Er is niks mama!

"Er is niks mama",

En ondertussen zie je hem vechten tegen zijn tranen. Doorvragen heeft nu even geen zin want de kleine man heeft besloten dit even alleen te verwerken. Straks, als het weer wat rustiger is, en we samen een spelletje doen of een boekje lezen, tekenen of wandelen,  dan zal het echte verhaal er wel uitkomen. Zoals altijd en zoals gewend, standaard dezelfde worstelingen.

Teveel van alles:
Zoonlief is een erg gevoelig kind. En nee, ik onderbreek gelijk je gedachte, hij is niet hoog-sensitief, superbegaafd, overprikkeld, add of welk label er tegenwoordig ook aan wordt gehangen. Gewoon gevoelig, zoals de meeste andere kinderen. Want weet je wat het echte probleem van deze wereld is: er is teveel, teveel prikkels, teveel keuze, teveel van alles. En ook teveel labels.

Topje van de ijsberg!:
En natuurlijk raakt hij 'overprikkeld', heb je je al eens bekeken wat ze tegenwoordig al allemaal moeten! Voordat hij naar groep 3 gaat (en dan moet die van mij nog 6 worden) kent hij al alle letters van het alfabet, schrijft al de nodige zaken, benoemt en herkent de cijfers van 1 t/m 20. Weet wat een homoniem is (ja zoek het maar op) is al onderworpen aan de eerste talenten-testen die de Nederlandse Overheid in de wereld heeft geroepen, spreekt Engels en volgens mij ook Russisch en zo, maar ik versta dat niet, is digitaal gezien een ‘wonderkind’ want weet zijn digitale weg beter te vinden dan menig 30+ er, heeft dan al zijn eerste zwemdiploma op zak, onderhoudt zijn sociale netwerk (want geen broertjes of zusjes van eigen leeftijd) smeert zelf zijn bammetjes, vult zijn eigen glas met water, ruimt onderhand (bijna) alles op achter zijn mini-billen!!! En hij groeit zo hard dat ik iedere 3 maanden een nieuwe garderobe kan aanschaffen. En dat is nog maar een kleine greep uit het topje van de ijsberg. Jij? Jij zou er al helemaal van doordraaien.

Geklaag:
Worden ze er beter van? Nee! Worden ze er slimmer van? Nee! Worden ze er onrustig van, nee.
Ze ontwikkelen een talent dat niet wenselijk is. Ze worden er harder van. En pas op wat je denkt, dat is niet in de positiefste zin van het woord bedoeld. We klagen massaal dat de maatschappij aan het verharden is. Heb je je al eens afgevraagd waarom? Ligt het aan de ander of ligt het aan jezelf? Als je luistert naar het geroeptoeter heel de dag door. Iedereen heeft een mening maar niemand mag een mening hebben. Dood en doodziek wordt je ervan. Is er geen C dan is er wel een andere aandachtstrekker die een podium nodig heeft. Werkelijk. 

Ik ook hoor:
En kijk? Ik maak mij er ook schuldig aan. Uiteraard. Wat denk je wel, ben ook maar een mens. Als ik een post voorbij zie komen die mij al op voorhand niet zint ga ik verder spitten.De omgekeerde wereld zou je denken want de juiste keuze zou zijn: door scrollen en geen aandacht aan besteden, of nog beter, leg je smart-rechthoekje weg. Maar dat doe ik dan niet. Nee, ik spit verder, erger mij nog meer aan die persoon dan ik al deed maar ik reageer nergens op want dan is het hek van de dam. Doe ik sowieso nooit. Ik geef alleen likes. Soms zou ik willen dat er ook duimpjes omlaag bestonden dan zou ik die ook nog wel eens sporadisch uitdelen. Maar niet te vaak. Vervolgens zit ik mij heel de dag op te vreten (echt waar) aan dat geleuter, of geslijm over of naar een ander,  of wat die persoon dan ook heeft gepost en verdoe daarmee mijn zeer kostbare tijd.
Note: op dat moment heb ik de keuze gemaakt om mijn tijdverdrijf op die manier in te richten. Daar kan ik die ander, met die snot-post, niet de schuld van geven. Wil ik wel maar zo werkt het niet. Ik beperk mij op dat moment zo zeer dat ik vervolgens met een rotgevoel blijf rondlummelen. Manlief vraagt: wat is er schatje en ik zeg met een dikke keel: er is niks schatje. Maar ondertussen beklaag ik mijzelf. 

Het cirkeltje rond:
Nou zou ik wel eens willen weten, ben ik de enige die dit doet? Of is dit iets menselijks (wat dan geen erg charmante trek is) of is er iets mis met mij? Nee, ik ben niet alleen, ik kan mij dat niet voorstellen. Hooguit durf ik het te bekennen. Ach jee. Ik schaam mij wel. Dat ik dit doe. En ik probeer het ook te minderen maar soms gluurt het digitale monster om het hoekje en kan ik niet anders dan toch even spieken. Het helpt ook niet echt dat veel van mijn werkzaamheden achter het beeldscherm plaatsvinden. En zie, nu geef ik mijn werk er ook al de schuld van dat ik mij niet kan beheersen. Ik kom, net als Frodo  in the Lord if the Rings, steeds in de verleiding om die ring om de vinger te schuiven. Maar uiteindelijk kwam het goed. En dat gebeurt bij mij ook. Toch voel ik mij wel een beetje alleen, en ik besef, ik moet dit ook alleen verwerken. Goh, en dan is het cirkeltje wel rond. Want kennelijk hebben kleine mensjes zo hun eigen problemen en misschien schamen zij zich in eerste instantie ook om dit zo boem-paf in je schoot te gooien. Net als ik, maar ik doe het nu toch.Net als zoonlief. Want het lucht op. Een mini-bekentenis.

Fijne dag nog.

Liefs Charlotte.