Tijd

Vond ik maar de tijd. Vond ik maar de tijd. Dat is een populaire uitspraak van mij, bijna mijn Mantra, zo je wilt. Vond ik maar de tijd. Het zal u ook niet onbekend in de oren klinken maar voor mij is het iets waar ik dagelijks mee opsta-correctie stond. En waar ik sinds het aanbreken van dit jaar definitief korte metten mee wil maken. Te lang heb ik mij aan dit gegeven vastgehouden, mij erin gewenteld, als olie op mijn huid opgezogen en eigen gemaakt. Debet eraan? Ikzelf. Want anderen de schuld geven van jouw onvermogen om je leven leefbaar, leuk en gezellig te maken past niet bij mij. Dat laat ik aan anderen over.  

Tijd. We hebben er allemaal een ‘tekort’ aan maar tegelijkertijd besef ik ook dat het leven te snel te vluchtig en te gehaast is, waardoor het lijkt dat we nergens tijd voor hebben. En ergens tijd voor hebben of maken, daar zit ook nog een heel groot verschil in. Je moet het kaf van het koren scheiden voor jezelf. Voor wie, wat en waar wil ik tijd vrijmaken. Wat is echt belangrijk voor mij? En wat niet en kan met een enkel uurtje per zoveel tijd toe?

Ikzelf heb er bijna 48 jaar over gedaan om dat licht eindelijk te zien. Nou ja, als kind was ik er natuurlijk niet bewust mee bezig, maar als volwassene zeker wel. En nu meer dan ooit. Teveel zand heb ik mij in de ogen laten strooien om de essentie van het leven te zien. Aan oppervlakkige gesprekken doe ik liever niet meer mee. Beter nog zwijg ik dan. Het is een harde les. Maar zelfontplooiing is één ding wat nu heel belangrijk voor mij is geworden. Autonoom denken en handelen. Het is een groot goed, een groot recht en belangrijk voor je zelfrespect. Als je het gevoel hebt dat je als een klein kind wordt behandeld ga je ook automatisch wat minder zelfstandig te werk. En dat is een vreselijk gevoel. Dat is net zo’n rot gevoel als je aan plichten wijden waar je totaal nul komma nul, zip, zero plezier aan beleeft. En ik denk dat u en ik allebei wel weten hoe dat voelt.

Dus basta. Niet meer, klaar. Geen koetjes en kalfjes meer voor dit meisje. Geen kul meer waar ik geen plezier aan beleef en mij aan erger. Daar is het leven te kort voor en van al dat getob en gepeins word ik niet vrolijk. Mijn man zegt altijd: 'dao weëd diech ut humme tse kot va'. Ook leuk verwoord, en het klopt als een bus.

Dus Fini, einde, ik stop ermee. Het werkt ook andere facetten in de hand waar ik eigenlijk best wel een enorme hekel aan heb. Roddel en achterklap. In feite doe ik daar ook aan mee. Maar ook dat: no go show. Er is altijd wel wat te zeggen over een ander. De levensstijl, het uiterlijk, het handelen, of niet handelen, of ze vriendelijk zijn, of niet, verwend (ik ook hoor, heeeeeel verwend en ik weet ook heus wel dat men dat van mij vindt en steek een hele dikke tong naar diegene uit) stom, lief, leuk en aardig, of juist terughoudend, kruidje roer mij niet, onwetend. En dat is een speldenprikje op hetgeen we ons allemaal onder elkaar verwijten. Kijk, tuurlijk, je hebt mensen die onverbeterlijk zijn. Maar ook die…ik laat ze, toch onverbeterlijk dus geen energie meer in steken. En dat gezegd hebbende, want ik verdoe mijn tijd (heb je hem weer) terug naar het onderwerp van mijn blog.

Ik verspil mijn tijd niet meer door mij te ergeren aan bepaalde gebeurtenissen in mijn leven. Liever leef ik in het hier en nu en droom over zaken die ik waar wil- en ga maken. En dit keer laat ik mij niet tegenhouden door de mitsen en maaren. Want het woord maar zit weliswaar verweven in mijn echte naam dat mag mij er niet van weerhouden om mijn droom na te jagen. Gek eigenlijk, dit leer je niet op school. Dit leer je door goed naar je eigen levenslessen te kijken en te luisteren naar je gevoel met een toefje verstand erdoorheen gemengd. Het inzicht in het leven. En niet wat ouders, maatschappij of school je hebben geleerd (of niet) maar zelf ondervinden, zelf ontdekken. Want we worden nog steeds geregeerd door de angst, de 'mitsen en maren', de 'wat als', of 'stel je voor dat'. Nee. Je kunt je niks voorstellen wanneer je het niet zelf proefondervindelijk ondergaat. En het is een onzekere weg die je gaat bewandelen maar gedurende die reis zal het met vallen en opstaan steeds gemakkelijker worden om jouw levenspad te betreden en duidelijk te zien. Want straks, en hopelijk duurt dat moment nog heel lang, wil je toch terug kunnen kijken op een leven waarvan je denkt; ‘ja, ik heb mijn mooiste leven geleefd, naar eer en geweten, in volste teugen, en van mijzelf een betere versie gemaakt. Eentje die  ikzelf lief, leuk en aardig vind'. En u hopelijk ook!
Want zoals eens te meer is gebleken deze week, kan het leven een rare en plotse wending nemen en dan rest ineens nog maar weinig tijd en klamp je je (wellicht wanhopig) vast aan die laatste momenten om nog je mooiste leven te leven in plaats van in kommer en kwel, in onzekerheid en ziekte, in spijt en berouw. Tijd. Een feit en een vaststaand maar toch onzeker gegeven. En met een houdbaarheidsdatum voor ieder van ons.

Liefs  &  geniet.
Charlotte.