Kinderlijke hilariteit

Jij hebt dat ook mama hè!

Zoonlief wordt zich steeds meer bewust van zichzelf. Nou moet ik toegeven, hij is altijd al een soort van ijdeltuitje geweest. Er gaat geen etalageruit aan ons voorbij of hij staat zichzelf te “bewonderen” zullen we het maar voorzichtig noemen. Hoe hij lacht, fiets, loopt, springt, hoe hij boos kijkt en ja zelfs hoe hij huilt, al verstomt het huilen dan meestal wel gelijk, hihi. Wellicht iets te confronterend jezelf te zien huilen. Ik weet in ieder geval van mijzelf dat ik er niet mooier van wordt, want een filmstertranendal-allure krijg ik niet op mijn gezicht getoverd. Daar zit dan toch iets meer emotie achter. Hoe dan ook, betreft de zoon, ik vermoed dat er een kleine acteur in de notendop zit maar de tijd zal het leren.

Tegenwoordig zegt hij ook al bij het naar de wc gaan: mam, ik moet even naar het toilet (!) mag ik een beetje privacy, kun je de deur dicht doen?' Ja hilarisch, van wie zou hij dat nou toch hebben? Echter, andersom wordt nergens naar gevraagd, wanneer ik op een onbedacht moment mij even heb teruggetrokken (lees deur niet op slot, wc- of badkamer), dan rent meneertje zelf de badkamer of het toilet op om mij het hemd van het lijf te vragen; want ‘waar de kleurpotloden zijn???’, die uitgespreid voor zijn neus op de tafel liggen omdat hij ze gisteren niet opruimde. Of we willen nu, stante pede kleien, of ik even de spullen wil halen. Blind voor rommel en delicate situaties zullen we het maar noemen.

Hij groeit ook hard en nu heeft hij een leeftijd dat hij zich aan mij begint te meten, qua lengte dan, want ik ben de eerst haalbare hoogte hier in huis die hij zal overschrijden, en het gaat snel…heel snel. Hij wordt in september 7 jaar en is nu al 1.30 meter…zucht, zuchtzuchtzucht. Weg baby, dreumes, peuter, kleuter, jong kind en hallo junior.
Hoe groot je bent is belangrijk voor die leeftijd, nummer één gespreksstof zeg maar, ze meten zich werkelijk aan alles. En heel belangrijk ook dat je een millimeter groter bent dan vriendje A en dat vriendje B dan wel weer iets langer is dan jijzelf (een halve millimeter) enfin, de wereld van een kind. Was het allemaal zo eenvoudig gebleven voor iedereen. Maar laatst raakte hij ineens in paniek. Ik stond op de badkamer, hij kwam ook even tanden poetsen en hij roept ineens heel verontwaardigd ‘HUH?!?”. Hij bekeek mij van top tot teen en riep, met zijn handjes in de zij: ‘Mamaaaaaa, ben jij gegroeid!?!’Het was bijna goud waard om die verbijstering op dat kleine koppie te zien.  
Meteen daarna bekijkt hij me weer van top tot teen en ziet mijn tenen onder de broekspijp uitsteken. Maar hey, “er klopt iets niet”, je zag het hem gewoon denken. Hij kijkt nog eens, tilt een pijp van mijn wijde broek op en zegt (zijn woorden ): OOOOhhhh, jij hebt muren onder je voeten aan, ik dacht even waarom zweven mama’s tenen en ik dacht dat ik gekrimpt was hè, 😉 ik schrokte al. (in zijn woorden nogmaals, in zijn woorden). Ik vond het zo grappig, “muren” “zweven”. Geweldig, ik had die dag inderdaad plateaus aan van bijna 10 cm hoog, dan tik ik zowat de 1.80 meter aan en ja, dat is wel even een verschilletje….geweldig. We hebben eens allebei smakelijk gelachen.  

De afgelopen week had hij bewustwording van uhm…iets andere aard. Inmiddels heeft de zoon een levensfase bereikt waarin hij zich ook bewust wordt van de rest van zijn lijfje. En, nou ja, hier komt ie… hij stond dus in het zwembad te springen en was zichzelf (alweer) aan het bekijken in de weerspiegeling van de ramen tot hij ineens zegt; ‘Maham, als ik spring dan gaan die dingetjes, weet je wel, wat ik hierboven heb, die roze (de tepeltjes dus) een beetje op en neer. Is dat erg? Hoort dat eigenlijk wel?’
Ik ontwaak uit mijn verdieping in het boek en herhaal in mijn gedachte de vraag, die ik ergens ver weg wel had gehoord. En met een bliksemflits en lichtelijk gealarmeerd kijk ik op en zeg: ‘Huh, wat?' 'Ja hier, mam, dat wiebelt soms als ik spring'.
'Ja, uhm, schatje….eh…’  -Ga ik nu liegen-  dacht ik of de waarheid vertellen? Want voordat je het weet heb je een pedagogische blunder gemaakt en loopt je kind voor de rest van zijn leven getraumatiseerd rond. Lieg ik, en hij komt erachter, dan moet ik mij verantwoorden waarom ik mag liegen en hij dat niet mag. Vertel ik onomwonden hoe het zit en kwets ik daarmee zijn toch wel tere kinderziel heb ik die poppen aan het dansen en zo nodig vind ik dat toch wel de minst acceptabele oplossing. Het zal je dan ook verbazen dat ik toch koos voor de waarheid en zei: ‘Nee, je hebt gelijk, dat hoort inderdaad eigenlijk niet echt!’ En vol spanning wachtte ik zijn reactie af. ‘Waar komt dat dan door mam?’ ‘Nou’, zei ik, 'dat gebeurt dus als je teveel snoepjes eet bijvoorbeeld, en daar tegenover iets te weinig beweegt en teveel aan je tablet zit! Dan kan het gebeuren dat je tepeltjes iets gaan wiebelen’. Ik dacht, dan maar gelijk met gestrekt been erin, wie weet of het aankomt.
………………….stilte…………………………totdat hij zegt; ‘Jah, maar jij hebt dat ook mam, hè! Dat wiebelt bij jou ook, dus jij hebt ook teveel snoepjes gegeten duhuh’! De opmerking ging gepaard met een paar hele grote ogen die je, een toefje verontwaardigde, maar met een zelfingenomen blik in de ogen- want natuurlijk een superslimme opmerking- aankijken.
Nou JAAAAA. Geef daar maar eens een goed antwoord op. Op dat gebied zijn we dus eigenlijk helemaal nog niet echt bezig. Dus ongetwijfeld heb ik even vreemd gekeken. En gelachen, ja, sorry, eerlijk waar. ‘Uh, ja schatje, zo werkt het niet, mama is een vrouw en vrouwen hebben borstjes, en niet persé “tepeltjes” die op en neer wiebelen door teveel snoepjes. Wat niet betekent dat geen enkele mama snoepjes eet (wij eten ze eerder stiekem als jullie het niet zien, maar dat zei ik niet tegen hem natuurlijk) maar hoe dan ook, daarom wiebelen ze niet’.
Notitie: natuurlijk beweegt hij genoeg. Hij gaat naar voetbal, hij zwemt, ik wandel iedere dag naar school met hem, we maken ook tegenwoordig standaard een zondagochtendwandeling, ik betrek hem als het ware actief bij mijn bewegen. Daar tegenover staat dat hij ook gerust een uurtje of wat (meer dus) stil kan zitten en straks als hij in september naar groep 4 gaat wordt dat alleen maar nog meer want het spelenderwijs en bewegend leren is langzaamaan afgelopen. En tot mijn verdriet bestaat het basisonderwijs dus ook uit intensief tabletgebruik bij het leren van, eh, ja dat weet ik nog niet, is van horen zeggen. Maar het is wel waar. Dat alles terzijde, ik wil er maar mee zeggen, ik push hem met zachte hand tot actie, tot bewegen. Want hij is niet te fors, echter ook geen mager pijpje, dat omkiept bij één stuif wind, bij wijze van spreken dan.

Tja, tot zover dus mijn opvoedkundige onderbouwde, fantastische antwoord waar mijn kind niks mee kan. Misschien een “loedermoederantwoord”? (😉) Maar meer kon ik er niet van maken op dat moment; te warm, geen gepaste en gevatte opmerking voorhanden &  ik moet er nog even over nadenken. Ik laat hem maar. Hij heeft de tijd en ruimte nodig om op te groeien en te ontdekken. Zo belangrijk voor een kind. En dit soort zaken horen daar ook bij.

“Jij hebt dat ook mam hè”…tssss. Die jeugd van tegenwoordig.

Liefs