One of those days

Je kent ze wel. Het hangt een beetje in de lucht denk ik. Voor mij was het gisteren blauwe maandag i.p.v. de beroemde januaridag die er om bekend staat. Vraag mij niet waarom, geen idee waarom ik een blauwe maandag ervaar. Ik heb alles, ik kan alles maar er zijn gewoon dingen, opmerkingen, activiteiten die mij sip stemmen. Niet alleen vandaag. Het hele afgelopen weekend bekruipt mij al zo’n vreselijk gevoel. Het gevoel van niks onder controle te hebben, helemaal niet jezelf te zijn. Ik? Ik ben mij kwijt, soms, niet vaak, maar wel steeds frequenter. En dat komt door het eeuwige gevoel van een teleurstelling te zijn, want anderen zijn beter, sneller, mooier, slimmer, gewiekster, brutaler enzovoorts. Maar het is ook een kwestie van te veel talenten en geen keuzes kunnen maken. De eeuwige twijfelaar zijn.

Ik zei laatst gekscherend tegen mijn man (daar ging wel wat aan vooraf maar doet er even niet toe) dat er een onderzoek bestond waarin men stelde dat mensen die voortdurend twijfelen over allerlei keuzes die ze moeten maken, als intelligente wezens worden beschouwd. Nou, daaraan twijfel ik toch ten zeerste. Staat in mijn optiek geheel los van intelligentie en/of succesvol zijn. Goed, en ik lees dan over Youp van ’t Hek die met een hele grote mond (had bijna iets anders geschreven) een zeer succesvolle carrière afsluit en dan denk ik, ja, die stond tenminste nog achter alles wat hij doet en deed. Grote bek (oeps, zeg ik het toch), alles op de korrel nemen en hij komt er mee weg! En verdient er ook nog leuk mee. Als ik een grote mond opzet staat het schaamrood mij op de kaken. Ik laat mij wegvlakken. Kaken op elkaar en niets meer zeggen.

Maar het komt waarschijnlijk door alles wat ik zie en hoor. Bovendien kan ik toch niet ongevoelig blijven voor alle verschrikkelijke informatie? Wij gaan hier in Nederland door alsof er geen nieuwe wereldoorlog aan onze achterdeur staat te kloppen. Iedereen loopt maar te mekkeren dat de Europese Unie geen zak voorstelt maar ik vraag je dan, waar denk je dat onze bescherming vandaan komt? Wie kan ons garanderen dat dhr. P., woonachtig in Rusland of waar hij momenteel ook mag uithangen het niet ook voorzien heeft op de rest van ons mooie Europa? Nou? Vertrouw je op die reserve Europeanen in de VS? Het land dat het laatste decennium wordt bestuurd door oude witte, (en oranje) en soms seniele kerels? Alsjeblieft zeg. Over de lijn genomen vind ik de bestuurders op “belangrijke” stoelen op deze Aarde (welk recht heeft men zich ooit durven nemen) per definitie over het paard getilde mensen. En dat is op grootschalig vlak waar ik mij druk over maak.

Ik maak mij ook druk over de opvoeding van mijn kind. Bijvoorbeeld, dat hoe meer ik tegen het gebruik van een tablet inga hoe meer die jeugd er aan vast zit geklonken. Tranen vloeien wanneer je ze ‘middenin’ een spel sommeert de verslaving weg te leggen en mee  te komen voor welke andere activiteit dan ook, meestal beweging, maar drama hoor, echt drama (ik overdrijf nu zelf ook wel een beetje, hij heeft het dus niet van een vreemde). En ik weet dat ik niet de enige ben, ook al doen sommigen in mijn omgeving zich voor als de perfecte ouder met een kind dat maar een kwartier (yeah right) tot 60 minuten (wauw zoveel haalt ie echt niet hoor, die van mij niet, uche uch) per dag aan zo’n on-ding vastgeplakt zit. En mij dan het gevoel geven dat mijn kind een zeer hoge uitzondering is, in plaats van de regel. Maar die van mij ook niet hoor. Hij danst, hij voetbalt, hij denkt zich nieuwe pasjes uit, hij tekent dat het een lieve lust is en gisteren heeft hij trouwens hele mooie creaties gemaakt met klei, waar we minstens een uur voor op pad zijn geweest (die klei dan) om überhaupt dat te vinden wat hij nodig had. Hij is daar een pietje precies in; 'nee mam geen Play Dohhhhh, ik moet echte klei hebben, je weet wel, die streepjes…'
Oja, en hij heeft zijn vader van het weekend verteld dat hij ook op dansen wil. Onze kleine showman.

Maar betreft mobieltjes en tablets; ik moet dan altijd denken aan één van mijn vroegere vriendinnen, die binnen ons toenmalige kringetje als eerste moeder werd, in een tijd dat mobiele telefoons nog niet onmisbaar waren (ja dat lees je goed) en tablets al helemaal toekomstmuziek, want nog nooit van gehoord. Kanttekening; ik was de dertig al gepasseerd, kun je nagaan. Zij vroeg zich toen al af of zij haar zoontje, wanneer hij ooit de 10-jarige leeftijd zou hebben, wel of niet een mobiel moest meegeven naar school? Een mobiel hè, geen smartphones zoals nu. We spreken van het jaar 2009 of zoiets. Wij waren er toen allemaal stellig van overtuigd dat dat echt niet ging gebeuren. De tweede sarcastische “Yeah right” vloeit nu uit mijn toetsenbord naar mijn scherm. Vandaag de dag gaan ouders van kinderen met de docenten op de vuist als het kind niet met zijn phone in de klas mag, dat stond vanochtend in de krant. Wat een ontwikkeling zeg, om bang van te worden.

Tegenwoordig heeft het pasgeboren kind al een baby-cam in de kamer staan, observeert verwonderd paps en mams wanneer die hun ogen op een schermpje hebben gericht en verrek; de aandacht niet op de baby (!) en kijkt zoetjes mee op pa-of ma’ s telefoon naar schattige animatiefilmpjes, die goed voor de ontwikkeling zijn, bla, bla. Ja, zo erg was het 8 jaar geleden, toen mijn zoon nog geboren moest worden, nog niet maar ik zie het nu wel overal om mij heen gebeuren. En ik heb het gevoel dat we er allemaal in getrapt zijn en niet meer anders kunnen tenzij we natuurlijk zo moedig zijn om ook de mobiele telefoon de deur uit te doen.

Maar het gaat niet, de helft van de bevolking betaalt er zijn boodschappen mee, sommige winkels zijn alleen via een app bereikbaar (lees, dus niet eens meer via een pc, zoals bijvoorbeeld PicNic) en er zijn instanties die alleen nog maar telefonisch bereikbaar zijn of via QR- code scan enzovoorts waardoor je gedwongen wordt om minimaal een simpele smartphone te hebben, WEL eentje die updates ontvangt van de maker van de telefoons, dus geen oud modelletje want niet meer compatible met ….  blablabla. En zo worden we gedrild. Er zitten hele geavanceerde teams achter die systemen om jou in een richting te sturen. Advertenties worden erop aangepast en je kunt je afvragen, waar is de  hele Privacy-verklaring nog voor nodig als je toch standaard in een algoritme terechtkomt zo gauw je een zelfstandig naamwoord heb ingevoerd in je Google – of Safari zoekmachine? Je komt onherroepelijk in een cirkel terecht waar het lastig  uitkomen is. Ook voor mij. En diezelfde cirkel vormt zich ook op ander gebied. En in veel gevallen, voor veel mensen betekent dat een individualistisch leven, alleen zijn, niet meer durven communiceren met anderen, een drempel vormend, niet kunnen hechten, niet kunnen (ver)binden, angst om een gesprek te voeren, zelfs over de telefoon. En ik schreeuw dan haast: kijk uit, het is een valkuil. Je doet jezelf tekort. Je bent een mooi mens en je hebt al die extra snufjes niet nodig.

Minderen, vooral je mobiele telefoon. Dat is de oplossing voor nu.
Om niet te af te zakken, te verzuren, of erger………
De zon schijnt vanochtend. En ik ga dus lekker in mijn pauze een verfrissende en opwekkende wandeling maken en mij verre van alle technologie in huis houden.  

Jij ook?

Dan geniet ervan.

Liefs
Charlotte alias Mara Vé.