Vakantie Modus UIT!

Vakantiemodus OFF! Contrast AAN!

UIT! ………. UIT!......... zucht……Ik zeg UIT!!!!
Dit jaar duurt het iets langer dan normaal om de vakantiemodus uit te zetten. Flink wat meer moeite kan ik wel zeggen. Waar het aan ligt is mij onduidelijk maar waarschijnlijk wil ik nog even niet aan de werkelijkheid, het alledaagse, de verplichtingen. Dit gevoel wordt sowieso ieder jaar steeds meer op de proef gesteld.

Maar vandaag is het dan toch zover, de kleine man moet weer naar school dus:
wekker op 6:15, douchen, aankleden, ontbijt maken, koffie zetten, krant pakken, lunches bereiden, schooltas inpakken, knutselwerk niet vergeten, kleine man startklaar maken, even filmpje meekijken en ook meelachen (niet onbelangrijk), tandenpoetsen, nog een keer naar de wc en GO! Rustig aan, alle tijd, geen gehaast en gevloek op de weg. Geen gespuug meer in de auto, want dat déja vu heb ik al 20 keer in mijn gedachte beleefd, nee alles heel ongedwongen. Alleen een; ‘Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig, mama’ dat ik je hoor zeggen. Maar dat is oké, het hoort erbij. Een contrast met vorig jaar.

En wat een heerlijk ontvangst en weerzien op school. Leuk versierd, de leerkrachten stonden klaar om iedereen in het nieuwe schooljaar welkom te heten (inclusief de ouders) en ik mocht mee van lovely boy. Maar anders dan andere jaren was ik de enige van ons twee die echt een traantje (heel stiekem) heeft moeten wegpinken en ietwat ontredderd achterblijf. Want ik was er nog helemaal niet klaar voor om je te laten gaan. En gelukkig zijn er wat medeouders hier en daar die ik hetzelfde gevecht zie strijden, waarvan ik weet, zij voelen ook die innerlijke pijn.

Dat was het dan, vakantie voorbij en hij stort zich als een vrolijk veulen vol overgave in zijn sociale leven en ik trek mij terug als een gewonde merry die een gevecht levert met haar emoties. Hij wordt groot en na dit jaar zal het alleen maar sneller gaan. Ieder moment slorp ik op, ik vergeet zelfs een foto te maken omdat ik hem alleen maar via mijn eigen ogen wil zien opgaan in het moment en niet via het schermpje van mijn telefoon wil volgen. Dag mijn lieve jongen, ik zal je niet teveel laten merken dat ik je mis, en daarom schrijf ik het hier nu op.

Want we moeten terug naar de orde van de dag. De eerste broodnodige zaken na de vakantie heb ik al gedaan maar de stilte en leegte blijft. Dus het wordt ook voor deze mama tijd om in actie te komen. En snel. Gelukkig heb ik deze week nog even gepland met me-time momenten (al heb ik een lichte hekel aan dat woord). Het is een kleine pleister zullen we maar zeggen, om de gapende wond die jouw korte maar indringende afwezigheid met zich meebrengt, te hechten. Het is een stilte van een andere orde. Want de stilte die we op vakantie mochten ervaren was er een van weldadigheid, van het ontbrekende geluid van oorverdovende voertuigen en ongeduldige mensen, kortom rust. Nee, de afwezigheid van de geluiden van je kind verbleekt al het andere om je heen. Maar dapper zijn, ook hier komen we weer doorheen. Je bent een grote meid nu…kom op. Snif…

Liefs,

Charlotte alias Mara Vé.