Laatst stond ik met een mede-moeder aan de school te praten en zij vertelde mij dat haar vader op bezoek kwam. En haar vader is het type mens, zo vertelde ze mij, die altijd na de zomervakantie begint over het aantal dagen tot aan kerst. Dat vond ik heel even schrikken maar snel daarna dacht ik, ach ja, tuurlijk, op zich een goed vooruitzicht. Want ikzelf had als kind ook een voorliefde voor herfst en voor de wintermaand december. En nee, niet vanwege de cadeautjes en zo, want met Sinterklaasfeest bijvoorbeeld heb ik nooit binding gehad. Die cadeaus konden mij (voor een gedeelte) gestolen worden (en nu nog). Nee, kerst, dat was de magie. Lampjes, versiersels, leuke filmpjes op tv. De aanloop ernaar is zo mooi. Tegenwoordig begint dat wel veel eerder dan in mijn kindertijd, maar toch. Misschien is een kwartaalkalender tot aan kerst een leuke optie….
Voor-Corona-na-Corona:
Ik had bij mijn oude werkgever ook een collega rondlopen die steevast nadat iedereen terug was van de zomervakantie, begon af te tellen tot kerst. Dus wat is dat dan? Want ik hoor toch ook veel mensen rond die feestdagen foeteren over het feit dat ze weer een verplicht rondje familie moeten, dat er menuutjes in elkaar gedraaid (en vooral verzonnen) moeten worden, cadeaus gekocht en dat soort spul. Terwijl, zo berichten de media, men in Corona tijd (kerst 2020 dus) juist aan het foeteren was dat men nog niet eens bij familie op bezoek kon gaan (schande), dat winkels gesloten waren om cadeautjes te kopen en de kerstdis dat jaar wel heel erg magertjes bezet werd. Staat haaks op de klachten van de jaren ervoor. Want in het tijdperk vóór Corona berichtten de media over alle eenzame ouderen die massaal in bejaardencentra werden vergeten door kinderen en kleinkinderen. Men had het te druk met werk, eigen sociale leven en dergelijke om oma (of opa) nog even een uurtje per week op te zoeken. Nou, de geluiden in coronajaar 2020 deden toch heel anders vermoeden. Wat is waar?
Het hele jaar door:
Maar terug naar de vreugde van de feestdagen. Eerlijk is eerlijk, ik heb ook gemengde gevoelens hoor. Enerzijds vind ik het ontzettend gezellig. Zo kort aan de grens met Duitsland wonend zie je al in november de eerste kerstverlichting buiten fonkelen en dat vinden wij (mijn zoontje en ik) prachtig. Bij ons hangen in één grote boom op het erf standaard lichtjes. In eerste instantie omdat ik het steeds vergat en/of stiekem geen afscheid van kon nemen, in tweede instantie omdat het er toch wel gezellig uitzag, in derde instantie uit gemakzucht. Ik haal ze er gewoon niet meer uit, het oogt sfeervol en ik krijg ook altijd positief commentaar.
En die betovering door kerstlichtjes, die vreugde wat het met zich mee kan brengen als je het ziet? Die heb ik op mijn zoontje overgedragen. Hij begon van de week al over de kerstlampjes die we eens stilaan moesten gaan zoeken zodat we de ramen kunnen versieren. Buiten. En dit jaar ook op zijn slaapkamer. Juich, juich, juich (en een kleuter springt daar nog bij) je wordt er enthousiast van.
Weemoed:
Het doet mij ook met weemoed denken aan mijn webwinkel die ik heb gehad, samen met mijn zus. Steevast al in maart de spullen inkopen, de sfeervolle versieringen, al die hebbedingetjes, mooi inpakpapier (god wat mis ik dat) om in augustus en september alles klaar te zetten in de webshop en in oktober de bestellijsten vrijgeven.
Dat was vaste prik drukte voor ons. Tot vorig jaar, toen Corona zijn intrede deed. Het ging al iets minder, we waren een nieuwe weg aan het proberen in te slaan maar uiteindelijk heeft corona de verkoop volledig lamgelegd. We verkochten sfeer- fashion- en baby-en kinderartikelen. Tja, en mensen gingen er niet meer op uit door Covid-19. Dus hadden ze die spullen ook niet nodig. Ook kraamvisites (waarvoor wij veel spulletjes verkochten) werden minder. En hoewel wij een webshop waren en mensen ook online bij ons kochten en het door ons naar de ontvanger lieten versturen, liep het niet langer meer storm. Einde oefening voor de webwinkel.
Sentiment pur sang en meer:
Maar weer wat vrolijker. Ik hoor je misschien denken, jeetje zeg, het is oktober, alsof het leven niet snel genoeg gaat heeft zij het over kerst. Maar nee, dat is het niet. Het is meer het sentiment. Voor mij is het een teruggrijpen naar zeer gelukkige (kinder)tijden. De verwondering en de verheuging. De aanloop naar iets vind ik sowieso over het algemeen altijd veel leuker dan het moment zelf. En dat is voor mij tegenwoordig met kerst ook zo. Want ik kan helaas niet achteroverleunen met kerst en mij laten bedienen. Helaas. Ik ben de chef-kok, gastvrouw, mama, huisversierder en cadeautjeskoper van het huis. En steevast zit ons huis rond die tijd ook altijd vol. Zeker de laatste jaren. En toch zou ik het niet willen missen. Ondanks mijn geknor en gemopper van te voren en het gemopper van mijn vriend. Als ik alleen al de vreugde in de oogjes van mijn kleine mannetje zie (dat is ook zo met het optuigen van de kerstboom) dan herken ik mijzelf weer als klein kind, mijn eigen vreugde van toen, dan weet ik waar ik het voor doe. De herinnering, het sentiment en mijn familie.
Overigens het is vandaag nog 80 dagen tot aan de kerst.
Liefs,
Charlotte.
Reactie plaatsen
Reacties