Een lach op mijn gezicht.

Al twee dagen op een rij waarbij nieuws of een gebeurtenis plaatsheeft die een lach op mijn gezicht, of in ieder geval innerlijk een lach, tovert.

Gebeurtenis 1
Hij viel gewoon voor mij. Voor mij! Wie? Ja, nou in ieder geval niet mijn man, dat was eens ooit. Maar toen ik hem het verhaal vertelde moest hij glimlachen en zei hij: ‘zie je nu dat je een pieppiep piep* …bent, ik zeg het je iedere dag'. I know, sweettum. Maar nee, dit was een vreemde man. Nog nooit gezien en hij viel, letterlijk (!) voor mij. Als ik er nu achteraf over nadenk denk ik, sjonge, da’s nog eens een compliment zeg. Maar helaas, op het moment zelf had ik het nog niet zo één twee drie door. Echt, ik ben zo’n deus wat dat betreft.

Situatie, of consternatie?
Ik stond wat te hannesen bij een parkeermeter (zo’n ouderwets geval waar je nog muntjes in moet stoppen, wist niet dat die nog bestaan) en natuurlijk, ik gooi er een euro in (in plaats van de 20 cent die ik ook nog in mijn beursje had) en de meter sloeg op…niks…tijdsklok ging niet aan, geen draaiwieltje waarmee je je geld kunt terugvorderen, niks. Schandalig Heerlen, overigens, maar goed. Ik naar de kapperszaak op de hoek en gevraagd van blabla, meter doet het niet en nu? Blabla…Meisjes zeiden: leg er maar een parkeerschijf in. Aldus geschiedde, niet met een gerust hart overigens, want buiten die euro die mij dwarszit en ik voor niks heb gespendeerd, wil ik al helemaal geen geld kwijt zijn aan een boete voor zogenaamd onbetaald parkeren. Enfin, zoals ik ben, loop nog wat om mijn auto heen, spulletjes pakken en te vloeken, zachtjes natuurlijk, en te godveren, ook op zacht volume uiteraard, in mijzelf want toch maar mooi die euro naar de %$#@! :-( * waar ik niet vrolijk van wordt. Algoed, algoed, is gebeurd. En natuurlijk hoor ik het gestommel en harde gelach wel aan de overkant van de straat, maar ik was zo in mijzelf verzonken dat ik er geen erg in had. Dus ik hoor die man tegen de dame achter zich zeggen of roepen eigenlijk: ‘whahahaha, zag u dat mevrouw, om my god! Ik val gewoon! Ik val gewoon, over die drempels hier, die zag ik niet, omdat ik naar die bella, mooie dame aan de overkant van de straat loop te kijken. Whahahah, zag u dat…ik geloof mijzelf niet!’ En hij kijkt mij aan, ik kijk hem aan en hij zegt, ‘ja bella, ik kijk naar jou en ik val…’. Met zo’n typisch handgebaar erbij, naar de grond wijzend.
Dus jij denkt nu misschien gelijk, “nou complimentje toch zeker beleefd in ontvangst genomen?” Uh,….nee. Ja, sorry, ik had eigenlijk pas 3 minuten later, toen ik op weg was naar mijn missie (want ik loop niet voor mijn plezier op een dinsdagmiddag in mijn pauze door de stad) in de gaten wat hier nu precies gebeurde. Ik heb wel nog heel minzaam een vriendelijk lachje naar de overkant geworpen hoor, zo arrogant ben ik nu ook weer niet. Ik registreerde wel iets maar wat dat is vaak ook een veeg iets bij mij. Hoe dan ook, toen de 10 euro eindelijk viel (nee geen kwartje, mijn hersen hebben ook last van de inflatie) moest ik toch even gniffelen.

En dan vandaag weer:
Een artikel in de krant. Dit keer een column, die ik haast altijd lees. Ging over twee werelden en Harry Styles was daarbij betrokken. De reporter was in Amsterdam, voor een drietal concerten (waar je godskolere tijd en geld voor hebt, denk ik dan). Op twee of zelfs drie van die dagen speelde ook Harry Styles, in de Arena. Nu, ik weet niet of je bekend bent met de muziek van Harry. En ik weet ook haast zeker dat jullie mijn zeer breed georiënteerde muzieksmaak niet kennen maar Harry Styles, zucht, daar wordt je op z’n minst toch zo vrolijk van! En tot mij verbazing kwam ik een paar maanden geleden, na een heerlijk etentje en een flesje wijn erachter dat vriendin W. daar ook last van heeft, haha, een gelijkgestemde in so many ways. Ja, dus we hebben toen, met een beetje tipsy hoofdje besloten dat wij ook naar Harry Styles willen. Tot onze verbazing bleek hij (waarom wist ik dit niet!?*) in juni en juli op te treden in Amsterdam en in Düsseldorf, meen ik. Rijkelijk laat in ieder geval, kwamen wij erachter. Dus wij hadden ons plan gelijk gesmeed en op zoek naar dat ene ticket, mooie plaatsjes, maakt niet uit waar in A’dam of in D’Dorf, als we hem maar konden bewonderen.
Maar je raadt het al, het meeste was al weg, de mooiste plaatsen daarmee ook, en de mooiste die er nog waren, nou, daar kon je een klein fortuin aan spenderen en ik heb principiële grenzen op veel dingen. Ik ken de waarde heel goed en betaal niet graag teveel alleen maar omdat het het laatste is. Dan niet. Ik ben een zeer slechte klant wat dat betreft.

Helaas deden er zich nog wat andere ongemakken van mijn zijde voor waardoor we uiteindelijk besloten dat het enthousiasme toch wel wat voortvarend was geweest en ook zo met een beetje mistig hoofdje en zo dat het misschien verstandiger is een datum in de toekomst te prikken die meer mogelijkheden en wellicht ook nog mooiere steden in petto heeft. Parijs bijvoorbeeld, ik noem maar wat, ik moet wel vriendin W. hierover nog inlichten. Bij deze dan, hahaha!

Het vooruitzicht van zo’n concert met een leuke, lieve vriendin bijwonen, dat is één ding dat je aan het glimlachen krijgt maar waar ik op doelde is het volgende:
In de column wordt beschreven hoe reporter tussen twee totaal van elkaar verschillende werelden terecht komt. Want het publiek van concert nummer 1 waar hij naartoe ging was in het zwart of duister geklede, metal-minnend concertpubliek, met hun gezichten beschilderd, bij het andere concert gingen mensen naartoe die waarschijnlijk dezelfde leeftijd aantikten als de grootouders van het publiek van Harry Styles. Het publiek van Harry Styles bestaat volgens de schrijver namelijk voor 95% uit pubermeiden of meiden net na de pubertijd. Kleurrijk, vrolijk uitgedost, een viering van de nieuwe tijd, nieuwe termen en kernwaarden. Genderfluïde* en body positive. 

Laat die laatste twee zinnetjes behalve dit * nu eens goed tot je doordringen, even maar, maar wel in je opnemen. Ja? Klaar? Feit: Vriendin W. en ik zijn de pubertijd min of meer zo’n dikke zevenentwintig tot dertig jaar geleden ontgroeit. Het spijt mij voor jou, lieve W. wanneer dit confronterende tekst is, maar het is helaas de waarheid. Linksom of rechtsom, we zijn al meer de ‘wijze tantes’ dan de gillende pubermeisjes. (ben ik dat eigenlijk ooit geweest? … jah, jawel, toch wel… ) Maar goed, ik moest er dus om lachen omdat wij, vriendin W. en ik, kennelijk dan toch nog jong van geest kunnen zijn en dus redelijk in staat zijn om de remmetjes hier en daar wat los te laten ondanks drukke banen, gezinsleven, sociale leven, sport, hobby’s van kids en onszelf en alle toeters en bellen eromheen en ahum…leeftijd. We zijn dus van alle markten thuis en hoeven ons voorlopig geen zorgen te maken dat we als twee ouwe knarren worden weggezet. Lay back and ENJOY! Al moest ik wel even lachen en dacht ik: pfoeh, ik weet niet of ik nu blij of verdrietig ben het concert gemist te hebben. Hoe had ik mij gevoeld met al dat jonge spul om mij heen? En hadden ze ook naar mij gekeken zo van, wat moet die “ouwe” nou hier? .

Wie zal het zeggen, we lachen (of giechelen) er maar eens om.

Fijne dag nog.
Liefs Charlotte.

* Meneer M. gebruikt dan iets explicietere taal op dat moment maar dat hou ik lekker voor me.
* KLOTE
* geen idee wat dat betekende, nu wel,  maar daar identificeer ik mij in ieder geval niet mee!
* Waarom wist ik dit niet!?: ik ben wat minder op de hoogte omdat ik tegenwoordig niet zozeer met eigen activiteiten zoals concerten bezig ben als wel met de activiteiten van zoonlief enzovoorts. Manlief zegt al steeds vaker: denk ook eens aan jezelf. Dat heeft hij niet tegen dovemans oren gezegd. Dus bij deze Lieve meneer M. Dan weet je dat alvast!