Alaaf

Carnaval, en kort. Alaaf, alaaf, alaaf!

Ik voel met ze mee, de Carnavalisten. Echt, ik snap het. Alle remmen los en carnavallen maar. Vergeef het mij dat het stukje Carnavals-DNA niet aan mij werd doorgegeven. Hoewel, ik heb in mijn leven heel wat Vaste Loavends gevierd en het ook leuk gevonden, tot op een bepaalde hoogte. Daar wijd ik verder niet over uit maar het zij zo.

Nu ik zoonlief naar school heb gebracht, met zijn zeer geliefde outfit (dat is er echt maar één) en ik de fotootjes en filmpjes voorbij zie komen denk, ah ja, heerlijk, zo onbevangen in die carnaval staan. Best spijtig dat ik mij nooit bij een groep heb aangesloten, want dan lijkt carnaval mij eigenlijk vele malen leuker. Echter, ik ga ook wel eens graag rond deze tijd op vakantie, en dan is een verplichting rondom een vereniging niet zo handig, lijkt mij. Voor de rest, ik ben blij voor ze. Niet dat ik mij nu in die drukte zou willen begeven, maar goed, dat is ieder voor zich. Even gaan kijken en een drankje doen zit er wel in denk ik, meer niet. Het weer wordt ook fantastisch dus wat willen we nog meer.

Ooit, in een ver verleden had ik een vriendje (mijn eerste grote liefde) die een echte carnavalist was. Helaas voor hem werd hij verliefd op een meisje (ik dus) die altijd met die dagen op vakantie ging, op de latten, in de sneeuw. Heerlijk, daar was ook Carnaval, maar dan wat meer beheerst zullen we het voorzichtig noemen, en zeg maar, goed genoeg naar mijn zin. En toen kwam het moment dat hij mij moest vertellen dat hij als prins zou worden uitgeroepen. Alleen dat moment heeft nooit plaatsgevonden. Ik maakte het uit voor hij de kans kreeg om het te vertellen, zonder te weten wat me eigenlijk te wachten stond. Naderhand, ‘as we were on speaking terms again’, heeft hij me verteld dat hij al weken had bedacht hoe hij mij in godsnaam moest mededelen dat er een jaar flink carnaval vieren eraan stond te komen. Tja, intuïtie hè, intuïtie. Ik heb hem zonder dat ik het wist dat gesprek bespaard. Al weet ik niet welke van de twee gesprekken hij destijds liever had gevoerd. De bons of het carnavalsgesprek. Dat was ook, achteraf gezien, echt niet leuk, lief en aardig. Acherm. Enfin, Ik was nog jong. 

Als kind al vond ik carnaval zo Nana. Als ik mijn zoon nu zo enthousiast zie rennen en springen denk ik waar heeft ie het toch van? Maar goed. En in de tijden dat ik als clown verkleed ging (verplicht) vond ik er sowieso niks aan. Mijn moeder had ongelooflijk haar best gedaan op de outfits (toen nog volgens de Knippie-mode etc) en als je de foto’s nu ziet denk ik ja, fantastisch, wat een talent ook, om zoiets moois te maken, maar toen? Nèh, ik zag er tegenop zeg om dat allemaal aan te trekken. Als ik de foto vind van dat zelfgemaakte pak, post ik hem op mijn site. Verder ben ik ooit als  cowgirl, indiaan, pink panter, lieveheersbeestje, hippie, rood kapje en van allesje-en-nog-wat verkleed gegaan. Zwarte pruik, blonde pruik, twee jaar geleden nog zelfs een groene pruik. Je ziet, ik doe wel mee. En ook een beetje mijn best. Maar het is wel in kleine doses.

Verder vind ik het jammer dat er groeperingen zijn die het kennelijk nodig vinden om bepaalde carnavals-outfits als racistisch neer te zetten. Ik heb mij er nog niet in verdiept wie of wat maar het is er en ik denk dan: daar  gaan we weer. Zo blijven we aan de gang. Gebruik je tijd toch anders. Het is toch niet nodig om kwetsend te worden. En alweer je pijlen te richten op een traditie. Maar goed. Daarover wellicht ooit meer.

Voor nu, wens ik alle carnavalsliefhebbers
inge sjunne vasteloavend, hang neet te veual de kloon  oes, evvel ee bietje mag! Ginne 't sjoat oeht-hange estebleef, en bis ging krau. Op geer gezònkheed.
Alaaf en bis anger week.

Leefs va

De Heëlesje Winkbuul ut Charlotte oes Kirchroa!