We wisten het wel

We wisten het wel,

Maar het komt toch weer hard binnen. Die allerlaatste dag van de vakantie, je mopperde al over buikpijn enzo. Honger? Nee. Dorst? Nee, water ging niet naar beneden. Moe? Nee, nog even dit nog even dat, maar je ging toch op tijd naar bed. Tot 4 uur vannacht en toen was je er wel weer klaar mee.

Want wakker, want buikpijn, want misselijk. Naar wc, weer terug in bed, draaien draaien, en weer uit bed en naar de wc en terug naar bed. Zeg maar: pee, sleep, flip around and repeat. Iets in die trant.

En dan breekt de dag aan, het besef komt opnieuw keihard binnen. Nou ja, iets anders dan vorig jaar. Maar je vindt het spannend, blijft liever thuis, bij mama. Want die vreugde die andere kinderen hebben van het weer naar school gaan, dat stukje deel jij (nog) niet met ze. Geen gelijkgestemde. Je trekt sowieso altijd al je eigen plan en eerlijk is eerlijk, ik heb je ook de hele vakantie geen moment kunnen betrappen op het feit dat je je verveelt. Is dat het? Ligt daar de sleutel van je ontroostbaarheid.

Ik weet het niet maar het breekt mijn hart steeds weer een stukje als ik je zo zie worstelen met je gevoelens. Maar door de ‘littekens’ groeit steeds weer een nieuw stukje hart erbij waardoor mijn liefde voor jou blijft groeien. Dus vanochtend gingen we na een slapeloze afronding van de nacht over in het nieuwe ochtendritueel. Maar nee. Het begon al in de douche, het kwam er eindelijk uit en ik dacht, zo, gelukkig, en opgelucht gingen we verder. Maar honger had je weer niet, vertellen deed je voor het eerst sinds je kunt praten, ook niet. Waar ik normaal het ’s ochtends al hele verhalen van je kreeg, nu stilte, waar ik alvast aan kon wennen eens je weer naar school bent. Maar het leed zat dieper verstopt deze keer. Want we stapten, na een verder rustige opstart van de dag, in de auto waar je na een halve minuut onderweg helaas en flats alles eruit gooide wat je had opgekropt, letterlijk. De…hele…auto… achterin…onder… gespuugd. De énige keer dat we met de auto gaan want zoveel tassen voor het begin van het schooljaar en de grote plant van de juf moest nog mee.
Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Want ik begrijp je en ik had het kunnen weten en toch…
…………..
Je bent verdrietig en in paniek. Want dat spugen, dat is zo vreselijk (ik weet het) en je bent bang. Maar we hebben alles rustig met z’n tweetjes opgelost. Jij ging douchen, mama alles opruimen. We zijn een team, vergeet dat niet. In plaats van je introductiemoment in groep drie hebben wij in stilte de dag overnieuw begonnen. Je pinkte nog een laatste traan weg want die tranen mogen hier vloeien. Dat moment op school, ja, dat is voorbij maar was ook niet voor jou weggelegd. Dit jaar geen vrolijke foto van de eerste schooldag en dat is helemaal niet erg. Het is nu 10.00 uur in de ochtend en de nieuwe juffen hebben nog niet gebeld. Dus je zal wel geland zijn, in de klas. Het gaat lukken, met vallen en opstaan. En hier is het stil. Mama is ook geland. In het nieuwe ritme. We komen er wel.

Dikke kus, 

Mama