Een trieste, vreemde dag!

Het is een trieste, vreemde dag,

Het zal niemand ontgaan zijn, inmiddels is het zelfs landelijk nieuws. Kerkrade en omgeving is volop in touw om het kleine jochie Gino weer terug te vinden. Mijn moederhart bloedt. Heel hard. Mijn zoon is vandaag samen met een vriendje uit school gekomen en onderweg naar huis lopend vertelden ze mij dat er een kind vermist was, gekidnapt. Mama van …, weet jij wat dat betekent? Gekidnapt? Dat betekent ontvoerd!

“Ja” zegt mijn zoon dan, dan neemt iemand je mee zonder dat hij dat aan jou heeft gevraagd mama!"
“Ja”, zeg ik dan verdrietig, “dat klopt”. Maar ik laat het ze niet teveel merken. Vervolgens vertellen ze mij dat er op school al veel over werd verteld. Dat ze niet met vreemden mogen meegaan, nooit (!), wat er ook beloofd of gezegd wordt, dat ze bij niemand zomaar in de auto mogen stappen, dat ze altijd heel hard naar huis moeten rennen als zoiets zou gebeuren, of de dichtstbijzijnde bekende. En ik raak eigenlijk met ieder woord dat deze kleine mensjes mij vertellen nog meer van slag dan ik al überhaupt ben. De onschuld zelve legt mij uit wat te doen als een volwassene iets kwaads in zinnen heeft. Zonder dat ik eigenlijk wil speculeren sluipt die ene nare gedachet er steeds doorheen.

Nee, de wereld, of eigenlijk maatchappij waarin wij leven, het doet mij steeds meer pijn. In Zoetermeer AZC wordt een vijfjarig jongetje zwaar mishandeld door een 11-jarige verdachte. Vanwege de minderjarige leeftijd van laatstgenoemde wordt er niet teveel over verteld. 'Nee' denk ik, 'maar dit kind (want dat is hij nog) is al ontspoord en dat komt niet meer goed'. Niet dat ik van de slag 'meteen opgeven!' ben. Maar hij krijgt een stempel, is misschien zelf getraumatiseerd en ja, wie weet wat er verder gaat gebeuren, later op volwassen leeftijd. Het opschrijven durf ik haast niet omdat je tegenwoordig al snel in de hoek van racist wordt geduwd maar toch. Het knaagt, welk zwaard van Damocles hangt ons boven het hoofd? We hebben het nog goed, maar ook dat neemt af, de ontevredenheid slaat toe onder de bevolking, de agressie ook trouwens en ondertussen zijn we met steeds meer mensen aan het watertrappelen. Zonder zwemvest. Onze democratie is aan het verzwakken en dat gaat rap.

Ik voel mij stilaan een beetje verloren zoals mijn zoon zich de afgelopen weken in het zwembad heeft gevoeld. Bang. Beetje verloren, teleurgesteld dat hij niet door mag naar het volgende groepje, ondanks positieve feed backs (let op het meervoud van dat woord)  En hetzelfde zwembad waar ik met verbazing een moeder heb nagekeken die op de fiets met een rokende toeter van heb ik jou daar, met kind achterop, wegfietste. Ik werd er een beetje high van, zoveel rook kreeg ik bij het voorbijgaan naar binnen. Kun je nagaan. Ook daar steeg mijn verbazing met 10 punten. Wat moet daar nog van terecht komen. Maar ook dat mag ik niet meer zeggen tegenwoordig, life-shaming, ieder zijn eigen meug.

Voordat het jochie vermist werd zei ik nog tegen mijn moeder: “ ik maak mij iedere dag meer zorgen, als ik dit van tevoren had geweten dat ik alleen maar iedere dag is staat van paraatheid en bezorgdheid stond dan weet ik niet of ik er voor had gekozen om moeder te worden". Want alleen al de gedachte dat er wat dan ook kan gebeuren doet pijn, laat staan als je het daadwerkelijk meemaakt. Mijn lieve mums zei toen: “dat had je kunnen weten, en je wist het ook. Maar denk er niet teveel over na.” En ze heeft gelijk en tegelijkertijd, niemand kan je hierop voorbereiden. Niemand, ondanks alle ervaringsdeskundigen die wij in dit land rijk zijn, ondanks alle moedermaffiosi, betweters, enzovoort….
Ja het was mij een weekje wel. Weer druk, veel onderweg, veel overlegd, veel geleerd. Leuk, spannend, nieuw en ook ontsteld, onthutst, boos. Met andere woorden, gemengde gevoelens.

En ik kijk naar buiten, zonnige dag, de jongens zijn lekker met water aan het knoeien op de trampoline, hebben de grootste lol, zorgeloos al weet ik natuurlijk niet wat er allemaal in die kleine koppies omgaat na het nieuws op school. En een paar kilometer verderop van dit huis is een familie in angst op zoek naar een kind. Wat een contrast. Een verschil dat ik moet loslaten. Een trieste, vrolijke en zonnige dag.

Fijn weekend.

Liefs Charlotte