Raak jij daar ook zo overspannen van? De huizenmarkt om maar eens een onderwerp te noemen? Al een aantal jaren kijk ik met grote ogen naar het wel en wee op het gebied van de huizenmarkt. Zelf heb ik gelukkig geen plannen om te verhuizen of voornemens groter of kleiner te gaan wonen. En als ik dat wel had dan blijf ik nu toch lekker zitten waar ik zit en verroer mij niet. Want nu een huis kopen betekent dat je sowieso veel te veel geld moet uit geven voor iets dat het niet waard is en ook zijn waarde niet zal behouden. Ooh spoiler, ja, maar het is zo. Zeker niet als men in Nederland overstag gaat met bouwen, bouwen, bouwen en de overheid de aftrekposten gaat aanscherpen.
Hallo bubbel, ik heb een naald voor je:
Nee, je hebt woningen die altijd al 7- of 8 ton waard waren en deze zal ook nooit veel dalen om de doodeenvoudige reden dat ze 10 jaar geleden al 7- of 8 ton kostten en over 10 jaar nog steeds deze waarde zullen houden. Je kunt ze nu misschien voor 9 ton verkopen maar iemand die in zo'n huis woont heeft niet direct de intentie om een ton winst te maken. Ga daar maar vanuit.
Maar ben je een huizenkoper die nu een huis heeft gekocht voor, zeg een kleine 4 ton, dat bijvoorbeeld 10 jaar geleden nog 2,5 ton kostte, misschien zelfs minder? Hallo overspannen huizenmarkt, dan maak je borst maar nat. Dat huis gaat jou niet persé rijker maken, hooguit armer. Want je hebt een schuld bij de bank (althans, de meesten hebben dat) van 4 ton en jij wilt verkopen, bewust of gedwongen? Het maakt dan niet uit of jouw rente nu 1,5 % is, jij hebt nog steeds die schuld bij de bank van 4 ton. Of denk je dat je tegen die tijd gespaard en flink afgelost hebt? Nee, joh, 'geld moet toch rollen', 'je leeft maar een keer' en 'het laatste hemd heeft geen zakken' soort van instelling, toch? En de makelaars drijven de prijs maar omhoog en de banken keuren maar goed en ondertussen wordt je allemaal slaaf van je eigen geleende(!) geld. We tuinen er met open ogen in en iedereen zweeft in een heerlijke bubbel die groter en groter wordt. Ik ook hoor, ben ik geweest, heb ik gedaan. Maar ja, net als bij bellenblazen, hij gaat een keer stuk! Mijn appartement stond lange tijd onder water. In de "goede', maar dure rente-tijd gekocht, in de zeer slechte tijd eindelijk verkocht, voor bijna 40.000 euro minder dan waarvoor ik het kocht. Nu staan ze te koop voor 80.000 euro meer dan wat ik er ooit voor betaalde, Oh ironie. En wanneer straks alles minder goed gaat dan de hoge heren van de rekenkamers, het CPB, CBS en APG enzovoorts die onze gemiddelde inkomens, koopkracht, inflatie en pensioenen zo rooskleurig berekenen (nou ja, de pensioenen zijn al niet meer rooskleurig) moeten we allemaal op hele grote blaren zitten. Ik deed dat al, en voel het soms nog wel een beetje. En voor die blaren hebben we tijdelijk geen naalden meer. En geen pleisters. Die zijn nodig bij de vaccinatiecentra.
Maar ja, boeien, wie doet je wat:
Kom je in een schuldsanering terecht omdat je het echt allemaal niet meer kunt betalen dan ben je daar na 3 jaar ook vanaf, dan wordt het je kwijtgescholden. Tenminste, dat vertelde een mevrouw bij het programma, “Ik durf het bijna niet te vragen”. Ze had meer dan een ton schuld door online winkelen, 3 kinderen en zat in de schuldsanering, door haar koopverslaving. De dame die het interview deed vroeg haar of ze niet liever ging werken. En weet je wat ze toen zei? “Nee, waarom? Of ik nou 1000 of 5000 euro verdien, mijn budget blijft 100 euro per week. En na drie jaar wordt mijn schuld kwijtgescholden”?!?!? De vraagtekens en uitroeptekens staan voor mijn spontaan uit hun kassen ploppende ogen toen ik dit hoorde. Het gaat ook om een eigen eergevoel denk ik dan? Of niet? Maar goed, ze heeft natuurlijk wel drie kinderen om voor te zorgen. Dat geeft te denken. Het is dan niet alleen die fulltime baan voor 5000 euro (hallo waar vinden we die baan overigens, mevrouw de interviewster was ook een beetje verwend qua inkomen denk ik) waarmee ze bezig zou moeten zijn maar het is ook nog eens de zorg voor je kinderen en huishouden wat minstens een fulltime functie is etc. Dat lijkt mij heel lastig om te bepalen. Ze zei dat het wegnemen van de stress, veroorzaakt door haar schulden, haar grootste cadeau was. En dat pleit weer voor haar.
Niet ieder is zo. En wat heet ‘zo’ overigens?:
Is het zo gemakkelijk denken, vroeg ik mij af? Want ik heb ook hele andere verhalen gehoord. Minder schulden, maar veel schrijnender en harder naar de mensen toe die in de schuldsanering zitten. En ook hardwerkende mensen die wel iedere cent zelf willen terugbetalen en omkeren, al is het maar voor hun eigen gemoedsrust. En welk een leerschool denk ik dan. Wat een goede instelling, want doe het maar eens, op je vingers worden gekeken bij ieder cent die je uitgeeft. Bij wijze van spreken nog het ijsje voor je kind in de zomer. Als je dat al mag of kunt (!) kopen.
Wie zal dat betalen?
Daarmee komen we ook op dat ene punt weer, dit is mijn gevoel, in het kort, gedachtes die mij bezig houden. Want wie gaat straks al die schulden betalen van alle mensen die nu boven hun stand kopen (ja klinkt een beetje naar maar zo is het) omdat je wil meedoen met de buurman? Er heerst hier in Nederland namelijk echt een cultuur van, ‘het gras is altijd groener bij de buren, wat jij hebt wil ik ook, no matter what’! En de banken doen mee, en de verzachtende pleister genaamd NOW-regeling doet momenteel mee, want de echte schulden en verliezen, veroorzaakt door de pandemie, zien we nog niet. En dus ook niet de nasleep. De enige die er echt wel bij varen momenteel zijn bepaalde stichtingen en politici die zich rijk kunnen rekenen door donaties en subsidieregeling, alles voor gebakken lucht. Geen namen, daar begin ik niet aan.
En ik?:
Terug bij mijzelf kijkend, ik weet ik heb makkelijk praten. Maar, waar ik mij momenteel in bevind, de euforie, het fijne leven en er warmpjes bijzitten zijn allemaal zaken die ik altijd heel graag heb gewild, en waar ik ook naartoe geleefd heb. Met vallen en opstaan, door de stront gaan (zonder dat iemand dat wist) je klote voelen en toch weer de schouders eronder. Het is mij ook niet komen aanwaaien al merk ik dat men dat wel eens denkt. En ik heb voor sommige zaken ook een hoge prijs betaald. Het is mij iedere traan en zweetdruppel waard geweest. Ooit zei iemand tegen mij: "Ja, jij wacht ook gewoon af, echt ingespannen heb je je toch nooit". Dus ik rol nu weer met mijn ogen terwijl ik dit schrijf want, ja je valt bijna van je geloof als je zoiets hoort, of ben ik de enige? Echter, deze persoon kende mij niet, althans niet goed. En had ook nooit de interesse getoond hoe het werkelijk met mij ging. En dus ben ik daar ook maar, als de wijze van de twee, niet op in gegaan. Het leven komt je niet aanwaaien. Je zult er iets voor moeten doen. De een doet het zus, de ander doet het zo. En ik besef meer dan ooit tevoren hoe vergankelijk alles in het leven is. Mijn bubbel blijft hopelijk nog lang zweven zonder te knappen. Ik heb er in ieder geval een dagtaak aan. Met lui achterover hangen ben ik nog nooit ver gekomen.
Fijne dag nog.
Liefs Charlotte.
Reactie plaatsen
Reacties