Stuurloze gedachtespinsels, gemijmer, toe aan vakantie.
Kleine ik en mijn kleine wereld, op deze grote wereld, de Aarde. Helder zicht gewenst in een troebele gedachtegang. Duidelijkheid in chaos, een doel, alsjeblieft, bij teveel mogelijkheden en talenten. Rust in een schreeuwende omgeving. Zo voelt het. Om mij te zijn. De patatgeneratie, ofwel Generatie X, die nog een heel groot plichtsbesef heeft. Naar anderen, naar de baas, naar eender wie of wat, behalve jezelf. Een besef waar het bij de opvolgende generaties al behoorlijk aan ontbreekt. Dezelfde mogelijkheden, maar met vijf tot tien jaar leeftijdsverschil (ouder dus) en opgegroeid in een tijd dat crisis na crisis uitbrak, banken omvielen, banen tekort waren. En dus ook geen leuke loonsverhogingen in het vooruitzicht werden gesteld. Een vrouw met onder andere een functie die destijds nog veel door mannen werd beoefend. Echter mijn loonstrookje was dat van een vrouwengehalte. De mannelijke opponent verdiende meer, ondanks zijn veel jongere leeftijd. Dus ook ik had last van de ‘witte mannengeneratie’ die discrimineerde, en niet alleen op huidskleur, dat lijkt mij wel duidelijk. Ach mijn gemijmer. Toe aan vakantie!
En nu? Hele andere zaken, klimaatcrisis, huizencrisis, maar ja, is het land te vol? En aan banen ontbreekt het nu niet, alleen, we hebben een personeelscrisis, ‘niemand’ om ze op te vullen, of eigenlijk, die ze wil (!) opvullen. Want er wordt‘ te weinig’ betaald door de werkgever. De nieuwe beroepsbevolking begint allemaal op zichzelf om straks een verkapte werkeloosheid te creëren omdat er een hele bende zzp-ers is opgestaan die niet weten hoe ze nou precies de broek omhoog moeten houden als het misloopt. Of zich daarvoor verzekeren. En de eerste tekenen van die mistroostigheid is zich helaas al aan het voordoen. Faillissementen beginnen zich weer aan te kondigen. En dan wordt je stuurloos…net als mijn gedachte...
Ik wilde vroeger ook altijd graag baas zijn van een bedrijf. Dat veranderde na en paar jaar al snel in; manager zijn bij een bedrijf, dat al snel veranderde in; werknemer, alsjeblieft. Want al het geld van de wereld kon mij gestolen worden als ik zag met welke zorgen mijn werkgever ’s avonds laat nog op kantoor zaten, of naar huis ging. Je zag ze met het jaar grijzer worden, niet perse vanwege de leeftijd hoor. Dat gold ook voor diverse managers van de bedrijven. Sommigen waren goed in hun vak en terecht een manager, anderen kickten alleen op de titel en de auto en waren deze niet waardig. Maar goed, toen, in die tijd, werkte ik veertig + uren en trok ik voor het grootste gedeelte in het weekend wel mentaal die deur dicht. Niet altijd, soms kwam het voor dat je projecten had die meer aandacht vergden, of met klanten die ook op zaterdagen werkten en dan, ja, kon je wel eens de klos zijn. Dat maakte allemaal niet uit, je had hart voor de zaak. En de minder leuke dingen die vergeet je echt snel. Niet dat ik mijn functies nu nog zou willen overdoen, Inmiddels heb ik wel een fase in mijn leven bereikt dat ik kies voor de vrijheid, en ja, heel eerlijk? Ik zou mij tussen al die jonkies van 20+ echt niet meer op mijn gemak voelen. Voor allerlei uiteenlopende redenen, overigens. Enfin, sluit niet uit dat ik soms wel een beetje mijmer (hoor mij nou toch, omaatje) dat een baan met inkomenszekerheid ook wel aantrekkelijk is. Maar het weegt niet, echt absoluut niet, op tegen de vrijheid die ik heb. En toch. Ik voel mij een beetje stuurloos. Toe aan vakantie.
Vandaag nam ik afscheid van de twee lieve juffen van zoonlief. Groep 3, adieu, welkom in groep 4.
De juffen van groep 3 zijn óók voor mij een grote steun geweest. Maar los van dat feit ben ik altijd een ramp bij afscheid nemen, dan begint mijn gezicht zich vreemd te vormen, want trillende lip van emoties, tranen in mijn toch al gevoelige ogen en, ach, je kent het misschien wel. Blèch, een beetje oncontroleerbaar, stuurloos, een eigen wil, die lip van mij. Maar goed, de juffen hebben tijdens dit gesprek wel een triggerpuntje bij mij geplaatst en ik denk dat ik het maar eens moest gaan uitwerken. Niet helemaal zoals zij het voorstelden maar wel als een ondersteunende factor. Ik houd het in ieder geval in gedachte, dit keer wel op de juiste koers. Want het wordt tijd dat ik contact Aarde maak, ontwaak uit mijn gemijmer, het heeft lang genoeg geduurd. De mist moet klaren, we gaan een volgende fase in….wel pas ná de vakantie. En dat wens ik jullie dan bij deze ook. De laatste blog voorlopig, want er zaten weliswaar veel in de pen, maar ik kreeg ze geen van allen losgeschud en mooi verwoord. Dan zijn de onderwerpen ook niet goed genoeg geweest. Wij knijpen online even 6 weekjes er tussenuit of er moet zich iets heel bijzonders zijn om op te schrijven en dat niet zou kunnen wachten……
voor alle Nederlandstalige vrienden/familie & lezers: Hele fijne vakantie
voor alle dialectsprekende lezers: sjun vakans (A. B. Dialect)
voor mijn Italiaanse kennis: buono vacanze
voor mijn Spanje-fans: felices vacaciones
voor mijn Bulgaarse vriendin: весели празници
voor mijn Duitse vriendin: schöne Ferien
voor mijn Belgische vriendin: mooie vakantie gewenst hè.
voor de Francofiel: joyeuses fêtes
voor mijn Engelse vriendin : happy Holidays
Liefs, Charlotte.
Reactie plaatsen
Reacties