Ken jij dat gevoel?

Ken jij dat gevoel?

Ben ik de enige die daar last van heeft of ken jij dat gevoel ook? Dat je zeker weet dat je het gelezen of gehoord hebt maar dat je de enige bent, of met heel veel geluk een enkele andere persoon, die dat nog kan terugroepen in zijn geheugen?
Voorbeeld: de meivakantie is voorbij en we hebben allemaal een hele lange periode achter de rug van wel naar school, niet naar school, online school, kind verkouden, testen, weer niet naar school. Enfin, lang verhaal kort. Op en neer. Mijn 4-jarige zoontje is vorig jaar eind september begonnen met school en heeft alles bij elkaar, wacht even tellen, 19 weken les gehad. Bam. Da’s minder dan de meeste kindjes van zijn leeftijd, want school ging een keer dicht vanwege landelijk beleid, een keer dicht vanwege corona-uitbraak op school (bijna drie weken) en nog eens een week zelf thuis, want verkouden, mogen niet komen, je weet, ik ben een braaf meisje, testen, toen mama verkouden, weer niet naar school voor de zekerheid weer testen etc. etc.
Overigens alle geteste keren negatief! Nou, tijdens die periode kregen wij een bom aan info per mail, een speciaal systeem op school en ik lees (alweer heel braaf) alle mail die binnenkomt. Daarin stond dus dat na de meivakantie het rooster als vanouds weer van start zou gaan. Dus geen continue rooster, overblijven weer volgens het betaalsysteem enzovoorts. Nee, nee zegt de juf vandaag, we werken nog gewoon volgens het continue rooster. Dus half uur eerder uit school. Maar goed dan dat ik dit keer wél naar Sophie luisterde en even informeerde. Maar, van die beslissing krijgen we dan dus geen informerende mail, en van dat andere bericht is dus elk spoor verdwenen. Ja want dat ruimt zo lekker op. Waar maak je je nou zo druk over denk je misschien? Dat is vanwege het principe. Je geeft als school een explosie aan info de afgelopen weken, je wist als school die info weer, je geeft geen aanvullende info op een verandering. Men betaalt voor een overblijven, dat ook wordt afgehouden van je tegoed en vervolgens zegt men, hoeft niet, continue rooster. En blijkt het hele systeem te zijn aangepast. Ik ben Überbraaf zo blijkt. Wil eigenlijk over dat lullige tegoed niet beginnen maar de principekwestie vreet aan mij. Ken je dat gevoel?

Onzin feitjes:
Zo onthoud ik ook onnozele, onbelangrijke futiliteiten & onzinfeitjes waar je verder geen snars aan hebt maar ik weet ze wel. Wie waar zat en zei tijdens de babyborrel van mijn zoontje (meer dan 4 jaar geleden) en hoe lang ze bleven. Dat een vriendin van een van mijn “stiefdochters” het moeilijk had, wilde gaan stappen met de meiden maar geen oppas kreeg etc. etc. moeilijkmoeilijk, zij weet het niet meer, ik wel. Zelfs meer dan vier jaar geleden,  
Dat we een Tatort gaan kijken (mijn man is fan) en ik zeg: “hebben we al eens gezien” terwijl hij pas 15 seconden bezig is en dat ik dan een verbaasd “echt niet” krijg te horen.
Ik kan ook veel antwoorden geven op quizvragen met de meest onnozele weetjes. Zelfs in het Duits, wat op zich best een ingewikkelde taal is met mooie maar soms niet te herleiden woorden.
 Dat ik zeker weet dat ik het Spiderman pak van mijn zoontje fris gewassen ergens tussenin gelegd heb (in zijn kast!) zodat we het een poosje uit het zicht hebben want ik ben het even zo zat om de hele dag een Spiderman om mij heen te hebben in plaats van mijn zoontje in zijn door mij met zorg uitgezochte kleding. Maar ik vind het pak pas weer terug, per ongeluk overigens, na 5 keer het hele huis op stelten te hebben gehad en inderdaad gewoon in zijn kast  (20 keer doorzocht) in dat hoeslaken. Dus ik weet het wel maar kan het niet geheel terug roepen. En het Spidermanpak is geen futiliteit, dat wil ik wel even vermelden(!) Dat is, by far, het meest belangrijke en mooiste cadeau dat mijn zoontje ooit heeft gehad, volgens hem.

Ditjes & datjes:
Dat je wordt onderbroken in je verhaal (gebeurt best vaak) en daarna gewoon zo ontzettend van je apropos gebracht dat je niet meer weet waar je het over had, en het was echt wel belangrijk! En de  ander weet (hee, verrassing) ook niet meer waar je het over had, dus het was erg interessant voor je gesprekspartner. Dat onthoud ik dan ook.
Dat je gisteren je zonnebril toch echt nog in handen had maar nu niet meer kan vinden? Je kunt je nog herinneren dat je hem van je zoontje afpakte want bril met sterke glazen, “nee schatje dat is slecht voor je oogjes, deze gaat niet, kom maar geef maar aan mama terug” en nu weet je echt niet meer waar je hem hebt gelegd. Alle andere ‘oude’ brillen liggen netjes in hun doosje in de kast maar die niet.
Waar zijn dan nou die naamstickers gebleven om in tassen , kleding, jassen en zo te plakken. Want school raakt altijd alles kwijt, jij niet.
Waar zijn mijn oordopjes van de telefoon. Ach, hier in de auto (ja wat doen ze daar nou? Die heb ik echt niet in de auto nodig)
Twintig notitieboekjes met de vrolijkste kleuren en mooiste prints en het enige stuk papier dat je nu kunt vinden is dat eeuwenoude notitieblokje van Jan weet ik veel, dat uit elkaar hangt. Maar je hebt echt NU dat blokje nodig want anders vergeet je alles. Je peperdure mooie blokjes vind je een halve dag later weer in, o ja, die lage rommelkast. Tuurlijk, nu weet ik het weer.
Dat mijn administratie hoekje er na een maand na het opruimen weer als een ontplofte en stukgeslagen piñata uitziet. Wat zeg ik? Na een week!
Dat ik een mooi bedrijfje heb gevonden dat mooie foto’s voor mij print en die ik dan vervolgens, na ze te hebben bekeken niet in het album plak maar ergens tussenin leg. Heel logisch.

Systeem:
Kortom, systeem. Daar schort het nogal eens aan. Dat wordt ook vaak genoeg (uiterst voorzichtig) door mijn wederhelft  aangekaart (waar bemoei je je mee, zeg ik dan). Maar dat ik een chaoot ben en redelijk systeemloos, dat is iets wat men gek genoeg niet achter mij uithaalt als men mij leert kennen. Zo ben ik ook ooit eens vergeten om het vliegtuig naar huis te nemen omdat ik dacht dat we nog een dagje extra hadden in Griekenland. Lang verhaal, lang geleden, lees; kinderloos, nog niet eens dertig jaar oud, wel een hippe fulltime baan en alles lang leve de lol en dat soort zaken, hilarisch dat wel, maar ook een duur grapje. Want de hotelkamer moest een extra nacht worden betaald en een hele dure terugvlucht naar Frankfurt waar de pendelbus van het reisbureau mij dus niet kwam ophalen (de dag ervoor op Düsseldorf wel) en dus mijn ouders moesten worden ingeschakeld. En mijn toenmalige bazin vond het ook echt niks voor mij. Ik heb haar maar niet verteld dat ik ook eens een keer mijn paspoort ben vergeten mee te nemen naar Parijs, voor een  zakenreis, dus niet onbelangrijk om te hebben. Ze waren destijds wat strenger met controleren dan pakweg wat jaren geleden en dus…ik had best wel een ongemakkelijk gevoel.

Hoop:
Nou en dat soort zaken houden mijn dus de hele dag bezig. Mijn gedachtes razen van links naar rechts, ik onthoud onbelangrijke zaken tot in het oneindige maar weet niet waar ik gisteren mijn zonnebril neerlegde. Gelukkig weet ik nog wel waar ik mijn teksten voor mijn Blog opsla op de computer. In ieder geval is er wel nog hoop voor mijn zonnebril. Of niet. Ik hoop maar gewoon…


Liefs, Charlotte.