Beslissingen & de waarheid

Liefste Fans van Charlotte-s-Blog, Het is zover, de vakantie breekt aan en mijn 7-jarige kan zijn geluk niet op. De allerlaatste dag van dit schooljaar, heerlijk. Vanochtend vertrok hij, opgedirkt met strikje en blouse, want brunch vandaag, dus we gaan op “sjiek”. Haha, die kleine showman van ons. Ik heb met hem mee afgeteld. Even niks meer alles moeten, de stress van wie, wat, waar & hoe. Er is straks alleen nog maar het wat, waar & hoe in vakantiemodus. En ik doe lekker met hem mee. Zoals jullie misschien gemerkt hebben ben ik de laatste weken, nee zelfs maanden, niet heel actief op het gebied van mijn blogs. Dat heeft een reden en daarmee wil ik gelijk aankondigen dat Charlotte-s-Blog nog sporadisch zal verschijnen. In eerste instantie begon ik ermee om mijn gemoed wat te ordenen, mijn frustraties te uiten. Dat heeft geholpen en mede daardoor ben tot de ontdekking gekomen dat ik het leven anders moet aanpakken. Het verleden heeft lang genoeg met mij meegelift en om te voorkomen dat het de overhand zou krijgen moest ik knopen doorhakken en afscheid nemen van bepaalde gedachtes. De inkijk in mijn ik-wereld ga ik wat meer afsluiten omdat in wezen de buitenwereld er niks mee te maken heeft. En wat ik privé kwijt wil vertel ik nog wel aan degene die ik daarvoor nodig denk te hebben en geschikt acht. En nee, wees gerust, ik ben verre van depressief, er is niks van dat alles aan de hand. Een mineur dag op zijn tijd doet je inzien wat voor een rijkdom we hebben om te leven in land van vrede, en waar ik iedere dag weer opnieuw de mogelijkheid  heb om zaken anders te benaderen en aan te pakken. Tuurlijk zullen er altijd opmerkingen van derden blijven die je even van de kaart brengen maar daar weten we tegenwoordig wel raad mee. Wat niet meer dient neem je afscheid van, ook daar heb je dan vrede mee.Dat gezegd hebbende is het natuurlijk (vooral) ook een stukje tijd- en prioriteit kwestie geworden. Het schrijven van een tekst heb ik niet binnen een kwartier voor elkaar, ongeacht hoe graag en vloeiend ik de letters op het papier tover. Het vergt nogal wat en voordat een tekst klaar is, bijgeschaafd, gecontroleerd op spelling et cetera ben ik rustig drie uur verder. En die drie uur zie ik nu beter besteed in mijn praktijk die in opstart is. Mijn schrijfvaardigheden heb ik straks nodig voor andere doeleindes, werk gerelateerd namelijk. Het verwerken van een gespreksverslag om te beginnen maar ook de gezondheidsblogs die straks meer boventoon moeten gaan voeren voor Mara Vé Life Coaching. Daarnaast heb ik natuurlijk een gezin met nog een jong kind en daar gaat veel aandacht naartoe, want voordat ik het besef is hij groot en mag ik mij nergens meer mee bemoeien. Het gaat (te) snel allemaal.Maar wat doe je dan met al die frustraties? Ja, die gaan in een geschreven dagboek. De beste manier om je gedachtes te ordenen. In het tijdperk waar alles maar digitaal moet (zelfs de zegeltjes in de supermarkt krijg ik niet meer live in handen, schande!) ouderwets papier gaan gebruiken. Met de willekeur aan teveel prikkels, te veel afleidingen die de kop opsteken, denk ik, net als met een boek lezen (grote passie van mij), je pas echt dicht bij jezelf staat als je alle sociale media, appjes, online cursussen, streamingdiensten, spelletjes, aanbiedingen, folders, online shoppen het hoofd kunt bieden als je minimaal een uur per dag je totaal afsluit voor alle online troep die de mensheid diep ongelukkig maakt. Neem je rust van Sociale Media & Digitale Onwelzijn. Dat gezegd hebbende, is het daarmee  gelijk de beste aanleiding om deze blog af te sluiten. En onthoud dit; het gras is NOOIT groener bij de buren. Fijne vakantie allemaal!Liefs Charlotte alias Tamara Vroomen& Mara Vé Life Coaching. 

Je kent ze wel. Het hangt een beetje in de lucht denk ik. Voor mij was het gisteren blauwe maandag i.p.v. de beroemde januaridag die er om bekend staat. Vraag mij niet waarom, geen idee waarom ik een blauwe maandag ervaar. Ik heb alles, ik kan alles maar er zijn gewoon dingen, opmerkingen, activiteiten die mij sip stemmen. Niet alleen vandaag. Het hele afgelopen weekend bekruipt mij al zo’n vreselijk gevoel. Het gevoel van niks onder controle te hebben, helemaal niet jezelf te zijn. Ik? Ik ben mij kwijt, soms, niet vaak, maar wel steeds frequenter. En dat komt door het eeuwige gevoel van een teleurstelling te zijn, want anderen zijn beter, sneller, mooier, slimmer, gewiekster, brutaler enzovoorts. Maar het is ook een kwestie van te veel talenten en geen keuzes kunnen maken. De eeuwige twijfelaar zijn. Ik zei laatst gekscherend tegen mijn man (daar ging wel wat aan vooraf maar doet er even niet toe) dat er een onderzoek bestond waarin men stelde dat mensen die voortdurend twijfelen over allerlei keuzes die ze moeten maken, als intelligente wezens worden beschouwd. Nou, daaraan twijfel ik toch ten zeerste. Staat in mijn optiek geheel los van intelligentie en/of succesvol zijn. Goed, en ik lees dan over Youp van ’t Hek die met een hele grote mond (had bijna iets anders geschreven) een zeer succesvolle carrière afsluit en dan denk ik, ja, die stond tenminste nog achter alles wat hij doet en deed. Grote bek (oeps, zeg ik het toch), alles op de korrel nemen en hij komt er mee weg! En verdient er ook nog leuk mee. Als ik een grote mond opzet staat het schaamrood mij op de kaken. Ik laat mij wegvlakken. Kaken op elkaar en niets meer zeggen. Maar het komt waarschijnlijk door alles wat ik zie en hoor. Bovendien kan ik toch niet ongevoelig blijven voor alle verschrikkelijke informatie? Wij gaan hier in Nederland door alsof er geen nieuwe wereldoorlog aan onze achterdeur staat te kloppen. Iedereen loopt maar te mekkeren dat de Europese Unie geen zak voorstelt maar ik vraag je dan, waar denk je dat onze bescherming vandaan komt? Wie kan ons garanderen dat dhr. P., woonachtig in Rusland of waar hij momenteel ook mag uithangen het niet ook voorzien heeft op de rest van ons mooie Europa? Nou? Vertrouw je op die reserve Europeanen in de VS? Het land dat het laatste decennium wordt bestuurd door oude witte, (en oranje) en soms seniele kerels? Alsjeblieft zeg. Over de lijn genomen vind ik de bestuurders op “belangrijke” stoelen op deze Aarde (welk recht heeft men zich ooit durven nemen) per definitie over het paard getilde mensen. En dat is op grootschalig vlak waar ik mij druk over maak.Ik maak mij ook druk over de opvoeding van mijn kind. Bijvoorbeeld, dat hoe meer ik tegen het gebruik van een tablet inga hoe meer die jeugd er aan vast zit geklonken. Tranen vloeien wanneer je ze ‘middenin’ een spel sommeert de verslaving weg te leggen en mee  te komen voor welke andere activiteit dan ook, meestal beweging, maar drama hoor, echt drama (ik overdrijf nu zelf ook wel een beetje, hij heeft het dus niet van een vreemde). En ik weet dat ik niet de enige ben, ook al doen sommigen in mijn omgeving zich voor als de perfecte ouder met een kind dat maar een kwartier (yeah right) tot 60 minuten (wauw zoveel haalt ie echt niet hoor, die van mij niet, uche uch) per dag aan zo’n on-ding vastgeplakt zit. En mij dan het gevoel geven dat mijn kind een zeer hoge uitzondering is, in plaats van de regel. Maar die van mij ook niet hoor. Hij danst, hij voetbalt, hij denkt zich nieuwe pasjes uit, hij tekent dat het een lieve lust is en gisteren heeft hij trouwens hele mooie creaties gemaakt met klei, waar we minstens een uur voor op pad zijn geweest (die klei dan) om überhaupt dat te vinden wat hij nodig had. Hij is daar een pietje precies in; 'nee mam geen Play Dohhhhh, ik moet echte klei hebben, je weet wel, die streepjes…'Oja, en hij heeft zijn vader van het weekend verteld dat hij ook op dansen wil. Onze kleine showman.Maar betreft mobieltjes en tablets; ik moet dan altijd denken aan één van mijn vroegere vriendinnen, die binnen ons toenmalige kringetje als eerste moeder werd, in een tijd dat mobiele telefoons nog niet onmisbaar waren (ja dat lees je goed) en tablets al helemaal toekomstmuziek, want nog nooit van gehoord. Kanttekening; ik was de dertig al gepasseerd, kun je nagaan. Zij vroeg zich toen al af of zij haar zoontje, wanneer hij ooit de 10-jarige leeftijd zou hebben, wel of niet een mobiel moest meegeven naar school? Een mobiel hè, geen smartphones zoals nu. We spreken van het jaar 2009 of zoiets. Wij waren er toen allemaal stellig van overtuigd dat dat echt niet ging gebeuren. De tweede sarcastische “Yeah right” vloeit nu uit mijn toetsenbord naar mijn scherm. Vandaag de dag gaan ouders van kinderen met de docenten op de vuist als het kind niet met zijn phone in de klas mag, dat stond vanochtend in de krant. Wat een ontwikkeling zeg, om bang van te worden.Tegenwoordig heeft het pasgeboren kind al een baby-cam in de kamer staan, observeert verwonderd paps en mams wanneer die hun ogen op een schermpje hebben gericht en verrek; de aandacht niet op de baby (!) en kijkt zoetjes mee op pa-of ma’ s telefoon naar schattige animatiefilmpjes, die goed voor de ontwikkeling zijn, bla, bla. Ja, zo erg was het 8 jaar geleden, toen mijn zoon nog geboren moest worden, nog niet maar ik zie het nu wel overal om mij heen gebeuren. En ik heb het gevoel dat we er allemaal in getrapt zijn en niet meer anders kunnen tenzij we natuurlijk zo moedig zijn om ook de mobiele telefoon de deur uit te doen. Maar het gaat niet, de helft van de bevolking betaalt er zijn boodschappen mee, sommige winkels zijn alleen via een app bereikbaar (lees, dus niet eens meer via een pc, zoals bijvoorbeeld PicNic) en er zijn instanties die alleen nog maar telefonisch bereikbaar zijn of via QR- code scan enzovoorts waardoor je gedwongen wordt om minimaal een simpele smartphone te hebben, WEL eentje die updates ontvangt van de maker van de telefoons, dus geen oud modelletje want niet meer compatible met ….  blablabla. En zo worden we gedrild. Er zitten hele geavanceerde teams achter die systemen om jou in een richting te sturen. Advertenties worden erop aangepast en je kunt je afvragen, waar is de  hele Privacy-verklaring nog voor nodig als je toch standaard in een algoritme terechtkomt zo gauw je een zelfstandig naamwoord heb ingevoerd in je Google – of Safari zoekmachine? Je komt onherroepelijk in een cirkel terecht waar het lastig  uitkomen is. Ook voor mij. En diezelfde cirkel vormt zich ook op ander gebied. En in veel gevallen, voor veel mensen betekent dat een individualistisch leven, alleen zijn, niet meer durven communiceren met anderen, een drempel vormend, niet kunnen hechten, niet kunnen (ver)binden, angst om een gesprek te voeren, zelfs over de telefoon. En ik schreeuw dan haast: kijk uit, het is een valkuil. Je doet jezelf tekort. Je bent een mooi mens en je hebt al die extra snufjes niet nodig. Minderen, vooral je mobiele telefoon. Dat is de oplossing voor nu. Om niet te af te zakken, te verzuren, of erger………De zon schijnt vanochtend. En ik ga dus lekker in mijn pauze een verfrissende en opwekkende wandeling maken en mij verre van alle technologie in huis houden.  Jij ook?Dan geniet ervan.Liefs Charlotte alias Mara Vé.

Alweer een hele poos geleden dat ik een blog schreef. En ik dacht; ‘kom, doe eens gek voordat die drie dwaze dagen genaamd Carnaval eraan komen (nou ja drie). Inmiddels is carnaval verworden tot een groots uitgesmeerd festival (gedurende minimaal 3 maanden) waarin vooral commercie een hele grote rol speelt, meer dan de ondergeschikte rol die het ooit had; en wat carnaval nog zou moeten zijn; iets gezelligs en betaalbaars. En liefst zonder zatlappen die altijd van zichzelf zeggen dat ze geen zatlappen zijn. Maar dat terzijde.De zoon is ook zoiets als carnavalsgek en dat is op zijn minst heel vreemd, gezien hij twee ouders heeft die het niet minder kan schelen en vooral niet snel genoeg voorbij kan zijn. Althans, vooral zijn moeder dan. Dat drukt de pret niet voor onze kleine bliksemflits, die we voor de komende dagen even hebben omgedoopt tot MJ in plaats van MM. Zijn grote zus heeft hem ooit een liedje & clip van MJ laten zien: “Thriller”; en ever since is ons dagelijkse leven een beetje een 'THRILLERRR' geworden aangezien we de afgelopen maanden niks anders meer hoorden dan MJ’ s muziek. Het is MJ wat de klok luidt op het moment, om best een beetje moe van te worden. Thuis, op de tablet, pasjes oefenen en ook vooral onderweg, in de auto. Als ik het geluid even iets zachter zet of een ander muziekje: ‘Maahaam, ik was mee aan het zingen hè!’ of: ‘mahaam, een ander liedje graag!’ Waarop ik dan zo heel naïef zeg: ‘oh ja wat dan?’ En de Zoon dan weer zegt: ‘mahaam, doe nou niet zo, je weet best wat ik wil horen!’Zucht, zucht, zuchtzuchtzuchthelzucht! Om gek van te worden. Ik weet het, voordat je het zegt: ik weet het. Ik beslis, want ik ben de ouder, maar eerlijk; echt niet. Je beslist niks meer op het gebied van muziek in jouw auto, eens je moeder (of vader) bent geworden en je de mini-versie van jezelf in je auto meeneemt. Wat mij net doet beseffen dat echt een andere aanpak nodig is wanneer wij van de zomer 1400 km in de auto rijden om op plaats van bestemming te komen. Oohhh, sentiment en zoete herinnering, van eigen keuzes en geen inbreng van popidolen, die zelfs de vergane glorie allang voorbij zijn (kids-choice). Soms vraag ik mij af of het toch zo diep in de genen zit, omdat ik ooit (500 jaar geleden) ook fan was van MJ. Maar dat kan niet, dan zou hij nu eigenlijk de afkeer ervan ook moeten voelen.Meneertje heeft het ook voor elkaar gebokst dat hij op carnavalsochtend op school (vandaag dus) mag optreden. Samen met wat vriendjes, zijn beste kompanen. En ze hebben ook flink geoefend volgens mij. Zijn outfit werd zorgvuldig door hemzelf samengesteld. Gouden broek, witte stropdas, sokken en jas, blauw bloesje en band om de arm en zwarte schoenen. Hoed, schmink ennnn make-up. Toen we gisteren zijn schmink gingen oefenen (ik had alles klaargezet op de badkamer) zei hij letterlijk: ‘mooi, je hebt mijn lippenstift en mijn make-up al klaargelegd’. Echt, je had het toontje waarop hij dát zei, moeten horen, je vergeet het nooit meer. En zonder aarzelen liet hij zich de zwarte kohl, de mascara en….de rode lippenstift (…ja echt…..) opdoen. Zucht, ik weet eerlijk gezegd niet met welke lede ogen mijn man, zijn vader, het aanziet. We hebben nog niet veel kans gehad om erover te praten. Ik denk wel dat hij er de lol van inziet en toch…. Maar laten we vooral van het moment genieten en er niet teveel over nadenken. Want voordat je het weet is de onschuld ervan af. Zo getuige gisteren wel weer.Vlak voordat hij ging slapen heeft mijn zoon iets opgebiecht. Hij moest tijdens het gymmen op de strafbank zitten. Dus ik vroeg waarom? Nou: hou je vast. Hij had een ‘vies woord’ gezegd volgens de gymmeester. Dus ik vroeg: ‘welk vies woord dan? Ik ben dit niet van jou gewend.’ En zoonlief fluisterde; ‘F*CK!’ Note: hij fluistert het zodat Sinterklaas en de Kerstman het niet kunnen horen en hij daardoor de kans loopt op de ondeugend-lijst terecht te komen. (oh lieve onschuld nog). Dus ik zet, uiteraard, grote ogen op en zeg: ‘Wat is dat dan nou? Waarom zeg je zoiets?’ Want eerlijk is eerlijk, daar ben ik ook niet van gediend. En dat weet de zoon ook. Dus heel verhaal en tranen. Nou ja, voor de duidelijkheid: hij mag het niet zeggen en dat taalgebruik is hier niet standaard. En al helemaal niet van zijn vader. Ik weet dat hij deze dingen elders oppikt maar tegelijkertijd kan ik mijzelf niet vrij praten van schuld. Want tuurlijk zit ik ook wel eens scheldend achter het stuur en zeg dan shit en ezelskop (want meestal mannen die niet kunnen rijden😉) en een enkele keer dat ik trut roep! Of himmel-tausend-nog-èweg.  Ja, zeker. Maar F*ck dat vind ik toch zo’n ongelooflijk ordinair en plat taalgebruik. En heel typisch. Hij heeft ooit eens aan mij gevraagd wat dat woord betekent: nou ik kon het met de beste wil van de wereld niet goed vertalen voor hem en alleen al dat feit maakt dat het een enorm plat woord is omdat er geeneens een fatsoenlijke Nederlandstalige uitleg aan valt te geven. Want ja, zeg jij maar eens Ne*k in plaats van F*ck, eerlijk, is toch geen doen!?Wat ik verder heb gedaan met deze info? Nou in ieder geval niet opnieuw gestraft, die heeft hij al gehad van de meester. Maar wel opengestaan voor het gesprek, en me beseffen dat hij het gelukkig wel nog durft te vertellen. Want door de houding die jij als ouder aanneemt (niet meteen boos worden en ook gaan schelden) kun je zulke open gesprekken ook hebben met je kind. En durven ze je ook te vertellen wat ze bezig houdt, waar ze bang voor zijn of wat er gebeurd is. En dat kan nog wel eens heel handig zijn voor later. Dus ondanks dat hij gedrag vertoond op school waar we onze bedenkingen bij hebben zijn we gelukkig een veilig baken voor hem om zijn verhaal te doen, of dat nou betekent dat hij iets goeds of iets ondeugends heeft gedaan. Nou, en nu gaan we ons maar eens in het twee-gezichten-festival dompelen. Een beetje…nu we er toch zijn. Fijne dagen, (carnavals)vakantie of anders….Alaaf, Alaaf, moar blief met den dikke hasses von de tit ’n aaf. (wieter goa iks neet😉).Liefs Charlotte

De laatste weken van het jaar zijn alweer aangebroken. Een tijd van samenzijn, rust (ahum) en lekker keuvelend op de bank filmpjes kijken (dubbel ahum, ja, 30 jaar geleden misschien). De afgelopen drie maanden zijn in sneltreinvaart voorbij gevlogen en hebben zich voorgoed de plaats toegeëigend van voltooid verleden tijd. Zucht, zucht en altijd word ik weer een beetje sentimenteel rond deze tijd van het jaar. Heerlijk versieren, overal kleine lichtjes aan enzovoorts. Voor degene die geen FB hebben of ‘raadplegen’; we waren dit jaar rijkelijk laat met de boom optuigen. Wat mij net doet realiseren dat het aftuigen van de boom ook weer snel zal plaatsvinden. Wat betekent dat ander lopende zaken ook weer binnen afzienbare tijd gaan plaatsvinden. Zucht. Maar nee, niet aan denken, geniet van het nu. Dat is wat op dit moment vooral heel belangrijk is. Rijkelijk LAAT!Goed, terugkomend op het versieren van de boom;ongeveer 36 uur geleden hadden we nog geeneens een boom gekocht. Deh dah, echt waar! En hij staat nu al op, wat echt een godswonder mag heten. De tijd tot aan kerst lijkt dit jaar wonderbaarlijk veel korter dan andere jaren. De data vallen heel ongunstig uit (vind ik) en ik heb toch altijd ook nog het idee van Sint eruit, boom erin. Misschien in de toekomst de spelregels wat versoepelen. Want; de tijd is spaarzaam, je ruimt je agenda voor december zeer royaal in met veel leegtes zodat je eindelijk(!) eens  door de week gezellig naar de kerstmarkt kunt (niet dus) en voordat je het weet, plop, staat diezelfde agenda weer helemaal vol. Geen idee wie hem vult maar ik knipper met mijn ogen en flash, geen witte ruimte meer te bekennen. Het deed mij net ook beseffen dat ik nog de kaarten moet schrijven, waarvan ik nu al de voorspellende vermoedens uitspreek dat ze na de kerstdagen zullen arriveren. Maar aangezien we welgeteld zelf ook het grandioze aantal van drie kaarten in de bus hebben ontvangen hul ik mij in de aangename gedachte: you are not alone! Maar, evengoed, bij deze mijn excuses. Dat is wellicht niet hoe je het van mij gewend bent.Niet anders dan anders maar toch ietsje anders:Niet dat ik het andere jaren niet druk had maar laten we zeggen dat ik de uitdaging ben aangegaan om het nieuwe jaar al vroegtijdig met goede voornemens te beginnen. En dat lukt aardig. Maar vergt nog iets meer planning en inspanning. Maar, tot groot ongenoegen van onze kleine kerst elf aan huis was (en is) mijn afwezigheid van dit jaar extra beladen door het feit dat die boom er nog steeds niet stond. Nog niet eens gekocht! Laat staan versierd. Dus zondagochtend, met vrienden en aanhangwagen naar de kerstbomenman. Vol goede moed stap je uit maar bij het betreden van het plein tref je, vol verbazing en in tegenstelling tot jouw agenda, een leegte aan! Ongelooflijk, het bewijs dat we echt heel laat waren; driekwart van de bomen al verkocht! De missie was, een kleinere boom dan voorgaande jaren en ik dacht gelijk; ojee, dat wordt niks, maar zoonlief loopt linea recta op een boom af zegt; die wordt het!Vol spanning wachtend tot de boom uit zijn net wordt bevrijd en zijn wonderschone takken aan ons showt: en als een wonder een schot in de roos! Echt; had zo moeten zijn.Enfin, dat verliep allemaal vlotjes, maar die boom moet dan thuis nog in een standaard geplaatst wat toch altijd een beetje met gevloek, gemurmel en gehannes gepaard gaat (door manlief, maar nu eigenlijk ook niet, want nieuwe standaard) en normaal gesproken laten we hem dan nog een tweetal dagen staan. Uithangen, zo zeiden we het ook tegen onze inmiddels zeer ongeduldige kerst elf. Die op zijn beurt de geest al zag kruipen, want mama die gaat deze week nog weg en die boom staat dan pas op zijn vroegst eind van de week. Dat was duidelijk een ‘no deal’ voor hem. En vraag niet hoe hij het heeft klaargespeeld bij mij maar die boom stond, nog voordat we naar het feest gingen het ’s middags, in huis (!) en voordat hij ging slapen het ’s avonds, versierd en wel in de woonkamer te pronken. Vraag het mij niet, echt. Ik kan onmogelijk die grote (maar wel licht dwingende- en delegerende) ogen van mijn zoon weerstaan. Hij weet inmiddels hoe hij mij kan bespelen. Maar goed, het is per slot maar één keer per jaar kerstmis. En verjaardag, en Sinterklaas, Pasen, en…oké. Point made.En toch ben ik blij dat ik mij heb laten overhalen. Want het betekent weer een korter lijstje, meer ruimte in je hoofd, en als ik vrijdagochtend weer wakker word in ons eigen huis, staat daar heerlijk de kerstboom in de woonkamer te pronken met zijn lichtjes, de kat die erin hangt, de naalden die weer overal te vinden zijn en…Nee grapje: hij heeft het niet van een vreemde, onze zoon. Ik was (en ben nog steeds) gek op deze tijd van het jaar. En die Magie (met een grote M), die geef ik graag door. Zeker in deze toch al onzekere en verontrustende tijden. Fijne dag nog.Liefs

Een vreemde, beetje beladen start van de week. Afgelopen zaterdag bereikte mij het bericht dat een oom van mij is overleden. Een broer van mijn moeder en tantes (en nog één oom). Ik had hem al heel lang niet meer gezien, maar desondanks staat hij nog wel levendig op mijn netvlies en in mijn herinnering. Het enige contact dat ik nog had, of verbinding is misschien een betere omschrijving, was via Facebook, waar hij me een aantal jaren geleden vond. En dus stelde ik mij in verbinding met hem. Het is vreemd hoe in een flits een hele familiereünie in je gedachten ontstaat. De meeste herinneringen zijn leuk, omdat de mens zo eenmaal in elkaar steekt. Bij deze gelegenheid kan ik vermelden dat mijn oom als jonge man in mij geheugen staat gegrift, niet als een senior, die op te jonge leeftijd (67 jaar) het aardse bestaan heeft ingeruild voor- hopelijk voor hem- een betere plek. Helaas ging hij niet alleen over, zoals men dat zegt, want vanochtend bereikte mij opnieuw een overlijden. Een tante van mij- een zus van mijn moeder, tantes en één oom- is overleden. Ja, je leest het goed, beiden zijn familie van moeders zijde. Mijn tante werd tien jaar ouder dan haar broer, 77 jaar, maar had een ziekbed; Luchtwegen en Alzheimer. Slopende ziekte, helaas tegenwoordig steeds meer gezien en als diagnose gesteld. Deze vrouw, mijn tante dus, heb ik wel van dichterbij en in een recenter verleden mogen meemaken. Ze woonde een tijdje tegenover mij dus als het ware was ze mijn overbuurvrouw. Opmerkelijke vrouw ook, intelligent en eigenwijs (een familietrekje). Het is bizar om twee sterfgevallen in één familie te hebben, waarbij ook van elkaar verschillende emoties naar boven komen.Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, bijgeloof overheerst nu een beetje. Ik steek een kaarsje voor ze op, dat hoort zo in mijn beleving. Een ander zal zich er het zijne- of hare- van denken. Maar ik doe het zo. Hebben deze mensen ten volste van hun leven genoten? Alles eruit gehaald wat mogelijk was. Waren ze gelukkig? Nog alert, herkenbaar, dezelfde van vroeger? Of veranderd, teruggetrokken, gekneed en geslepen door het leven. Was het leven vriendelijk voor ze? Of niet? Het is familie, praktisch in de eerste lijn en je komt erachter dat je niks van ze weet, althans, niet meer. En bij hoeveel van ons gebeurt dat? Dat je ineens niet meer kunt vertellen dat je er voor ze bent? Lachen om vroeger en flauwe opmerkingen, dat soort kleine dingen? Tja, De vergankelijkheid. Ik sta in gedachte stil bij hun meest naasten. Degene die met hen zijn opgegroeid en zij die de laatste levensjaren van deze man en vrouw van dichtbij hebben meegemaakt.Het is even stil en een paar uur later hoor ik van een andere dame, geen familie, dat ze een sterfgeval in de familie hebben…..Gelijk krijg ik weer kippenvel; een baby van 6 maanden. En ik denk; ‘wat een immens verdriet, hoe oneerlijk, hoe onbeschrijflijk.’ En ik besef dat de emoties vergelijkbaar zijn ondanks dat je dit mini-mensje nog nooit van je leven hebt gezien. En kom tot de conclusie dat het leven nog meer gevierd mag worden. Want voordat je het weet rollen de emoties van verdriet weer over je heen.Sta stil, bewonder, omarm, rust en heb lief.Een dikke sterrenknuffel van mij en liefs aan allen, zij weten wel wie….

Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat mijn weerstand tot bepaalde zaken steeds groter wordt maar dat dit een onbegonnen strijd is tegen het onvermijdelijke.Sjonge jonge dat begint lekker zo, de  voorlopig laatste dag van weldadige nazomerse-zonwarmte-dag, en dan begin jij met het gesnotter over weerstand. Ja, en ik heb het inderdaad niet over de weerstand van mijn lichaam, mijn gezondheid, alhoewel er werk aan de winkel is om dat in rap tempo geheel op peil te krijgen gezien de virusjes die hun weg al gevonden hebben via de school, naar de neusjes en koppies van onze kinderen rechtstreeks naar huis enzovoorts.Nee, het begint eigenlijk al met de titel van dit blog. Ik had willen schrijven, want dat kwam het eerste in mij op, Summer Vibes. Maar eenieder die mij kent weet dat ik het erg jammer vind dat er zoveel Engelstalige woorden hun weg (beginnen te) vinden in onze mooie Nederlandse taal. En dan druk ik mij mild uit. Want ik vind het eigenlijk verschrikkelijk en voel grote afkeer. Het helpt ook niet mee dat bijvoorbeeld op universiteiten, die zichzelf zeer hoog in het vaandel achten, in huis-tuin-en-keuken-Engels les geven. Ja, ze denken dat ze de taal beheersen maar niets is minder waar. Luister maar naar de doorsnee Nederlander op tv of op de radio, die in het Engels een rede (probeert) te voeren, echt tenenkrommend! Wat is dat wat je vraagt? Of ik het beter doe? Nee, maar daarom beperk ik mij ook tot de Nederlands taal die ik redelijkerwijs wel goed beheers. En vind ik het zo jammer dat ik in een gemiddelde Maastrichtse winkel tegenwoordig in het Engels wordt aangesproken in plaats van Nederlands. Vroeger werden veel Limburgers in het Noorden van het land in het Duits aangesproken, of nou ja, ik niet zo snel, maar dat was het algemene beeld, maar nu moet ik mij in mijn eigen provincie al met hand en tand bewapenen tegen de stortvloed aan; “I don’t speak Dutch, can you speak English please?” What the F*cK!?MIX UP:Ik vind het zo not done, wanneer mensen denken dat ze cooler klinken omdat ze, as a matter of speaking, de nieuwe taal spreken die youngsters beheersen (groot woord voor dat clubbie). Maar dat die youngsters geen match meer vinden met hun moedertaal, eenvoudigweg omdat ze geen boeken meer lezen, dat is damn shit, jammer.  Want het enige wat die jeugd denkt is dat ze kunnen & moeten SHINEN. Klik op insta en de cappuccino SHINET je tegemoet. Het tripje dat ze maakt? SHINEN! De kleding die ze draagt? Kijk haar SHINEN. Alles moet gewoon EPIC zijn, weet je wel. Zo CONNECT men tegenwoordig ook, ze verbinden niet meer. Dat is ouderwets. Wat bijvoorbeeld blijkt uit; Communiceren is ook te moeilijk geworden. Tegenwoordig krijgt men op school ondersteuning in hoe te spreken tijdens een telefoongesprek. Ja want we hebben allemaal wel een phone maar doen er niet meer mee waarvoor het ooit bedoeld werd. Maar ze begrijpen het kennelijk niet en dat is best wel een Mindfuck voor de jeugd. In ouderentaal betekent dat: te moeilijk voor de jonge hersentjes. Is vrij vertaald, let wel, vrij vertaald. Anyways, ze zijn niet dom, want ze hebben wel precies door dat je met "weinig arbeid" in Nederland rijkelijk kan leven. Want daar zijn allerlei toeslagen voor. En zo houdt iemand die 20 uur per week werkt onder de eindstreep meer over dan iemand die veertig uur per week werkt. Ze zijn niet gek.Ja ja, en laat ze nu maar lekker VIBEN; het gezellig hebben, betekent dat. Als straks de potjes leeg zijn omdat arbeid nu niet loont maar half arbeid kennelijk des te meer zullen ze wel steen en been klagen dat het door de pensionados komt, die al hun MONEY hebben opgesnoept. Maar dat ze de schouders eronder moeten gaan zetten omdat ze zelf van al die potjes, die toeslagen heten, hebben gesnoept daar hoort men niets over. Trouwens BAE? Zij voorop (before anything else) de rest kan wachten. Want ze hebben wel GOALS in hun life hè en dat is heel veel MONEY maken. Het liefst willen ze het rijke leven van hun ouders leven, maar wel nu en niet later als ze groot zijn.  #GEEN HAAT by the way, niet negatief bedoeld.Maar om niet af te dwalen; zo duf eigenlijk dat je een moedertaal zo ernstig nalaat. Jammer. Hopelijk snappen ze zelf wel nog wat van het leven. Of nee wacht dat is tegenwoordig ook DE LEVEN, omdat we een rapper vergeven dat hij een foutje maakte en dat is eigenlijk best wel stoer, foutjes maken en ermee wegkomen. Hip, chill & EPIC tegelijk. Wie doet je wat. Ik hoop alleen dat je FIX net zo denkt, maar geen zorg, het zal wel. * Anyways:Je begint te merken dat het generatiekloofje is aan het ontstaan. Waardoor je je ouders steeds meer gaat begrijpen, waar zij vroeger mee te stellen hadden bedoel ik dan. En er staat mij dan nog wat te wachten want nog een jonge zoon. Ik ben straks een oma die waarschijnlijk alles begrijpt van straattaal, en dat is een groot voordeel. Ik begin alvast met alle afko’s te leren, dat zou toch echt HILA zijn als ik die totale BS allemaal gewoon doorheb en lekker COMFIE aan mijn CAPU’TJE kan lurken GEZEL luisterend naar al die mensen die over hun WEDA of RELA zitten te jammeren. En dan kijk ik naar mijn BOYKIE en dank hem in stilte voor alle INSPI die ik door de jaren heen heb gekregen, simpelweg door hem in mij leven te mogen ontvangen. Het zou echt een GOEDE G zijn, 90 jaar en streetwise zijn. Ik geloof ik zou mij PRIEM vermaken.*De teloorgang van de Nederlandse taal mag de pret niet drukken voor deze heerlijke zonovergoten dag, middag bijna, want ik begon vroeg, maar tussen door nog even brunch gemaakt en genuttigd. Ik, ochtendmens dat ik ben. Vandaag staan luieren en van de heerlijke zonnestralen genieten in de agenda, of moet ik zeggen, op de planning? Hoe dan ook, genieten van een fijn weekend;  of moet ik zeggen weekeinde?Fijne zondag nog.Enjoy; genietIk zit iig lekker in de VIBE; ik heb het gezellig nu.LiefsCharlotte* een aantal afko’s, kwam ik dus achter, gebruikte ik al in mijn studietijd (100 jaar geleden). Ik weet niet of ik mij nou moet schamen of een trendsetter moet voelen.Voor INSPI CHECK:https://www.bnnvara.nl/artikelen/je-afko-woordenboek

Vakantiemodus OFF! Contrast AAN!UIT! ………. UIT!......... zucht……Ik zeg UIT!!!! Dit jaar duurt het iets langer dan normaal om de vakantiemodus uit te zetten. Flink wat meer moeite kan ik wel zeggen. Waar het aan ligt is mij onduidelijk maar waarschijnlijk wil ik nog even niet aan de werkelijkheid, het alledaagse, de verplichtingen. Dit gevoel wordt sowieso ieder jaar steeds meer op de proef gesteld. Maar vandaag is het dan toch zover, de kleine man moet weer naar school dus: wekker op 6:15, douchen, aankleden, ontbijt maken, koffie zetten, krant pakken, lunches bereiden, schooltas inpakken, knutselwerk niet vergeten, kleine man startklaar maken, even filmpje meekijken en ook meelachen (niet onbelangrijk), tandenpoetsen, nog een keer naar de wc en GO! Rustig aan, alle tijd, geen gehaast en gevloek op de weg. Geen gespuug meer in de auto, want dat déja vu heb ik al 20 keer in mijn gedachte beleefd, nee alles heel ongedwongen. Alleen een; ‘Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig, mama’ dat ik je hoor zeggen. Maar dat is oké, het hoort erbij. Een contrast met vorig jaar. En wat een heerlijk ontvangst en weerzien op school. Leuk versierd, de leerkrachten stonden klaar om iedereen in het nieuwe schooljaar welkom te heten (inclusief de ouders) en ik mocht mee van lovely boy. Maar anders dan andere jaren was ik de enige van ons twee die echt een traantje (heel stiekem) heeft moeten wegpinken en ietwat ontredderd achterblijf. Want ik was er nog helemaal niet klaar voor om je te laten gaan. En gelukkig zijn er wat medeouders hier en daar die ik hetzelfde gevecht zie strijden, waarvan ik weet, zij voelen ook die innerlijke pijn. Dat was het dan, vakantie voorbij en hij stort zich als een vrolijk veulen vol overgave in zijn sociale leven en ik trek mij terug als een gewonde merry die een gevecht levert met haar emoties. Hij wordt groot en na dit jaar zal het alleen maar sneller gaan. Ieder moment slorp ik op, ik vergeet zelfs een foto te maken omdat ik hem alleen maar via mijn eigen ogen wil zien opgaan in het moment en niet via het schermpje van mijn telefoon wil volgen. Dag mijn lieve jongen, ik zal je niet teveel laten merken dat ik je mis, en daarom schrijf ik het hier nu op. Want we moeten terug naar de orde van de dag. De eerste broodnodige zaken na de vakantie heb ik al gedaan maar de stilte en leegte blijft. Dus het wordt ook voor deze mama tijd om in actie te komen. En snel. Gelukkig heb ik deze week nog even gepland met me-time momenten (al heb ik een lichte hekel aan dat woord). Het is een kleine pleister zullen we maar zeggen, om de gapende wond die jouw korte maar indringende afwezigheid met zich meebrengt, te hechten. Het is een stilte van een andere orde. Want de stilte die we op vakantie mochten ervaren was er een van weldadigheid, van het ontbrekende geluid van oorverdovende voertuigen en ongeduldige mensen, kortom rust. Nee, de afwezigheid van de geluiden van je kind verbleekt al het andere om je heen. Maar dapper zijn, ook hier komen we weer doorheen. Je bent een grote meid nu…kom op. Snif…Liefs,Charlotte alias Mara Vé.

Bella l’ Italia 🇮🇹

Stuurloze gedachtespinsels, gemijmer, toe aan vakantie.

Jij hebt dat ook mama hè!Zoonlief wordt zich steeds meer bewust van zichzelf. Nou moet ik toegeven, hij is altijd al een soort van ijdeltuitje geweest. Er gaat geen etalageruit aan ons voorbij of hij staat zichzelf te “bewonderen” zullen we het maar voorzichtig noemen. Hoe hij lacht, fiets, loopt, springt, hoe hij boos kijkt en ja zelfs hoe hij huilt, al verstomt het huilen dan meestal wel gelijk, hihi. Wellicht iets te confronterend jezelf te zien huilen. Ik weet in ieder geval van mijzelf dat ik er niet mooier van wordt, want een filmstertranendal-allure krijg ik niet op mijn gezicht getoverd. Daar zit dan toch iets meer emotie achter. Hoe dan ook, betreft de zoon, ik vermoed dat er een kleine acteur in de notendop zit maar de tijd zal het leren. Tegenwoordig zegt hij ook al bij het naar de wc gaan: mam, ik moet even naar het toilet (!) mag ik een beetje privacy, kun je de deur dicht doen?' Ja hilarisch, van wie zou hij dat nou toch hebben? Echter, andersom wordt nergens naar gevraagd, wanneer ik op een onbedacht moment mij even heb teruggetrokken (lees deur niet op slot, wc- of badkamer), dan rent meneertje zelf de badkamer of het toilet op om mij het hemd van het lijf te vragen; want ‘waar de kleurpotloden zijn???’, die uitgespreid voor zijn neus op de tafel liggen omdat hij ze gisteren niet opruimde. Of we willen nu, stante pede kleien, of ik even de spullen wil halen. Blind voor rommel en delicate situaties zullen we het maar noemen.Hij groeit ook hard en nu heeft hij een leeftijd dat hij zich aan mij begint te meten, qua lengte dan, want ik ben de eerst haalbare hoogte hier in huis die hij zal overschrijden, en het gaat snel…heel snel. Hij wordt in september 7 jaar en is nu al 1.30 meter…zucht, zuchtzuchtzucht. Weg baby, dreumes, peuter, kleuter, jong kind en hallo junior. Hoe groot je bent is belangrijk voor die leeftijd, nummer één gespreksstof zeg maar, ze meten zich werkelijk aan alles. En heel belangrijk ook dat je een millimeter groter bent dan vriendje A en dat vriendje B dan wel weer iets langer is dan jijzelf (een halve millimeter) enfin, de wereld van een kind. Was het allemaal zo eenvoudig gebleven voor iedereen. Maar laatst raakte hij ineens in paniek. Ik stond op de badkamer, hij kwam ook even tanden poetsen en hij roept ineens heel verontwaardigd ‘HUH?!?”. Hij bekeek mij van top tot teen en riep, met zijn handjes in de zij: ‘Mamaaaaaa, ben jij gegroeid!?!’Het was bijna goud waard om die verbijstering op dat kleine koppie te zien.  Meteen daarna bekijkt hij me weer van top tot teen en ziet mijn tenen onder de broekspijp uitsteken. Maar hey, “er klopt iets niet”, je zag het hem gewoon denken. Hij kijkt nog eens, tilt een pijp van mijn wijde broek op en zegt (zijn woorden ): OOOOhhhh, jij hebt muren onder je voeten aan, ik dacht even waarom zweven mama’s tenen en ik dacht dat ik gekrimpt was hè, 😉 ik schrokte al. (in zijn woorden nogmaals, in zijn woorden). Ik vond het zo grappig, “muren” “zweven”. Geweldig, ik had die dag inderdaad plateaus aan van bijna 10 cm hoog, dan tik ik zowat de 1.80 meter aan en ja, dat is wel even een verschilletje….geweldig. We hebben eens allebei smakelijk gelachen.  De afgelopen week had hij bewustwording van uhm…iets andere aard. Inmiddels heeft de zoon een levensfase bereikt waarin hij zich ook bewust wordt van de rest van zijn lijfje. En, nou ja, hier komt ie… hij stond dus in het zwembad te springen en was zichzelf (alweer) aan het bekijken in de weerspiegeling van de ramen tot hij ineens zegt; ‘Maham, als ik spring dan gaan die dingetjes, weet je wel, wat ik hierboven heb, die roze (de tepeltjes dus) een beetje op en neer. Is dat erg? Hoort dat eigenlijk wel?’ Ik ontwaak uit mijn verdieping in het boek en herhaal in mijn gedachte de vraag, die ik ergens ver weg wel had gehoord. En met een bliksemflits en lichtelijk gealarmeerd kijk ik op en zeg: ‘Huh, wat?' 'Ja hier, mam, dat wiebelt soms als ik spring'. 'Ja, uhm, schatje….eh…’  -Ga ik nu liegen-  dacht ik of de waarheid vertellen? Want voordat je het weet heb je een pedagogische blunder gemaakt en loopt je kind voor de rest van zijn leven getraumatiseerd rond. Lieg ik, en hij komt erachter, dan moet ik mij verantwoorden waarom ik mag liegen en hij dat niet mag. Vertel ik onomwonden hoe het zit en kwets ik daarmee zijn toch wel tere kinderziel heb ik die poppen aan het dansen en zo nodig vind ik dat toch wel de minst acceptabele oplossing. Het zal je dan ook verbazen dat ik toch koos voor de waarheid en zei: ‘Nee, je hebt gelijk, dat hoort inderdaad eigenlijk niet echt!’ En vol spanning wachtte ik zijn reactie af. ‘Waar komt dat dan door mam?’ ‘Nou’, zei ik, 'dat gebeurt dus als je teveel snoepjes eet bijvoorbeeld, en daar tegenover iets te weinig beweegt en teveel aan je tablet zit! Dan kan het gebeuren dat je tepeltjes iets gaan wiebelen’. Ik dacht, dan maar gelijk met gestrekt been erin, wie weet of het aankomt. ………………….stilte…………………………totdat hij zegt; ‘Jah, maar jij hebt dat ook mam, hè! Dat wiebelt bij jou ook, dus jij hebt ook teveel snoepjes gegeten duhuh’! De opmerking ging gepaard met een paar hele grote ogen die je, een toefje verontwaardigde, maar met een zelfingenomen blik in de ogen- want natuurlijk een superslimme opmerking- aankijken.Nou JAAAAA. Geef daar maar eens een goed antwoord op. Op dat gebied zijn we dus eigenlijk helemaal nog niet echt bezig. Dus ongetwijfeld heb ik even vreemd gekeken. En gelachen, ja, sorry, eerlijk waar. ‘Uh, ja schatje, zo werkt het niet, mama is een vrouw en vrouwen hebben borstjes, en niet persé “tepeltjes” die op en neer wiebelen door teveel snoepjes. Wat niet betekent dat geen enkele mama snoepjes eet (wij eten ze eerder stiekem als jullie het niet zien, maar dat zei ik niet tegen hem natuurlijk) maar hoe dan ook, daarom wiebelen ze niet’. Notitie: natuurlijk beweegt hij genoeg. Hij gaat naar voetbal, hij zwemt, ik wandel iedere dag naar school met hem, we maken ook tegenwoordig standaard een zondagochtendwandeling, ik betrek hem als het ware actief bij mijn bewegen. Daar tegenover staat dat hij ook gerust een uurtje of wat (meer dus) stil kan zitten en straks als hij in september naar groep 4 gaat wordt dat alleen maar nog meer want het spelenderwijs en bewegend leren is langzaamaan afgelopen. En tot mijn verdriet bestaat het basisonderwijs dus ook uit intensief tabletgebruik bij het leren van, eh, ja dat weet ik nog niet, is van horen zeggen. Maar het is wel waar. Dat alles terzijde, ik wil er maar mee zeggen, ik push hem met zachte hand tot actie, tot bewegen. Want hij is niet te fors, echter ook geen mager pijpje, dat omkiept bij één stuif wind, bij wijze van spreken dan.Tja, tot zover dus mijn opvoedkundige onderbouwde, fantastische antwoord waar mijn kind niks mee kan. Misschien een “loedermoederantwoord”? (😉) Maar meer kon ik er niet van maken op dat moment; te warm, geen gepaste en gevatte opmerking voorhanden &  ik moet er nog even over nadenken. Ik laat hem maar. Hij heeft de tijd en ruimte nodig om op te groeien en te ontdekken. Zo belangrijk voor een kind. En dit soort zaken horen daar ook bij.“Jij hebt dat ook mam hè”…tssss. Die jeugd van tegenwoordig.Liefs

Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is…..Alle gezondheidsgoeroes- coaches- en andere deskundigen ten spijt, een gezonde levensstijl wordt in Nederland niet bepaald in de hand gewerkt. Ik las laatst een artikel dat ondanks inspanningen van diverse individuen en initiatiefnemers onze jeugd steeds dikker wordt. Vlak daarbij niet weg: ook ondanks de inspanningen van de ouders. Want ja, het is een zorgwekkende ontwikkeling en helaas werkt het ook niet alleen met simpelweg gezond eten en bewegen. Want ieder mens is anders en ieder mens dient er een andere aanpak en moeite voor te doen om op gewicht te blijven. Het is oneerlijk, maar het is zo. Er zijn er die snoepen heel de dag door alles bij elkaar, (vr)eten een zak chips erachteraan, klokken een fles van het één of ander om weg te spoelen en komen geen ons bij, sterker nog, ze worden steeds dunner lijkt wel. (grommmm) En dan heb je er die als het ware alleen al bij de gedachte aan eten de pondjes eraan vliegen. Een oom van mij zei ooit over zijn vrouw: ‘ze droomt van eten en de dag erna is ze weer een kilo bijgekomen. Ik zweer het je kind, je tante wordt dikker door het dromen over eten’.Ik weet niet hoe ik er destijds bij heb gekeken, vast als een pasgeboren uilskuikentje dat water ziet branden en er geen touw aan vast kan knopen (😉) maar dat zelfs mij dat wel erg sterk leek behoeft denk ik geen uitleg mijns zijde.Enfin, het valt mij op dat hoe harder we er kennelijk tegen of voor iets strijden, hoe lastiger het wordt een doel te bereiken. Zoals fit blijven. Je wordt namelijk van alle kanten bestookt met goede adviezen, blogs, websites, cursussen en uiteindelijk zijn er zoveel dat je geen overzicht meer hebt waardoor je als een kip zonder kop het ene “dieet” (hekelwoord) dat volgens de ‘verkoper’ geen dieet is, naar het andere induikt. En allemaal beloven ze je hetzelfde maar bewandelen het pad (de weg naar Rome bij wijze van spreken) via een omweg. En die omweg maakt wat tussenstops bij diverse kraampjes, met leuke aanbiedingen met slogans: "Nu van €199,-  voor maar slechts (!) €79,99" enzovoorts. Poedertje hier, pilletje daar, boekje zus, cursusje zo. Want, en dat is het trieste en tegelijkertijd logische van alles: veel gezondheidsgoeroes, blogs en adviseurs hebben een heel ander doel voor ogen dan jij: En dat doel heet ‘geld verdienen’. Aan jou. Eindresultaat is vaak dat alleen je beurs slanker werd maar niet je taille. Dan heb je nog alle gezondheidsclaims die de voedingsmiddelen industrie de wereld inslingert. Tot mijn spijt heeft zelfs de waakhond Food Watch, die ik graag volg, onlangs een etiket als OKE bestempeld waar ik zelf mijn vraagtekens bij zet. Want het is een suggestief etiket, dat naar mijn mening verkeerd wordt begrepen. Het wordt geïnterpreteerd als iets goeds, want A is goed en E is zeer slecht, maar het moet je eigenlijk eerder tot nadenken aanzetten en zelf op onderzoek laten uitgaan. A is niet per definitie beter dan B, C, D of E bij dit Etiket, ik schreef er al eens eerder over in een blog.Vervolgens botsen we tegen het volgende obstakel aan: de inflatie van alles. In het peperdure Nederland, dat in alles het beste kindje van de klas wilt zijn, namelijk; het schoonst, als eerste de klimaatdoelen halen, de meeste elektrische auto’s, het mooist, het rijkste, het meest mededogend, het ruim hartelijkst, het meest toegankelijk, innovatiefste, brutaalste, slimmer dan de rest. We hebben inmiddels de meeste laadpalen van Europa (whoehoeee, jippiejajeey, kedeng, kedeng, sukkels) Daar staat tegenover: We zijn één van de dichts bevolkte landen ter wereld, vergrijzend, Nederland is een druk bevolkt land en ruimte is schaars. De concurrentie voor het gebruik van ruimte is al op veel plekken problematisch. Bebouwd gebied is belangrijk voor wonen en werken en neemt meer en meer oppervlakte in beslag. (Hallo VIE) en onze eigenste Hugo de Jonge (kwal met stoppelbaard) wil nu alles gaan versoepelen om bouwen sneller te laten plaatsvinden en rendabel te maken. "Uitkoop met dwang is niet uitgesloten", ik tel onze zegeningen…Hoe voorspelbaar is deze man gebleken, denk ik dan. Daarnaast rekenen we fors meer bij de kassa vanwege de hoge prijzen in supermarkt en het leven in Nederland wordt stilaan onbetaalbaar. Ik zou er zelfs haast van op dieet gaan, enkel om te besparen op boodschappen. Maar ik ben gelukkig nog creatief ‘in de keuken’. Dus we hebben nog wat (t)rek. Maar met tegenzin, hoor, met tegenzin. Ook hebben we het dure leven in BV NL te danken aan alle, alle, alle belastingen die geheven worden. Op alles wat we bij de baas verdienen, alles wat we vervolgens van het, na in  mindering gebrachte,  geld kopen, en op alles wat we allang bezitten en ruimschoots belasting over hadden betaald. Als klap op de vuurpijl over alles wat we eventueel nog zouden kunnen erven waarover al 20 x belasting werd betaald door je ouders, voorouders enzovoorts. Maar nu is het van jou en dus van eigenaar gewisseld en dus, ja, zegt de belastingdienst: “mag ik effe vangen?” dat dus. De vette koe genaamd Belastingdienst van Nederland. Accijns op brandstof, alcohol en sigi's (dat laatse boeit me nul, kan niet duur genoeg zijn), btw op voeding (☹) en luxe middelen, onroerend goedbelasting (ik zei vroeger al, ontroerend, niet in de positieve zin van het woord), wegenbelasting, belasting op energie, zorg, water, afvalverwerking, opvang van kinderen en voor de lucky ones: dividend en winstbelasting, oja en spaartaks. Maar dan ben je wel een énorme mazzelkont als je dat ook nog moet betalen, ahumahumahum. En als we niet uitkijken mogen we straks ook belasting betalen voor het feit dat we überhaupt nog durven adem te halen in ons dichtbevolkte, stenen landje. De openluchtheffing of zo. Of belasting op het luchtledige. Nee ik weet het; de Bubble-taks. (spreek uit op z'n engels, hihi) Ja lach er maar eens om, als een boer met kiespijn.En dan;  alle loonsverhogingen waarvoor wordt gepleit omdat het leven te duur wordt in Nederland. Snapt men nou niet dat dit de zeepbel is waar altijd voor wordt gewaarschuwd? Het is een dure (!) sigaar uit eigen doos. (uch, kuch ja) Want na massale loonsverhogingen worden alle prijzen weer duurder want de producent en de supermarkt en de grondstoffenboer? Ze hebben allemaal hogere kosten aan bijvoorbeeld loon van personeel en zo betalen we allemaal lekker zelf dubbel en dik ons eigen opslag op salaris, loon, maandelijkse inkomsten. En ik durf te wedden dat op het einde van datzelfde geld, de meesten die altijd al maar net uitkwamen, nog steeds een stukje maand over houden. Waar of niet?Dus we komen er net zo afgeslankt uit, op dat gebied is er wel krimp. De zorg wordt minder, de inhoud van producten wordt minder, de kwaliteit van werkelijk bijna alles wordt minder, maar we betalen meer. Eén troost, ook voor die nare gedachtes (psycholoog of levenscoach), die afgeslankte beurs (budgetcoach), ja zelfs om boodschappen op een slimme manier te doen bestaan coaches. En zij zien kennelijk wat jij niet ziet, ik ook niet hoor, wees gerust. Maar voor het antwoord moet je wel eerst de portemonnee trekken, anders zien ze je niet staan. En dan klots ik maar weer als een pasgeboren uilskuikentje, dat water ziet branden en er nu helemaal niks meer van snapt.Ik zie ik zie wat jij niet ziet en dat is een hele mooie regenboogkleurtjeszeepbel…die….plitsjhhhFijne dag nog.Liefs Charlotte.

Al twee dagen op een rij waarbij nieuws of een gebeurtenis plaatsheeft die een lach op mijn gezicht, of in ieder geval innerlijk een lach, tovert.Gebeurtenis 1Hij viel gewoon voor mij. Voor mij! Wie? Ja, nou in ieder geval niet mijn man, dat was eens ooit. Maar toen ik hem het verhaal vertelde moest hij glimlachen en zei hij: ‘zie je nu dat je een pieppiep piep* …bent, ik zeg het je iedere dag'. I know, sweettum. Maar nee, dit was een vreemde man. Nog nooit gezien en hij viel, letterlijk (!) voor mij. Als ik er nu achteraf over nadenk denk ik, sjonge, da’s nog eens een compliment zeg. Maar helaas, op het moment zelf had ik het nog niet zo één twee drie door. Echt, ik ben zo’n deus wat dat betreft.Situatie, of consternatie?Ik stond wat te hannesen bij een parkeermeter (zo’n ouderwets geval waar je nog muntjes in moet stoppen, wist niet dat die nog bestaan) en natuurlijk, ik gooi er een euro in (in plaats van de 20 cent die ik ook nog in mijn beursje had) en de meter sloeg op…niks…tijdsklok ging niet aan, geen draaiwieltje waarmee je je geld kunt terugvorderen, niks. Schandalig Heerlen, overigens, maar goed. Ik naar de kapperszaak op de hoek en gevraagd van blabla, meter doet het niet en nu? Blabla…Meisjes zeiden: leg er maar een parkeerschijf in. Aldus geschiedde, niet met een gerust hart overigens, want buiten die euro die mij dwarszit en ik voor niks heb gespendeerd, wil ik al helemaal geen geld kwijt zijn aan een boete voor zogenaamd onbetaald parkeren. Enfin, zoals ik ben, loop nog wat om mijn auto heen, spulletjes pakken en te vloeken, zachtjes natuurlijk, en te godveren, ook op zacht volume uiteraard, in mijzelf want toch maar mooi die euro naar de %$#@! :-( * waar ik niet vrolijk van wordt. Algoed, algoed, is gebeurd. En natuurlijk hoor ik het gestommel en harde gelach wel aan de overkant van de straat, maar ik was zo in mijzelf verzonken dat ik er geen erg in had. Dus ik hoor die man tegen de dame achter zich zeggen of roepen eigenlijk: ‘whahahaha, zag u dat mevrouw, om my god! Ik val gewoon! Ik val gewoon, over die drempels hier, die zag ik niet, omdat ik naar die bella, mooie dame aan de overkant van de straat loop te kijken. Whahahah, zag u dat…ik geloof mijzelf niet!’ En hij kijkt mij aan, ik kijk hem aan en hij zegt, ‘ja bella, ik kijk naar jou en ik val…’. Met zo’n typisch handgebaar erbij, naar de grond wijzend.Dus jij denkt nu misschien gelijk, “nou complimentje toch zeker beleefd in ontvangst genomen?” Uh,….nee. Ja, sorry, ik had eigenlijk pas 3 minuten later, toen ik op weg was naar mijn missie (want ik loop niet voor mijn plezier op een dinsdagmiddag in mijn pauze door de stad) in de gaten wat hier nu precies gebeurde. Ik heb wel nog heel minzaam een vriendelijk lachje naar de overkant geworpen hoor, zo arrogant ben ik nu ook weer niet. Ik registreerde wel iets maar wat dat is vaak ook een veeg iets bij mij. Hoe dan ook, toen de 10 euro eindelijk viel (nee geen kwartje, mijn hersen hebben ook last van de inflatie) moest ik toch even gniffelen.En dan vandaag weer:Een artikel in de krant. Dit keer een column, die ik haast altijd lees. Ging over twee werelden en Harry Styles was daarbij betrokken. De reporter was in Amsterdam, voor een drietal concerten (waar je godskolere tijd en geld voor hebt, denk ik dan). Op twee of zelfs drie van die dagen speelde ook Harry Styles, in de Arena. Nu, ik weet niet of je bekend bent met de muziek van Harry. En ik weet ook haast zeker dat jullie mijn zeer breed georiënteerde muzieksmaak niet kennen maar Harry Styles, zucht, daar wordt je op z’n minst toch zo vrolijk van! En tot mij verbazing kwam ik een paar maanden geleden, na een heerlijk etentje en een flesje wijn erachter dat vriendin W. daar ook last van heeft, haha, een gelijkgestemde in so many ways. Ja, dus we hebben toen, met een beetje tipsy hoofdje besloten dat wij ook naar Harry Styles willen. Tot onze verbazing bleek hij (waarom wist ik dit niet!?*) in juni en juli op te treden in Amsterdam en in Düsseldorf, meen ik. Rijkelijk laat in ieder geval, kwamen wij erachter. Dus wij hadden ons plan gelijk gesmeed en op zoek naar dat ene ticket, mooie plaatsjes, maakt niet uit waar in A’dam of in D’Dorf, als we hem maar konden bewonderen.Maar je raadt het al, het meeste was al weg, de mooiste plaatsen daarmee ook, en de mooiste die er nog waren, nou, daar kon je een klein fortuin aan spenderen en ik heb principiële grenzen op veel dingen. Ik ken de waarde heel goed en betaal niet graag teveel alleen maar omdat het het laatste is. Dan niet. Ik ben een zeer slechte klant wat dat betreft.Helaas deden er zich nog wat andere ongemakken van mijn zijde voor waardoor we uiteindelijk besloten dat het enthousiasme toch wel wat voortvarend was geweest en ook zo met een beetje mistig hoofdje en zo dat het misschien verstandiger is een datum in de toekomst te prikken die meer mogelijkheden en wellicht ook nog mooiere steden in petto heeft. Parijs bijvoorbeeld, ik noem maar wat, ik moet wel vriendin W. hierover nog inlichten. Bij deze dan, hahaha!Het vooruitzicht van zo’n concert met een leuke, lieve vriendin bijwonen, dat is één ding dat je aan het glimlachen krijgt maar waar ik op doelde is het volgende:In de column wordt beschreven hoe reporter tussen twee totaal van elkaar verschillende werelden terecht komt. Want het publiek van concert nummer 1 waar hij naartoe ging was in het zwart of duister geklede, metal-minnend concertpubliek, met hun gezichten beschilderd, bij het andere concert gingen mensen naartoe die waarschijnlijk dezelfde leeftijd aantikten als de grootouders van het publiek van Harry Styles. Het publiek van Harry Styles bestaat volgens de schrijver namelijk voor 95% uit pubermeiden of meiden net na de pubertijd. Kleurrijk, vrolijk uitgedost, een viering van de nieuwe tijd, nieuwe termen en kernwaarden. Genderfluïde* en body positive. Laat die laatste twee zinnetjes behalve dit * nu eens goed tot je doordringen, even maar, maar wel in je opnemen. Ja? Klaar? Feit: Vriendin W. en ik zijn de pubertijd min of meer zo’n dikke zevenentwintig tot dertig jaar geleden ontgroeit. Het spijt mij voor jou, lieve W. wanneer dit confronterende tekst is, maar het is helaas de waarheid. Linksom of rechtsom, we zijn al meer de ‘wijze tantes’ dan de gillende pubermeisjes. (ben ik dat eigenlijk ooit geweest? … jah, jawel, toch wel… ) Maar goed, ik moest er dus om lachen omdat wij, vriendin W. en ik, kennelijk dan toch nog jong van geest kunnen zijn en dus redelijk in staat zijn om de remmetjes hier en daar wat los te laten ondanks drukke banen, gezinsleven, sociale leven, sport, hobby’s van kids en onszelf en alle toeters en bellen eromheen en ahum…leeftijd. We zijn dus van alle markten thuis en hoeven ons voorlopig geen zorgen te maken dat we als twee ouwe knarren worden weggezet. Lay back and ENJOY! Al moest ik wel even lachen en dacht ik: pfoeh, ik weet niet of ik nu blij of verdrietig ben het concert gemist te hebben. Hoe had ik mij gevoeld met al dat jonge spul om mij heen? En hadden ze ook naar mij gekeken zo van, wat moet die “ouwe” nou hier? .Wie zal het zeggen, we lachen (of giechelen) er maar eens om. Fijne dag nog.Liefs Charlotte.* Meneer M. gebruikt dan iets explicietere taal op dat moment maar dat hou ik lekker voor me.* KLOTE* geen idee wat dat betekende, nu wel,  maar daar identificeer ik mij in ieder geval niet mee!* Waarom wist ik dit niet!?: ik ben wat minder op de hoogte omdat ik tegenwoordig niet zozeer met eigen activiteiten zoals concerten bezig ben als wel met de activiteiten van zoonlief enzovoorts. Manlief zegt al steeds vaker: denk ook eens aan jezelf. Dat heeft hij niet tegen dovemans oren gezegd. Dus bij deze Lieve meneer M. Dan weet je dat alvast!