarvan zijn we opstandig en zogenaamd zelfbeslissend maar daarmee bombardeer je ons als gehele Nederlandse bevolking eigenlijk een beetje tot een zeer asociaal volk. Niet meedenkend, niet meewerkend, zoals een opstandige puber. En ik voeg daaraantoe: hypocriet. Want ook daar werd ik afgelopen zaterdag ongewild ooggetuige van gemaakt. Hypocrisie:Wat is het geval? In ons allerkleinste stadje is zaterdag de Sint-optocht gehouden. Ik vond dit zelf wel een twijfelgeval op het uiterste randje maar goed. Mijn mening. De gemeente vond dat het door mocht gaan en daarmee is de kous af. "Aan u als bewoners van dit kleine grensstadje de opdracht om naar eigen inzicht te gaan en staan, maar dus ook afstand- en rekening met elkaar te houden". Aldus de boodschap, so far. Ik ben op een afstand met mijn zoontje gaan kijken (echt, zelf vonden wij er dus geen fluit aan) we zijn letterlijk 3 minuten aanwezig geweest. Want de Sint kwam al gelijk voorbij. “Ziezo” dacht ik en duidelijk mijn zoontje ook. Dat varkentje is gewassen, ab nach Hause! De wandeling ernaartoe heeft langer geduurd dan de Sint ‘bewonderen’. Weer thuis hervatten we onze gezellige middag, zonder Sint, want we vinden het fijn zo zonder al dat gedoe. Iets later op de middag toen ieder even wat tijd voor zichzelf ondernam klapte ik (oh jee) mijn FB even open en mijn mond viel open van de onwaarschijnlijk grote verbazing die mij trof bij het zien van het eerste bericht dat verscheen Ik weet niet of ik het kort kan uitleggen maar hier komt ie:Jeukjeukjeuk:Een mevrouw, die ik een béétje ken beklaagt zich op FB over de drukte (dat klopt wel een beetje) bij de Sinterklaasoptocht. Want: “belachelijk, 11de  van de  11de kon niet doorgaan maar hier deze optocht dan wel?” en "ze zag meer ouderen dan kinderen" (niet waar). “Gun factor 1000% procent voor de kinderen” maar dit kon echt niet aldus de dame in kwestie. Want blabla, geen afstand, blabla, bijna geen kinderen maar ouderen, blabla, drukker dan de CV-optocht (niet waar) etc. En prompt foto’s erbij. Foto’s, van mensen, ( stiekem?) genomen door de ramen van weet ik welke winkel en dan met de mening van haar erbij. Oja en de mededeling dat ze de foto’s ook maar heeft toegestuurd gekregen van iemand die ze kent (twijfelgevalletje wie dat was). Op zich mag ze van mij die mening hebben ware het niet dat ze het zelf toch ook niet zo nauw neemt met een eigen positieve uitslag van een Covid-19 test. Ik bedoel maar. Je kunt er wat van zeggen want op FB kun je spuien tot je een ons weegt …………………………………………… ………………………………………….. maar gelukkig ben ik beschaafd. Ik wel, zij duidelijk niet. Mijn vingers jeukten zo ontzettend om een reactie te plaatsen à la, "over met twee maten meten gesproken" en dan een foto erbij. Maar zo ben ik niet. Dus dan maar op deze wijze van mij afschrijven. Zij die zonder... zijn: Ik zeg maar zo, zij die zonder zonden zijn werpen de eerste steen. Iedereen moet zelf weten of hij gevaccineerd wil worden of niet. En de 2G-regel vind ik in de kern echt niks. Kort door de bocht, ja maar gewoon niks. Waarom niet iedereen testen als hij of zij iets wil ondernemen? Wat nu in Rotterdam is gebeurd en de afgelopen zondag in andere steden slaat als een tang op een varken. Deze mensen zijn ontspoord in mijn ogen. Maar wat is de preciese aanleiding? Zou het kunnen dat de stoppen doorsloegen omdat eerst een vuurwerkverbod werd afgedaan als ondenkbaar en "nee dat gaan we zeker niet meer doen" om het verder in precies diezelfde week terug te draaien? Wat haal je je op de hals. Beter geoorloofd en degelijk en legaal dan verbieden en daarmee illegaal en gevaarlijk. Goh. Is niet zo moeilijk. Dus eerst houdt je de meute een vette worst voor om vervolgens te zeggen nehnehnehnehneh? Of was er nog meer. Ik denk namelijk dat degene die werkelijk een vreedzame demonstratie wilden houden de dupe zijn geworden van baldadigheid. Respect:Er is geen excuus meer om diegene die dit heb aangesticht, aangericht en op hun geweten hebben, niet te berechten. Maar de werkelijk aanstichters van deze bende zijn eigenlijk zij die achter hun schermpje kruipen en al dan niet anoniem op FB tot onmin aanzettende berichten plaatsen en opruien. Waarmee ik wil zeggen dat het ook in eigen omgeving al plaatsvindt. Want inmiddels ken ik er genoeg  die met hun scherpe teksten tweedracht zaaien. Ik wil er niet te lang bij stilstaan omdat je daar maar sip van wordt maar het bekruipt mij een raar gevoel. Geen respect meer voor elkaar. Daar draait het op uit. Losgeslagen en onstuurbaar. Politiemachten en ME hebben het zwaar, dit is een hele vette kluif om je tanden in te zetten. Ik zou niet in hun schoenen willen staan. Maar ik heb ontegenzeglijk veel respect voor deze helden. Als je ziet wie de letterlijke stenen werpt krijg je een raar beeld van degene die kennelijk zonder zonden zijn. Liefs, Charlotte.

Je weet inmiddels wel dat ik een fervent krantlezer ben. Of in ieder geval, ik lees hem globaal, enkele artikelen met iets meer aandacht en, op de sportpagina na, helemaal. De krant met veel aandacht lezen is een beetje tijdrovend werkje, eigenlijk ook best deprimerend ben ik inmiddels al wijzer geworden en aan tijd laakt het af en toe wel eens. En ook weer niet om eerlijk te zijn. Werk, tijd, geen tijd, ja wat nou?Misschien lees ik de krant juist omdat ik teveel tijd heb en dan vind ik weer tijdens het lezen ervan dat ik er eigenlijk geen tijd voor heb want er is nog zoveel te doen. Ja kan het nog ingewikkelder, ik hoor het je denken. Druk? Ja, want ditjes en datjes en er moet nog een blog geschreven en hier en daar een beetje gewerkt worden etc. Enfin. Het gebruikelijke.  Werken is overigens een groot woord. Mijn vrijheid hoef ik gelukkig niet op te offeren voor een werkgever, ha, allang niet meer. Ik ben een ZZP-er zoals ze dat zo mooi noemen en kan, o luxe mij, de tijd zelf indelen. En ooit, echt, ooit was ik de trotse eigenaar van een overvolle bak discipline. Maar ja…je wordt ouder, je krijgt nog even een kind (gelukkig maar en toch heel ingrijpend) en je wordt kritischer en opstandiger, met soms een vleugje zelfbeklag (eigenlijk doelloos), je raakt in een soort overgang die met meer heeft te maken dan alleen het uitblijven van. Je hersenen worden een prutje, je hebt ineens last van hoofdpijn aanvallen, je wordt gauwer moe en boos. Je voelt je ineens een beetje verloren. En helaas, ik moet toegeven, heb ik de tijd (daar is ie weer) om mij verloren te voelen. Het meest confronterende eraan? Dat ik de dosis discipline tegenwoordig mis, de ooit zo volle maar nu uitgeputte bron bij mezelf, om mij ook maar enigszins te vermannen, te vervrouwen, dorie, genderneutraal gezegd; bijeen te rapen. Ik ben ook cynischer geworden. En daar wil ik vanaf. Ik vind mijn blogs ook wel wat donker eerlijk gezegd. Oh My:En zie, door het lezen van die verdomde krant, dat media hulpstuk ben ik toch een beetje tot een inzicht gekomen. Eerst was het een : ‘oh, herkenbaar dit’, dat overging in ‘hè, wat bizar dit, erg herkenbaar’ naar ‘Getver!!!!! Ik had die vriendin wel kunnen zijn!!!!!!!!!!!!!! (x1000)’. Wat is het geval? Er staat iedere vrijdag een columniste in ‘De Limburger’ die een stukje schrijft over haar dagelijkse leven. Vergelijkbaar met wat ik ook doe in mijn blogs, alleen zij krijgt er voor betaald, minuscuul verschilletje, en ik niet. Niet noemenswaardig maar toch een detail. De columniste en haar vriendin:Zij schreef afgelopen vrijdag over haar lunchafspraak met haar vriendin. Het begint al bij de deur van de bistro waarbij de vriendin demonstratief blijft staan om de QR code te tonen, nadat de uitbater heeft gezegd, ‘loop maar door hoor’. Dat zou ik niet doen , demonstratief blijven staan en eisen dat ze scannen, ik zou inderdaad doorlopen. Maar de vriendin van de schrijfster vond het nogal een ding, namelijk de plicht van de horeca-uitbater. De columniste ruikt alleen de friet, de vriendin wil gescand worden. Goed, tot zover. Nog niet herkenbaar. Ik zou mij alleen verbazen over de niet-scan modus maar lig er niet wakker van en doe er ook niet moeilijk over. Vrijheid-blijheid. So far, so good, geen gelijkenis. Ik lees vrolijk verder….Na lang wachten kunnen ze eindelijk plaatsnemen aan een tafeltje en dan schiet de vriendin van de schrijfster los: Ze klaagt werkelijk over alles: ik citeer: “de toekomst van de kinderen naar aanleiding van het klimaat. Dat generatie X  (hoor ik dus ook bij, geboren tussen 1960 en 1980) in de beste tijd ever zijn opgegroeid, dat het nooit meer beter wordt (hmmm) wereldwijde verwoestingen, een Trump die misschien wel weer opnieuw gekozen wordt en hoe mensen het in hun hoofd haalden daarop te stemmen, Rutte kwam aan bod” Even kijken wat nog meer: “ongelijkheid, ontbossing, opwarming van de aarde, de op handen zijnde zondvloed, zorginfarcten, antivaxxers, de ene na de andere pandemie”. Enzovoorts enzovoorts……..      Het licht:En toen was er een oorverdovende stilte in mij hoofd (nouja, op mijn tinitus na dan). Het trof mij als de bliksem en ik heb tot vandaag de tijd (is ie weer) nodig gehad om mij van die treffer te herstellen. IK WAS DIE VRIENDIN. Niet letterlijk, want ik ken de schrijfster niet persoonlijk maar dit stuk had zo een vriendin van mij over mij kunnen schrijven. En dat was even slikken. Het gezeur over van alles en nog wat. “VRESELIJK” dacht ik. Goed, ik kots niet over al die onderwerpen want sommige laat ik braaf in hun eigen sop gaarkoken, anti-vaxxers zijn daar één voorbeeld van maar toch……..Schrijnend dit. Het spijt mij echt om dit te zeggen maar zonder te overdrijven, het heeft mij totaal omver geblazen. Ik schrijf dit blog om de wanorde in mijn hoofd een plek te geven. Geen podium, maar een plek! Omdat ik anders totaal doordraai. En dan kom ik nu tot het inzicht dat ik mijzelf eigenlijk maar meer en meer aan het vergiftigen ben met mijn hang naar klagen. Slachtoffers zijn er immers meer dan genoeg.Ik ben precies zo! Zo erg:Ik beklaag mij niet, maar ik klaag. Over dat ik klaag, dat ik de strot vol heb van wegmisbruikers, mensen die mij de les willen lezen, over de gevaren van een vaccin en ik een gevaar ben voor ongevaccineerden, hoe mensen als een blad aan de boom kunnen omslaan als ze ineens een iets belangrijkere baan krijgen en zich meer gaan aanstellen, dat ik zie dat er mensen zijn die boven hun kunnen iets ondernemen en eraan onder doorgaan. Dat men niet wil inzien dat het niet belangrijk is om naar de buitenwereld toe interessant te doen. Maar dat je innerlijk ertoe doet maar dat zelfs bij 70-plussers nog vaak de opmerking komt, “mijn God , hoe ziet die eruit!” Ja so what!!! Laat de mensen toch denk ik dan. Zolang ze mijn neus niet te zeer prikkelen (want geur is een zwaar ontwikkeld zintuig bij mij) is het leven en laten leven. Maar ondertussen ben ik precies zoals zij. Net zo’n galspuier en het ergste van alles, de liefste persoon die dit alles dagelijks moet aanhoren hoort het zich vol geduld aan. Behalve dan als hij er echt genoeg van heeft: dan zegt hij: Man, leef, geniet, hou toch eens op met je druk maken over anderen en wat anderen vinden, zeggen, doen etc. Wat kan het jou schelen! Leef je leven, ga, doe, verbaas jezelf eens. Tijd voor wat meer mij:En dat besluit heb ik vandaag genomen. Het is klaar met de krant en zijn verschrikkelijke berichten van wat de mensheid zichzelf en de natuur aandoet. Het is klaar met mij druk te maken over anderen. Want de wereld draait door, letterlijk en figuurlijk, ook zonder mij. De mensen zijn zich onderling de kop gek aan 't maken. De een gunt de ander niks meer en noem maar op. (in dat laatste herken ik mijzelf overigens niet) Het is klaar om te malen of mijn zoontje zich wel redt. Tuurlijk, zolang wij vinger aan de pols houden redt hij zich wel. Als ik nu ga sippeneuren dan kan ik niet fatsoenlijk met de opvoeding bezig zijn. Kom, toon ballen en zorg dat hij zijn leven voor elkaar kan boksen. Helaas kunnen wij niet voor eeuwig erbij zijn om ervoor te zorgen dat ze zich over 50 jaar niet de koppen inslaan voor vers water of een droog stukje land om op te wonen. Het enige dat ik voor die generatie kan doen is mij nu druk maken en bezig houden met zo zuinig mogelijk om te gaan met onze energie, het water, klimaat vriendelijk in te kopen etcetera. Ik ben er immers nu, in het heden. En ik kan alleen nu al een verschil maken want morgen kan het leven heel anders zijn. Maar ik ga mij ook meer druk maken over mijzelf. Want er is nog een hele hoop werk te doen. Op alle fronten. Ik ga maar eens leven. Lijkt mij leuk. Fijne dag nog, Liefs Charlotte.

De speurtocht of speuren naar een tocht ofzo. Pfffffff….fffffffffff. Dat is voorbij. Op 31 oktober, afgelopen zondag, ben ik met mijn vijfjarige Halloween-fan op griezelspeurtocht geweest. Nou ja, Halloween-lightversie dan wel want het was georganiseerd voor kinderen. Nu is hij, geloof ik, genezen. Want het bleek toch niet zo onschuldig te zijn als gedacht. De speurtocht (tussen hele grote aanhalingstekens) was wel leuk georganiseerd, maar mijn ding is het niet, ben ik heel eerlijk in. En gisteren was het Allerheiligen en hoewel ik al heel lang niet meer een bezoeker of fan van de Rooms-Katholieke Kerk ben geef ik absoluut de voorkeur aan Allerheiligen boven het Amerikaanse griezelfeest. Je zou door alle gekte eromheen nog vergeten waar het werkelijk om draait. Een mede-moeder aan school vertelde gisteren dat ze vrijaf was vanwege Allerheiligen want ze werkt in Duitsland. Dat betekent hier in het zuiden een invasie van koopjestoeristen, ook een soort horror eigenlijk. Je weet in ieder geval dat je die dag zéker niet (!) naar Ikea moet gaan voor een paar opbergdozen en nieuwe kussentjes voor op de bank. Maar oké alle gekheid op een stokje, ‘ Allerheiligen, verrek ja’, dacht ik. ‘Dat is hier niet meer’. Maar nog even en dan is 31 oktober in Nederland wel/ook een nationale vrije dag vanwege een nieuwe traditie. Dag Sinterklaasje, hello Halloween. Getsie derrie. Want zo gaat dat. Steeds meer wordt dit kleine landje een miniatuurmodel van Amerika. Eén oog een beetje open:Ik kan ondanks mijn antipathie wel beoordelen of een feest-evenement-speurtocht geslaagd is of niet. En deze was qua griezelgehalte wel geslaagd. Zelf ben ik absoluut geen horror-fan, in tegenstelling tot mijn jongere zus. Die geniet er wel van, slurpt haar drankje er gezellig bij weg en ik zit achter een kussen met één, door de wimpers heen glurend oog geopend, om het hoekje van het kussen te kijken. Meer wil ik niet, durf ik niet, moet ik niet. Luguber, onbegrijpelijk, belachelijk. Alsof er niet genoeg gruwelijkheden in de wereld bestaan. Nee, laten we er nog een paar bij fantaseren, de wereld is nog niet eng genoeg.Heilige Koe Amerika:In mijn vorige blogs schreef ik al dat het voor mij een overgewaaid dingetje is waaraan wij Nederlanders vooral waarde hechten vanwege de verkleedopties die in dit feest zijn opgenomen en vooruit, omdat het van Amerika komt. Want o heilige koe dat het is. Maar het blijft niet bij verkleden, het is ook professioneel schminken, op het af.grij.se.lijk.e af! Sommigen te eng, te onsmakelijk. Dit komt regelrecht uit films, tot aan het karakter aan toe: It, de clown van Stephen King, Samara uit de film, The Ring, Karakters uit Saw…brrrrrr….vreselijk. Ja je vraagt je natuurlijk wel af, hoe weet je dat dan? Als je de films niet kijkt…ja. Die heb ik dus wel gekeken. Ooit, ver verleden. De nieuwe It overigens niet. Eéntje was genoeg, dankjewel.Waar halen ze het vandaan:Even alle gekheid op een stokje; soms vraag ik mij af waar een schrijver/scenarioschrijver die gruwelijkheden vandaan haalt. Geldt overigens voor meer genres van films. Zelf ben ik wel fan van een goede (vaak Scandinavische) thriller waar je ook de stuipen op het lijf worden gejaagd. Maar het blijft een gekke gedachte dat het ons prikkelt. Tegelijkertijd vraag ik mij dan af of er ook moordenaars, ontvoerders en meer van ja...wat(?) wellicht inspiratie (klinkt echt heel erg stom) opdoen bij het zien van een film of dat een tekstschrijver inspiratie opdoet bij het inzien van dossiers van veroordeelden en zaken. En hoe dat werkt? Een kwestie dus weer van het kip&het ei-verhaal. Enfin. Het zit erop. Volgend jaar gaan we “gewoon trick en treaten , hè mam!!??!!!” “Ja schat, liever wel!”Fijne dag nog,Liefs Charlotte.

Ken je dat, je hebt een pasverworven super de luxe  gloednieuw iets en vervolgens zie je ineens iedereen met dat gloednieuw iets rondlopen? Lol eraf, kennelijk ben je een kuddedier want iedereen heeft er één. (of zo lijkt het)Of er broedt zich een nieuw idee in je hoofd en op een dag wordt je wakker en heeft iedereen dat ene ei van Columbus ontdekt. Lol eraf, geen energie meer insteken dus. Jammer van je denk-tijd.... en alweer dat kuddedier-gevoel.Je denkt: ik ga mezelf laten omscholen tot leerkracht van basisschool, want al het benodigde propedeuse gehaald (in een ver verleden) en plots, door een tekort aan leraren, gaan ze iedereen die maar enigzins vast zit in het arbeidsproces omscholen tot leerkracht, geschikt of ongeschikt, op kosten van de staat. (En nee, ik moet het zelf betalen want geen ww-er maar slechts iemand met een luxeprobleem). Ja zeg… Je oude Samsung telefoon (waarover je heel, heel erg tevreden was), met supercamera, viel kapot. Je moest een nieuwe kopen, waarvan de verkoper echt garandeert dat de camera-functies van je upgrade 10 x beter zijn dan je oude (geliefde) Samsung. Maar vervolgens kom je tot de conclusie dat de foto’s die je maakt van je mooie bloedje een beetje raar uitzien wanneer je het beeld uitvergroot. Bloempjes fotografeert de phone geweldig, nee, perfect zelfs maar je kind ziet er een beetje vreemd uit. Zucht, en het duurt nog zó lang totdat ik vind dat deze phone is versleten, want ik ben niet van de wegwerp maatschappij. (misschien valt hij nog kapot, maar denk het niet want zeer beschermend hoesje gekocht).Door twijfel liep je het toegangskaartje van een reeds gepland uitstapje mis. Oké, iets nieuws verzinnen.Aan een ander tafeltje in het restaurant zit een oudere dame (waarvan de QR code is gescand) maar ze is me toch een partijtje aan het hoesten. Zou ze zich wel getest hebben of is dat zo’n gevaccineerde die denkt: “wie doet me wat, ik heb mijn prik gehad!” ? Niet gezond meer, die natte hoest van haar. En stiekem (sowieso, maar even terzijde) een irritant en luidruchtig mens.Dus de anderhalve meter regel is opgeheven en nu mag jij ineens wel in mijn nek gaan hijgen bij de supermarkt schappen? Alsjeblieft zeg, ik zit niet op jouw hete adem te wachten. Keep your distance please. Nee hoor, ga gerust voor, ik bedoel, ik kom dan wel van rechts en heb geen haaientanden (althans, niet letterlijk op de straat, maar innerlijk ziet het er nu even beetje anders uit bij mij…) maar voor de rest, be my guest.Nee, ik wil geen vegetarische burger die niet van een echte vleesburger is te onderscheiden. Ik wil gewoon een echte vegetarische burger! Dus eigenlijk van groenten enzo. Zucht, laat maar, ik bestel wel salade.Waarom kost dat artikel ineens 25 euro meer? Huh, heb ik een jaar geslapen? Of 10 jaar?En dan moet de gekte van de kerstcadeaus nog beginnen. Succes daarmee, de mijne zijn al binnen, nee echt, serieus. En een fijne dag nog.Liefs, Charlotte.

Ben ik weer. Klaar voor een nieuwe maar korte inkijk in mijn gedachtes. En eerlijk gezegd ben ik sinds mijn laatste blog  een beetje ondergedompeld in sfeervolle zin, licht, geluk. Zelfs het gedril van de boormachines hier achterom in het buitensporig grote bouwproject kan mij even niet meer zo raken. Ideeën tuimelen weer over elkaar en ik heb het gevoel dat zich een zaadje in mijn gedachtes heeft geplant dat wel eens tot iets heel moois kan uitbloeien. Wat, dat wil ik voorlopig voor mij houden maar het welbekend gekriebel van nieuwe plannen is duidelijk herkenbaar bij mij. Dat mag ook wel na en jaar sabbatical, dat niet geheel als dusdanig voelde maar evengoed fijn was.Pompoen, Halloween (maar eigenlijk gewoon allerheiligen):Gisteren ben ik grote pompoenen gaan ophalen bij vrienden. Nog niet de grootste die mogelijk is maar wel de voor mij grootst mogelijke die nog redelijk te tillen of te verplaatsen valt indien nodig. En ik vind hem zo mooi dat ik er niet in wil snijden om er een Halloween pompoen van te maken. Tot groot ongenoegen van mijn zoontje. Dat is namelijk wel de wens van mijn stuiterballetje maar ik zeg nee. Dan zegt zoonlief: “waarom niet mama, hebben we dan geen pompoen snijder meer?” Dan zeg ik weer: “dat wel, maar die is te klein voor zo’n reuzepompoen en ik vind dat een beetje jammer”. Dan komen natuurlijk eerst weer de tranen want ‘nu is het niet echt Halloween’ (ja, ik weet echt niet wat hij daar zo leuk  aan vindt) om vervolgens in het  boooh oooh  ooooooooh en wauw te vervallen omdat er toch wel een hele grote pompoen bij ons voor de deur ligt, die mama met veel moeite moet slepen. Hij probeert hem zelf ook te tillen…Gniffel. Lukt niet. Gek op dit seizoen. Vroeger al, nu nog en dan zal ook wel zo blijven. Afgezien van Halloween. Ik ben nog niet veramerikaniseert zoals men dat tegenwoordig noemt, en ik was het zeker ook niet van plan. De pompoenen met Halloween, ook niet geheel van overzee, is een traditie die uit Ierland komt. De jack-o’-lantern, overigens wel pas in een pompoen veranderd nadat de Ieren in Amerika waren beland. Kom ik er redelijk van af met mijn Iers blonde koppie. Daarbij, het is gewoon Allerheiligen dat ook werd veramerikaniseert. Puntje om over na te denken:Enfin, ik zit in een flow waar je me niet zelden, maar ook niet iedere dag in ziet. De maandelijkse perikelen zijn weer voorbij, het is nog steeds mooi weer. De blog van vorige week heeft mij aan het denken gezet. Genoeg even van het gemopper. Nu de dagen korter- en de nachten langer & kouder worden is het tijd om lampjes en kaarsjes aan te steken. Helaas wordt het tarief voor de energie (op alle fronten) wel duurder dus het kan geen kwaad om eens een beetje te stoeien met een graadje omlaag op de verwarming (hallo mooi dik huisvest) en sfeervolle lichtpunten in het huis te checken of je wel zo energiezuinig mogelijk bezig bent zonder dat je inboet aan gezelligheid want van een kleurloze tl-verlichting ben ik nooit gecharmeerd geweest. Verder hou ik van frisse lucht dus de ramen staan hier ook op de slaapkamers non-stop open en in de ochtend wordt beneden ook gelucht, dus kouder is het wel momenteel.  Een huisvest is alvast een goed idee. Spoiler:JA en wen er maar aan. De media staan er vol van, de energierekening gaat behoorlijk wat duurder worden. En daar zit je dan met je kostenbegroting van één of twee jaar geleden in je tochthuis met enkele beglazing dat je nog moet verbouwen maar waarbij geen rekening werd gehouden met de stijgende lijn in kosten van alles wat je leven leefbaar maakt! Dat is de hypotheekverstrekker vergeten, narcistisch als ze zijn. Andere kosten bestaan voor hen niet dus leen maar tot de top en terug. Echter, die andere kosten, je weet wel; gas & licht, je boodschappen, verzekeringen, OG- belasting, water, tanken (stroom of benzine) en ja ook de materialen voor het verbouwen van je hut, kleding en ga maar door die je niet kunt aftrekken bij de belastingopgaaf, worden duurder. Was het al krap? Spoiler, wordt nog erger! Dus ga maar breien voor je nieuwe vestje. Da’s bovendien duurzaam. Troost: vervelender wordt ik niet vandaag.Best scary:Anyways, ik bedenk mij ook net dat ik nog kaartjes moet reserveren voor de Halloween speurtocht met pompensoepje en frietjes voor de kleintjes. Met scary-actors. En daar twijfel ik. Want volgens mij zijn die scary-actors best wel heftig en weet ik niet of mijn vijfjarige daar al aan toe is. Hij is wel stoer hoor. Maar vandaag hebben we alvast een masker gekocht voor zijn outfit ( zo zegt hij dat ook) dat hij vet cool vindt (zo zegt hij dat dus ook) maar toen màmaaa het masker opzette betrok zijn gezichtje tot een zeer ernstig propje en zei hij dat dat best scary was (ook dat zei hij op die manier). “Doe maar niet mama, ik vind je zo mooi!” zucht zwijmel, precies zijn vader. Ik snap alleen niet wat hij zo leuk vindt aan Halloween? Mij is die trend volledig ontgaan en ik denk ook alleen maar: ‘Nog een verkleedfeestje, zucht, Carnaval, in winter-voorjaar, de 11e-van de 11e in herfst, Oktoberfest (ook al zo’n verkleedfeest geworden), Halloween…My god…wat komt nog? Ben ik iets vergeten? Vast. Maar ja, de mens moet feesten, althans, veel mensen, ik niet meer zo. Ik heb mijn porties beleefd, toen het ook nog echt leuk was….Owh, dat klinkt oud, word ik oud? Getver, ik ben oud aan het worden! Gniffel gniffel, gna gna. Wordt ik nog een goeie, ouwe heks met Halloween! Liefs Charlotte

Laatst stond ik met een mede-moeder aan de school te praten en zij vertelde mij dat haar vader op bezoek kwam. En haar  vader is het type mens, zo vertelde ze mij, die altijd na de zomervakantie begint over het aantal dagen tot aan kerst. Dat vond ik heel even schrikken maar snel daarna dacht ik, ach ja, tuurlijk, op zich een goed vooruitzicht. Want ikzelf had als kind ook een voorliefde voor herfst en voor de wintermaand december. En nee, niet vanwege de cadeautjes en zo, want met Sinterklaasfeest bijvoorbeeld heb ik nooit binding gehad. Die cadeaus konden mij (voor een gedeelte) gestolen worden (en nu nog). Nee, kerst, dat was de magie. Lampjes, versiersels, leuke filmpjes op tv. De aanloop ernaar is zo mooi. Tegenwoordig begint dat wel veel eerder dan in mijn kindertijd, maar toch. Misschien is een kwartaalkalender tot aan kerst een leuke optie….Voor-Corona-na-Corona:Ik had bij mijn oude werkgever ook een collega rondlopen die steevast nadat iedereen terug was van de zomervakantie, begon af te tellen tot kerst. Dus wat is dat dan? Want ik hoor toch ook veel mensen rond die feestdagen foeteren over het feit dat ze weer een verplicht rondje familie moeten, dat er menuutjes in elkaar gedraaid (en vooral verzonnen) moeten worden, cadeaus gekocht en dat soort spul. Terwijl, zo berichten de media, men in Corona tijd (kerst 2020 dus) juist aan het foeteren was dat men nog niet eens bij familie op bezoek kon gaan (schande), dat winkels gesloten waren om cadeautjes te kopen en de kerstdis dat jaar wel heel erg magertjes bezet werd. Staat haaks op de klachten van de jaren ervoor. Want in het tijdperk vóór Corona berichtten de media over alle eenzame ouderen die massaal in bejaardencentra werden vergeten door kinderen en kleinkinderen. Men had het te druk met werk, eigen sociale leven en dergelijke om oma (of opa) nog even een uurtje per week op te zoeken. Nou, de geluiden in coronajaar 2020 deden toch heel anders vermoeden. Wat is waar? Het hele jaar door:Maar terug naar de vreugde van de feestdagen. Eerlijk is eerlijk, ik heb ook gemengde gevoelens hoor. Enerzijds vind ik het ontzettend gezellig. Zo kort aan de grens met Duitsland wonend zie je al in november de eerste kerstverlichting buiten fonkelen en dat vinden wij (mijn zoontje en ik) prachtig. Bij ons hangen in één grote boom op het erf standaard lichtjes. In eerste instantie omdat ik het steeds vergat en/of stiekem geen afscheid van kon nemen, in tweede instantie omdat het er toch wel gezellig uitzag, in derde instantie uit gemakzucht.  Ik haal ze er gewoon niet meer uit, het oogt sfeervol en ik krijg ook altijd positief commentaar. En die betovering door kerstlichtjes, die vreugde wat het met zich mee kan brengen als je het ziet? Die heb ik op mijn zoontje overgedragen. Hij begon van de week al over de kerstlampjes die we eens stilaan moesten gaan zoeken zodat we de ramen kunnen versieren. Buiten. En dit jaar ook op zijn slaapkamer. Juich, juich, juich (en een kleuter springt daar nog bij) je wordt er enthousiast van. Weemoed:Het doet mij ook met weemoed denken aan mijn webwinkel die ik heb gehad, samen met mijn zus. Steevast al in maart de spullen inkopen, de sfeervolle versieringen, al die hebbedingetjes, mooi inpakpapier (god wat mis ik dat) om in augustus en september alles klaar te zetten in de webshop en in oktober de bestellijsten vrijgeven. Dat was vaste prik drukte voor ons. Tot vorig jaar, toen Corona zijn intrede deed. Het ging al iets minder, we waren een nieuwe weg aan het proberen in te slaan maar uiteindelijk heeft corona de verkoop volledig lamgelegd. We verkochten sfeer- fashion- en baby-en kinderartikelen. Tja, en mensen gingen er niet meer op uit door Covid-19. Dus hadden ze die spullen ook niet nodig. Ook kraamvisites (waarvoor wij veel spulletjes verkochten) werden minder. En hoewel wij een webshop waren en mensen ook online bij ons kochten en het door ons naar de ontvanger lieten versturen, liep het niet langer meer storm. Einde oefening voor de webwinkel. Sentiment pur sang en meer:Maar weer wat vrolijker. Ik hoor je misschien denken, jeetje zeg, het is oktober, alsof het leven niet snel genoeg gaat heeft zij het over kerst. Maar nee, dat is het niet. Het is meer het sentiment. Voor mij is het een teruggrijpen naar zeer gelukkige (kinder)tijden. De verwondering en de verheuging. De aanloop naar iets vind ik sowieso over het algemeen altijd veel leuker dan het moment zelf. En dat is voor mij tegenwoordig met kerst ook zo. Want ik kan helaas niet achteroverleunen met kerst en mij laten bedienen. Helaas. Ik ben de chef-kok, gastvrouw, mama, huisversierder en cadeautjeskoper van het huis. En steevast zit ons huis rond die tijd ook altijd vol. Zeker de laatste jaren. En toch zou ik het niet willen missen. Ondanks mijn geknor en gemopper van te voren en het gemopper van mijn vriend. Als ik alleen al de vreugde in de oogjes van mijn kleine mannetje zie (dat is ook zo met het optuigen van de kerstboom) dan herken ik mijzelf weer als klein kind, mijn eigen vreugde van toen, dan weet ik waar ik het voor doe. De herinnering, het sentiment en mijn familie. Overigens het is vandaag nog 80 dagen tot aan de kerst.Liefs, Charlotte.

De kop van deze blog zegt het al, we zijn onszelf te koop aan het zetten. Dit keer een blog met een tekst die ik echt kwijt moet. Eerst wist ik niet goed hoe te beginnen maar hier komt ie. In een notendop. Het begin:Door sociale media verliezen wij de grip op onze democratie. Dat klinkt best gek, dat weet ik maar het is een feit. Of eigenlijk moet ik zeggen; voor mij is dat een feit. 'Hoe dan?' Hoor ik je vragen. Nou…komt ie.Twintig jaar geleden (het is erg dat ik echt al zover kan terugkijken en zelfs nóg eens 20 jaar daarvoor, eye-opener) bestonden er nog geen mobiele telefoons zoals nu. Je had een Nokia(atje) , een Ericson, de handpalm kleine Samsung (populair bij mijn vriendinnen) dat soort spul. Geen touchscreen en multifunctionele alles-in-één-kunner zoals nu. Je kon gewoon bellen en sms-jes sturen, en dat was het wel zo’n beetje. Ik geloof dat de Blackberry (zelf nooit gehad) het dichtst in de buurt kwam van wat we nu als ons dagelijks verlengstuk gebruiken, de Smartphone.Alles-in-één:Definitie smartphone: een smartphone is een mobiele telefoon waarvan de functionaliteiten meer lijken op die van een computer, zoals toegang tot het internet, muziek luisteren, video’s bekij...   En daar hield het op, zoveel tekst kon de PC encyclopedie niet meer verwerken. Dus ga ik verder: ‘video’s bekijken, foto’s en video’s maken, netflixen (tegenwoordig een werkwoord), stappenteller, routeplanner, spotify, tv kijken, agenda, weerbericht, krant lezen, boeken lezen, internetbankieren, shoppen, betalen etcetera, de lijst is eindeloos. Oh, facebook en Insta…oei, niet vergeten, ouderwetse ik.Wat nou kuddedier? Ja in je gedrag ja:Een alleskunner, zo lijkt het. Maar ook een allesvernietiger. Waarom? Nou, de mens, de kuddedier, is enerzijds aan het individualiseren doordat de wereld rondom hem/haar wegvalt zodra de smartphone uit de zak wordt getrokken. Net als vroeger bij de tv, alles gefocust op dat ene beeldscherm. Of de krant op het station, ieder met zijn neus in de krant. Ja, ze stonden toen ook heus niet de hele tijd op het station met elkaar te kletsen, die vreemden. Maar nu is het erger. Zelfs de bekenden kletsen niet meer met elkaar als ze op de trein of de bus staan te wachten. De telefoon wordt al automatisch getrokken op het moment dat men zich heeft geïnstalleerd (ergens, thuis, restaurant, op visite, vergadering, halte) het ding piept en men vergeet dat er een gesprekspartner binnen handbereik aanwezig is. Daar bestaat een benaming voor; Individueel bezig zijn.Anderzijds kan de smartphone worden gebruikt om stante pede te reageren op berichtjes die door anderen de digitale wereld in worden geslingerd. En dat doen we en masse (ja hallo, weer dat kuddedier, en niet uit sociaal oogpunt). Mijn beschuldigende (virtuele) vinger gaat dan automatisch uit naar Facebook. Want daar wordt mij toch een kots (pardon voor mijn taalgebruik) op vertoond. Ieder mens in het bezit van FB en die kan lezen en (een beetje) schrijven kan lukraak wat dan ook op facebook zetten. Ik zou haast zeggen: wat hij of zij maar wil. En dat is tegenwoordig best veel want men vind overal wel wat van. Het ergste zijn de mensen die een mening (over iets) hebben gevormd over een mening van een ander…………..Nog eens? Een mening vormen over de mening van een ander. Ofwel, een eigen waarheid hebben gevormd over de tentoongespreide waarheid van een ander, waarop die ook gebaseerd moge zijn. Volg je het nog? Uitspraak: “Ik heb onderzoek op internet (!) gedaan naar factor X en daar kwam een analyse uit van ….” En dat vind ik verontrustend. Want weet jij veel waar dat onderzoek vandaan komt? Dat is hetzelfde als de mensen die mij vragen of ik wel weet wat ik in godsnaam mijn lijf in heb laten spuiten. Dan zeg ik: “mhm, weet jij wat jij je niet het lijf in hebt laten spuiten?” En dan krijg ik geen antwoord. Een retorische vraag waarvan men zelf denkt, of beter, suggereert, een antwoord op te hebben, maar met een wedervraag van mij staan ze verstomd. Een reactie, in de vorm van een antwoord, blijft uit. Kan ook niet anders, want ze weten het zelf niet. Maar wel belerend naar mij wijzen. Want ze doen alsof zelf met hun witte jas in een laboratorium hebben gestaan om onderzoek te verrichten naar een virus of een vaccin dat werkt, of niet werkt. Op korte of lange termijn effecten. En het ergste is. Ze drammen door in hun eigen overtuiging. Laat toch ieder zijn eigen gevoel volgen. Tweedracht:Val mij daar niet mee lastig. Dat doe ik ook niet bij jou. Overtuig mij niet van jouw gelijk en jouw visie, ik heb die van mijzelf. En vooral: Stop ermee om dit op internet te verspreiden. Hele volksstammen komen tegen elkaar in opstand.  Doordat bijna iedereen (kijk, ik blijf netjes) maar zijn eigen visie wil opdringen aan een ander. Tweespalt, tweedracht, polarisatie, onenigheid, geruzie, agressie zowel verbaal als non-verbaal, dat werkt men ermee in de hand. En waardoor? Doordat men tegenwoordig op ieder tijdstip, op elke plaats en onbeperkt zijn onmin en reacties kan tentoonspreiden via zijn smartphone. Ja, daar heb je hem weer. Gevolg: een democratie die zwaar onder druk komt te staan. Enerzijds doordat Corona zijn zware stempel heeft gedrukt op de mens, dat klopt maar het werd tijd dat we eens met onze neus op de feiten werden gedrukt van onze meer, meer, meer cultuur. En anderzijds doordat men te pas en te onpas op elk medium, krant, tv, fb via een smartphone kan reageren en/of situaties overdreven worden, ofwel dusdanig uitvergroot, dat het op dat moment de enige heersende waarheid is die men ziet. En die vervolgens vijf minuten later door een andermans waarheid wordt ondermijnd en bekritiseerd. En ik zeg maar één ding hierover: Mens denk toch eens na voordat je wat zegt, doet, schrijft, schreeuwt of wat dan ook! Iets goed, of iets minder goed:Toegegeven, de smartphone bracht en brengt ook mooie dingen met zich mee. Maar welke, dat is allemaal heel persoonlijk. Bovendien denk ik dat door gebruik van sociale media op slimme telefoons langzaamaan de nadelen zwaarder beginnen te wegen dan de voordelen. Maar ook dat is persoonlijk en mijn mening. Jij mag denken wat jij wilt. Maar wees zuinig op wat je hebt. Want onze democratie is nog altijd één van de beste van de wereld.Fijne dag nog, LiefsCharlotte.

Alles in de maatschappij draait om voornamelijk één ding. Geld. Het grote geld, het stinkgeld, het gemakkelijke geld, het zwarte geld, het eerlijk verdiende geld, het machtige geld, gemis aan geld, smeergeld, bloedgeld, drugsgeld. Kortom…je kunt er veel bijvoeglijke naamwoorden aan vooraf laten gaan. Het draait om geld.Welvaart of welzijn?In de huizenmarkt, bij studenten, bij voorzien in je levensonderhoud, de belastingen, de banken, gezonde voeding, sporten, uitgaan, autorijden, natuurbehoud, oorlogen, godsdiensten, eerlijke kansen in de maatschappij, kinderen, wonen, criminele praktijken. Je ziet, alles is verweven met geld.  Welvaart en welzijn zijn tegenwoordig gek genoeg ook onlosmakelijk met elkaar verbonden door geld. Kon men vroeger bij het woord welzijn nog toe met de gedachte dat men een stukje zelfredzaam was, zelfvoorzienend, niet veel nodig hebben etc. en vooral, dat gezondheid het belangrijkste goed was. Nu kost dat alles al een hele hoop geld. Inclusief gezondheid want gezonde voeding is voor veel mensen onbetaalbaar, men leeft daardoor ongezond, en ziedaar komt de farmaceutische industrie zich rijk rekenen aan jouw malaise.  De huizenmarkt is totaal losgeslagen en voor veel mensen onbereikbaar geworden (deels door corrupte makelaars en deels door inhalige, hebberige mensen) en welzijn is niet per definitie verbonden aan gezondheid maar wordt door bepaalde mensen ook gemeten aan wat je hebt (aanzien) dus bijvoorbeeld, auto, huis, hoogte van je inkomen, de hoeveelheid vrienden op facebook en Insta (en dus ook het aantal vind-ik-leuks), bitcoins (je kunt ze nog altijd niet eten dus nog steeds vrij waardeloos in mijn ogen). Kortom, men is verslaafd aan aanzien en populariteit. En ondertussen heeft men niet in de gaten hoe je gestuurd wordt door media, sociale media, multinationals, banken en je schulden (leningen) etc. Slaaf van het geld en aanzien. En slaaf van het reiken naar het onbereikbare. Welzijn werd meer en meer verweven met welvaart.De kleine en de groten doen mee:Ook gemeentes maken zich hier schuldig aan. Ze schermen met het ene grootse project na het andere. Het mag wat kosten, geld is gratis. De mensen belanden jarenlang van de ene bouwput in de andere, er wordt flink geïnvesteerd in stenen (geen woonstenen) en ondertussen gaat het welzijn van de burger naar de knoppen. Door overlast van geluid en uitstoot van bouwapparatuur (want nog steeds niet schoon en vaak ook oud) Kortom, stank & overlast en het verdwijnen van groen, door meer stenen en toevoer van verkeer. Hallo klimaat, wat fijn dat je bestaat. Maar niet heus. Definitie van melkkoe anno 2021;  Huisjes, pandjes, winkelruimtes, leeg al dan niet leegstaand.:In plaats van budget te gebruiken om mensen te motiveren en gezond te krijgen moet eerst geïnvesteerd worden in bouwprojecten die bergen geld kosten en onder de eindstreep veel moeite vergen om ingevuld te kunnen worden. Echter de doelgroep lijkt kennelijk onbereikbaar. Want er wordt zich een ongeluk gezocht naar gegadigden om lege ruimtes op te vullen maar het lukt niet. Voor de huurder kost het allemaal te veel geld. Want te groot, te klein, ongunstig qua ligging enzovoorts. En voor de verhuurder is het een melkkoe, ongeacht of onroerend goed is bezet of niet. Want bewoond, behuisd of niet, de belastingdienst blijft teruggave uitkeren ook al doe je niks zinnigs met je pand. Zoals het dorpsstadje waar ik woon. Veel winkelruimte bijgebouwd de afgelopen jaren, maar nauwelijks gevuld. Terwijl er al zoveel winkelruimte leeg stond. Het aanbod is dus alleen maar groter geworden. Doe daar eerst eens wat aan. De huurprijzen van dat onroerend goed zijn abnormaal hoog voor de plaats waar ik woon. En denk ik dan, zoals heel terecht een mevrouw laatst tegen mij zei, zolang leegstand van panden zich loont voor de onroerend goed bazen, zullen ze geen moeite doen om huurders te bereiken. Ik zeg: afschaffen. Verhuur je hut maar voor de helft van de prijs en anders zie je ook niks meer van de belastingdienst terug. En hoe meer jaren er verstrijken met leegstand, dus te zuurder gaat het voor je worden. Eens kijken hoe ze dan springen. Het geld dat wordt gespaard kan de BD beter besteden aan al die mensen die nog op teruggave van de kindertoeslagaffaire zitten te wachten. Leegstand loont, misdaad loont, failliet gaan loont (kennelijk), je in de schulden werpen loont. Zo werkt dat in Nederland. En de generatie van mijn zoontje die een spaarrekening heeft krijgt welgeteld 3 euro en 50 centen rente van de bank (wauw) omdat hij zo netjes spaart (al 5 jaar lang). Triest. Om maar te zwijgen van mijn spaarrekening, daar krijg je niks bij. Nee, ik geloof ik kan maar beter gaan lenen en mij diep in de schulden werken, daar krijg je onderhand namelijk een beloning voor, en als het zo doorgaat krijg je nog geld toe op je hypotheek om dat je zo dapper bent om geld te lenen bij de hypotheekverstrekker. Of bank. Of geldschieter. En waarom?:

Rennen, vliegen...vallen...nou...nee:Wij zijn de laatste in de reeks van de vakanties maar ook wij moeten er nu dus aan geloven. Vandaag is weer sjees-race-tijd en klok-schiet op schiet op schiet op- dag. Niet dat ik vandaag stress had, integendeel, zoonlief was al vroeg wakker, daarmee ik ook (ruim half uur voordat de wekker officieel gaat) alles was al voorbereid (dat doen we tegenwoordig) dus nee, geen geren en gestress maar ondertussen…. Wennen:Het is gewoon weer even wennen. Toen de vakanties begonnen dacht ik letterlijk: “mijn hemel, 6 weken, hoe ga je die om krijgen en waar is het goed voor!!!!?” En nu? “Mijn hemel, 6 weken, lijkt niks, we mogen alweer naar school en werk!” Niet dat mijn zoontje zo enthousiast werd van het woord school. Sterker, hij zette een pruillipje op en goot zijn traantjes over mij heen met een hoop gesnik waarin ik nog net kon verstaan dat hij mij niet kon missen en dat hij daarom thuis moest blijven. Maar hij wordt binnenkort 5 dus in feite is hij leerplichtig. Oké oké, het duurt nog twee weken. Maar dat is aan het begin van het schooljaar een beetje niet wenselijk, de eerste dag missen. Tenminste, dat zegt mijn gevoel.Heerlijkheid:Wij hebben een heerlijke vakantie gehad, waarin wij veel hebben ondernomen. Wandelen, fietsen, klimmen, afspraken met vriendjes, mooie verjaardagen gevierd, beetje kunnen plonsen in het zwembad, geknutseld, ijsjes gegeten, getekend, spelletjes gespeeld, gelogeerd bij oma en zo en een heerlijk vakantie (in eigen land) samen, als gezin. Bijzonder mooi & rustgevend.Sentiment light, de tijd gaat te snel voor mij:Vandaag terug op school, met een pak herinneringen. De leerkrachten hadden het schoolplein mooi versierd, meteen in het zicht zag je de nieuwe speeltoestellen, her en der stroomden al de vriendjes van zijn klas toe, dus ja, de ontvangst was warm en daarmee werd er dit keer geen traantje meer gerold. Een dikke kus en knuffel en weg was hij. Een voorbode van hoe het zal gaan? In ieder geval was dit goed zo. Hoe anders dan vorig jaar, waar vooral ik de eerste dag de tranen liet stromen, en zoonlief nagenoeg de overige dagen van de rest van het jaar voor zijn rekening heeft genomen. Toen nog allebei nieuw en onervaren met school, was er ook (hoe ondoordacht van mij) destijds wat onbegrip toen hij na twee weken op school, ineens NIET meer naar school wilde, na de lunch weigerde nog een stap in de richting van… te zetten en, nou ja, een hoop over en weer gedoe in ieder geval. Ha ha, dat gaat misschien dit jaar iets anders worden. Hij is mondiger, wijzer en weet wat hij wil. En we hebben nu de mentale verbanddoos ontdekt. Die van rustig zijn verhaal laten doen, complimentje geven en die van vooruitzichten stellen. Ja tenminste, dat doe ik. Proberen mij in te leven in de emoties van mijn kind. Waar staat hij bloot aan, hoe benadert hij mensen? Hij staat in ieder geval te boek als heel sociaal. Ben benieuwd, naar de eerste verhalen vandaag, beslist uitgeput in zijn bedje vanavond. Ach, heerlijk, voor mij mocht dat klein zijn nog wel even duren. Het gaat allemaal te snel. Enfin, de spits is er weer vanaf. En dus ben ik nu ook weer aan de slag. Mijn eerste blog na de vakantie met een vleugje sentiment. Op naar de herfst (vakantie).Tot gauw weer.Liefs Charlotte.

Raak jij daar ook zo overspannen van? De huizenmarkt om maar eens een onderwerp te noemen? Al een aantal jaren kijk ik met grote ogen naar het wel en wee op het gebied van de huizenmarkt. Zelf heb ik gelukkig geen plannen om te verhuizen of voornemens groter of kleiner te gaan wonen. En als ik dat wel had dan blijf ik nu toch lekker zitten waar ik zit en verroer mij niet. Want nu een huis kopen betekent dat je sowieso veel te veel geld moet uit geven voor iets dat het niet waard is en ook zijn waarde niet zal behouden. Ooh spoiler, ja, maar het is zo. Zeker niet als men in Nederland overstag gaat met bouwen, bouwen, bouwen en de overheid de aftrekposten gaat aanscherpen. Hallo bubbel, ik heb een naald voor je:Nee, je hebt woningen die altijd al 7- of 8 ton waard waren en deze zal ook nooit veel dalen om de doodeenvoudige reden dat ze 10 jaar geleden al 7- of 8 ton kostten en over 10 jaar nog steeds deze waarde zullen houden. Je kunt ze nu misschien voor 9 ton verkopen maar iemand die in zo'n huis woont heeft niet direct de intentie om een ton winst te maken. Ga daar maar vanuit. Maar ben je een huizenkoper die nu een huis heeft gekocht voor, zeg een kleine 4 ton, dat bijvoorbeeld 10 jaar geleden nog 2,5 ton kostte, misschien zelfs minder? Hallo overspannen huizenmarkt, dan maak je borst maar nat. Dat huis gaat jou niet persé rijker maken, hooguit armer. Want je hebt een schuld bij de bank (althans, de meesten hebben dat) van 4 ton en jij wilt verkopen, bewust of gedwongen? Het maakt dan niet uit of jouw rente nu 1,5 % is, jij hebt nog steeds die schuld bij de bank van 4 ton. Of denk je dat je tegen die tijd gespaard en flink afgelost hebt? Nee, joh, 'geld moet toch rollen', 'je leeft maar een keer' en 'het laatste hemd heeft geen zakken' soort van instelling, toch? En de makelaars drijven de prijs maar omhoog en de banken keuren maar goed en ondertussen wordt je allemaal slaaf van je eigen geleende(!) geld. We tuinen er met open ogen in en iedereen zweeft in een heerlijke bubbel die groter en groter wordt. Ik ook hoor, ben ik geweest, heb ik gedaan. Maar ja, net als bij bellenblazen, hij gaat een keer stuk! Mijn appartement stond lange tijd onder water. In de "goede', maar dure rente-tijd gekocht, in de zeer slechte tijd eindelijk verkocht, voor bijna 40.000 euro minder dan waarvoor ik het kocht. Nu staan ze te koop voor 80.000 euro meer dan wat ik er ooit voor betaalde, Oh ironie. En wanneer straks alles minder goed gaat dan de hoge heren van de rekenkamers, het CPB, CBS en APG enzovoorts die onze gemiddelde inkomens, koopkracht, inflatie en pensioenen zo rooskleurig berekenen (nou ja, de pensioenen zijn al niet meer rooskleurig) moeten we allemaal op hele grote blaren zitten. Ik deed dat al, en voel het soms nog wel een beetje. En voor die blaren hebben we tijdelijk geen naalden meer. En geen pleisters. Die zijn nodig bij de vaccinatiecentra. Maar ja, boeien, wie doet je wat:Kom je in een schuldsanering terecht omdat je het echt allemaal niet meer kunt betalen dan ben je daar na 3 jaar ook vanaf, dan wordt het je kwijtgescholden. Tenminste, dat vertelde een mevrouw bij het programma, “Ik durf het bijna niet te vragen”. Ze had meer dan een ton schuld door online winkelen, 3 kinderen en zat in de schuldsanering, door haar koopverslaving. De dame die het interview deed vroeg haar of ze niet liever ging werken. En weet je wat ze toen zei? “Nee, waarom? Of ik nou 1000 of 5000 euro verdien, mijn budget blijft 100 euro per week. En na drie jaar wordt mijn schuld kwijtgescholden”?!?!? De vraagtekens en uitroeptekens staan voor mijn spontaan uit hun kassen ploppende ogen toen ik dit hoorde. Het gaat ook om een eigen eergevoel denk ik dan? Of niet? Maar goed, ze heeft natuurlijk wel drie kinderen om voor te zorgen. Dat geeft te denken. Het is dan niet alleen die fulltime baan voor 5000 euro (hallo waar vinden we die baan overigens, mevrouw de interviewster was ook een beetje verwend qua inkomen denk ik) waarmee ze bezig zou moeten zijn maar het is ook nog eens de zorg voor je kinderen en huishouden wat minstens een fulltime functie is etc. Dat lijkt mij heel lastig om te bepalen. Ze zei dat het wegnemen van de stress, veroorzaakt door haar schulden, haar grootste cadeau was. En dat pleit weer voor haar. Niet ieder is zo. En wat heet ‘zo’ overigens?:Is het zo gemakkelijk denken, vroeg ik mij af? Want ik heb ook hele andere verhalen gehoord. Minder schulden, maar veel schrijnender en harder naar de mensen toe die in de schuldsanering zitten. En ook hardwerkende mensen die wel iedere cent zelf willen terugbetalen en omkeren, al is het maar voor hun eigen gemoedsrust. En welk een leerschool denk ik dan. Wat een goede instelling, want doe het maar eens, op je vingers worden gekeken bij ieder cent die je uitgeeft. Bij wijze van spreken nog het ijsje voor je kind in de zomer. Als je dat al mag of kunt (!) kopen.Wie zal dat betalen? Daarmee komen we ook op dat ene punt weer, dit is mijn gevoel, in het kort, gedachtes die mij bezig houden. Want wie gaat straks al die schulden betalen van alle mensen die nu boven hun stand kopen (ja klinkt een beetje naar maar zo is het) omdat je wil meedoen met de buurman? Er heerst hier in Nederland namelijk echt een cultuur van, ‘het gras is altijd groener bij de buren, wat jij hebt wil ik ook, no matter what’! En de banken doen mee, en de verzachtende pleister genaamd NOW-regeling doet momenteel mee, want de echte schulden en verliezen, veroorzaakt door de pandemie, zien we nog niet. En dus ook niet de nasleep. De enige die er echt wel bij varen momenteel zijn bepaalde stichtingen en politici die zich rijk kunnen rekenen door donaties en subsidieregeling, alles voor gebakken lucht. Geen namen, daar begin ik niet aan. En ik?:Terug bij mijzelf kijkend, ik weet ik heb makkelijk praten. Maar, waar ik mij momenteel in bevind, de euforie, het fijne leven en er warmpjes bijzitten zijn allemaal zaken die ik altijd heel graag heb gewild, en waar ik ook naartoe geleefd heb. Met vallen en opstaan, door de stront gaan (zonder dat iemand dat wist) je klote voelen en toch weer de schouders eronder. Het is mij ook niet komen aanwaaien al merk ik dat men dat wel eens denkt. En ik heb voor sommige zaken ook een hoge prijs betaald. Het is mij iedere traan en zweetdruppel waard geweest. Ooit zei iemand tegen mij: "Ja, jij wacht ook gewoon af, echt ingespannen heb je je toch nooit". Dus ik rol nu weer met mijn ogen terwijl ik dit schrijf want, ja je valt bijna van je geloof als je zoiets hoort, of ben ik de enige? Echter, deze persoon kende mij niet, althans niet goed.  En had ook nooit de interesse getoond hoe het werkelijk met mij ging. En dus ben ik daar ook maar, als de wijze van de twee, niet op in gegaan. Het leven komt je niet aanwaaien. Je zult er iets voor moeten doen. De een doet het zus, de ander doet het zo. En ik besef meer dan ooit tevoren hoe vergankelijk alles in het leven is. Mijn bubbel blijft hopelijk nog lang zweven zonder te knappen. Ik heb er in ieder geval een dagtaak aan. Met lui achterover hangen ben ik nog nooit ver gekomen.Fijne dag nog.Liefs Charlotte.

Met stijgende verbazing:Met enige verbazing kijk ik wel eens terug op het leven. Mijn leven in dit geval, want alleen daarvan ben ik een expert. Laat wat zaken passeren, vraag mij af waar het beter kon? Vraag mij af wat ik nooit had moeten doen en ben nieuwsgierig of ik nog steeds… Enfin, leven heeft zijn ups & downs, gelukkig ben ik wel een mens dat altijd kijkt naar wat wel kan en niet wat niet kan. Allée, ook dat klopt niet helemaal. Als ik in een bloody moon zit kan niks natuurlijk, want dan ben ik gewoon sip en boos en teleurgesteld. Ex-Vriendje:Maar ik wijk weer af. Het gaat om de verbazing. Zoals bijvoorbeeld/in dit geval  over de verbazing betreft ex-vriendjes. Ik las onlangs een leuk artikel in de krant waarin een van mijn ex-vriendjes de hoofdrol speelt. Wij hebben toen wij samenwoonden de meest uiteenlopende levens geleid. Dat was toen al en is en nu nog steeds zo. Hij lang leve de lol, tegenwoordig hardwerkend, dat wel (denk ik), en vrijgezel. Ik, lang leve de lol, hardwerkend zoals gewend in vooral de zorgende rol momenteel, geen vrijgezel (gelukkig) Randstad-scène tegen een zeer Zuid-Limburgs  gelegen klein stadje. Toen wij samen waren hadden we het leuk, tot op zekere hoogte en tot op een x-aantal maanden voordat het uitging. Maar we hadden ook zeer uiteenlopende interesses. Inmiddels waren we redelijkerwijs uit elkaar gegroeid, zeer gefrustreerd (althans ik) en het werkte niet meer. Ik ging opwaarts en hij eigenlijk neerwaarts. Om diverse redenen die er niet meer toe doen ging het mis. Alleen om te zeggen dat hij zó actief was tijdens onze relatie als nu (dat lees je dan allemaal op Facebook), NEE zeg, zeer beslist niet! En tot een jaar geleden had ik dan waarschijnlijk geroepen:“Moet je kijken, bij mij kon van alles niks, was ik de kostwinnaar en zat hem voortdurend achter de veren aan!” en nu zou ik misschien zeggen: “Kennelijk had ik een remmende factor op hem”. We waren wel jong ook, maar dat is geen excuus. En het was wel echt, lang leve de lol, waarop ik tegenwoordig ook met enige verbazing terugkijk. Ik krijg al hoofdpijn wanneer ik weer denk aan al die nachtelijke uitspattingen, alcoholisch, laat, en de dag erna weer om half zeven uit de veren, Ja ik vroeg eruit dan hè, hij niet. Altijd geldgebrek, huis niet op orde en waardeloos in het huishouden. Nou, als ik de berichten nu af en toe lees denk ik soms dat er een persoonsverwisseling heeft plaatsgevonden. Maar goed. Kennelijk kunnen mensen veranderen. Dat is uiteindelijk de levensles, een leer uit het gebeurde trekken. Het Universum: Of niet. Als je daar te diep over nadenkt over mensen raak je verstrikt in je eigen denken. Net zoals  het universum dat oneindig is, zegt men. Maar ik ben nog nooit iets in mijn leven tegengekomen dat oneindig is. Dus dan denk ik weer, wat komt er na het universum? Waar is het universum dan onderdeel van? Net zoals een cel in mijn teen niet zal weten dat er 1,68 meter verderop naar boven een grijze cel is die voor hem nadenkt! Zo zou je dus ook kunnen denken dat 13 miljard lichtjaren voorbij onze Aarde iets (ja wat weet ik ook niet) ons aanstuurt? Zoiets stel ik mij daarbij voor. Is toch eens leuk om daarover na te denken? Tenminste, ik doe dat, heb ik overgehouden van de niet aflatende interesse in het Universum en astronomie-hobby van mijn vader. Mijn zusje en ik hebben daar best wel wat uurtjes op de zolder, met de telescoop, de maan en de planeten en Komeet Haley, met hem doorgebracht. Hij kan dat ook mooi uitleggen, over van alles en nog wat maar daar val ik je niet mee lastig. Dat is echt een koesterstukje voor mijzelf. Het heelal is in ieder geval ook een onderwerp wat mijn verbazing ieder keer weer aanwakkert.Jong geleerd;En nu merk ik dat mijn zoontje dezelfde interesse toont. Heeft het over de maan, de sterren en raketten. Wil in een raket vliegen, denkt dat er mensen op de maan wonen etc. etc. Hij heeft ook een zeer indrukwekkende kennis voor een 4 -jarige betreft Piramides, mummies en sarcofagen. Alleen het woord hiërogliefen is nog iets te moeilijk voor hem, om uit te spreken bedoel ik dan. Hij zegt altijd dat zijn Egyptenaren tekeningen.  Ach gut, dat heeft hij ook van mij, die interesse. Helaas maak ik mij af en toe toch wat zorgen. Zo is reeds twee maanden geleden de Pasen gepasseerd en deze werd dus ook op de basisschool van mijn zoontje besproken. Maar hé, hij is 4 jaar en ze hebben, ik citeer nu mijn zoon: “een filmpje met echte mensen laten zien waarin boeven gemeen waren tegen Jezus en dat Jezus nu op het kruis werd gespijkerd, mama, eentje in zijn handjes en eentje in zijn voetjes, kijk zo mama!” En vervolgens gaat hij op de grond liggen en doet het voor. Of hij maakt er een tekening van, of legopoppetje Batman moet eraan geloven en speelt Jezus en hij maakt hem met hamertje tik en plakband vast op het plankje, aan een kruis, echt, zonder gekheid! Beetje bezorgd om die obsessie:En dat doet hij nog steeds en bij ieder kruis langs de weg, maakt niet uit of we in de auto zitten of aan het wandelen zijn roept hij: “Kijk mama, ik heb iets gezien”. En vervolgens staan we weer bij het “kindje Jezus” aan het kruis te kijken. Het is bijna een obsessie. Ik ben er niet blij mee, dat komt ook omdat ik met het instituut Kerk helemaal niks meer heb, maar ook niet dat de school al zo vroeg met het verkondigen van dit verhaal begint. Want dat is echt iets te jong vind ik. Dus ik weet niet, moet ik er iets van zeggen of niet? Maar mijn afwachtende houding irriteert mij. En weer verbaas ik mij over mijzelf en hoe onmondig ik ben. Ik zou op mijn achterste poten moeten staan en moeten zeggen: "Hee, dit gaat  een beetje ver beste school, Rooms-Katholiek of niet maar een kind van 4 is te jong om te lezen en te schrijven en ook te jong om dit soort filmpjes te zien. Ze zien al enge dingen genoeg in hun jonge leven. Maar ik doe het niet. En zo hobbel ik weer verder, vallend van de ene in de andere verbazing in het leven. Gelukkig slaapt mijn zoontje nog steeds erg goed. Iets wat ik van mijzelf niet echt meer kan zeggen de laatste tijd. Tot gauw, Liefs Charlotte.

Hoezo geen vrijheid?Mezelf populair maken is geen ambitie van me. Dit stukje zal daar ook zeker niet aan bijdragen maar vooruit, daar gaat ie.Vrijheid, geen vrijheid?:Je hoeft tegenwoordig de krant maar open te slaan, de papieren of de digitale versie, of termen slaan je om de oren als, “Onze vrijheid is ons afgenomen, we worden beperkt, klein gehouden, betutteld etc. Dat alles wordt allemaal bewerkstelligd door onze overheid, die vrijheidsberoving etc..  Ik hoor het zelfs uit de hoeken van mijn eigen familie-vrienden-kennissen kring komen. Zoveel mensen zoveel meningen denk ik dan. Verontrustend feit: iedereen is bovendien overtuigd van zijn eigen standpunt.Soms sta ik zelfs versteld van uitspraken van mensen die ik dacht te kennen, die ik toch echt hoog in het vaandel had staan. Mij bekruipt dan een gevoel van onbehagen. Wil eigenlijk de discussie met die mensen aangaan. Maar als ik één ding wel over mijzelf heb geleerd is dat ik geen ad-hoc discussievoerder ben. Zeker niet tegen die wat over-brutaal in het leven staan uitgerust met een aangeboren roeptoeter van een stem en je zo ten alle tijden overstemmen in een discussie. Deze mensen zijn overigens al van hun sokkel gevallen bij mij. Aandacht:Hier in Nederland is tegenwoordig degene die het hardst (en in mijn ogen vaak asociaal) roept ook diegene die het grootste podium krijgt. De media is hier onder andere, ook weer in mijn ogen, heel debet aan. Er zijn nu eenmaal zaken die belicht moeten worden en zaken die je beter wat meer met rust laat. Geef er niet zoveel aandacht aan. Net zoals een minuscuul pukkeltje dat je een beetje irriteert, dus je krabt er aan, vervolgens wordt het alleen maar erger, je besmet het met je vieze vingers, alle overvloedige handwassingen ten spijt, en voordat je het weet heb je een joekel van een puist in je gezicht dat alle aandacht opeist.  Zo zie ik dat. Dat gebeurt dus ook met alle mensen met al hun eigen theorieën en meningen over van alles en nog wat. Maar dat is ook weer een mening (of theorie zoals je wilt), van mij. Lekker shoppen?:Ik was een stukje nieuws op de TV aan het kijken ( ja soms doe ik dat nog wel, maar daar vallen je verder ook echt de schoenen van uit) en het ging over de kolonnes shoppers die op 2e Pinksterdag en masse in de file staan(!) om te gaan winkelen. Je verzint het niet. Ik vraag mij al jaren af, wat is nou leuk aan winkelen op tweede Pinksterdag of welke andere massa magnetische, nationale-of internationale vrije dag dan ook? Leg mij dat uit. Staat er ook nog zo’n leukerd te vertellen, en ik citeer nu: “ ja je hebt vrije dag vandaag en ja, het regent hè, en ja, je moet toch wat hè, en de winkels zijn open en ja, dan gaan we maar even lekker shoppen hè”. (Die ja's en de hè ’s verzin ik er niet bij.) WATblief!? Je kunt dus echt geen andere leuke bezigheid verzinnen dan shoppen op tweede Pinksterdag. Wat is dat, wil je net als de rest van de massa meeklagen over het feit dat het “echt wel erg druk was” met “echt overal Duitsers” en “geen plek meer op het terras te krijgen was” en “ze moesten ze allemaal naar huis sturen”? Ga zelf naar huis. Of inderdaad een Duitser die zeg "das wussten wir nicht, sonst wären wir nicht gekommen". Vallen mij echt de klompen van uit. Dus je kijkt heel de dag op je telefoontje, FB etc. maar je had geen enkel idee, oh bedaarlijk slachtoffer dat je bent van koopdrang, dat het druk kan zijn, te druk, overal. Doe iets leuks en nuttigs met, bijvoorbeeld, je kinderen. Jong geleerd is oud gedaan. Tenzij je natuurlijk in de straat woont waar dat massatoerisme zich ophoudt, want dan ben je dus echt de pisang, je komt niet meer tot aan je huis. Dat is één van de redenen waarom ik nooit naar een toeristisch dorp heb willen verhuizen. Rek  is er uit, maar toch:JAAAAAAAA, ik weet het, ik zou mij niet moeten irriteren aan dit soort zaken maar overdenk dat nou eens. We zitten midden in een pandemie, met maatregelen, middeltjes en het hele circus eromheen. En nee, ik vind niet alles even relaxed, bijvoorbeeld het vaccinatiecentrum dat ze bij ons om de hoek hebben gemaakt zodat we nu zeven dagen per week aan en afvoer van autoverkeer hebben. Non-stop. Soms is het niet te doen (lees een hele toer) om tot bij mijn eigen huis te komen. Maar ik ondervind vooralsnog voor de rest weinig last van alles, behalve dat de spontaniteit even ver te zoeken is geweest en dat de rek met thuiswerken met kind ook wel beetje is verslapt. De weerstand heb ik vooral tegen mensen met een heel kort lontje, de agressie over en weer (overigens ook in het verkeer) en die overal lopen te schreeuwen en pareren dat we worden bedrogen (!) door de overheid en dat onze vrijheid wordt afgenomen. For Christ sake! NOUNOUNOU dames en heren zonder vrijheid: Als dat echt zo was, dan zat je nu in een cel, je zonden te overdenken. Want in een land waar geen vrijheid is, wordt je bij het minste van weerstand opgepakt en in de cel gegooid, monddood gemaakt en  desnoods gemarteld. Kijk maar eens naar het recente nieuws, naar andere artikelen dan de Covid-berichten. Maar nee, we zijn nu even in ons eigen straatje bezig. De wereld staat in brand maar wij voelen ons bij de ballen gegrepen door onze overheid. Ook daarvoor hoef je maar de krant open te slaan. Myanmar, arme landen die staan te springen om vaccins die het rijke westen allemaal heeft opgekocht, het klimaat, kinderen die de dupe zijn van huiselijk geweld, achterstand en barre leefomstandigheden (in een welvarend land) een kabelbaan die neerstort met allemaal jonge mensen die nog een heel leven voor zich hadden. Enzovoorts. Dus ik zeg, ga je schamen. Bah, hou op met dat gezeik. Want dat is het. En die laatste zinnen heb ik in mijn hoofd uitgeschreeuwd.  Beste, je wordt bedankt:Beste van je vrijheid beroofde, arme medemens. Ja, het is aanpoten, een beetje.  Man, maak je eens moe in het leven. Het is vooral voor de ondernemers in de horeca zwaar, studenten die niet naar school kunnen, de mensen in de zorg en de mensen in onze samenleving die sowieso al geen cent te makken hebben of eenzame mensen. Maar niet voor de doorsnee mens in Nederland, zoals jij en ik. Want waarom? Omdat je je drankje nu thuis  op de bank moest doen en niet in je favo-café. Of omdat je een afhaalmenu moest doen i.p.v. gezellig keuvelen in het restaurant. Nogmaals, jij hebt het dan niet zwaar. Want als je heel eerlijk bent ben nou uitgerekend jij dat type die anderen dan gewoon thuis uitnodigt. Want je bent zo lekker dwars en tegen de regering. Dus wat zit je nou te klagen, socializen doe je toch? Want je trekt je nergens iets van aan en gaat lekker je eigen gangetje. Waardoor alles nog langer duurt, want weer nieuwe besmettingen. En zo gaan we de cirkel weer rond. Steek eens je hand in eigen boezem. En nog iets, je wordt bedankt! Een normaal griepseizoen duurt max een half jaar, maar dankzij jou heeft dit "griepje" ons al meer dan een jaar in zijn greep.Even iets minder leuk:We beseffen allemaal dat het even wat minder leuk is geweest en nee, ik wil ook mijn kind niet iedere keer naar een teststraat laten gaan voor een uitstrijkje van zijn keel en neus, ikzelf ook niet. Maar ik neem een aantal zaken op de koop toe, en ook niet altijd. Dan maar even niet naar school. En ja, ik vind het ook belachelijk dat scholen massaal sluiten en zo achterstanden worden opgelopen. Maar tegelijkertijd klagen sommige leraren ook als de scholen wel weer voltallige klassen moeten draaien en moeten participeren aan het dagelijkse leven. Dat ze een ondergeschoven kindje zijn, niet aan ze gedacht wordt, dat ze zo weer veel risico lopen op besmet te raken. Ik snap het, maar ook weer niet. Want wordt er gedacht aan al die ouders die al maanden op het tandvlees lopen omdat thuis, gezin en baas, allemaal tevreden gehouden moeten worden.  Want werkzaam in het bedrijfsleven en niet in een overheidsbaan, waar loon altijd een garantie is, werk of tijdelijk geen werk door een pandemie. Loon uitkeren kan als er gewerkt wordt, want mijn inkomen fluctueert met mijn werkzaamheden, als ik mijn werk even tijdelijk niet kan verrichten of minder, dan ook minder inkomsten, ik kan ook niet tussentijds bij-of omscholing op kosten van de overheid, dat betaal ikzelf als dat kan, en verder is er geen dertiende maand. Vakantiegeld? Hebben we even helemaal maar in de koelkast gezet. Maar we zijn er nog. Dus we klagen nog op gezonde benen. En nee, ik ben nog lang niet aan de beurt voor een prik en weet ook nog niet of ik deze wil. Als ik dat uitspreek dan wordt ik ook al in dat hokje geplaatst van: ja je moet het zelf weten maar kom niet bij mij klagen. Dus je ziet, iedereen is een betweter, en dit is iets wat ik voor mijzelf beslis en waar ik geen roeptoeters voor nodig heb om mijn mening te uiten, uit te diepen, te veranderen of te onderbouwen. Fijne dag nog, Liefs Charlotte

Ken jij dat gevoel?Ben ik de enige die daar last van heeft of ken jij dat gevoel ook? Dat je zeker weet dat je het gelezen of gehoord hebt maar dat je de enige bent, of met heel veel geluk een enkele andere persoon, die dat nog kan terugroepen in zijn geheugen? Voorbeeld: de meivakantie is voorbij en we hebben allemaal een hele lange periode achter de rug van wel naar school, niet naar school, online school, kind verkouden, testen, weer niet naar school. Enfin, lang verhaal kort. Op en neer. Mijn 4-jarige zoontje is vorig jaar eind september begonnen met school en heeft alles bij elkaar, wacht even tellen, 19 weken les gehad. Bam. Da’s minder dan de meeste kindjes van zijn leeftijd, want school ging een keer dicht vanwege landelijk beleid, een keer dicht vanwege corona-uitbraak op school (bijna drie weken) en nog eens een week zelf thuis, want verkouden, mogen niet komen, je weet, ik ben een braaf meisje, testen, toen mama verkouden, weer niet naar school voor de zekerheid weer testen etc. etc.Overigens alle geteste keren negatief! Nou, tijdens die periode kregen wij een bom aan info per mail, een speciaal systeem op school en ik lees (alweer heel braaf) alle mail die binnenkomt. Daarin stond dus dat na de meivakantie het rooster als vanouds weer van start zou gaan. Dus geen continue rooster, overblijven weer volgens het betaalsysteem enzovoorts. Nee, nee zegt de juf vandaag, we werken nog gewoon volgens het continue rooster. Dus half uur eerder uit school. Maar goed dan dat ik dit keer wél naar Sophie luisterde en even informeerde. Maar, van die beslissing krijgen we dan dus geen informerende mail, en van dat andere bericht is dus elk spoor verdwenen. Ja want dat ruimt zo lekker op. Waar maak je je nou zo druk over denk je misschien? Dat is vanwege het principe. Je geeft als school een explosie aan info de afgelopen weken, je wist als school die info weer, je geeft geen aanvullende info op een verandering. Men betaalt voor een overblijven, dat ook wordt afgehouden van je tegoed en vervolgens zegt men, hoeft niet, continue rooster. En blijkt het hele systeem te zijn aangepast. Ik ben Überbraaf zo blijkt. Wil eigenlijk over dat lullige tegoed niet beginnen maar de principekwestie vreet aan mij. Ken je dat gevoel?Onzin feitjes:Zo onthoud ik ook onnozele, onbelangrijke futiliteiten & onzinfeitjes waar je verder geen snars aan hebt maar ik weet ze wel. Wie waar zat en zei tijdens de babyborrel van mijn zoontje (meer dan 4 jaar geleden) en hoe lang ze bleven. Dat een vriendin van een van mijn “stiefdochters” het moeilijk had, wilde gaan stappen met de meiden maar geen oppas kreeg etc. etc. moeilijkmoeilijk, zij weet het niet meer, ik wel. Zelfs meer dan vier jaar geleden,  Dat we een Tatort gaan kijken (mijn man is fan) en ik zeg: “hebben we al eens gezien” terwijl hij pas 15 seconden bezig is en dat ik dan een verbaasd “echt niet” krijg te horen.Ik kan ook veel antwoorden geven op quizvragen met de meest onnozele weetjes. Zelfs in het Duits, wat op zich best een ingewikkelde taal is met mooie maar soms niet te herleiden woorden.  Dat ik zeker weet dat ik het Spiderman pak van mijn zoontje fris gewassen ergens tussenin gelegd heb (in zijn kast!) zodat we het een poosje uit het zicht hebben want ik ben het even zo zat om de hele dag een Spiderman om mij heen te hebben in plaats van mijn zoontje in zijn door mij met zorg uitgezochte kleding. Maar ik vind het pak pas weer terug, per ongeluk overigens, na 5 keer het hele huis op stelten te hebben gehad en inderdaad gewoon in zijn kast  (20 keer doorzocht) in dat hoeslaken. Dus ik weet het wel maar kan het niet geheel terug roepen. En het Spidermanpak is geen futiliteit, dat wil ik wel even vermelden(!) Dat is, by far, het meest belangrijke en mooiste cadeau dat mijn zoontje ooit heeft gehad, volgens hem.Ditjes & datjes:Dat je wordt onderbroken in je verhaal (gebeurt best vaak) en daarna gewoon zo ontzettend van je apropos gebracht dat je niet meer weet waar je het over had, en het was echt wel belangrijk! En de  ander weet (hee, verrassing) ook niet meer waar je het over had, dus het was erg interessant voor je gesprekspartner. Dat onthoud ik dan ook. Dat je gisteren je zonnebril toch echt nog in handen had maar nu niet meer kan vinden? Je kunt je nog herinneren dat je hem van je zoontje afpakte want bril met sterke glazen, “nee schatje dat is slecht voor je oogjes, deze gaat niet, kom maar geef maar aan mama terug” en nu weet je echt niet meer waar je hem hebt gelegd. Alle andere ‘oude’ brillen liggen netjes in hun doosje in de kast maar die niet. Waar zijn dan nou die naamstickers gebleven om in tassen , kleding, jassen en zo te plakken. Want school raakt altijd alles kwijt, jij niet. Waar zijn mijn oordopjes van de telefoon. Ach, hier in de auto (ja wat doen ze daar nou? Die heb ik echt niet in de auto nodig)Twintig notitieboekjes met de vrolijkste kleuren en mooiste prints en het enige stuk papier dat je nu kunt vinden is dat eeuwenoude notitieblokje van Jan weet ik veel, dat uit elkaar hangt. Maar je hebt echt NU dat blokje nodig want anders vergeet je alles. Je peperdure mooie blokjes vind je een halve dag later weer in, o ja, die lage rommelkast. Tuurlijk, nu weet ik het weer. Dat mijn administratie hoekje er na een maand na het opruimen weer als een ontplofte en stukgeslagen piñata uitziet. Wat zeg ik? Na een week!Dat ik een mooi bedrijfje heb gevonden dat mooie foto’s voor mij print en die ik dan vervolgens, na ze te hebben bekeken niet in het album plak maar ergens tussenin leg. Heel logisch. Systeem:Kortom, systeem. Daar schort het nogal eens aan. Dat wordt ook vaak genoeg (uiterst voorzichtig) door mijn wederhelft  aangekaart (waar bemoei je je mee, zeg ik dan). Maar dat ik een chaoot ben en redelijk systeemloos, dat is iets wat men gek genoeg niet achter mij uithaalt als men mij leert kennen. Zo ben ik ook ooit eens vergeten om het vliegtuig naar huis te nemen omdat ik dacht dat we nog een dagje extra hadden in Griekenland. Lang verhaal, lang geleden, lees; kinderloos, nog niet eens dertig jaar oud, wel een hippe fulltime baan en alles lang leve de lol en dat soort zaken, hilarisch dat wel, maar ook een duur grapje. Want de hotelkamer moest een extra nacht worden betaald en een hele dure terugvlucht naar Frankfurt waar de pendelbus van het reisbureau mij dus niet kwam ophalen (de dag ervoor op Düsseldorf wel) en dus mijn ouders moesten worden ingeschakeld. En mijn toenmalige bazin vond het ook echt niks voor mij. Ik heb haar maar niet verteld dat ik ook eens een keer mijn paspoort ben vergeten mee te nemen naar Parijs, voor een  zakenreis, dus niet onbelangrijk om te hebben. Ze waren destijds wat strenger met controleren dan pakweg wat jaren geleden en dus…ik had best wel een ongemakkelijk gevoel. Hoop:Nou en dat soort zaken houden mijn dus de hele dag bezig. Mijn gedachtes razen van links naar rechts, ik onthoud onbelangrijke zaken tot in het oneindige maar weet niet waar ik gisteren mijn zonnebril neerlegde. Gelukkig weet ik nog wel waar ik mijn teksten voor mijn Blog opsla op de computer. In ieder geval is er wel nog hoop voor mijn zonnebril. Of niet. Ik hoop maar gewoon…Liefs, Charlotte.

Mijn zoontje kan zich flink bezeren en dan is er niks aan de hand, vooral wanneer hij niks kan zien. Maar o wee, zit er een minuscuul sneetje met een puntje bloed op zijn kleine vingertje dan moet de verbanddoos worden uitgetrokken om te verbinden. Echt, hilarisch bijna. We gaan nog net niet naar het ziekenhuis. Enfin, van de week kon je mij bijna naar het ziekenhuis afvoeren. Dacht dat ik het begaf van schrik. In ieder geval zijn mijn haren een tint lichter geworden geloof ik. (Grijs, niet blond.)Lekker wandelenWe waren heerlijk aan het wandelen, een van de laatste dagen van de meivakantie. We hebben veel gewandeld deze periode, of in ieder geval ik, mijn zoontje was voornamelijk op de fiets. Dat loopt zo lekker weg voor mij omdat een kleuter die wandelt natuurlijk niet mijn tempo heeft en gaat hij op zijn fietsje dan moet ik behoorlijk aanpoten om hem bij te houden. Lekker gezond en leuk voor allebei. Goed, we hadden de auto geparkeerd bij een bosrijke omgeving maar met gelegenheid en plek om te fietsen en alles was heerlijk, echte Hollandse lucht met wolken en zon. We wisten dat het in de namiddag zou gaan regenen en onweren dus lekker goed gepland. Mini-lunch erbij en vooruit met de geit. Lekker veel plassen water om doorheen te crossen (sinds mijn mini-monstertje zonder zijwieltjes fietst is het een echte stuntcrosser aan het worden, en zonder zijwieltjes is het ook een stuk stiller fietsen, hahaha) beetje zigzaggen over onverharde weggetjes. Zeg maar, het perfecte plaatje. Actie & reactie:Na de pauze, we waren iets over de helft van de route, ging zoonlief nog even lekker door de plasjes. “Zet je helm op schatje!”. “Nee mama, geen helm, ik heb het zo warm”. Ja, je raadt het misschien al. Tegen beter weten in (Sophie waarschuwde me nog) ging hij vast vooruit.  Maar dames (en heren), laat je niet verleiden tot het niet dragen van een helm tijdens de eerste fietsavonturen van je kind. En eigenlijk later ook niet maar hoe ouder ze worden hoe minder grip je op ze hebt, want het ging uiteraard mis. Zijn stuurtje maakt een gek bochtje en pats boem daar ging hij. Het staat op film, ik ben zo’n mama die haar kind de hele dag wel zou kunnen filmen, fotograferen etc. bang dat ik ooit niet meer zal weten hoe het was toen hij nog klein en onschuldig door het leven ging. Mijn gegil is ook gefilmd, tijdens het wegsmijten van de telefoon. Want ik wilde mijn kleine schat nog opvangen maar het ging allemaal zo snel en je hebt zo’n vertekend beeld van afstand en dergelijke met een telefoon in je handen. Nou, telefoon weggesmeten en mijn zoon troosten. Reactie & gevolg:Goddank, echt waar, had hij zich vanwege de wind de muts van zijn jas over zijn hoofdje getrokken. Wat echt een geluk bij een ongeluk bleek want behalve schrik, blauwe plakken, dikke bult en heel veel tranen was er geen bloed. Niks! Nouja, is nog best heftig, maar hij huilde en reageerde op mij en dat was voor mij op dat moment voldoende! Had ik al gezegd hoe verschrikkelijk hard hij onderuitging?  Want een dik jaar geleden ging hij in slow motion(!) met zijn stepje onderuit, in stilstand zelfs! Gaat met zijn hoofdje langs een clipje dat aan de step vastzit en hoppa, bloed, echt overal bloed. We zijn naar het ziekenhuis kunnen gaan. En nu, zo hard onderuit en niks. Zo hebben we zeker een kwartier gestaan. Beiden in lichte shock denk ik. Alleen maar troosten en kusjes geven en dragen en troosten en kusjes geven. Fietsen wilde hij even niet meer, wat ik ook probeerde. Dwang werkt averechts op kinderen, is eigenlijk met alles wel. Dwang werkt niet, worden ze opstandig van, ik ook en jij ook als je heel eerlijk bent. Gelukkig fietst hij nu weer als de beste. Daar heeft hij dan weer zijn vader voor, kan hem echt aanmoedigen. En het ijsje, later op de dag met een rustig wandelingetje langs de vijver was een grote pleister op de onzichtbare maar toch aanwezige wond genaamd SCHRIK, voor ons beiden. Ik heb ook besloten om iets minder te filmen en meer van het actuele moment genieten. Dan zie je nog eens wat er echt om je heen gebeurt!Even checken:Ik ben 's nachts nog twee keer bij hem gaan kijken en heb hem wakker gemaakt. Het zekere voor het onzekere. Mijn vader zei: "Nou, dat heeft hij dan van zijn moeder". Ik schijn als kind ook heel veel valpartijen te hebben doorstaan. Wild girl! Zo moeder, zo zoon kennelijk. Ssshhtt, niet aan zijn vader verklappen!Fijne dag nog, Liefs Charlotte.image via: @alajamie

Klein stukje over het Moederschap: Jij versus je Oma!Over het onderwerp moederschap is al eindeloos veel geschreven maar geloof mij, alles wat erover geschreven werd en nog gaat worden geschreven, is vanuit het persepectief van de auteur en de tijdsgeest waarin deze zich bevindt. Geen moeder die hetzelfde handelt, even blij is als een ander, haar zwangerschap heeft beleefd, moe is, de situatie de baas is, alle ballen in de lucht houdt, vangnet of hulp heeft, dezelfde of zelfs maar genoeg inkomsten heeft, ruimte, een veilig thuis en vooral, niet dezelfde kinderen heeft. Geen kind is gelijk en al heb je er vijf, ze zijn alle vijf verschillend. Wat voor het ene kind werkt hoeft niet voor het andere kind te werken, en zo ook geldt dit voor ouders. Wat voor de ene moeder of vader geldt hoeft niet zo voor de ander te werken. Ja, ik heb het nu over ouders terwijl in de kop het Moederschap wordt aangehaald. Maar ik kan slechts vanuit mijn vrouw zijn het moederschap beoordelen. En in mijn geval weet ik zeker, omdat ik met mijn man communiceer, dat de vader en moeder van onze zoon anders in het ouderschap staan en handelen. Dat heet in ons geval de stilzwijgende afspraken. En waarin ook nog steeds, gek genoeg, een licht rollenpatroon is te ontwaarden, ondanks de tijdsgeest en mijn generatie. WAT?! Hoor ik je zeggen, maar ja, dat is zo, ik ben moeder van een 4-jarige, ben zelf inmiddels bijna 46 jaar, ik werk maar we hebben ook nog best wel een rollenpatroon. Waarover soms gesteggel is, tuurlijk. Zeker tijdens mijn Bloody Moon. Maar goed, dat allemaal terzijde, daar wilde ik het nu niet over hebben.Topsport Moederschap:Ik ga het kort hebben over de topsport Moederschap. Serieus, ik heb heel veel respect voor mijn oma's toen zij vroeger kleine kinderen hadden (en zij hadden er echt heel veel!). Geen wasmachine in huis tot ongeveer de jaren 60 van de vorige eeuw, nee, alles op de hand wassen in een grote teil de was op het fornuis, (dat was de voorwas) de volgende dag in een "machine" met draaielement (geen elektrisch apparaat) heen en weer slingeren, daarna door de handmatige wringer halen. Vervolgens buiten drogen (nee geen droogtrommels in die tijd) en strijken met een bout dat op het vuur werd verhit. Spierballen kreeg je in die tijd vanzelf wel, een sportschool was overbodig. Geen elektrische stofzuigers, vaatwassers, elektrische ovens, de wc nog buiten (later niet meer maar zij hebben het wel nog meegemaakt) geen auto (of zelfs maar rijbewijs) tv, online supermarkten, überhaupt internet of pc's. En ga zo maar door. Ja, wij hebben het goed, erg luxe allemaal in tegenstelling tot dik twee generaties geleden. Toch klagen wij steen en been, meer dan ooit, over het hebben van kinderen gecombineerd met een huishouden. Waarom klagen wij zoveel tegenwoordig:Hoe komt dat toch? We hebben het ogenschijnlijk zoveel zwaarder dan de volwassen vrouw van pakweg 70 tot 90 jaar geleden. Terwijl dat niet zo is. Mijn oma's (geboren tussen 1910 en 1926) hadden geen buiten-de-deur job. En dat gold voor het gros van de vrouwen. Je werk was thuis, voor buiten de deur werk had je destijds écht geen tijd, getuige de vele handarbeid die de vrouwen in het huishouden bezig hield. Was je vroeger als jonge vrouw lerares en trouwde je? Het krijgen van kinderen was een logisch vervolg (met stoppen met werken als gevolg) en hup, het huishouden stond je te wachten. Zeg maar dag met je handje tegen je mooie baan. Poeh, kun je je dat voorstellen? Zelfs de rijke dames die de was, het huishouden en, vooruit, zelfs de opvoeding van de kinderen aan een ander overlieten mochten niet buiten de deur werken. Je was erg geëmancipeerd in die tijd als je als getrouwde vrouw werkte, laat staan een bedrijf runde en dat je als man aanmoedigde dat je vrouw zich niet in de teugels liet binden. Chapeau voor deze pioniers.De maatschappelijke druk was anders. Het (uiterlijk) aanzien, de status, waar men tegenwoordig zo'n waarde aan hecht gold toen niet of in ieder geval had het een andere invulling. Status was iets voor adel en rijken. Je was vrouw, je kreeg kinderen en je recht was het aanrecht! BAM! bot, maar een feit. Want recht waarop? Wilde je jezelf ontplooien, studeren, verdiepen, de keuze maken om "maar" één of twee mini's, of zelfs helemaal géén kinderen te krijgen. Nee joh, daar had je de Godvrezende man die alles bepaalde en, denk daar maar eens over na, de rol die de Kerk daar vroeger in had. Meneer pastoor kwam op de koffie om te informeren of er nageslacht op komst was. Stel je dat nou toch gewoon eens voor! Gruwel. Je was echt dapper (zowel man als vrouw) wanneer je tegen meneer pastoors wensen-mening of wat dan ook durfde in te gaan en zei: "Nee bedankt, twee kinders zijn meer dan genoeg". Het verzetje voor de vrouwen? Ja dat weet ik eigenlijk echt niet. Ze stonden pal achter hun man, hadden nergens zeggenschap over en hun trots was hun gezin en de maand kunnen rondkomen. Let wel, mijn oma's hebben ieder minimaal één wereldoorlog meegemaakt en waren jonge, volwassen vrouwen tijdens de wederopbouw van ons land. Ze kenden geen luxe zoals onze klagende generatie. Geen bewegingsvrijheid, buiten het huis gold de wet van de man! Politiek, bestuurlijke functies, artsen, directeuren van bedrijven, allemaal man.Nou, en dan kreeg je je kinderen. Als ze groot genoeg waren speelden ze buiten, geen tv, pc-games, fiets en buitensporig veel speelgoed zoals nu, om ze desnoods af te leiden of zoet te houden zoals men dat vroeger zo mooi noemde. Buurvrouw, zus of schoonzus hield een oogje in het zeil en visa versa. Zeg maar soort sociale controle. Had je meerdere kinderen? De oudsten pasten op de jongsten van het gezin. Ook een last voor opgroeiende meisjes in die tijd. Het allesbepalende beeld dat je van je moeder meekreeg. Kinderen krijgen en het huishouden. Als ik destijds jong was geweest denk ik dat ik nachtmerries had gehad over mijn reeds vastgelegde toekomst. En deze thuiswerkende vrouwen wilden weliswaar allemaal mooi uitzien maar ze hadden echt geen geld om eindeloos veel kleding in de kast te hebben zoals wij, tegenwoordig, kasten gevuld met de, in verhouding tot vroeger, erg goedkope prul en prêt-à-porter van alle grote winkelketens. Panty's waren godvergeten duur en droeg je wat make-up dan had men daar ook een mening over (de omgeving). Je hoefde je niet aan te stellen hè! Tijd om uit te dossen had je helemaal niet, met al die koters aan je rok en dat eeuwigdurende, tijdrovende huishouden met zero-zip-nul (ik onderstreep het) elektrische apparatuur om werkzaamheden te vergemakkelijken. Laat staan dat het veel nut had om in je chique jurkje de was te koken en te draaien. 's Ochtends mooi, 's avonds prooi. Zo kun je het misschien nog het beste zien.Uitjes & beleving:Goedgoed, er was ook minder te "beleven" waardoor de drang van dagelijks (!) optutten er voor die vrouwen misschien niet zo was. Men ging niet iedere week gezellig een hapje doen bij een van de 20 restaurants, eetcafés en bistro's  die het dorp tegenwoordig rijk is. Nee, of lunch bij Café "WEET IK VEEL" op de hoek. Filmpje pikken, zwemmen, sporten, dagje Efteling, of skiën in de indoor wintersporthal, festivals waren toen nog geen orde aan de zomerdag, weekendjes weg naar zee, even shoppen en museumpje doen in Amsterdam (een wereldreis ! destijds) naarde overdekte speeltuin met trampolines voor kind&gezin, disco-bowlingbaan, Leisure-Dome etcetera etcetera. Eerlijk, aan die lijst van uitjes en activiteiten van tegenwoordig komt geen einde! Zo ontieglijk, ongelooflijk verwend zijn wij en we klagen steeds (echt waar) meer over  (echt waar) alles. Niks te doen, we vervelen ons (ik verveel mij nooit en eens een keertje vervelen is echt niets verkeerd hoor, maar tegenwoordig kennelijk een taboe) of men heeft dit of dat al te vaak gedaan en dus, je raadt het al, verzadigd, of nog beter OVERverzadigd. Die verzetjes, die hadden onze oma's niet. Misschien hadden ze het ook niet nodig ik weet het niet, ik kan het ze ook niet meer vragen helaas. Ze zijn er al zolang niet meer. Maar steeds vaker, nu ikzelf wat ouder word, denk ik aan mijn grootouders, in dit geval mijn oma's, die heel veel ontberingen hebben moeten doorstaan. En steeds meer schaam ik mij voor mijn zeurende generatie, inclusief ikzelf.  Ja, ik weet het, wij hebben een ander leven. En wij "moeten" als vrouw buiten de deur werken om rond te komen maar wij willen ook heel veel. Sta er toch eens af en toe bij stil. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere. Denk daar maar eens over na. Onze ZUCHT naar méér van alles is hetgeen ons opbreekt. En de uiterlijke schijn.Rust, reinheid en regelmaat:Zelf ben ik inmiddels aan het ont-spullen zoals ze dat tegenwoordig mooi noemen. Probeer bewust een aankoop te doen (dus geen impuls-aankopen, want je hebt het echt niet nodig) en niet meer zoveel willen. Wat naarmate je ouder wordt vanzelf in iets rustig vaarwater komt. Mijn zoon sleep ik echt niet elke week van en naar ieder speeltuin, Efteling, dierentuin of wat dan ook van zus en zo. Kan nu ook niet, eerlijk is eerlijk, met de Corona-maatregelen, maar ik deed dat daarvoor ook niet. Rust, reinheid en regelmaat. Kan voor jezelf ook goed werken. Probeer maar eens.Fijne dag nog,Liefs Charlotte.Afbeelding: Design by design seeds/motherhood

Raak jij daar ook zo overspannen van? De huizenmarkt om maar eens een onderwerp te noemen? Al een aantal jaren kijk ik met grote ogen naar het wel en wee op het gebied van de huizenmarkt. Zelf heb ik gelukkig geen plannen om te verhuizen of voornemens groter of kleiner te gaan wonen. En als ik dat wel had dan blijf ik nu toch lekker zitten waar ik zit en verroer mij niet. Want nu een huis kopen betekent dat je sowieso veel te veel geld moet uit geven voor iets dat het niet waard is en ook zijn waarde niet zal behouden. Ooh spoiler, ja, maar het is zo. Zeker niet als men in Nederland overstag gaat met bouwen, bouwen, bouwen en de overheid de aftrekposten gaat aanscherpen. Hallo bubbel, ik heb een naald voor je:Nee, je hebt woningen die altijd al 7- of 8 ton waard waren en deze zal ook nooit veel dalen om de doodeenvoudige reden dat ze 10 jaar geleden al 7- of 8 ton kostten en over 10 jaar nog steeds deze waarde zullen houden. Je kunt ze nu misschien voor 9 ton verkopen maar iemand die in zo'n huis woont heeft niet direct de intentie om een ton winst te maken. Ga daar maar vanuit. Maar ben je een huizenkoper die nu een huis heeft gekocht voor, zeg een kleine 4 ton, dat bijvoorbeeld 10 jaar geleden nog 2,5 ton kostte, misschien zelfs minder? Hallo overspannen huizenmarkt, dan maak je borst maar nat. Dat huis gaat jou niet persé rijker maken, hooguit armer. Want je hebt een schuld bij de bank (althans, de meesten hebben dat) van 4 ton en jij wilt verkopen, bewust of gedwongen? Het maakt dan niet uit of jouw rente nu 1,5 % is, jij hebt nog steeds die schuld bij de bank van 4 ton. Of denk je dat je tegen die tijd gespaard en flink afgelost hebt? Nee, joh, 'geld moet toch rollen', 'je leeft maar een keer' en 'het laatste hemd heeft geen zakken' soort van instelling, toch? En de makelaars drijven de prijs maar omhoog en de banken keuren maar goed en ondertussen wordt je allemaal slaaf van je eigen geleende(!) geld. We tuinen er met open ogen in en iedereen zweeft in een heerlijke bubbel die groter en groter wordt. Ik ook hoor, ben ik geweest, heb ik gedaan. Maar ja, net als bij bellenblazen, hij gaat een keer stuk! Mijn appartement stond lange tijd onder water. In de "goede', maar dure rente-tijd gekocht, in de zeer slechte tijd eindelijk verkocht, voor bijna 40.000 euro minder dan waarvoor ik het kocht. Nu staan ze te koop voor 80.000 euro meer dan wat ik er ooit voor betaalde, Oh ironie. En wanneer straks alles minder goed gaat dan de hoge heren van de rekenkamers, het CPB, CBS en APG enzovoorts die onze gemiddelde inkomens, koopkracht, inflatie en pensioenen zo rooskleurig berekenen (nou ja, de pensioenen zijn al niet meer rooskleurig) moeten we allemaal op hele grote blaren zitten. Ik deed dat al, en voel het soms nog wel een beetje. En voor die blaren hebben we tijdelijk geen naalden meer. En geen pleisters. Die zijn nodig bij de vaccinatiecentra. Maar ja, boeien, wie doet je wat:Kom je in een schuldsanering terecht omdat je het echt allemaal niet meer kunt betalen dan ben je daar na 3 jaar ook vanaf, dan wordt het je kwijtgescholden. Tenminste, dat vertelde een mevrouw bij het programma, “Ik durf het bijna niet te vragen”. Ze had meer dan een ton schuld door online winkelen, 3 kinderen en zat in de schuldsanering, door haar koopverslaving. De dame die het interview deed vroeg haar of ze niet liever ging werken. En weet je wat ze toen zei? “Nee, waarom? Of ik nou 1000 of 5000 euro verdien, mijn budget blijft 100 euro per week. En na drie jaar wordt mijn schuld kwijtgescholden”?!?!? De vraagtekens en uitroeptekens staan voor mijn spontaan uit hun kassen ploppende ogen toen ik dit hoorde. Het gaat ook om een eigen eergevoel denk ik dan? Of niet? Maar goed, ze heeft natuurlijk wel drie kinderen om voor te zorgen. Dat geeft te denken. Het is dan niet alleen die fulltime baan voor 5000 euro (hallo waar vinden we die baan overigens, mevrouw de interviewster was ook een beetje verwend qua inkomen denk ik) waarmee ze bezig zou moeten zijn maar het is ook nog eens de zorg voor je kinderen en huishouden wat minstens een fulltime functie is etc. Dat lijkt mij heel lastig om te bepalen. Ze zei dat het wegnemen van de stress, veroorzaakt door haar schulden, haar grootste cadeau was. En dat pleit weer voor haar. Niet ieder is zo. En wat heet ‘zo’ overigens?:Is het zo gemakkelijk denken, vroeg ik mij af? Want ik heb ook hele andere verhalen gehoord. Minder schulden, maar veel schrijnender en harder naar de mensen toe die in de schuldsanering zitten. En ook hardwerkende mensen die wel iedere cent zelf willen terugbetalen en omkeren, al is het maar voor hun eigen gemoedsrust. En welk een leerschool denk ik dan. Wat een goede instelling, want doe het maar eens, op je vingers worden gekeken bij ieder cent die je uitgeeft. Bij wijze van spreken nog het ijsje voor je kind in de zomer. Als je dat al mag of kunt (!) kopen.Wie zal dat betalen? Daarmee komen we ook op dat ene punt weer, dit is mijn gevoel, in het kort, gedachtes die mij bezig houden. Want wie gaat straks al die schulden betalen van alle mensen die nu boven hun stand kopen (ja klinkt een beetje naar maar zo is het) omdat je wil meedoen met de buurman? Er heerst hier in Nederland namelijk echt een cultuur van, ‘het gras is altijd groener bij de buren, wat jij hebt wil ik ook, no matter what’! En de banken doen mee, en de verzachtende pleister genaamd NOW-regeling doet momenteel mee, want de echte schulden en verliezen, veroorzaakt door de pandemie, zien we nog niet. En dus ook niet de nasleep. De enige die er echt wel bij varen momenteel zijn bepaalde stichtingen en politici die zich rijk kunnen rekenen door donaties en subsidieregeling, alles voor gebakken lucht. Geen namen, daar begin ik niet aan. En ik?:Terug bij mijzelf kijkend, ik weet ik heb makkelijk praten. Maar, waar ik mij momenteel in bevind, de euforie, het fijne leven en er warmpjes bijzitten zijn allemaal zaken die ik altijd heel graag heb gewild, en waar ik ook naartoe geleefd heb. Met vallen en opstaan, door de stront gaan (zonder dat iemand dat wist) je klote voelen en toch weer de schouders eronder. Het is mij ook niet komen aanwaaien al merk ik dat men dat wel eens denkt. En ik heb voor sommige zaken ook een hoge prijs betaald. Het is mij iedere traan en zweetdruppel waard geweest. Ooit zei iemand tegen mij: "Ja, jij wacht ook gewoon af, echt ingespannen heb je je toch nooit". Dus ik rol nu weer met mijn ogen terwijl ik dit schrijf want, ja je valt bijna van je geloof als je zoiets hoort, of ben ik de enige? Echter, deze persoon kende mij niet, althans niet goed.  En had ook nooit de interesse getoond hoe het werkelijk met mij ging. En dus ben ik daar ook maar, als de wijze van de twee, niet op in gegaan. Het leven komt je niet aanwaaien. Je zult er iets voor moeten doen. De een doet het zus, de ander doet het zo. En ik besef meer dan ooit tevoren hoe vergankelijk alles in het leven is. Mijn bubbel blijft hopelijk nog lang zweven zonder te knappen. Ik heb er in ieder geval een dagtaak aan. Met lui achterover hangen ben ik nog nooit ver gekomen.Fijne dag nog.Liefs Charlotte.

Met stijgende verbazing:Met enige verbazing kijk ik wel eens terug op het leven. Mijn leven in dit geval, want alleen daarvan ben ik een expert. Laat wat zaken passeren, vraag mij af waar het beter kon? Vraag mij af wat ik nooit had moeten doen en ben nieuwsgierig of ik nog steeds… Enfin, leven heeft zijn ups & downs, gelukkig ben ik wel een mens dat altijd kijkt naar wat wel kan en niet wat niet kan. Allée, ook dat klopt niet helemaal. Als ik in een bloody moon zit kan niks natuurlijk, want dan ben ik gewoon sip en boos en teleurgesteld. Ex-Vriendje:Maar ik wijk weer af. Het gaat om de verbazing. Zoals bijvoorbeeld/in dit geval  over de verbazing betreft ex-vriendjes. Ik las onlangs een leuk artikel in de krant waarin een van mijn ex-vriendjes de hoofdrol speelt. Wij hebben toen wij samenwoonden de meest uiteenlopende levens geleid. Dat was toen al en is en nu nog steeds zo. Hij lang leve de lol, tegenwoordig hardwerkend, dat wel (denk ik), en vrijgezel. Ik, lang leve de lol, hardwerkend zoals gewend in vooral de zorgende rol momenteel, geen vrijgezel (gelukkig) Randstad-scène tegen een zeer Zuid-Limburgs  gelegen klein stadje. Toen wij samen waren hadden we het leuk, tot op zekere hoogte en tot op een x-aantal maanden voordat het uitging. Maar we hadden ook zeer uiteenlopende interesses. Inmiddels waren we redelijkerwijs uit elkaar gegroeid, zeer gefrustreerd (althans ik) en het werkte niet meer. Ik ging opwaarts en hij eigenlijk neerwaarts. Om diverse redenen die er niet meer toe doen ging het mis. Alleen om te zeggen dat hij zó actief was tijdens onze relatie als nu (dat lees je dan allemaal op Facebook), NEE zeg, zeer beslist niet! En tot een jaar geleden had ik dan waarschijnlijk geroepen:“Moet je kijken, bij mij kon van alles niks, was ik de kostwinnaar en zat hem voortdurend achter de veren aan!” en nu zou ik misschien zeggen: “Kennelijk had ik een remmende factor op hem”. We waren wel jong ook, maar dat is geen excuus. En het was wel echt, lang leve de lol, waarop ik tegenwoordig ook met enige verbazing terugkijk. Ik krijg al hoofdpijn wanneer ik weer denk aan al die nachtelijke uitspattingen, alcoholisch, laat, en de dag erna weer om half zeven uit de veren, Ja ik vroeg eruit dan hè, hij niet. Altijd geldgebrek, huis niet op orde en waardeloos in het huishouden. Nou, als ik de berichten nu af en toe lees denk ik soms dat er een persoonsverwisseling heeft plaatsgevonden. Maar goed. Kennelijk kunnen mensen veranderen. Dat is uiteindelijk de levensles, een leer uit het gebeurde trekken. Het Universum: Of niet. Als je daar te diep over nadenkt over mensen raak je verstrikt in je eigen denken. Net zoals  het universum dat oneindig is, zegt men. Maar ik ben nog nooit iets in mijn leven tegengekomen dat oneindig is. Dus dan denk ik weer, wat komt er na het universum? Waar is het universum dan onderdeel van? Net zoals een cel in mijn teen niet zal weten dat er 1,68 meter verderop naar boven een grijze cel is die voor hem nadenkt! Zo zou je dus ook kunnen denken dat 13 miljard lichtjaren voorbij onze Aarde iets (ja wat weet ik ook niet) ons aanstuurt? Zoiets stel ik mij daarbij voor. Is toch eens leuk om daarover na te denken? Tenminste, ik doe dat, heb ik overgehouden van de niet aflatende interesse in het Universum en astronomie-hobby van mijn vader. Mijn zusje en ik hebben daar best wel wat uurtjes op de zolder, met de telescoop, de maan en de planeten en Komeet Haley, met hem doorgebracht. Hij kan dat ook mooi uitleggen, over van alles en nog wat maar daar val ik je niet mee lastig. Dat is echt een koesterstukje voor mijzelf. Het heelal is in ieder geval ook een onderwerp wat mijn verbazing ieder keer weer aanwakkert.Jong geleerd;En nu merk ik dat mijn zoontje dezelfde interesse toont. Heeft het over de maan, de sterren en raketten. Wil in een raket vliegen, denkt dat er mensen op de maan wonen etc. etc. Hij heeft ook een zeer indrukwekkende kennis voor een 4 -jarige betreft Piramides, mummies en sarcofagen. Alleen het woord hiërogliefen is nog iets te moeilijk voor hem, om uit te spreken bedoel ik dan. Hij zegt altijd dat zijn Egyptenaren tekeningen.  Ach gut, dat heeft hij ook van mij, die interesse. Helaas maak ik mij af en toe toch wat zorgen. Zo is reeds twee maanden geleden de Pasen gepasseerd en deze werd dus ook op de basisschool van mijn zoontje besproken. Maar hé, hij is 4 jaar en ze hebben, ik citeer nu mijn zoon: “een filmpje met echte mensen laten zien waarin boeven gemeen waren tegen Jezus en dat Jezus nu op het kruis werd gespijkerd, mama, eentje in zijn handjes en eentje in zijn voetjes, kijk zo mama!” En vervolgens gaat hij op de grond liggen en doet het voor. Of hij maakt er een tekening van, of legopoppetje Batman moet eraan geloven en speelt Jezus en hij maakt hem met hamertje tik en plakband vast op het plankje, aan een kruis, echt, zonder gekheid! Beetje bezorgd om die obsessie:En dat doet hij nog steeds en bij ieder kruis langs de weg, maakt niet uit of we in de auto zitten of aan het wandelen zijn roept hij: “Kijk mama, ik heb iets gezien”. En vervolgens staan we weer bij het “kindje Jezus” aan het kruis te kijken. Het is bijna een obsessie. Ik ben er niet blij mee, dat komt ook omdat ik met het instituut Kerk helemaal niks meer heb, maar ook niet dat de school al zo vroeg met het verkondigen van dit verhaal begint. Want dat is echt iets te jong vind ik. Dus ik weet niet, moet ik er iets van zeggen of niet? Maar mijn afwachtende houding irriteert mij. En weer verbaas ik mij over mijzelf en hoe onmondig ik ben. Ik zou op mijn achterste poten moeten staan en moeten zeggen: "Hee, dit gaat  een beetje ver beste school, Rooms-Katholiek of niet maar een kind van 4 is te jong om te lezen en te schrijven en ook te jong om dit soort filmpjes te zien. Ze zien al enge dingen genoeg in hun jonge leven. Maar ik doe het niet. En zo hobbel ik weer verder, vallend van de ene in de andere verbazing in het leven. Gelukkig slaapt mijn zoontje nog steeds erg goed. Iets wat ik van mijzelf niet echt meer kan zeggen de laatste tijd. Tot gauw, Liefs Charlotte.

Hoezo geen vrijheid?Mezelf populair maken is geen ambitie van me. Dit stukje zal daar ook zeker niet aan bijdragen maar vooruit, daar gaat ie.Vrijheid, geen vrijheid?:Je hoeft tegenwoordig de krant maar open te slaan, de papieren of de digitale versie, of termen slaan je om de oren als, “Onze vrijheid is ons afgenomen, we worden beperkt, klein gehouden, betutteld etc. Dat alles wordt allemaal bewerkstelligd door onze overheid, die vrijheidsberoving etc..  Ik hoor het zelfs uit de hoeken van mijn eigen familie-vrienden-kennissen kring komen. Zoveel mensen zoveel meningen denk ik dan. Verontrustend feit: iedereen is bovendien overtuigd van zijn eigen standpunt.Soms sta ik zelfs versteld van uitspraken van mensen die ik dacht te kennen, die ik toch echt hoog in het vaandel had staan. Mij bekruipt dan een gevoel van onbehagen. Wil eigenlijk de discussie met die mensen aangaan. Maar als ik één ding wel over mijzelf heb geleerd is dat ik geen ad-hoc discussievoerder ben. Zeker niet tegen die wat over-brutaal in het leven staan uitgerust met een aangeboren roeptoeter van een stem en je zo ten alle tijden overstemmen in een discussie. Deze mensen zijn overigens al van hun sokkel gevallen bij mij. Aandacht:Hier in Nederland is tegenwoordig degene die het hardst (en in mijn ogen vaak asociaal) roept ook diegene die het grootste podium krijgt. De media is hier onder andere, ook weer in mijn ogen, heel debet aan. Er zijn nu eenmaal zaken die belicht moeten worden en zaken die je beter wat meer met rust laat. Geef er niet zoveel aandacht aan. Net zoals een minuscuul pukkeltje dat je een beetje irriteert, dus je krabt er aan, vervolgens wordt het alleen maar erger, je besmet het met je vieze vingers, alle overvloedige handwassingen ten spijt, en voordat je het weet heb je een joekel van een puist in je gezicht dat alle aandacht opeist.  Zo zie ik dat. Dat gebeurt dus ook met alle mensen met al hun eigen theorieën en meningen over van alles en nog wat. Maar dat is ook weer een mening (of theorie zoals je wilt), van mij. Lekker shoppen?:Ik was een stukje nieuws op de TV aan het kijken ( ja soms doe ik dat nog wel, maar daar vallen je verder ook echt de schoenen van uit) en het ging over de kolonnes shoppers die op 2e Pinksterdag en masse in de file staan(!) om te gaan winkelen. Je verzint het niet. Ik vraag mij al jaren af, wat is nou leuk aan winkelen op tweede Pinksterdag of welke andere massa magnetische, nationale-of internationale vrije dag dan ook? Leg mij dat uit. Staat er ook nog zo’n leukerd te vertellen, en ik citeer nu: “ ja je hebt vrije dag vandaag en ja, het regent hè, en ja, je moet toch wat hè, en de winkels zijn open en ja, dan gaan we maar even lekker shoppen hè”. (Die ja's en de hè ’s verzin ik er niet bij.) WATblief!? Je kunt dus echt geen andere leuke bezigheid verzinnen dan shoppen op tweede Pinksterdag. Wat is dat, wil je net als de rest van de massa meeklagen over het feit dat het “echt wel erg druk was” met “echt overal Duitsers” en “geen plek meer op het terras te krijgen was” en “ze moesten ze allemaal naar huis sturen”? Ga zelf naar huis. Of inderdaad een Duitser die zeg "das wussten wir nicht, sonst wären wir nicht gekommen". Vallen mij echt de klompen van uit. Dus je kijkt heel de dag op je telefoontje, FB etc. maar je had geen enkel idee, oh bedaarlijk slachtoffer dat je bent van koopdrang, dat het druk kan zijn, te druk, overal. Doe iets leuks en nuttigs met, bijvoorbeeld, je kinderen. Jong geleerd is oud gedaan. Tenzij je natuurlijk in de straat woont waar dat massatoerisme zich ophoudt, want dan ben je dus echt de pisang, je komt niet meer tot aan je huis. Dat is één van de redenen waarom ik nooit naar een toeristisch dorp heb willen verhuizen. Rek  is er uit, maar toch:JAAAAAAAA, ik weet het, ik zou mij niet moeten irriteren aan dit soort zaken maar overdenk dat nou eens. We zitten midden in een pandemie, met maatregelen, middeltjes en het hele circus eromheen. En nee, ik vind niet alles even relaxed, bijvoorbeeld het vaccinatiecentrum dat ze bij ons om de hoek hebben gemaakt zodat we nu zeven dagen per week aan en afvoer van autoverkeer hebben. Non-stop. Soms is het niet te doen (lees een hele toer) om tot bij mijn eigen huis te komen. Maar ik ondervind vooralsnog voor de rest weinig last van alles, behalve dat de spontaniteit even ver te zoeken is geweest en dat de rek met thuiswerken met kind ook wel beetje is verslapt. De weerstand heb ik vooral tegen mensen met een heel kort lontje, de agressie over en weer (overigens ook in het verkeer) en die overal lopen te schreeuwen en pareren dat we worden bedrogen (!) door de overheid en dat onze vrijheid wordt afgenomen. For Christ sake! NOUNOUNOU dames en heren zonder vrijheid: Als dat echt zo was, dan zat je nu in een cel, je zonden te overdenken. Want in een land waar geen vrijheid is, wordt je bij het minste van weerstand opgepakt en in de cel gegooid, monddood gemaakt en  desnoods gemarteld. Kijk maar eens naar het recente nieuws, naar andere artikelen dan de Covid-berichten. Maar nee, we zijn nu even in ons eigen straatje bezig. De wereld staat in brand maar wij voelen ons bij de ballen gegrepen door onze overheid. Ook daarvoor hoef je maar de krant open te slaan. Myanmar, arme landen die staan te springen om vaccins die het rijke westen allemaal heeft opgekocht, het klimaat, kinderen die de dupe zijn van huiselijk geweld, achterstand en barre leefomstandigheden (in een welvarend land) een kabelbaan die neerstort met allemaal jonge mensen die nog een heel leven voor zich hadden. Enzovoorts. Dus ik zeg, ga je schamen. Bah, hou op met dat gezeik. Want dat is het. En die laatste zinnen heb ik in mijn hoofd uitgeschreeuwd.  Beste, je wordt bedankt:Beste van je vrijheid beroofde, arme medemens. Ja, het is aanpoten, een beetje.  Man, maak je eens moe in het leven. Het is vooral voor de ondernemers in de horeca zwaar, studenten die niet naar school kunnen, de mensen in de zorg en de mensen in onze samenleving die sowieso al geen cent te makken hebben of eenzame mensen. Maar niet voor de doorsnee mens in Nederland, zoals jij en ik. Want waarom? Omdat je je drankje nu thuis  op de bank moest doen en niet in je favo-café. Of omdat je een afhaalmenu moest doen i.p.v. gezellig keuvelen in het restaurant. Nogmaals, jij hebt het dan niet zwaar. Want als je heel eerlijk bent ben nou uitgerekend jij dat type die anderen dan gewoon thuis uitnodigt. Want je bent zo lekker dwars en tegen de regering. Dus wat zit je nou te klagen, socializen doe je toch? Want je trekt je nergens iets van aan en gaat lekker je eigen gangetje. Waardoor alles nog langer duurt, want weer nieuwe besmettingen. En zo gaan we de cirkel weer rond. Steek eens je hand in eigen boezem. En nog iets, je wordt bedankt! Een normaal griepseizoen duurt max een half jaar, maar dankzij jou heeft dit "griepje" ons al meer dan een jaar in zijn greep.Even iets minder leuk:We beseffen allemaal dat het even wat minder leuk is geweest en nee, ik wil ook mijn kind niet iedere keer naar een teststraat laten gaan voor een uitstrijkje van zijn keel en neus, ikzelf ook niet. Maar ik neem een aantal zaken op de koop toe, en ook niet altijd. Dan maar even niet naar school. En ja, ik vind het ook belachelijk dat scholen massaal sluiten en zo achterstanden worden opgelopen. Maar tegelijkertijd klagen sommige leraren ook als de scholen wel weer voltallige klassen moeten draaien en moeten participeren aan het dagelijkse leven. Dat ze een ondergeschoven kindje zijn, niet aan ze gedacht wordt, dat ze zo weer veel risico lopen op besmet te raken. Ik snap het, maar ook weer niet. Want wordt er gedacht aan al die ouders die al maanden op het tandvlees lopen omdat thuis, gezin en baas, allemaal tevreden gehouden moeten worden.  Want werkzaam in het bedrijfsleven en niet in een overheidsbaan, waar loon altijd een garantie is, werk of tijdelijk geen werk door een pandemie. Loon uitkeren kan als er gewerkt wordt, want mijn inkomen fluctueert met mijn werkzaamheden, als ik mijn werk even tijdelijk niet kan verrichten of minder, dan ook minder inkomsten, ik kan ook niet tussentijds bij-of omscholing op kosten van de overheid, dat betaal ikzelf als dat kan, en verder is er geen dertiende maand. Vakantiegeld? Hebben we even helemaal maar in de koelkast gezet. Maar we zijn er nog. Dus we klagen nog op gezonde benen. En nee, ik ben nog lang niet aan de beurt voor een prik en weet ook nog niet of ik deze wil. Als ik dat uitspreek dan wordt ik ook al in dat hokje geplaatst van: ja je moet het zelf weten maar kom niet bij mij klagen. Dus je ziet, iedereen is een betweter, en dit is iets wat ik voor mijzelf beslis en waar ik geen roeptoeters voor nodig heb om mijn mening te uiten, uit te diepen, te veranderen of te onderbouwen. Fijne dag nog, Liefs Charlotte

Ken jij dat gevoel?Ben ik de enige die daar last van heeft of ken jij dat gevoel ook? Dat je zeker weet dat je het gelezen of gehoord hebt maar dat je de enige bent, of met heel veel geluk een enkele andere persoon, die dat nog kan terugroepen in zijn geheugen? Voorbeeld: de meivakantie is voorbij en we hebben allemaal een hele lange periode achter de rug van wel naar school, niet naar school, online school, kind verkouden, testen, weer niet naar school. Enfin, lang verhaal kort. Op en neer. Mijn 4-jarige zoontje is vorig jaar eind september begonnen met school en heeft alles bij elkaar, wacht even tellen, 19 weken les gehad. Bam. Da’s minder dan de meeste kindjes van zijn leeftijd, want school ging een keer dicht vanwege landelijk beleid, een keer dicht vanwege corona-uitbraak op school (bijna drie weken) en nog eens een week zelf thuis, want verkouden, mogen niet komen, je weet, ik ben een braaf meisje, testen, toen mama verkouden, weer niet naar school voor de zekerheid weer testen etc. etc.Overigens alle geteste keren negatief! Nou, tijdens die periode kregen wij een bom aan info per mail, een speciaal systeem op school en ik lees (alweer heel braaf) alle mail die binnenkomt. Daarin stond dus dat na de meivakantie het rooster als vanouds weer van start zou gaan. Dus geen continue rooster, overblijven weer volgens het betaalsysteem enzovoorts. Nee, nee zegt de juf vandaag, we werken nog gewoon volgens het continue rooster. Dus half uur eerder uit school. Maar goed dan dat ik dit keer wél naar Sophie luisterde en even informeerde. Maar, van die beslissing krijgen we dan dus geen informerende mail, en van dat andere bericht is dus elk spoor verdwenen. Ja want dat ruimt zo lekker op. Waar maak je je nou zo druk over denk je misschien? Dat is vanwege het principe. Je geeft als school een explosie aan info de afgelopen weken, je wist als school die info weer, je geeft geen aanvullende info op een verandering. Men betaalt voor een overblijven, dat ook wordt afgehouden van je tegoed en vervolgens zegt men, hoeft niet, continue rooster. En blijkt het hele systeem te zijn aangepast. Ik ben Überbraaf zo blijkt. Wil eigenlijk over dat lullige tegoed niet beginnen maar de principekwestie vreet aan mij. Ken je dat gevoel?Onzin feitjes:Zo onthoud ik ook onnozele, onbelangrijke futiliteiten & onzinfeitjes waar je verder geen snars aan hebt maar ik weet ze wel. Wie waar zat en zei tijdens de babyborrel van mijn zoontje (meer dan 4 jaar geleden) en hoe lang ze bleven. Dat een vriendin van een van mijn “stiefdochters” het moeilijk had, wilde gaan stappen met de meiden maar geen oppas kreeg etc. etc. moeilijkmoeilijk, zij weet het niet meer, ik wel. Zelfs meer dan vier jaar geleden,  Dat we een Tatort gaan kijken (mijn man is fan) en ik zeg: “hebben we al eens gezien” terwijl hij pas 15 seconden bezig is en dat ik dan een verbaasd “echt niet” krijg te horen.Ik kan ook veel antwoorden geven op quizvragen met de meest onnozele weetjes. Zelfs in het Duits, wat op zich best een ingewikkelde taal is met mooie maar soms niet te herleiden woorden.  Dat ik zeker weet dat ik het Spiderman pak van mijn zoontje fris gewassen ergens tussenin gelegd heb (in zijn kast!) zodat we het een poosje uit het zicht hebben want ik ben het even zo zat om de hele dag een Spiderman om mij heen te hebben in plaats van mijn zoontje in zijn door mij met zorg uitgezochte kleding. Maar ik vind het pak pas weer terug, per ongeluk overigens, na 5 keer het hele huis op stelten te hebben gehad en inderdaad gewoon in zijn kast  (20 keer doorzocht) in dat hoeslaken. Dus ik weet het wel maar kan het niet geheel terug roepen. En het Spidermanpak is geen futiliteit, dat wil ik wel even vermelden(!) Dat is, by far, het meest belangrijke en mooiste cadeau dat mijn zoontje ooit heeft gehad, volgens hem.Ditjes & datjes:Dat je wordt onderbroken in je verhaal (gebeurt best vaak) en daarna gewoon zo ontzettend van je apropos gebracht dat je niet meer weet waar je het over had, en het was echt wel belangrijk! En de  ander weet (hee, verrassing) ook niet meer waar je het over had, dus het was erg interessant voor je gesprekspartner. Dat onthoud ik dan ook. Dat je gisteren je zonnebril toch echt nog in handen had maar nu niet meer kan vinden? Je kunt je nog herinneren dat je hem van je zoontje afpakte want bril met sterke glazen, “nee schatje dat is slecht voor je oogjes, deze gaat niet, kom maar geef maar aan mama terug” en nu weet je echt niet meer waar je hem hebt gelegd. Alle andere ‘oude’ brillen liggen netjes in hun doosje in de kast maar die niet. Waar zijn dan nou die naamstickers gebleven om in tassen , kleding, jassen en zo te plakken. Want school raakt altijd alles kwijt, jij niet. Waar zijn mijn oordopjes van de telefoon. Ach, hier in de auto (ja wat doen ze daar nou? Die heb ik echt niet in de auto nodig)Twintig notitieboekjes met de vrolijkste kleuren en mooiste prints en het enige stuk papier dat je nu kunt vinden is dat eeuwenoude notitieblokje van Jan weet ik veel, dat uit elkaar hangt. Maar je hebt echt NU dat blokje nodig want anders vergeet je alles. Je peperdure mooie blokjes vind je een halve dag later weer in, o ja, die lage rommelkast. Tuurlijk, nu weet ik het weer. Dat mijn administratie hoekje er na een maand na het opruimen weer als een ontplofte en stukgeslagen piñata uitziet. Wat zeg ik? Na een week!Dat ik een mooi bedrijfje heb gevonden dat mooie foto’s voor mij print en die ik dan vervolgens, na ze te hebben bekeken niet in het album plak maar ergens tussenin leg. Heel logisch. Systeem:Kortom, systeem. Daar schort het nogal eens aan. Dat wordt ook vaak genoeg (uiterst voorzichtig) door mijn wederhelft  aangekaart (waar bemoei je je mee, zeg ik dan). Maar dat ik een chaoot ben en redelijk systeemloos, dat is iets wat men gek genoeg niet achter mij uithaalt als men mij leert kennen. Zo ben ik ook ooit eens vergeten om het vliegtuig naar huis te nemen omdat ik dacht dat we nog een dagje extra hadden in Griekenland. Lang verhaal, lang geleden, lees; kinderloos, nog niet eens dertig jaar oud, wel een hippe fulltime baan en alles lang leve de lol en dat soort zaken, hilarisch dat wel, maar ook een duur grapje. Want de hotelkamer moest een extra nacht worden betaald en een hele dure terugvlucht naar Frankfurt waar de pendelbus van het reisbureau mij dus niet kwam ophalen (de dag ervoor op Düsseldorf wel) en dus mijn ouders moesten worden ingeschakeld. En mijn toenmalige bazin vond het ook echt niks voor mij. Ik heb haar maar niet verteld dat ik ook eens een keer mijn paspoort ben vergeten mee te nemen naar Parijs, voor een  zakenreis, dus niet onbelangrijk om te hebben. Ze waren destijds wat strenger met controleren dan pakweg wat jaren geleden en dus…ik had best wel een ongemakkelijk gevoel. Hoop:Nou en dat soort zaken houden mijn dus de hele dag bezig. Mijn gedachtes razen van links naar rechts, ik onthoud onbelangrijke zaken tot in het oneindige maar weet niet waar ik gisteren mijn zonnebril neerlegde. Gelukkig weet ik nog wel waar ik mijn teksten voor mijn Blog opsla op de computer. In ieder geval is er wel nog hoop voor mijn zonnebril. Of niet. Ik hoop maar gewoon…Liefs, Charlotte.

Mijn zoontje kan zich flink bezeren en dan is er niks aan de hand, vooral wanneer hij niks kan zien. Maar o wee, zit er een minuscuul sneetje met een puntje bloed op zijn kleine vingertje dan moet de verbanddoos worden uitgetrokken om te verbinden. Echt, hilarisch bijna. We gaan nog net niet naar het ziekenhuis. Enfin, van de week kon je mij bijna naar het ziekenhuis afvoeren. Dacht dat ik het begaf van schrik. In ieder geval zijn mijn haren een tint lichter geworden geloof ik. (Grijs, niet blond.)Lekker wandelenWe waren heerlijk aan het wandelen, een van de laatste dagen van de meivakantie. We hebben veel gewandeld deze periode, of in ieder geval ik, mijn zoontje was voornamelijk op de fiets. Dat loopt zo lekker weg voor mij omdat een kleuter die wandelt natuurlijk niet mijn tempo heeft en gaat hij op zijn fietsje dan moet ik behoorlijk aanpoten om hem bij te houden. Lekker gezond en leuk voor allebei. Goed, we hadden de auto geparkeerd bij een bosrijke omgeving maar met gelegenheid en plek om te fietsen en alles was heerlijk, echte Hollandse lucht met wolken en zon. We wisten dat het in de namiddag zou gaan regenen en onweren dus lekker goed gepland. Mini-lunch erbij en vooruit met de geit. Lekker veel plassen water om doorheen te crossen (sinds mijn mini-monstertje zonder zijwieltjes fietst is het een echte stuntcrosser aan het worden, en zonder zijwieltjes is het ook een stuk stiller fietsen, hahaha) beetje zigzaggen over onverharde weggetjes. Zeg maar, het perfecte plaatje. Actie & reactie:Na de pauze, we waren iets over de helft van de route, ging zoonlief nog even lekker door de plasjes. “Zet je helm op schatje!”. “Nee mama, geen helm, ik heb het zo warm”. Ja, je raadt het misschien al. Tegen beter weten in (Sophie waarschuwde me nog) ging hij vast vooruit.  Maar dames (en heren), laat je niet verleiden tot het niet dragen van een helm tijdens de eerste fietsavonturen van je kind. En eigenlijk later ook niet maar hoe ouder ze worden hoe minder grip je op ze hebt, want het ging uiteraard mis. Zijn stuurtje maakt een gek bochtje en pats boem daar ging hij. Het staat op film, ik ben zo’n mama die haar kind de hele dag wel zou kunnen filmen, fotograferen etc. bang dat ik ooit niet meer zal weten hoe het was toen hij nog klein en onschuldig door het leven ging. Mijn gegil is ook gefilmd, tijdens het wegsmijten van de telefoon. Want ik wilde mijn kleine schat nog opvangen maar het ging allemaal zo snel en je hebt zo’n vertekend beeld van afstand en dergelijke met een telefoon in je handen. Nou, telefoon weggesmeten en mijn zoon troosten. Reactie & gevolg:Goddank, echt waar, had hij zich vanwege de wind de muts van zijn jas over zijn hoofdje getrokken. Wat echt een geluk bij een ongeluk bleek want behalve schrik, blauwe plakken, dikke bult en heel veel tranen was er geen bloed. Niks! Nouja, is nog best heftig, maar hij huilde en reageerde op mij en dat was voor mij op dat moment voldoende! Had ik al gezegd hoe verschrikkelijk hard hij onderuitging?  Want een dik jaar geleden ging hij in slow motion(!) met zijn stepje onderuit, in stilstand zelfs! Gaat met zijn hoofdje langs een clipje dat aan de step vastzit en hoppa, bloed, echt overal bloed. We zijn naar het ziekenhuis kunnen gaan. En nu, zo hard onderuit en niks. Zo hebben we zeker een kwartier gestaan. Beiden in lichte shock denk ik. Alleen maar troosten en kusjes geven en dragen en troosten en kusjes geven. Fietsen wilde hij even niet meer, wat ik ook probeerde. Dwang werkt averechts op kinderen, is eigenlijk met alles wel. Dwang werkt niet, worden ze opstandig van, ik ook en jij ook als je heel eerlijk bent. Gelukkig fietst hij nu weer als de beste. Daar heeft hij dan weer zijn vader voor, kan hem echt aanmoedigen. En het ijsje, later op de dag met een rustig wandelingetje langs de vijver was een grote pleister op de onzichtbare maar toch aanwezige wond genaamd SCHRIK, voor ons beiden. Ik heb ook besloten om iets minder te filmen en meer van het actuele moment genieten. Dan zie je nog eens wat er echt om je heen gebeurt!Even checken:Ik ben 's nachts nog twee keer bij hem gaan kijken en heb hem wakker gemaakt. Het zekere voor het onzekere. Mijn vader zei: "Nou, dat heeft hij dan van zijn moeder". Ik schijn als kind ook heel veel valpartijen te hebben doorstaan. Wild girl! Zo moeder, zo zoon kennelijk. Ssshhtt, niet aan zijn vader verklappen!Fijne dag nog, Liefs Charlotte.image via: @alajamie

Klein stukje over het Moederschap: Jij versus je Oma!Over het onderwerp moederschap is al eindeloos veel geschreven maar geloof mij, alles wat erover geschreven werd en nog gaat worden geschreven, is vanuit het persepectief van de auteur en de tijdsgeest waarin deze zich bevindt. Geen moeder die hetzelfde handelt, even blij is als een ander, haar zwangerschap heeft beleefd, moe is, de situatie de baas is, alle ballen in de lucht houdt, vangnet of hulp heeft, dezelfde of zelfs maar genoeg inkomsten heeft, ruimte, een veilig thuis en vooral, niet dezelfde kinderen heeft. Geen kind is gelijk en al heb je er vijf, ze zijn alle vijf verschillend. Wat voor het ene kind werkt hoeft niet voor het andere kind te werken, en zo ook geldt dit voor ouders. Wat voor de ene moeder of vader geldt hoeft niet zo voor de ander te werken. Ja, ik heb het nu over ouders terwijl in de kop het Moederschap wordt aangehaald. Maar ik kan slechts vanuit mijn vrouw zijn het moederschap beoordelen. En in mijn geval weet ik zeker, omdat ik met mijn man communiceer, dat de vader en moeder van onze zoon anders in het ouderschap staan en handelen. Dat heet in ons geval de stilzwijgende afspraken. En waarin ook nog steeds, gek genoeg, een licht rollenpatroon is te ontwaarden, ondanks de tijdsgeest en mijn generatie. WAT?! Hoor ik je zeggen, maar ja, dat is zo, ik ben moeder van een 4-jarige, ben zelf inmiddels bijna 46 jaar, ik werk maar we hebben ook nog best wel een rollenpatroon. Waarover soms gesteggel is, tuurlijk. Zeker tijdens mijn Bloody Moon. Maar goed, dat allemaal terzijde, daar wilde ik het nu niet over hebben.Topsport Moederschap:Ik ga het kort hebben over de topsport Moederschap. Serieus, ik heb heel veel respect voor mijn oma's toen zij vroeger kleine kinderen hadden (en zij hadden er echt heel veel!). Geen wasmachine in huis tot ongeveer de jaren 60 van de vorige eeuw, nee, alles op de hand wassen in een grote teil de was op het fornuis, (dat was de voorwas) de volgende dag in een "machine" met draaielement (geen elektrisch apparaat) heen en weer slingeren, daarna door de handmatige wringer halen. Vervolgens buiten drogen (nee geen droogtrommels in die tijd) en strijken met een bout dat op het vuur werd verhit. Spierballen kreeg je in die tijd vanzelf wel, een sportschool was overbodig. Geen elektrische stofzuigers, vaatwassers, elektrische ovens, de wc nog buiten (later niet meer maar zij hebben het wel nog meegemaakt) geen auto (of zelfs maar rijbewijs) tv, online supermarkten, überhaupt internet of pc's. En ga zo maar door. Ja, wij hebben het goed, erg luxe allemaal in tegenstelling tot dik twee generaties geleden. Toch klagen wij steen en been, meer dan ooit, over het hebben van kinderen gecombineerd met een huishouden. Waarom klagen wij zoveel tegenwoordig:Hoe komt dat toch? We hebben het ogenschijnlijk zoveel zwaarder dan de volwassen vrouw van pakweg 70 tot 90 jaar geleden. Terwijl dat niet zo is. Mijn oma's (geboren tussen 1910 en 1926) hadden geen buiten-de-deur job. En dat gold voor het gros van de vrouwen. Je werk was thuis, voor buiten de deur werk had je destijds écht geen tijd, getuige de vele handarbeid die de vrouwen in het huishouden bezig hield. Was je vroeger als jonge vrouw lerares en trouwde je? Het krijgen van kinderen was een logisch vervolg (met stoppen met werken als gevolg) en hup, het huishouden stond je te wachten. Zeg maar dag met je handje tegen je mooie baan. Poeh, kun je je dat voorstellen? Zelfs de rijke dames die de was, het huishouden en, vooruit, zelfs de opvoeding van de kinderen aan een ander overlieten mochten niet buiten de deur werken. Je was erg geëmancipeerd in die tijd als je als getrouwde vrouw werkte, laat staan een bedrijf runde en dat je als man aanmoedigde dat je vrouw zich niet in de teugels liet binden. Chapeau voor deze pioniers.De maatschappelijke druk was anders. Het (uiterlijk) aanzien, de status, waar men tegenwoordig zo'n waarde aan hecht gold toen niet of in ieder geval had het een andere invulling. Status was iets voor adel en rijken. Je was vrouw, je kreeg kinderen en je recht was het aanrecht! BAM! bot, maar een feit. Want recht waarop? Wilde je jezelf ontplooien, studeren, verdiepen, de keuze maken om "maar" één of twee mini's, of zelfs helemaal géén kinderen te krijgen. Nee joh, daar had je de Godvrezende man die alles bepaalde en, denk daar maar eens over na, de rol die de Kerk daar vroeger in had. Meneer pastoor kwam op de koffie om te informeren of er nageslacht op komst was. Stel je dat nou toch gewoon eens voor! Gruwel. Je was echt dapper (zowel man als vrouw) wanneer je tegen meneer pastoors wensen-mening of wat dan ook durfde in te gaan en zei: "Nee bedankt, twee kinders zijn meer dan genoeg". Het verzetje voor de vrouwen? Ja dat weet ik eigenlijk echt niet. Ze stonden pal achter hun man, hadden nergens zeggenschap over en hun trots was hun gezin en de maand kunnen rondkomen. Let wel, mijn oma's hebben ieder minimaal één wereldoorlog meegemaakt en waren jonge, volwassen vrouwen tijdens de wederopbouw van ons land. Ze kenden geen luxe zoals onze klagende generatie. Geen bewegingsvrijheid, buiten het huis gold de wet van de man! Politiek, bestuurlijke functies, artsen, directeuren van bedrijven, allemaal man.Nou, en dan kreeg je je kinderen. Als ze groot genoeg waren speelden ze buiten, geen tv, pc-games, fiets en buitensporig veel speelgoed zoals nu, om ze desnoods af te leiden of zoet te houden zoals men dat vroeger zo mooi noemde. Buurvrouw, zus of schoonzus hield een oogje in het zeil en visa versa. Zeg maar soort sociale controle. Had je meerdere kinderen? De oudsten pasten op de jongsten van het gezin. Ook een last voor opgroeiende meisjes in die tijd. Het allesbepalende beeld dat je van je moeder meekreeg. Kinderen krijgen en het huishouden. Als ik destijds jong was geweest denk ik dat ik nachtmerries had gehad over mijn reeds vastgelegde toekomst. En deze thuiswerkende vrouwen wilden weliswaar allemaal mooi uitzien maar ze hadden echt geen geld om eindeloos veel kleding in de kast te hebben zoals wij, tegenwoordig, kasten gevuld met de, in verhouding tot vroeger, erg goedkope prul en prêt-à-porter van alle grote winkelketens. Panty's waren godvergeten duur en droeg je wat make-up dan had men daar ook een mening over (de omgeving). Je hoefde je niet aan te stellen hè! Tijd om uit te dossen had je helemaal niet, met al die koters aan je rok en dat eeuwigdurende, tijdrovende huishouden met zero-zip-nul (ik onderstreep het) elektrische apparatuur om werkzaamheden te vergemakkelijken. Laat staan dat het veel nut had om in je chique jurkje de was te koken en te draaien. 's Ochtends mooi, 's avonds prooi. Zo kun je het misschien nog het beste zien.Uitjes & beleving:Goedgoed, er was ook minder te "beleven" waardoor de drang van dagelijks (!) optutten er voor die vrouwen misschien niet zo was. Men ging niet iedere week gezellig een hapje doen bij een van de 20 restaurants, eetcafés en bistro's  die het dorp tegenwoordig rijk is. Nee, of lunch bij Café "WEET IK VEEL" op de hoek. Filmpje pikken, zwemmen, sporten, dagje Efteling, of skiën in de indoor wintersporthal, festivals waren toen nog geen orde aan de zomerdag, weekendjes weg naar zee, even shoppen en museumpje doen in Amsterdam (een wereldreis ! destijds) naarde overdekte speeltuin met trampolines voor kind&gezin, disco-bowlingbaan, Leisure-Dome etcetera etcetera. Eerlijk, aan die lijst van uitjes en activiteiten van tegenwoordig komt geen einde! Zo ontieglijk, ongelooflijk verwend zijn wij en we klagen steeds (echt waar) meer over  (echt waar) alles. Niks te doen, we vervelen ons (ik verveel mij nooit en eens een keertje vervelen is echt niets verkeerd hoor, maar tegenwoordig kennelijk een taboe) of men heeft dit of dat al te vaak gedaan en dus, je raadt het al, verzadigd, of nog beter OVERverzadigd. Die verzetjes, die hadden onze oma's niet. Misschien hadden ze het ook niet nodig ik weet het niet, ik kan het ze ook niet meer vragen helaas. Ze zijn er al zolang niet meer. Maar steeds vaker, nu ikzelf wat ouder word, denk ik aan mijn grootouders, in dit geval mijn oma's, die heel veel ontberingen hebben moeten doorstaan. En steeds meer schaam ik mij voor mijn zeurende generatie, inclusief ikzelf.  Ja, ik weet het, wij hebben een ander leven. En wij "moeten" als vrouw buiten de deur werken om rond te komen maar wij willen ook heel veel. Sta er toch eens af en toe bij stil. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere. Denk daar maar eens over na. Onze ZUCHT naar méér van alles is hetgeen ons opbreekt. En de uiterlijke schijn.Rust, reinheid en regelmaat:Zelf ben ik inmiddels aan het ont-spullen zoals ze dat tegenwoordig mooi noemen. Probeer bewust een aankoop te doen (dus geen impuls-aankopen, want je hebt het echt niet nodig) en niet meer zoveel willen. Wat naarmate je ouder wordt vanzelf in iets rustig vaarwater komt. Mijn zoon sleep ik echt niet elke week van en naar ieder speeltuin, Efteling, dierentuin of wat dan ook van zus en zo. Kan nu ook niet, eerlijk is eerlijk, met de Corona-maatregelen, maar ik deed dat daarvoor ook niet. Rust, reinheid en regelmaat. Kan voor jezelf ook goed werken. Probeer maar eens.Fijne dag nog,Liefs Charlotte.Afbeelding: Design by design seeds/motherhood