Met een vleugje sentiment

Rennen, vliegen...vallen...nou...nee:
Wij zijn de laatste in de reeks van de vakanties maar ook wij moeten er nu dus aan geloven. Vandaag is weer sjees-race-tijd en klok-schiet op schiet op schiet op- dag. Niet dat ik vandaag stress had, integendeel, zoonlief was al vroeg wakker, daarmee ik ook (ruim half uur voordat de wekker officieel gaat) alles was al voorbereid (dat doen we tegenwoordig) dus nee, geen geren en gestress maar ondertussen….

Wennen:
Het is gewoon weer even wennen. Toen de vakanties begonnen dacht ik letterlijk: “mijn hemel, 6 weken, hoe ga je die om krijgen en waar is het goed voor!!!!?” En nu? “Mijn hemel, 6 weken, lijkt niks, we mogen alweer naar school en werk!” Niet dat mijn zoontje zo enthousiast werd van het woord school. Sterker, hij zette een pruillipje op en goot zijn traantjes over mij heen met een hoop gesnik waarin ik nog net kon verstaan dat hij mij niet kon missen en dat hij daarom thuis moest blijven. Maar hij wordt binnenkort 5 dus in feite is hij leerplichtig. Oké oké, het duurt nog twee weken. Maar dat is aan het begin van het schooljaar een beetje niet wenselijk, de eerste dag missen. Tenminste, dat zegt mijn gevoel.

Heerlijkheid:
Wij hebben een heerlijke vakantie gehad, waarin wij veel hebben ondernomen. Wandelen, fietsen, klimmen, afspraken met vriendjes, mooie verjaardagen gevierd, beetje kunnen plonsen in het zwembad, geknutseld, ijsjes gegeten, getekend, spelletjes gespeeld, gelogeerd bij oma en zo en een heerlijk vakantie (in eigen land) samen, als gezin. Bijzonder mooi & rustgevend.

Sentiment light, de tijd gaat te snel voor mij:
Vandaag terug op school, met een pak herinneringen. De leerkrachten hadden het schoolplein mooi versierd, meteen in het zicht zag je de nieuwe speeltoestellen, her en der stroomden al de vriendjes van zijn klas toe, dus ja, de ontvangst was warm en daarmee werd er dit keer geen traantje meer gerold. Een dikke kus en knuffel en weg was hij. Een voorbode van hoe het zal gaan? In ieder geval was dit goed zo. Hoe anders dan vorig jaar, waar vooral ik de eerste dag de tranen liet stromen, en zoonlief nagenoeg de overige dagen van de rest van het jaar voor zijn rekening heeft genomen. Toen nog allebei nieuw en onervaren met school, was er ook (hoe ondoordacht van mij) destijds wat onbegrip toen hij na twee weken op school, ineens NIET meer naar school wilde, na de lunch weigerde nog een stap in de richting van… te zetten en, nou ja, een hoop over en weer gedoe in ieder geval.
Ha ha, dat gaat misschien dit jaar iets anders worden. Hij is mondiger, wijzer en weet wat hij wil. En we hebben nu de mentale verbanddoos ontdekt. Die van rustig zijn verhaal laten doen, complimentje geven en die van vooruitzichten stellen. Ja tenminste, dat doe ik. Proberen mij in te leven in de emoties van mijn kind. Waar staat hij bloot aan, hoe benadert hij mensen? Hij staat in ieder geval te boek als heel sociaal. Ben benieuwd, naar de eerste verhalen vandaag, beslist uitgeput in zijn bedje vanavond. Ach, heerlijk, voor mij mocht dat klein zijn nog wel even duren. Het gaat allemaal te snel.

Enfin, de spits is er weer vanaf. En dus ben ik nu ook weer aan de slag. Mijn eerste blog na de vakantie met een vleugje sentiment. Op naar de herfst (vakantie).

Tot gauw weer.

Liefs
Charlotte.