Je merkt het al.
Nietwaar? Dat alles duurder wordt. Het is al een tijdje aan de gang maar nu is er geen ontkomen meer aan. Zelfs bij de goedkopere ketens zie ik mensen de bonnetjes natellen, of het wel klopt wat ze zojuist betaalden voor hun producten. En het bedrag klopt, maar het gevoel niet.
Want we gingen er op vooruit, zei de minister, maar dat is een druppel op een hete plaat gebleken. Energie, duurder, boodschappen, duurder, rondje in de kroeg, duurder, tanken, duurder. Heb je heel veel geld over en wil je nieuwe auto kopen? Ook duurder. Alles, eigenlijk zelfs tot aan de hypotheken aan toe, ook duurder. Sparen………drie maal raden…..zorg……drie maal raden….en nu stop ik met het rijtje. Je weet het immers zelf wel.
Het gras is altijd groener tralalalala:
Dat laat mij denken aan een vrouw waar ik ooit een discussie mee had. Zij beweerde dat Nederland de allergoedkoopste (!) supermarkten van Europa heeft. Ik heb haar wat bevreemd aangekeken geloof ik en haar gevraagd welke ketens zij dan bedoelde? Want de echte goedkope winkels vindt je ook heus wel in het buitenland hoor. Maar nee, ze bleef voet bij stuk houden. Wij wisten niet half hoe goed wij het hadden in Nederland. Ik zei;"jawel, dat weet ik wel, daarom zou ik ook niet snel emigreren zoals jij deed". Maar, want het ging haar natuurlijk niet alleen maar om de supermarkten, wij hebben ook een beter vangnet voor werklozen en sowieso het hele sociale stelsel en ziekenzorg is goedkoper en allemaal veel beter geregeld et cetera. En ik zei weer; “ja dat weet ik maar daar betalen we ook grof voor hoor, dat weet je toch ook nog wel?”. Toch kreeg ik haar op de één of andere manier maar niet aan het verstand gebracht dat wij in Nederland qua inkomen ook veel geld inleveren van ons brutoloon. Om het “zo goed” te hebben. En dat er vervolgens nog keiveel moet worden betaald van onze vrij besteedbare inkomen, genaamd nettoloon. Want definieer ‘het goed hebben’, in een land waar wonen bijvoorbeeld knetterduur is. En waar buiten wonen, zoals ze in het zuiden van Europa kennen, in Nederland relatief onhaalbaar is. Want meer koude en natte dagen dan zonnig en droog en aangename temperatuur? En meer buiten wonen betekent ook minder energieverbruik. Om maar eens een voordeel te noemen. Niet dat ik mij beklaag, ik woon prima hier, ‘weer of geen weer’. Maar nee joh, ze deed er een schepje bovenop. Want de situatie in het betreffende land was schrijnend. Bla bla, veel werkloosheid, blabla, geen vangnet, blabla onbetaalbaar, blabla. Ik hield wijselijk mijn mond hoe meer ze doordraafde en dacht: tja, … nee ik zeg niet wat ik dacht, dat is te gemeen. Maar het staat in ieder geval haaks tegenover dat men hier te hard rent (of moet). Het leven daar is nu eenmaal wat gemoedelijker, met dien ten gevolge. En bam, ik was er klaar mee. Buiten het feit dat mijn hormonen op dat moment door het lijf gierden, want pas twee maanden in verwachting van mijn zoon, wat een gezeur en geklaag. Het gras is altijd groener bij de buren, n’ est pas? Ik hoop voor ze dat ze nooit beslist om terug te keren naar Nederland, want ze heeft onder een heel behoorlijke steen geleefd, daar in Zuid-Europa. Bovendien, terugkeer is anno nu ook alleen maar mogelijk als je al een woning hebt in Nederland, waar je naar terug kunt keren. En wennen aan het tempo hier…hmmm wordt lastig denk ik. En ja, ik klink bot, weet ik. Echter, ik snap niet dat men niet kan relativeren. Ze hadden het op zich supergoed voor elkaar. Ze gingen voor een bepaalde reden naar het buitenland, oké toch? Ook begrijpelijk. Maar de beleving is duidelijk anders.
Ben ik nou gek? Ik ben niet gek!:
En nu doet de overheid, of de media, dat weet ik eigenlijk niet, ook weer net of we heerlijk riant gebakken zitten in Nederland. Want ziet allen, de economie groeide nog nooit zo hard!!!
En ik denk dan, ‘niet moeilijk als alles minstens 5 % duurder is’. Toch? Dus wat is dat nou, worden we voor de gek gehouden, houden we onszelf voor de gek. Doen we lekker mee aan massa-gekte? Per slot van rekening zijn velen onder ons kuddedieren. Of hebben we, zoals de afgelopen twee jaar wel is gebleken, ieder onze eigen waarheid. Want wat ik hier neertik, hoeft een ander natuurlijk absoluut niet mee eens te zijn. En de economen van dit land zullen mijn geklets wel helemaal neerzetten als leken-onwetendheid. Maar dat is het niet. Althans, niet helemaal. Dit is namelijk mijn beleving. Net als dat de Carnavalist onder ons zegt dat ze al twee jaar (!) geen carnaval meer hebben kunnen vieren. Wat ook niet helemaal waar is. Alleen 2021 werd geen carnaval gevierd. Dat daar twee maal de 11e van de 11e onder valt waardoor het aanvoelt als twee lange jaren, dat kan ik heel goed invoelen, echt, geloof mij, maar voor de rest snap ik het valse tijdsbesef niet. Het waren alles bij elkaar twee hele lange jaren voor de cultuursector, horeca en ondernemers die hun winkels moesten sluiten…echt. Relativeer. Blijf niet zo in je eigen straatje hangen. Maar goed, als je alleen leeft van de uitstapjes in je leven en vervolgens beleef je je leven als saai, uitzichtloos en alles daartussenin, enkel omdat je niet kunt feesten dan pas beschrijf ik je leven als saai en niet begrepen. Als je het niet snapt, dan lees de regel nog maar eens. Men lijdt een beetje aan het fear-of-missing-out-syndroom, denk ik.
Ik ben er al jaren achter dat het ultieme feesten, zoals je in je echte jonge jaren doet, niet meer past bij mijn zelfverkozen gezonde levensstijl. Ik feest nog steeds, op z’n tijd, maar met een zeer gedoseerde mate in alcoholconsumptie (genoeg gehad in mijn leven) en niet meer met iedereen en ook niet meer tot in de oneindig late uren. En dat houdt mij gezond. Want ik werd er niet gelukkig van, destijds. Daar kwam ik jammer genoeg pas heel laat achter.
En nu?
De beleving is weer heel anders. Als je zegt, 'een mens verandert niet', dan is dat al een kansloze uitdrukking bij mij. Tuurlijk verander je. Op z’n minst al in de manier waarop je je tijd invult. Als je twintig bent, studeer je en heb je geen huishouden (tenminste, geen groots en serieus gedoe) en zorg voor een ander of wat dan ook aan je kop zeuren, tussen je 25e en 55e werk je vooral heel veel en heb je daarnaast waarschijnlijk (of in ieder geval velen onder ons) ook nog een gezin. Dat is een superdruk leven. De hoogtijdagen. Voor velen gaat dan zo rond 50-55 jaar de kroost de deur uit (bij mij niet, dan is hij nog een jonge tiener van tussen de 12 en 15 jaar) en wordt het weer wat rustiger. En wanneer je eens ergens een jaar of 68 bent, en je bent er aan toe…dan ga je je pensioen vieren. Als dat tegen die tijd nog een haalbare factor is. Mij lijkt het sterk dat je in al die jaren geen steek verandert. Je karakter misschien niet maar het ergens naar handelen wel. Je leert toch neem ik aan, gedurende je leven? Ik heb in ieder geval tal van levenslessen achter de rug en weet zeker dat er nog heel wat zullen volgen, gezien mijn verlaatte moederschap. En die lessen hebben mij doen veranderen. Omdat ik steeds meer weet wat ik wil en niet meer alleen wat ik niet wil. Uiteindelijk betalen we allemaal onze eigen rekening. Enfin, we zullen het beleven.
Denk er maar eens over na.
Liefs en tot gauw,
Charlotte.
Reactie plaatsen
Reacties