Afscheid van het uitzicht!

Vandaag is de dag waarvoor ik al meer dan een jaar vrees en waarop ik mij ook heb voorbereid.
Afscheid van een prachtig, groen, op bomen uitkijkend en in de winter ondergaande zon, stukje landschap. De gemeente heeft een idioot klein stukje grond vlakbij het centrum (maar dus erbuiten en groen) omgedoopt tot nieuwe bouwlocatie voor een potsierlijk en prestigieus project. Het wordt volgepropt aan onze zijde. Uitgerekend moet het geheel 42 miljoen euro kosten, plak daar maar minimaal 10 miljoen voor onvoorziene kosten bij, et voilà. Geld lenen is haast gratis, en andermans geld uitgeven is gemakkelijker dan wanneer je het zelf met moeite bij elkaar hebt moeten sprokkelen. Easy come, easy go, zo ook hier. Voor deze bouw hebben bomen moeten wijken, er gaat, met een beetje pech nog meer groen sneuvelen, (hoezo we hebben een klimaatprobleem?), alsmede het uitzicht van 9 huishoudens. Maar we krijgen er toch iets moois voor terug, zegt men. Maar het idee went maar niet.

Politiek en zijn spelletjes:
Ik ben het grondig oneens. Er wordt weer gebouwd, en niet eens huizen voor mensen maar een gezondheidscentrum met zwembad, sporthal, horeca en parkeergelegenheid (heel belangrijk). Die parkeergelegenheid is voor al die sportievelingen die met de auto komen van heinde en ver. Want de doelgroep wordt beoogd voorbij de grenzen van de gemeente zelf. De gemeente waarin ik woon telt 45.000 inwoners, belachelijk klein stadje dus, en is verdeeld over, even snel rekenen, ongeveer een zes soort van kernen. Waar ieder anders denkt en andere belangen heeft, maar vooral, het bestaan van het project vreemd is, laat staan het beoogde doel ervan. Dan wil men nog andere gemeentes erbij betrekken, namelijk de stadjes die eerst voornemens waren samen één grote gemeente te worden. Helaas lonkte het pluche van het burgemeesterschap teveel waardoor we toch nog steeds drie burgemeesters hebben verdeeld over de Parkstad! Geweldig hè, de politiek. Alles eigenbelang. Ik zeg maar één ding hierover: “De helft van al die ambtenaren kun je in een zak stoppen! Ze kosten teveel geld, voeren geen zak uit en zijn er niet voor het publieke belang maar voor eigenbelang. ” Ze zeggen het zelf, althans, de gepensioneerden, want die hoeven niet meer bang te zijn dat ze hun baan verliezen. Note: schaf het wachtgeld van deze ambtenaren ook af!

Naïef:
Natuurlijk hebben we met een aantal bewoners geprotesteerd. Maar je wordt behandeld als een dom wicht. Een vergunning hebben we bijvoorbeeld nooit in het krantje zien staan. Waren we erg op gespitst, want we wilden bezwaar maken. Hielden het nauwlettend in de gaten. Echter, het stond in het krantje van 18 maart 2020. Juist, net tijdens de allereerste lock down, en laat nou net die week geen krantje in de bus hebben gelegen! Echt! Maar je hebt geen poot om op te staan. Want het staat toch ook digitaal (?!) WAT, HUH? Overigens, de gemeente moet de vergunning goedkeuren. Maar de gemeente is ook de aanvrager van het project. Tuurlijk wordt deze vergunning, dit bestemmingsplan goedgekeurd! Hoe naïef kun je nog zijn tegenwoordig! ‘En zij waste haar handen in onschuld’.

Geen leuke zomer:
Vorige zomer, je weet wel, toen we allemaal niet echt op vakantie konden gaan, besloot men hier om tijdens de bouwvak door te werken. Zeven weken lang (!) heeft een boor mijn trommelvliezen getergd om de 26 meter diepe gaten in de aarde te boren voor de funderingen. Zeven weken lang waarbij ik niet buiten in mijn tuin kon genieten van wat rust en (stukje) zomervakantie, het mooie weer etc. Je kon dit gesnerp tot heinde en ver horen maar wij wonen er 30 meter vanaf! Dat geluid vergeet je nooit meer: hard, hoog, eentonig en de hele dag lang! Soms van 7.00 uur ‘s ochtends tot 19.00 uur in de avond. Mijn zoontje verstond ik niet meer. Roepen had geen zin, mij kon hij ook niet horen. En bij ieder soortgelijk geluid zoals dat van die boor krijg ik tegenwoordig een negatieve soort kippenvel. Net zoals dat van krijt-op-een-bord gevoel.  En dan reken ik nog niet de enorme stank van milieuvervuilende machines en de stof (hallo waar waren en zijn die watersproeiers) die deze bouw met zich meebrengt tot het lijstje.
Maar ik mag niet zeuren. Ik woon bevoorrecht, toplocatie, geliefde locatie. Mjah, nog wel.

Bodemloos, erg ambitieus:
Enfin, dit project moet Parkstad naar een ander gezondheidslevel brengen, al gaat die van mij er al voor het tweede jaar op rij naar de knoppen. (beetje stress door ergernis) Kijk, het probleem is: ik wil hier eigenlijk niet weg maar ben onzeker over de toekomst. En ik zit eigenlijk in een levensfase waarin je nagenoeg wel een gesetteld gevoel zou mogen hebben. Samen met mijn vriend en onze zoon hebben we een mooi plekje gecreëerd en toch voel ik mij niet op mij gemak. Daarbij trek ik de waarde  van dit project steeds meer in twijfel. De stad heeft last van leegstaande winkels, 35 % van de mensen zijn bejaard en zie ik nog niet actief gaan sporten. De jeugd trekt nog steeds weg en de kloof tussen arm en rijk wordt steeds zichtbaarder en voelbaarder. En ik woon hier dus ook en maak mij daar druk over. De mensen die buiten ons klein stadje wonen vinden het te ver reizen om hier naar het Nieuwe Zwembad (om maar iets te noemen) te komen. Trouwens daarmee werk je ook weer meer verkeer in de hand. Nog meer verkeer! Oh, en de twee ander stadjes van Parkstad krijgen (één heeft al) ook een nieuw zwembad. Ja echt, ineens, noodlijdend weliswaar, door Corona o.a. maar toch! Het andere bad moet nog gebouwd worden, er is nog wat gesteggel over de locatie. Ook weer zo’n ambtenaren-kwestie. Enfin, terug bij mijn eigen gemeente, het is ambitieus wat ze willen, toegegeven, dat siert haar, de mensen fitter, en gezonder willen maken. Maar dit bouwproject was daarvoor niet nodig geweest. Het geld overigens wel!

Het alternatief: de foto's de herinnering:
En nu hoor je niks meer van ze. Paar updates over de bouw, dat was het. De vriendin die hier ooit opgroeide en vertrok snap ik wel. Al is de gemeente waar zij nu woont (en waar ik opgroeide) ook niet veel soeps. Ik zal genoegen moeten nemen met de foto’s die ik heb gemaakt in de winter, van de ondergaand zon die mijn woonkamer zo prettig roze-oranje verlichtte rond 16.00 uur in de na-middag. Dat is nu, voorgoed, voorbij. Dankzij haantjesgedrag, borstklopperij en dommigheid. Er staat namelijk een betonnen wand tussen de zon en ons in. Het belang van dat stukje natuurlijke licht gaat men volledig aan voorbij. “Niemand heeft recht op uitzicht” werd mij gezegd tijdens een vergadering. Wel de mensen die straks in het zwembad liggen. Die krijgen een prachtig uitzicht over het dal, zegt men.  Niemand heeft recht….zo, en dat in Nederland zou ik zeggen. Dat stemt verdrietig. Welkom in de bureaucratie van BV Nederland, vaarwel mooie winterzon en uitzicht!

Liefs Charlotte!