Alleen!

Niemand is echt graag alleen, toch? Of wel? Ik ken mensen die zelfbenoemd solist en happy single zijn en tegelijkertijd de meest contactgestoorde horken die er bestaan. En als je ze dan al eens tegenkomt staat de klepper niet dicht. Ze kletsen je de oren van je hoofd, er komt geen einde aan zeg, die spraakwaterval en je komt er ook met geen woord tussen. Alsof ze de stilte willen opvullen die ze nota bene dagenlang voor zichzelf hebben gecreëerd. Anti-socialen. Samen staat niet in het vocabulaire.

Samen met mijn zoon kijk ik graag naar ‘De avonturen van Paddington’, een animatieserie die op Nickelodeon te zien is. Ik heb ze allemaal opgenomen dus we kunnen terugkijken dat het een lieve lust is. Misschien dat niet iedereen weet waar ik het over heb (als je geen kinderen hebt en ook geen jonge neefjes of nichtjes kan ik mij dat wel voorstellen) maar dan weet je ook niet wat je mist! Gek genoeg (of niet) vindt onze zoon, die helemaal fan is van monsters, Halloween, voetbal, spelletjes op tablet e.d. dit lieve beertje ook leuk. Want als ik zeg: ‘tijd om naar de bed te gaan’, krijg ik altijd de vraag: “ook een Paddingtonnetje, mama?”

Paddington is geboren om simpele oplossingen te vinden voor grote (kinder)problemen. Zo is de uitspraak: “mijn tante Lucie zegt altijd: als je iets doet, doe het dan ook goed!” een terugkerende mantra. Paddington speelt veel met Judy & Jonathan Brown, broer en zus, waarmee hij in hetzelfde huis woont. Hij trekt graag op met Meneer Gruber, de eigenaar van de Antiek shop en Meneer Curry, de chagrijnige buurman. Nou nou…en die laatste die leeft dus als single man, ietwat gefrustreerd (een hele boel gefrustreerd) maar heeft een groot hart (klein vind ik altijd stom, dat klopt voor mijn gevoel niet), zij het dat dit hart ook wel eens (vaak) spreekt uit eigenbelang, dat dan wel. Eén van de vele leuke afleveringen is die met de vingerklem. Een puzzel die gemakkelijk valt op te lossen maar waar wel samenwerking voor vereist is. Of eigenlijk moet ik zeggen, samenzijn. Die bewuste dag heeft meneer Curry een auditie voor een toneelstuk, waar hij een jaar aan gewerkt heeft. Dit gegeven is heel belangrijk want meneer Curry doet ieder jaar mee aan de audities maar wordt nooit gekozen door mevrouw Potts, de van China afkomstige cultuurhuisleidster/muzieklerares/alles wat met kunst heeft te maken-dame.

Enfin, Paddington krijgt van meneer Gruber de vingerklem mee naar huis om de ‘puzzel’ uit te proberen. Let wel: meneer Gruber heeft de puzzel gedemonstreerd maar het is voor Paddington nog steeds een raadsel hoe de vingerklem weer los gaat. Tijdens het naar huis lopen en al kijkend en proberend met de vingerklem botst de beer tegen meneer Curry aan, die aan stemoefeningen doet om de auditie goed te kunnen uitvoeren. “MIMIMIMI---pikkende kippen tikkende klokken” zegt hij steeds….en dan, na de botsing: BEEEEEHEEEER…! Paddington en meneer Curry zitten aan elkaar vast middels de vingerklem. “net nu ik auditie moet doen, ik heb hier een heel jaar voor ingestudeerd. Haal em eraf!” Aldus meneer Curry. Waarop Paddington zegt: “og grutjes ik ben bang dat dat niet gaat, want ik heb de oplossing nog niet!” Enfin…ze gaan samen naar auditie (na een paar hilarische momenten tijdens de lunch) en doen dus uiteindelijk, tegen de zin en wil in van meneer Curry, samen auditie. En het stuk wat hij voordraagt heet: “ALLEENNNNN” (meneer Curry spreekt het uit met een diepe, ernstige stem en sluit af met een hekje, ik bedoel, snikje). En dat wordt door stom geluk en grappige gebeurtenissen, een succes. En door dat succes krijgen ze maar liefst allebei een rol in het nieuwe stuk van mevrouw Potts. Daarom is meneer Curry Paddington zo dankbaar dat hij hem een knuffel geeft en patsj, als een wonder, vliegt de vingerklem open. Bevrijd van elkaar, en dankbaar voor elkaar.

Wat ik maar wil zeggen. Door nader tot elkaar te komen bereik je wellicht meer. Of in ieder geval, door goede afspraken te maken. Door solo-activiteiten minder. Ja, of je moet al Elon Musk heten die zo’n ongelooflijke einzelgänger is dat het bijna eng is. Maar mijn punt is, zoals ik al eerder in mij blogs aangaf, de ik-cultuur waarin wij leven is vernietigend en dringt door in alle facetten van het leven. Ja zelfs de huidige woningmarkt, de jacht op contant geld door de banken, klimaatcrisis, oorlogen. De ik-cultuur is niet meer in staat om in groepsverband en teamverband te denken. Dictators staan ook alleen aan de top.

En die egoïstische gedachte is zelfs dichterbij dan je denkt. Jij hebt het financieel moeilijk? Tja, dan maar een tandje lager, iedereen moet dat toch? Zoek een financieel coach, ga naar geldwijzer etc. Alsof het je eigen schuld is. Samen brainstormen over een oplossing is moeilijker dan men dacht. Maar bedenk je dit:

hogere zorgkosten,
hogere energierekening,
hogere benzineprijs,
hoger boodschappenkosten,
hogere abonnementskosten (bv je sportclub)

Dan wordt het toch een droge bedoening. Het is gemakkelijk gezegd dat het merkbaar is dat het leven duurder is geworden als je alsnog in je dure bolide rijdt, nog steeds dat biefstuk kunt eten en ook naar restaurants kunt gaan. En ‘helaas’ maar vijf weekendjes per jaar een tripje kunt maken in plaats van 8. Maar als de grens is bereikt en je moet potjandorie nog aan toe gaan beknibbelen op boodschappen omdat je anders de maand niet meer doorkomt, dan mogen we eens met zijn allen achter ons oor gaan krabben en ons afvragen waar het heen gaat. Want hoede deze mensen als er eens iets kapot gaat, wasmachine, kookplaat, lek in het dak, water in de kelder….

En verder: Ik bedoel, je hoeft het nieuws toch maar een beetje te volgen en je begrijpt dat er een behoorlijke laag van de samenleving is die het heel erg zwaar heeft en het nog zwaarder gaat krijgen. Is appeltje-eitje om dit te zien, maar kennelijk voor sommige de ver-van-mijn-bed-show. Of je hebt doodgewoon oogkleppen op. Of je behoort inderdaad tot de happy few die zich nog een riant leven kunnen permitteren. Maar één ding is wel zeker, het super-ego werkt kennelijk niet zo goed meer. Dan met name het gedeelte dat geweten heet. En ondertussen voelen steeds meer mensen zich in de steek gelaten. Want jij komt niet meer mee met de maatschappij en er ontstaat een neerwaartse spiraal. Iets ondernemen in deze maatschappij kost geld. Omdat we een beleef-cultuur zijn geworden. Je kunt je afvragen wat straks de enige beleving is die nog overblijft? Precies, de meneer Curry-beleving: ALLEENNNN!!! (snif)

Liefs
Charlotte