Alweer een hele poos geleden dat ik een blog schreef. En ik dacht; ‘kom, doe eens gek voordat die drie dwaze dagen genaamd Carnaval eraan komen (nou ja drie). Inmiddels is carnaval verworden tot een groots uitgesmeerd festival (gedurende minimaal 3 maanden) waarin vooral commercie een hele grote rol speelt, meer dan de ondergeschikte rol die het ooit had; en wat carnaval nog zou moeten zijn; iets gezelligs en betaalbaars. En liefst zonder zatlappen die altijd van zichzelf zeggen dat ze geen zatlappen zijn. Maar dat terzijde.
De zoon is ook zoiets als carnavalsgek en dat is op zijn minst heel vreemd, gezien hij twee ouders heeft die het niet minder kan schelen en vooral niet snel genoeg voorbij kan zijn. Althans, vooral zijn moeder dan. Dat drukt de pret niet voor onze kleine bliksemflits, die we voor de komende dagen even hebben omgedoopt tot MJ in plaats van MM. Zijn grote zus heeft hem ooit een liedje & clip van MJ laten zien: “Thriller”; en ever since is ons dagelijkse leven een beetje een 'THRILLERRR' geworden aangezien we de afgelopen maanden niks anders meer hoorden dan MJ’ s muziek. Het is MJ wat de klok luidt op het moment, om best een beetje moe van te worden. Thuis, op de tablet, pasjes oefenen en ook vooral onderweg, in de auto. Als ik het geluid even iets zachter zet of een ander muziekje: ‘Maahaam, ik was mee aan het zingen hè!’ of: ‘mahaam, een ander liedje graag!’ Waarop ik dan zo heel naïef zeg: ‘oh ja wat dan?’ En de Zoon dan weer zegt: ‘mahaam, doe nou niet zo, je weet best wat ik wil horen!’
Zucht, zucht, zuchtzuchtzuchthelzucht!
Om gek van te worden. Ik weet het, voordat je het zegt: ik weet het. Ik beslis, want ik ben de ouder, maar eerlijk; echt niet. Je beslist niks meer op het gebied van muziek in jouw auto, eens je moeder (of vader) bent geworden en je de mini-versie van jezelf in je auto meeneemt. Wat mij net doet beseffen dat echt een andere aanpak nodig is wanneer wij van de zomer 1400 km in de auto rijden om op plaats van bestemming te komen. Oohhh, sentiment en zoete herinnering, van eigen keuzes en geen inbreng van popidolen, die zelfs de vergane glorie allang voorbij zijn (kids-choice). Soms vraag ik mij af of het toch zo diep in de genen zit, omdat ik ooit (500 jaar geleden) ook fan was van MJ. Maar dat kan niet, dan zou hij nu eigenlijk de afkeer ervan ook moeten voelen.
Meneertje heeft het ook voor elkaar gebokst dat hij op carnavalsochtend op school (vandaag dus) mag optreden. Samen met wat vriendjes, zijn beste kompanen. En ze hebben ook flink geoefend volgens mij. Zijn outfit werd zorgvuldig door hemzelf samengesteld. Gouden broek, witte stropdas, sokken en jas, blauw bloesje en band om de arm en zwarte schoenen. Hoed, schmink ennnn make-up. Toen we gisteren zijn schmink gingen oefenen (ik had alles klaargezet op de badkamer) zei hij letterlijk: ‘mooi, je hebt mijn lippenstift en mijn make-up al klaargelegd’. Echt, je had het toontje waarop hij dát zei, moeten horen, je vergeet het nooit meer. En zonder aarzelen liet hij zich de zwarte kohl, de mascara en….de rode lippenstift (…ja echt…..) opdoen. Zucht, ik weet eerlijk gezegd niet met welke lede ogen mijn man, zijn vader, het aanziet. We hebben nog niet veel kans gehad om erover te praten. Ik denk wel dat hij er de lol van inziet en toch…. Maar laten we vooral van het moment genieten en er niet teveel over nadenken. Want voordat je het weet is de onschuld ervan af. Zo getuige gisteren wel weer.
Vlak voordat hij ging slapen heeft mijn zoon iets opgebiecht. Hij moest tijdens het gymmen op de strafbank zitten. Dus ik vroeg waarom? Nou: hou je vast. Hij had een ‘vies woord’ gezegd volgens de gymmeester. Dus ik vroeg: ‘welk vies woord dan? Ik ben dit niet van jou gewend.’ En zoonlief fluisterde; ‘F*CK!’ Note: hij fluistert het zodat Sinterklaas en de Kerstman het niet kunnen horen en hij daardoor de kans loopt op de ondeugend-lijst terecht te komen. (oh lieve onschuld nog). Dus ik zet, uiteraard, grote ogen op en zeg: ‘Wat is dat dan nou? Waarom zeg je zoiets?’ Want eerlijk is eerlijk, daar ben ik ook niet van gediend. En dat weet de zoon ook. Dus heel verhaal en tranen. Nou ja, voor de duidelijkheid: hij mag het niet zeggen en dat taalgebruik is hier niet standaard. En al helemaal niet van zijn vader. Ik weet dat hij deze dingen elders oppikt maar tegelijkertijd kan ik mijzelf niet vrij praten van schuld. Want tuurlijk zit ik ook wel eens scheldend achter het stuur en zeg dan shit en ezelskop (want meestal mannen die niet kunnen rijden😉) en een enkele keer dat ik trut roep! Of himmel-tausend-nog-èweg. Ja, zeker. Maar F*ck dat vind ik toch zo’n ongelooflijk ordinair en plat taalgebruik. En heel typisch. Hij heeft ooit eens aan mij gevraagd wat dat woord betekent: nou ik kon het met de beste wil van de wereld niet goed vertalen voor hem en alleen al dat feit maakt dat het een enorm plat woord is omdat er geeneens een fatsoenlijke Nederlandstalige uitleg aan valt te geven. Want ja, zeg jij maar eens Ne*k in plaats van F*ck, eerlijk, is toch geen doen!?
Wat ik verder heb gedaan met deze info? Nou in ieder geval niet opnieuw gestraft, die heeft hij al gehad van de meester. Maar wel opengestaan voor het gesprek, en me beseffen dat hij het gelukkig wel nog durft te vertellen. Want door de houding die jij als ouder aanneemt (niet meteen boos worden en ook gaan schelden) kun je zulke open gesprekken ook hebben met je kind. En durven ze je ook te vertellen wat ze bezig houdt, waar ze bang voor zijn of wat er gebeurd is. En dat kan nog wel eens heel handig zijn voor later. Dus ondanks dat hij gedrag vertoond op school waar we onze bedenkingen bij hebben zijn we gelukkig een veilig baken voor hem om zijn verhaal te doen, of dat nou betekent dat hij iets goeds of iets ondeugends heeft gedaan.
Nou, en nu gaan we ons maar eens in het twee-gezichten-festival dompelen. Een beetje…nu we er toch zijn.
Fijne dagen, (carnavals)vakantie of anders….
Alaaf, Alaaf, moar blief met den dikke hasses von de tit ’n aaf. (wieter goa iks neet😉).
Liefs Charlotte
Reactie plaatsen
Reacties