Met stijgende verbazing

Met stijgende verbazing:


Met enige verbazing kijk ik wel eens terug op het leven. Mijn leven in dit geval, want alleen daarvan ben ik een expert. Laat wat zaken passeren, vraag mij af waar het beter kon? Vraag mij af wat ik nooit had moeten doen en ben nieuwsgierig of ik nog steeds… Enfin, leven heeft zijn ups & downs, gelukkig ben ik wel een mens dat altijd kijkt naar wat wel kan en niet wat niet kan. Allée, ook dat klopt niet helemaal. Als ik in een bloody moon zit kan niks natuurlijk, want dan ben ik gewoon sip en boos en teleurgesteld.

Ex-Vriendje:
Maar ik wijk weer af. Het gaat om de verbazing. Zoals bijvoorbeeld/in dit geval  over de verbazing betreft ex-vriendjes. Ik las onlangs een leuk artikel in de krant waarin een van mijn ex-vriendjes de hoofdrol speelt. Wij hebben toen wij samenwoonden de meest uiteenlopende levens geleid. Dat was toen al en is en nu nog steeds zo. Hij lang leve de lol, tegenwoordig hardwerkend, dat wel (denk ik), en vrijgezel. Ik, lang leve de lol, hardwerkend zoals gewend in vooral de zorgende rol momenteel, geen vrijgezel (gelukkig) Randstad-scène tegen een zeer Zuid-Limburgs  gelegen klein stadje. Toen wij samen waren hadden we het leuk, tot op zekere hoogte en tot op een x-aantal maanden voordat het uitging. Maar we hadden ook zeer uiteenlopende interesses. Inmiddels waren we redelijkerwijs uit elkaar gegroeid, zeer gefrustreerd (althans ik) en het werkte niet meer. Ik ging opwaarts en hij eigenlijk neerwaarts. Om diverse redenen die er niet meer toe doen ging het mis. Alleen om te zeggen dat hij zó actief was tijdens onze relatie als nu (dat lees je dan allemaal op Facebook), NEE zeg, zeer beslist niet! En tot een jaar geleden had ik dan waarschijnlijk geroepen:
“Moet je kijken, bij mij kon van alles niks, was ik de kostwinnaar en zat hem voortdurend achter de veren aan!” en nu zou ik misschien zeggen: “Kennelijk had ik een remmende factor op hem”.
We waren wel jong ook, maar dat is geen excuus. En het was wel echt, lang leve de lol, waarop ik tegenwoordig ook met enige verbazing terugkijk. Ik krijg al hoofdpijn wanneer ik weer denk aan al die nachtelijke uitspattingen, alcoholisch, laat, en de dag erna weer om half zeven uit de veren, Ja ik vroeg eruit dan hè, hij niet. Altijd geldgebrek, huis niet op orde en waardeloos in het huishouden. Nou, als ik de berichten nu af en toe lees denk ik soms dat er een persoonsverwisseling heeft plaatsgevonden. Maar goed. Kennelijk kunnen mensen veranderen. Dat is uiteindelijk de levensles, een leer uit het gebeurde trekken.

Het Universum:
Of niet. Als je daar te diep over nadenkt over mensen raak je verstrikt in je eigen denken. Net zoals  het universum dat oneindig is, zegt men. Maar ik ben nog nooit iets in mijn leven tegengekomen dat oneindig is. Dus dan denk ik weer, wat komt er na het universum? Waar is het universum dan onderdeel van? Net zoals een cel in mijn teen niet zal weten dat er 1,68 meter verderop naar boven een grijze cel is die voor hem nadenkt! Zo zou je dus ook kunnen denken dat 13 miljard lichtjaren voorbij onze Aarde iets (ja wat weet ik ook niet) ons aanstuurt? Zoiets stel ik mij daarbij voor. Is toch eens leuk om daarover na te denken? Tenminste, ik doe dat, heb ik overgehouden van de niet aflatende interesse in het Universum en astronomie-hobby van mijn vader. Mijn zusje en ik hebben daar best wel wat uurtjes op de zolder, met de telescoop, de maan en de planeten en Komeet Haley, met hem doorgebracht. Hij kan dat ook mooi uitleggen, over van alles en nog wat maar daar val ik je niet mee lastig. Dat is echt een koesterstukje voor mijzelf. Het heelal is in ieder geval ook een onderwerp wat mijn verbazing ieder keer weer aanwakkert.

Jong geleerd;
En nu merk ik dat mijn zoontje dezelfde interesse toont. Heeft het over de maan, de sterren en raketten. Wil in een raket vliegen, denkt dat er mensen op de maan wonen etc. etc.
Hij heeft ook een zeer indrukwekkende kennis voor een 4 -jarige betreft Piramides, mummies en sarcofagen. Alleen het woord hiërogliefen is nog iets te moeilijk voor hem, om uit te spreken bedoel ik dan. Hij zegt altijd dat zijn Egyptenaren tekeningen.  Ach gut, dat heeft hij ook van mij, die interesse. Helaas maak ik mij af en toe toch wat zorgen. Zo is reeds twee maanden geleden de Pasen gepasseerd en deze werd dus ook op de basisschool van mijn zoontje besproken. Maar hé, hij is 4 jaar en ze hebben, ik citeer nu mijn zoon: “een filmpje met echte mensen laten zien waarin boeven gemeen waren tegen Jezus en dat Jezus nu op het kruis werd gespijkerd, mama, eentje in zijn handjes en eentje in zijn voetjes, kijk zo mama!” En vervolgens gaat hij op de grond liggen en doet het voor. Of hij maakt er een tekening van, of legopoppetje Batman moet eraan geloven en speelt Jezus en hij maakt hem met hamertje tik en plakband vast op het plankje, aan een kruis, echt, zonder gekheid!
 
Beetje bezorgd om die obsessie:
En dat doet hij nog steeds en bij ieder kruis langs de weg, maakt niet uit of we in de auto zitten of aan het wandelen zijn roept hij: “Kijk mama, ik heb iets gezien”. En vervolgens staan we weer bij het “kindje Jezus” aan het kruis te kijken. Het is bijna een obsessie. Ik ben er niet blij mee, dat komt ook omdat ik met het instituut Kerk helemaal niks meer heb, maar ook niet dat de school al zo vroeg met het verkondigen van dit verhaal begint. Want dat is echt iets te jong vind ik. Dus ik weet niet, moet ik er iets van zeggen of niet? Maar mijn afwachtende houding irriteert mij. En weer verbaas ik mij over mijzelf en hoe onmondig ik ben. Ik zou op mijn achterste poten moeten staan en moeten zeggen: "Hee, dit gaat  een beetje ver beste school, Rooms-Katholiek of niet maar een kind van 4 is te jong om te lezen en te schrijven en ook te jong om dit soort filmpjes te zien. Ze zien al enge dingen genoeg in hun jonge leven. Maar ik doe het niet. En zo hobbel ik weer verder, vallend van de ene in de andere verbazing in het leven. Gelukkig slaapt mijn zoontje nog steeds erg goed. Iets wat ik van mijzelf niet echt meer kan zeggen de laatste tijd.

Tot gauw,

Liefs Charlotte.