Insta-Proof

Insta-proof,

Nog voordat onze zoon werd geboren, dat is nu ruim 6 jaar geleden, ging ik als een dolle tekeer met kleertjes kopen voor de kleine man. Zo vond ik een aller schattigst truitje met de tekst:
Instagram-proof. Geweldig, dacht ik, toen net de wereld van Insta ontdekkende en me van geen kwaad bewust.

Destijds hadden we nog een webwinkel, Social Media was superbelangrijk voor ons want in opkomst, maar stond ruim 7 jaar geleden toch nog redelijke in mate van de spreekwoordelijke kinderschoenen. Ja, met andere woorden, geen gekke toefjes, filters enzovoorts. Facebook ging nog, kundig waren we daar in, maar Insta, mwah, mijn zus(je) wel, ik was er niet zo handig mee.

Nu, 2 jaar nádat we de winkel sloten, is Insta niet meer weg te denken en ben ik nog net zo’n onhandige instagramgebruiker als destijds. Kortom, is aan mij een beetje voorbij gegaan. Erg? Welnee, eerder makkelijk. Ik voel namelijk niet de drang om een insta-proof leventje te leiden. Of misschien moet ik wel zeggen lijden, ja met lange ij ja, want ergens is het dat wel.

Als ik ze zie, acherm, in alle bochten wringend om maar het perfect eigenplaatje te kunnen schieten. Ik weet van mijzelf dat tegenwoordig de enige goeie shot achterover hangend -of liggend is omdat dan al het ‘loshangende’ vel naar achter verdwijnt en ik nog redelijk de tand des tijds doorsta. Aangezien het mij dus teveel werk is om steeds in een lig-hangende houding te moeten poseren heb ik dat soort perfecte zelfplaatjes al lang geleden opgegeven. Ik hou namelijk niet van filters en neppe foto’s. Ja ik vind het wel mooi als er een beetje met de diepte of scherpte van kleur wordt gewerkt maar om mijzelf onherkenbaar te filteren, daar pas ik voor. Bovendien, je herkent de mensen gewoon niet in het echt, loopt er glad langs!

Onlangs was ik namelijk bij één van mijn oude werkgevers, even iets afgeven. De hele zaak heeft een metamorfose ondergaan waar ik van achterover viel. Lees, klinische uitstraling, ik had even het gevoel dat ik bij mijn tandarts was. Erg steriel. Bij nader inzien; bij mijn tandarts is het gezelliger. Want lig ik daar in de stoel, kijk ik tegen een mooie blauwe lucht met wolkjes aan, weliswaar geprint, maar rustgevend en mooi. Enfin, dus ik een babbeltje maken met een paar van mijn oud-collega’s, waarna eentje voorstelt om mij een flits-tour te geven. Leuk en ja, interessant, mooi geworden, maar zoals gezegd…steriel. Moet misschien ook wel. Voor hetgeen ze tegenwoordig vervaardigen is dat wellicht een vereiste? Echter, na de tour vroeg ik aan mijn oud-collega: zeg ik heb de *pieeeeppp* nog niet gezien, die werkt hier toch ook, tegenwoordig? Hij lacht en zegt, ja, die heb je wel gezien, ze zat daarstraks op kantoor, schuin tegenover mij. Ik lach, zeg; nietes, hè? Huh, was zij dat? Maar zo ziet ze helemaal niet uit op de foto’s van….. INSTAGRAM! “Nee, klopt”, zei mijn oud-collega, “foto’s zijn geduldig, maar in de werkelijkheid is het ver zoeken. Dat heb ik ook gezien”. ‘Hilarisch’, denk ik dan….en zo gaat dat. Die Insta-proof smoeltjes, vreselijk. Nobody goes flawless through life, behalve op Instagram.

Of dat mensen hun kind, bij wijze van, als een accessoire gebruiken om de ideale plaatjes te showen. Ook zoiets. Kind beleeft volgens mij totaal geen plezier eraan. Urenlang uitgedost te worden in bv leukste zwempakjes en dan vervolgens geen spat water van het zwembad op de achtergrond te hebben gevoeld. Want daar hebben we na een dagje hard werken (lees perfecte plaatje voor insta) geen tijd voor. En dan, denk ik, we willen onze kinderen eigenlijk leren communiceren met de medemens (live) maar vervolgens zien ze ons toujours met de telefoon in de handen scrollen, spelletjes spelen, foto’s maken, mailen maar vooral niet bellen.

Goed, dan zijn we nu bijna 24 uur verder nadat ik met deze blog begon. Staat er vandaag een artikel in de krant over de klachten die binnenstromen bij Instagram gebruikers. Fotografen en kunstenaars zien teveel bewegend beeld. Oké? Ik volg het nu helemaal niet meer. Kan iemand mij uitleggen … nee laat maar. Geen zin in…
Ook zonde van mijn kostbare tijd. Jullie kostbare tijd.

Wat ik maar wil zeggen:
Blijf jezelf, puur, geniet…heb nog een mooie dag. 

Liefs Charlotte.