Het moederschap

Klein stukje over het Moederschap: Jij versus je Oma!

Over het onderwerp moederschap is al eindeloos veel geschreven maar geloof mij, alles wat erover geschreven werd en nog gaat worden geschreven, is vanuit het persepectief van de auteur en de tijdsgeest waarin deze zich bevindt. Geen moeder die hetzelfde handelt, even blij is als een ander, haar zwangerschap heeft beleefd, moe is, de situatie de baas is, alle ballen in de lucht houdt, vangnet of hulp heeft, dezelfde of zelfs maar genoeg inkomsten heeft, ruimte, een veilig thuis en vooral, niet dezelfde kinderen heeft. Geen kind is gelijk en al heb je er vijf, ze zijn alle vijf verschillend. Wat voor het ene kind werkt hoeft niet voor het andere kind te werken, en zo ook geldt dit voor ouders. Wat voor de ene moeder of vader geldt hoeft niet zo voor de ander te werken. Ja, ik heb het nu over ouders terwijl in de kop het Moederschap wordt aangehaald. Maar ik kan slechts vanuit mijn vrouw zijn het moederschap beoordelen. En in mijn geval weet ik zeker, omdat ik met mijn man communiceer, dat de vader en moeder van onze zoon anders in het ouderschap staan en handelen. Dat heet in ons geval de stilzwijgende afspraken. En waarin ook nog steeds, gek genoeg, een licht rollenpatroon is te ontwaarden, ondanks de tijdsgeest en mijn generatie.
WAT?! Hoor ik je zeggen, maar ja, dat is zo, ik ben moeder van een 4-jarige, ben zelf inmiddels bijna 46 jaar, ik werk maar we hebben ook nog best wel een rollenpatroon. Waarover soms gesteggel is, tuurlijk. Zeker tijdens mijn Bloody Moon. Maar goed, dat allemaal terzijde, daar wilde ik het nu niet over hebben.

Topsport Moederschap:
Ik ga het kort hebben over de topsport Moederschap. Serieus, ik heb heel veel respect voor mijn oma's toen zij vroeger kleine kinderen hadden (en zij hadden er echt heel veel!). Geen wasmachine in huis tot ongeveer de jaren 60 van de vorige eeuw, nee, alles op de hand wassen in een grote teil de was op het fornuis, (dat was de voorwas) de volgende dag in een "machine" met draaielement (geen elektrisch apparaat) heen en weer slingeren, daarna door de handmatige wringer halen. Vervolgens buiten drogen (nee geen droogtrommels in die tijd) en strijken met een bout dat op het vuur werd verhit. Spierballen kreeg je in die tijd vanzelf wel, een sportschool was overbodig. Geen elektrische stofzuigers, vaatwassers, elektrische ovens, de wc nog buiten (later niet meer maar zij hebben het wel nog meegemaakt) geen auto (of zelfs maar rijbewijs) tv, online supermarkten, überhaupt internet of pc's. En ga zo maar door. Ja, wij hebben het goed, erg luxe allemaal in tegenstelling tot dik twee generaties geleden. Toch klagen wij steen en been, meer dan ooit, over het hebben van kinderen gecombineerd met een huishouden. 

Waarom klagen wij zoveel tegenwoordig:
Hoe komt dat toch? We hebben het ogenschijnlijk zoveel zwaarder dan de volwassen vrouw van pakweg 70 tot 90 jaar geleden. Terwijl dat niet zo is. Mijn oma's (geboren tussen 1910 en 1926) hadden geen buiten-de-deur job. En dat gold voor het gros van de vrouwen. Je werk was thuis, voor buiten de deur werk had je destijds écht geen tijd, getuige de vele handarbeid die de vrouwen in het huishouden bezig hield. Was je vroeger als jonge vrouw lerares en trouwde je? Het krijgen van kinderen was een logisch vervolg (met stoppen met werken als gevolg) en hup, het huishouden stond je te wachten. Zeg maar dag met je handje tegen je mooie baan. Poeh, kun je je dat voorstellen? Zelfs de rijke dames die de was, het huishouden en, vooruit, zelfs de opvoeding van de kinderen aan een ander overlieten mochten niet buiten de deur werken. Je was erg geëmancipeerd in die tijd als je als getrouwde vrouw werkte, laat staan een bedrijf runde en dat je als man aanmoedigde dat je vrouw zich niet in de teugels liet binden. Chapeau voor deze pioniers.

De maatschappelijke druk was anders. Het (uiterlijk) aanzien, de status, waar men tegenwoordig zo'n waarde aan hecht gold toen niet of in ieder geval had het een andere invulling. Status was iets voor adel en rijken. Je was vrouw, je kreeg kinderen en je recht was het aanrecht! BAM! bot, maar een feit. Want recht waarop? Wilde je jezelf ontplooien, studeren, verdiepen, de keuze maken om "maar" één of twee mini's, of zelfs helemaal géén kinderen te krijgen. Nee joh, daar had je de Godvrezende man die alles bepaalde en, denk daar maar eens over na, de rol die de Kerk daar vroeger in had. Meneer pastoor kwam op de koffie om te informeren of er nageslacht op komst was. Stel je dat nou toch gewoon eens voor! Gruwel. Je was echt dapper (zowel man als vrouw) wanneer je tegen meneer pastoors wensen-mening of wat dan ook durfde in te gaan en zei: "Nee bedankt, twee kinders zijn meer dan genoeg". 
Het verzetje voor de vrouwen? Ja dat weet ik eigenlijk echt niet. Ze stonden pal achter hun man, hadden nergens zeggenschap over en hun trots was hun gezin en de maand kunnen rondkomen. Let wel, mijn oma's hebben ieder minimaal één wereldoorlog meegemaakt en waren jonge, volwassen vrouwen tijdens de wederopbouw van ons land. Ze kenden geen luxe zoals onze klagende generatie. Geen bewegingsvrijheid, buiten het huis gold de wet van de man! Politiek, bestuurlijke functies, artsen, directeuren van bedrijven, allemaal man.

Nou, en dan kreeg je je kinderen. Als ze groot genoeg waren speelden ze buiten, geen tv, pc-games, fiets en buitensporig veel speelgoed zoals nu, om ze desnoods af te leiden of zoet te houden zoals men dat vroeger zo mooi noemde. Buurvrouw, zus of schoonzus hield een oogje in het zeil en visa versa. Zeg maar soort sociale controle. Had je meerdere kinderen? De oudsten pasten op de jongsten van het gezin. Ook een last voor opgroeiende meisjes in die tijd. Het allesbepalende beeld dat je van je moeder meekreeg. Kinderen krijgen en het huishouden. Als ik destijds jong was geweest denk ik dat ik nachtmerries had gehad over mijn reeds vastgelegde toekomst. En deze thuiswerkende vrouwen wilden weliswaar allemaal mooi uitzien maar ze hadden echt geen geld om eindeloos veel kleding in de kast te hebben zoals wij, tegenwoordig, kasten gevuld met de, in verhouding tot vroeger, erg goedkope prul en prêt-à-porter van alle grote winkelketens. Panty's waren godvergeten duur en droeg je wat make-up dan had men daar ook een mening over (de omgeving). Je hoefde je niet aan te stellen hè! Tijd om uit te dossen had je helemaal niet, met al die koters aan je rok en dat eeuwigdurende, tijdrovende huishouden met zero-zip-nul (ik onderstreep het) elektrische apparatuur om werkzaamheden te vergemakkelijken. Laat staan dat het veel nut had om in je chique jurkje de was te koken en te draaien. 's Ochtends mooi, 's avonds prooi. Zo kun je het misschien nog het beste zien.

Uitjes & beleving:
Goedgoed, er was ook minder te "beleven" waardoor de drang van dagelijks (!) optutten er voor die vrouwen misschien niet zo was. Men ging niet iedere week gezellig een hapje doen bij een van de 20 restaurants, eetcafés en bistro's  die het dorp tegenwoordig rijk is. Nee, of lunch bij Café "WEET IK VEEL" op de hoek. Filmpje pikken, zwemmen, sporten, dagje Efteling, of skiën in de indoor wintersporthal, festivals waren toen nog geen orde aan de zomerdag, weekendjes weg naar zee, even shoppen en museumpje doen in Amsterdam (een wereldreis ! destijds) naar
de overdekte speeltuin met trampolines voor kind&gezin, disco-bowlingbaan, Leisure-Dome etcetera etcetera. Eerlijk, aan die lijst van uitjes en activiteiten van tegenwoordig komt geen einde! Zo ontieglijk, ongelooflijk verwend zijn wij en we klagen steeds (echt waar) meer over  (echt waar) alles. Niks te doen, we vervelen ons (ik verveel mij nooit en eens een keertje vervelen is echt niets verkeerd hoor, maar tegenwoordig kennelijk een taboe) of men heeft dit of dat al te vaak gedaan en dus, je raadt het al, verzadigd, of nog beter OVERverzadigd. Die verzetjes, die hadden onze oma's niet. Misschien hadden ze het ook niet nodig ik weet het niet, ik kan het ze ook niet meer vragen helaas. Ze zijn er al zolang niet meer. Maar steeds vaker, nu ikzelf wat ouder word, denk ik aan mijn grootouders, in dit geval mijn oma's, die heel veel ontberingen hebben moeten doorstaan. En steeds meer schaam ik mij voor mijn zeurende generatie, inclusief ikzelf.  Ja, ik weet het, wij hebben een ander leven. En wij "moeten" als vrouw buiten de deur werken om rond te komen maar wij willen ook heel veel. Sta er toch eens af en toe bij stil. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere. Denk daar maar eens over na. Onze ZUCHT naar méér van alles is hetgeen ons opbreekt. En de uiterlijke schijn.

Rust, reinheid en regelmaat:
Zelf ben ik inmiddels aan het ont-spullen zoals ze dat tegenwoordig mooi noemen. Probeer bewust een aankoop te doen (dus geen impuls-aankopen, want je hebt het echt niet nodig) en niet meer zoveel willen. Wat naarmate je ouder wordt vanzelf in iets rustig vaarwater komt. Mijn zoon sleep ik echt niet elke week van en naar ieder speeltuin, Efteling, dierentuin of wat dan ook van zus en zo. Kan nu ook niet, eerlijk is eerlijk, met de Corona-maatregelen, maar ik deed dat daarvoor ook niet. Rust, reinheid en regelmaat. Kan voor jezelf ook goed werken. Probeer maar eens.

Fijne dag nog,

Liefs Charlotte.

Afbeelding: Design by design seeds/motherhood