Effe tussendoor

Even een korte Blog tussendoor. Wil het gewoon weer even gezegd hebben. 
Zo aan het einde van het jaar stijgt bij mij het peil van sentiment. Emoties en melancholie gemixt met een dikke dot geluk en algeheel gevoel van tevredenheid in de aller positiefste zin van het woord. Dat komt door van alles. Door de lampjes in huis, door de geur van eigen gebakken taart, cake etc , het verheugen van zoonlief op Kerst (Sint is een bijzaak), herfstwandelingen noem maar op. Van mij mocht de periode van Kerstmis en zo wat langer duren. Het liefst maakte ik er mijn werk van, echt. Ook nu, terwijl ons het zwaard van Damocles wederom boven het hoofd lijkt te hangen zie ik nog steeds al het moois om ons heen. Maar ja, ergens in mijn onderbewustzijn is steeds een stemmetje dat roept; “niet iedereen heeft het zo goed als jou, niet iedereen kan genieten van deze periode want geen geld, geen leuke thuissituatie, oorlogsgeweld-gebied, huiselijk geweld, baan op de tocht, de zoveelste Lock-down dreiging et cetera. Of je staat met je kind(eren) aan de grens bij Polen in de hoop dat ze je eindelijk doorlaten”. Voel je? Dus je leven is volmaakt perfect en toch ben je niet in staat om voor 100% hiervan te genieten omdat, daar komt ie, dat eeuwige schuldgevoel blijft jengelen.

Goed gevoel:
Het is net als met de goed-gevoel films. Het moet je een goed gevoel geven toch al te vaak worden je traanbuisjes op de proef gesteld en blijf je de gehele film met een geknepen-keel-ongemak zitten, veroorzaakt door allerlei plotwendingen die de personages moeten ondergaan om uiteindelijk eind goed al goed toch in elkaars armen te vallen, nou ja niet allemaal natuurlijk. Denk aan Titanic, destijds een drama voor mij want Leo dood, verdronken, gruwelijk. Enfin, voor niks een gesnotter en een gesnif.

Projectje hier, projectje daar:
De brok in de keel blijft….lang. Zo ook met opruimen. Project nummer 1 is van start gegaan (na twee jaar) en dat brengt alweer de nodige commotie met zich mee, zoals tweestrijd of het nodig is om zus te bewaren en zo mee naar boven te nemen voor eventueel hergebruik. Potjes & pannetjes, van een ver verleden of van een verleden dat niet van mij is (!!! Ook zoiets!! Andermans rotzooi doorspitten). Opruimen is een ding, op zich doe ik dat graag maar het heeft altijd de neiging om tot iets heel groots te verworden. Vooral in mijn hoofd dan. Onder de eindstreep breng ik 1 doosje naar boven. Met spulletjes die resoluut (!) wegkunnen, ha dat ruimt heerlijk op. Gniffel. Dat is namelijk ook nog een hekel puntje bij mij. Afstand doen van spullen. Spullen die je járen niet meer hebt gezien, ook niet meer wist dat je ze had en dan ineens weer belangrijk lijken, voor vijf minuten dan. Want ze verdwijnen weer gewoon in die doos om vervolgens vijf jaar later weer boven water te komen drijven bij de volgende, goed aangepakte, en vol goede moed gestarte opruiming. Maar nu is het serieus. De stapel(s) baby-en kinderkleding is inmiddels erg hoog aan het worden en moet absoluut een nieuw, tweede leven krijgen bij kinderen die het heel goed kunnen gebruiken. Geloof mij, ik moet echt alle krachten in mij naar boven halen om er afstand van te doen. Wat helpt is de gedachte dat er heel veel baby’s en kleine kinderen in Nederland zijn die het verdorie nog aan toe heel hard nodig hebben. Dus niet in de kledingcontainer maar naar een kleding bank. Want in mijn achterhoofd zit maar steeds dat jengelende stemmetje, “jij kunt het missen en anderen hebben het niet zo voor te kiezen”. Het helpt, echt.

Er wacht nog iets op mij:
Wat ook helpt is dat er ook nog een project 2 op de loer ligt. DE GARAGE. Zonodig een nog groter drama dan DE KELDER en al zijn kleine ruimtes. Help. Want behalve de auto en fiets staan er ook nog een hele hoop andere spullen te verkommeren. Ik word een beetje opstandig als ik er aan denk door die rommel heen te moeten gaan. Maar laat ik het nog langer slingeren is het straks niet eens meer bruikbaar voor een ander en dat is toch echt zonde. Het zal wel het herkenbare fenomeen zijn, voor iedereen hetzelfde liedje, denk ik. Net als wanneer iemand tegen je zegt dat hij zich laat testen op Covid-19 omdat hij klachten heeft. Dan ineens heb jij ook van die vage (fantoom) klachten en ga je ook maar testen. Herkenbaar? Ja dacht ik wel. En zo kunnen we er nog wel een paar opnoemen. Maar vooral wil ik nu afsluiten. Er wacht nog een kelder op mij….om opgeruimd te worden. Was even afgeleid, zucht…

Tot gauw,
Liefs Charlotte.