Projecten & het leven

Volgens internet de definitie: Een project is een, in de tijd en middelen begrensde, activiteit om iets te creëren. Het onderscheidt zich door zijn eenmalige karakter van een programma of proces. Dat kunnen zijn: werkzaamheden die in de pen zitten, op stapel staan, te doen zijn, waar we middenin zitten, werk; hobby, sociaal enzovoorts. Heerlijk. Ik hou van projecten want het heeft meestal een redelijk duidelijke kaderlijn (en grens) en schept daarmee inzicht waar iets begint en waar iets eindigt. Vaak in samenwerking met anderen maar dat terzijde, je kunt ook een éénpersoons-project aangaan. Met hier en daar wat steun en toeverlaat van je omgeving maar dat gaat meestal om het mentale gedeelte en het klankbord dat je nodig hebt.

Ikzelf ben ook een nieuw project gestart waarover ik jullie in de loop van dit jaar meer zal, kan, en ook dan pas, wil vertellen. Het staat niet echt in de spreekwoordelijke kinderschoenen, want ik weet precies wat ik wil en waar ik naartoe ga met dit project. Maar het zal wel aanpoten zijn waarbij ik mijn verworven kennis kan inzetten. Daarnaast vergt het wel weer een flink stuk discipline. Maar aangezien ik al jaren eigen baas ben en ook werd geboren met een gezonde hoeveelheid van plichtsgevoel en discipline is dat geen enkel probleem. De praktijk leert dat voor een baas werken een duidelijkere stok achter de deur is wanneer men niet machtig is over zelfdiscipline. Gelukkig dan maar voor mij dat ik wél weet wanneer er werk aan de winkel is.

In tegenstelling tot wat sommige mensen nog altijd over mij denken: dat ik ‘geen zak’ doe, thuis, ‘behalve moeder zijn’. Dat ik al jaren kantoor aan huis heb dat ziet men niet, je werkt namelijk niet voor een ‘baas’. Maar ja, die mensen laat ik maar in de waan. Ik praat niet zoveel over al mijn zaken en laat dat ook zo. Bovendien: niemand werkt harder dan zij die altijd roepen dat ze het zo druk hebben met vooral hun werk (en duidelijk niet het leven). ‘Druk zijn’ is een subjectief gegeven en daarmee zou je kunnen beweren en aan het waanidee lijden dat anderen mensen ondergeschikt zijn aan jou en bijvoorbeeld aan jouw werkzaamheden. Je beledigt hiermee een ander. Knoop in je oren: het feit dat iemand niet de hele tijd over zijn werk/bezigheden kletst duidt meer aan wie een prater is en wie een goede luisteraar.

Hoe dan ook, door ietwat ‘geheimzinnig’ over mijn project te vertellen wek ik, uiteraard, nieuwsgierigheid en ik hoop dat ik de nieuwsgierige aagjes in september van dit jaar in ieder geval een beetje kan verrassen. Voor mijn project moet ik ook aardig wat research gaan doen. Bijvoorbeeld bij de Bibliotheek, waar ik net inlog om te ontdekken dat ze pas (!) om 1300 open gaan! Ik ben niet uitgerust met een flinke dosis geduld als ik haast en plannen heb dus paniek! Nou….ja….om één uur pas open, dan is al een halve werkdag voorbij, voor mijn gevoel! Dat komt niet zo goed uit met mijn planning. Zucht, planning dan maar omgooien…begint al lekker dan. Grom grom….Nee! Zet die gedachte maar weer weg, komt goed, dit gaat lukken. We hebben géén ruimte meer voor negatief getinte gedachtes. Die hebben we hier in Nederland al meer dan genoeg, zo getuige het Facebook, de krant, sommige sprekers die ik aanhoor en trouwens ook diverse leden van onze Nederlandse politiek. Dat wil niet zeggen dat ik nu voortaan met een eeuwig roze bril ga lopen. Nee, noem het maar een multi-colour bril, dat is beter. Mijn zin is ook niet altijd goede zin, eerlijk is eerlijk. En met slechte zin schrijf ik, wellicht, ook wat negatievere stukken.

Maar goed, zonder negatief geen positief. Yin Yang, plus min, zuidpool noordpool enzovoorts. Zo zijn er ook mensen waarmee je omgaat die zelden tot nooit positief gestemd zijn. Ken je dat? Of die dat wel willen maar waar altijd een ondertoon en verwijt in hun verhaal zit. Best vermoeiend, niet in de laatste plaats voor de persoon zelf. Ik wil niet zeggen dat ik medelijden heb met deze mensen, want dan zou ik mijn respect voor hen hebben verloren , en dat is niet zo. Maar ik voel wel een plaatsvervangende schaamte wanneer ik getuige ben van deze gesprekken. Laat ik het daar maar op houden. Enfin. Dat laatste even terzijde, ik heb er zin in, mijn plan/project/werk/idee/nieuwste activiteit en zoals in mijn vorige blog, weten jullie dat er hier thuis, privé dus, ook flink wat werk voor de boeg staat. Projecten waarbij ikzelf niet superveel hoef te doen (behalve opruimen….gruwel) Een ieniemienie voorproefje had ik al met de schilders…dat is nog maar het begin. Help. Geen probleem, we zijn op stoom. Kom maar door. Maar voor de rest, alles leuk.

Ik loop zelfs, dat is een bijzonderheid te noemen, als NIET CARNAVALIST (!), samen met onze zoon mee in de kinderoptocht. Wahahaha, ja echt kun je lachen. Nog een klein beetje ‘carnavallen’ die dag en daarna is deze dame weg, op vakantie, toedeloe, terwijl half Limburg zich een ongeluk en klem zuipt ga ik heerlijk bijtanken. Want teveel carnaval kost mij energie in plaats van dat het mij energie geeft. Kwaliteit-tijd met mijn gezin , dat is wat ik nu even wil, één van de duidelijke keuzes die ik maakte. Onze zoon zal nog maar kort zo klein zijn als hij nu is. De veranderingen vinden al plaats en ik wil nog even genieten van dat kleine, onschuldige manneke voordat ik hem straks met het (zijn) leven moet delen. Ook dat hoort erbij, loslaten. Verder, belangrijk, is je niet te laten leiden door de wil van anderen. Ook als je projecten aangaat, blijf bij jezelf. Leef niet het leven van een ander. Zorg, dat je niet leeft in de ruis en de meningen van een ander want de maatschappij die rondom jou beweegt bepaalt niet welk pad jij wilt bewandelen. Kortom, je niet laten programmeren door andermans mening, zin, wil of idee. Leef je eigen leven. Kijk, ik heb mij ook afgevraagd wat ik nou nog kan toevoegen met mijn plan. Maar het kan en ik omring mij met mensen die mij hierin steunen. En ik heb geleerd. 

Toen ik samen met mijn zus(je) de webwinkel begon, iets dat wij al heel lang wilden, hadden wij ons (ondanks tips van derden) niet genoeg verdiept in de hoeveelheid van aanbod, dus al bestaande winkels met vergelijkbare artikelen, welke producten het best voor ons zouden werken enzovoorts. Kortom, echte rookie-fouten. Met vallen en opstaan hebben we dit pad bewandeld, totdat Corona kwam en alles stil lag omdat wij eenvoudigweg niet de prioriteit-artikelen verkochten die men graag wilde hebben tijdens corona, lees; wc-papier, handgels, eten en drinken. Al dat spul verkochten wij niet. We stopten ermee, een subsidie van de overheid wilden we niet. Dat was toch een druppel op een hete plaat geweest. Door schade en schande zijn we wijzer geworden, het kriebelt nog steeds en wie weet, wat wij straks op zeventigjarige leeftijd nog gaan doen. Samen. Maar nu werken we los van elkaar en hebben af en toe gesprekken over wat droomscenario’s.

En ook dat is goed, maar leef je droom. Actief ondernemen zorgt ervoor dat je je doel bereikt. Als je als plat water in je stoel plannetjes blijft bedenken zonder in actie te komen dan zal je voor altijd in die stoel blijven zitten. En het maakt niet uit over welk project het gaat. Of het nou inkomsten gerelateerd is, sociaal gerelateerd is of eenvoudigweg omdat je aan een nieuwe hobby wilt beginnen.
DOEN! START! Maak een begin. En dat geef ik ook mee aan al die waar ik al gesprekken mee heb gevoerd en die ook met plannen rondlopen die ze (net als ik) niet ‘durfden’ uit te voeren. Er is altijd wel wat. Te moe, niet goed genoeg voor jouw gevoel, te duur, te druk, te weinig kennis, te ver, te kort, te gedurfd….

Start die motor. En ACTIE!
Ik wens jullie een fijne week.

Liefs Charlotte