Vier het leven!

Een vreemde, beetje beladen start van de week. Afgelopen zaterdag bereikte mij het bericht dat een oom van mij is overleden. Een broer van mijn moeder en tantes (en nog één oom). Ik had hem al heel lang niet meer gezien, maar desondanks staat hij nog wel levendig op mijn netvlies en in mijn herinnering. Het enige contact dat ik nog had, of verbinding is misschien een betere omschrijving, was via Facebook, waar hij me een aantal jaren geleden vond. En dus stelde ik mij in verbinding met hem. Het is vreemd hoe in een flits een hele familiereünie in je gedachten ontstaat. De meeste herinneringen zijn leuk, omdat de mens zo eenmaal in elkaar steekt. Bij deze gelegenheid kan ik vermelden dat mijn oom als jonge man in mij geheugen staat gegrift, niet als een senior, die op te jonge leeftijd (67 jaar) het aardse bestaan heeft ingeruild voor- hopelijk voor hem- een betere plek.

Helaas ging hij niet alleen over, zoals men dat zegt, want vanochtend bereikte mij opnieuw een overlijden. Een tante van mij- een zus van mijn moeder, tantes en één oom- is overleden. Ja, je leest het goed, beiden zijn familie van moeders zijde. Mijn tante werd tien jaar ouder dan haar broer, 77 jaar, maar had een ziekbed; Luchtwegen en Alzheimer. Slopende ziekte, helaas tegenwoordig steeds meer gezien en als diagnose gesteld. Deze vrouw, mijn tante dus, heb ik wel van dichterbij en in een recenter verleden mogen meemaken. Ze woonde een tijdje tegenover mij dus als het ware was ze mijn overbuurvrouw. Opmerkelijke vrouw ook, intelligent en eigenwijs (een familietrekje). Het is bizar om twee sterfgevallen in één familie te hebben, waarbij ook van elkaar verschillende emoties naar boven komen.

Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, bijgeloof overheerst nu een beetje. Ik steek een kaarsje voor ze op, dat hoort zo in mijn beleving. Een ander zal zich er het zijne- of hare- van denken. Maar ik doe het zo. Hebben deze mensen ten volste van hun leven genoten? Alles eruit gehaald wat mogelijk was. Waren ze gelukkig? Nog alert, herkenbaar, dezelfde van vroeger? Of veranderd, teruggetrokken, gekneed en geslepen door het leven. Was het leven vriendelijk voor ze? Of niet? Het is familie, praktisch in de eerste lijn en je komt erachter dat je niks van ze weet, althans, niet meer. En bij hoeveel van ons gebeurt dat? Dat je ineens niet meer kunt vertellen dat je er voor ze bent? Lachen om vroeger en flauwe opmerkingen, dat soort kleine dingen? Tja, De vergankelijkheid. Ik sta in gedachte stil bij hun meest naasten. Degene die met hen zijn opgegroeid en zij die de laatste levensjaren van deze man en vrouw van dichtbij hebben meegemaakt.

Het is even stil en een paar uur later hoor ik van een andere dame, geen familie, dat ze een sterfgeval in de familie hebben…..Gelijk krijg ik weer kippenvel; een baby van 6 maanden. En ik denk; ‘wat een immens verdriet, hoe oneerlijk, hoe onbeschrijflijk.’ En ik besef dat de emoties vergelijkbaar zijn ondanks dat je dit mini-mensje nog nooit van je leven hebt gezien. En kom tot de conclusie dat het leven nog meer gevierd mag worden. Want voordat je het weet rollen de emoties van verdriet weer over je heen.

Sta stil, bewonder, omarm, rust en heb lief.

Een dikke sterrenknuffel van mij en liefs aan allen, zij weten wel wie….