Mijn zoontje kan zich flink bezeren en dan is er niks aan de hand, vooral wanneer hij niks kan zien. Maar o wee, zit er een minuscuul sneetje met een puntje bloed op zijn kleine vingertje dan moet de verbanddoos worden uitgetrokken om te verbinden. Echt, hilarisch bijna. We gaan nog net niet naar het ziekenhuis. Enfin, van de week kon je mij bijna naar het ziekenhuis afvoeren. Dacht dat ik het begaf van schrik. In ieder geval zijn mijn haren een tint lichter geworden geloof ik. (Grijs, niet blond.)
Lekker wandelen
We waren heerlijk aan het wandelen, een van de laatste dagen van de meivakantie. We hebben veel gewandeld deze periode, of in ieder geval ik, mijn zoontje was voornamelijk op de fiets. Dat loopt zo lekker weg voor mij omdat een kleuter die wandelt natuurlijk niet mijn tempo heeft en gaat hij op zijn fietsje dan moet ik behoorlijk aanpoten om hem bij te houden. Lekker gezond en leuk voor allebei. Goed, we hadden de auto geparkeerd bij een bosrijke omgeving maar met gelegenheid en plek om te fietsen en alles was heerlijk, echte Hollandse lucht met wolken en zon. We wisten dat het in de namiddag zou gaan regenen en onweren dus lekker goed gepland. Mini-lunch erbij en vooruit met de geit. Lekker veel plassen water om doorheen te crossen (sinds mijn mini-monstertje zonder zijwieltjes fietst is het een echte stuntcrosser aan het worden, en zonder zijwieltjes is het ook een stuk stiller fietsen, hahaha) beetje zigzaggen over onverharde weggetjes. Zeg maar, het perfecte plaatje.
Actie & reactie:
Na de pauze, we waren iets over de helft van de route, ging zoonlief nog even lekker door de plasjes. “Zet je helm op schatje!”. “Nee mama, geen helm, ik heb het zo warm”. Ja, je raadt het misschien al. Tegen beter weten in (Sophie waarschuwde me nog) ging hij vast vooruit. Maar dames (en heren), laat je niet verleiden tot het niet dragen van een helm tijdens de eerste fietsavonturen van je kind. En eigenlijk later ook niet maar hoe ouder ze worden hoe minder grip je op ze hebt, want het ging uiteraard mis. Zijn stuurtje maakt een gek bochtje en pats boem daar ging hij. Het staat op film, ik ben zo’n mama die haar kind de hele dag wel zou kunnen filmen, fotograferen etc. bang dat ik ooit niet meer zal weten hoe het was toen hij nog klein en onschuldig door het leven ging. Mijn gegil is ook gefilmd, tijdens het wegsmijten van de telefoon. Want ik wilde mijn kleine schat nog opvangen maar het ging allemaal zo snel en je hebt zo’n vertekend beeld van afstand en dergelijke met een telefoon in je handen. Nou, telefoon weggesmeten en mijn zoon troosten.
Reactie & gevolg:
Goddank, echt waar, had hij zich vanwege de wind de muts van zijn jas over zijn hoofdje getrokken. Wat echt een geluk bij een ongeluk bleek want behalve schrik, blauwe plakken, dikke bult en heel veel tranen was er geen bloed. Niks! Nouja, is nog best heftig, maar hij huilde en reageerde op mij en dat was voor mij op dat moment voldoende! Had ik al gezegd hoe verschrikkelijk hard hij onderuitging? Want een dik jaar geleden ging hij in slow motion(!) met zijn stepje onderuit, in stilstand zelfs! Gaat met zijn hoofdje langs een clipje dat aan de step vastzit en hoppa, bloed, echt overal bloed. We zijn naar het ziekenhuis kunnen gaan. En nu, zo hard onderuit en niks. Zo hebben we zeker een kwartier gestaan. Beiden in lichte shock denk ik. Alleen maar troosten en kusjes geven en dragen en troosten en kusjes geven. Fietsen wilde hij even niet meer, wat ik ook probeerde. Dwang werkt averechts op kinderen, is eigenlijk met alles wel. Dwang werkt niet, worden ze opstandig van, ik ook en jij ook als je heel eerlijk bent. Gelukkig fietst hij nu weer als de beste. Daar heeft hij dan weer zijn vader voor, kan hem echt aanmoedigen. En het ijsje, later op de dag met een rustig wandelingetje langs de vijver was een grote pleister op de onzichtbare maar toch aanwezige wond genaamd SCHRIK, voor ons beiden. Ik heb ook besloten om iets minder te filmen en meer van het actuele moment genieten. Dan zie je nog eens wat er echt om je heen gebeurt!
Even checken:
Ik ben 's nachts nog twee keer bij hem gaan kijken en heb hem wakker gemaakt. Het zekere voor het onzekere. Mijn vader zei: "Nou, dat heeft hij dan van zijn moeder". Ik schijn als kind ook heel veel valpartijen te hebben doorstaan. Wild girl! Zo moeder, zo zoon kennelijk. Ssshhtt, niet aan zijn vader verklappen!
Fijne dag nog,
Liefs Charlotte.
image via: @alajamie
Reactie plaatsen
Reacties