De deal!

Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven een echte, serieuze deal gemaakt. Voordat ik het wist werd ik ermee overvallen; met de vraag, of ik bereid was te onderhandelen. En voordat ik er erg in had, had ik ja gezegd. Niet wetende waar dit toe leidt en wat mij nog te wachten staat. Ik bevind mij op een onzeker en glibberig pad, want de betreffende waarmee de deal werd gemaakt is redelijk standvastig, soms dwingend en kan meedogenloos zijn. Maar de verleiding was te groot en het vooruitzicht erg kleurrijk en veelbelovend.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit echt goed ben geweest in onderhandelen. Bij de gedachte alleen al dat ik ergens iets af moet pingelen of zelf voet bij stuk moet houden om niet te bezwijken onder de professionele standvastigheid van de ander krijg ik al een rode kleur. Net zo’n gevoel wanneer je de oude dame die drie personen geleden na jou binnenkwam, eens even heel duidelijk maakt dat jij nu echt aan de beurt bent en niet zij. Dan verschiet ik al van kleur, al ben ik me niet zeker of dat op dat moment van schaamte of van ergernis komt. Enfin. Deze deal werd snel even in de auto gemaakt. Zo’n beetje sneaky en erin geluisd voelde ik mij wel, achteraf. Eigenlijk nog steeds en ik moet oppassen dat ik ook niet vergeet dat ik die afspraak heb staan. Maar ik kom er niet onder uit en als ik zelf ook aan de belofte voldoe dan is het een dubbele win-win situatie voor mij. Maar ja, dat vergt discipline, en ook wel een beetje afkicken van een net niet, maar toch een ietwat verslaving. Overigens geldt dat ook voor de jongeman in kwestie die mij kon verleiden tot die deal.

Kijk, het ging zo; je weet dat ik redelijkerwijs nogal prat ga op gezondheid. Daar pas ik wel mijn 80-20 regel op toe maar onder de eindstreep is de balans altijd goed. Mijn omgeving weet dat ook en rolt al met haar ogen als ik weer eens christenleer over het belang van vezels, eiwitten en vetten. Kennelijk willen mensen de noodzaak van gezonde voeding niet inzien. Want het gros gaat stug door met wat ze altijd doen; chips, cola, koek, snoep, friet, veel vlees, geen groente, sporadisch fruit en…sorry, ik sloeg weer even door.
Zo ook vandaag natuurlijk weer. Zaterdag, zwemles en standaard de vraag na de les: heb je ook wat lekkers meegenomen? Ik zeg: ‘ja, ligt in de auto’. Wedervraag: ‘wat dan?’ Ik: ‘dat zie je zo meteen wel, maar geen snoep’. Hup, gelijk lip op de knie, gemiep en gesnotter, minikont tegen de krib en gezichtje op standje à la: “ik vind je nu even echt niet meer lief mama!”

‘Ja pech’, zeg ik dan, ‘maar we gaan niet om 10.00 uur in de ochtend zitten snoepen, ben je helemaal betoeterd’. Helaas, als ik eerlijk ben is het uiteindelijk wel mijn schuld. Als je denkt dat het gedrag van je kind plots is en vanuit het niets komt, dan moet ik je teleurstellen. Het is voor een groot deel het gedrag dat je ze zelf hebt aangeleerd of vertoond. Ja, ho, ik snoep niet om 10 uur in de ochtend, dat wil ik wel even vooropstellen. Maar toen de jongeman in kwestie nog het ’s middags zwemles had, kreeg hij wel een snoepje van mij, na afloop. In de ochtend gaat mij dat echt te ver. Soms heb ik een croissant bij, wat ook echt geen fantastisch verantwoorde keuze is maar dat kan allemaal nog  gecompenseerd worden. En hoewel ik weet dat het net zo slecht is als snoep, denkt mijn zoon wel nog dat het eigenlijk een soort van luxe ontbijtbroodje is, wat het ook is (!) alleen net zo ongezond als de zoete snacks. Ja leuker kan ik het hier niet typen. Het is wat het is. Maar de banaan en het vitaminewater (de verantwoorde keuze) waren niet goed genoeg voor meneer. 

En toen ontstond er ergens ver weg ineens een visioen van een volwassen man, mijn kind, die met een belerende vinger naar mij wees en mij de schuld gaf dat hij ziek was geworden, na al die jaren van snoepjes en koekjes die ik hem nooit weigerde. En stante pede ontplofte ik een soort van, en heb ik de meest indrukwekkende preek aller tijden gehouden, in de auto, tegenover mijn zoon, oogcontact via de spiegel, met een extra boos oog met opgetrokken wenkbrauw om het nog spannender te maken. En toen heb hem klip en klaar uitgelegd dat als het gezeur over snoepjes niet stopte, ik alle snoepjes die er op dat moment nog in huis lagen, onmiddellijk, bij thuiskomst, de afvalbak in zouden verdwijnen en dat mama (en ik meende het echt) nooit meer, maar dan ook echt nooit meer (!grom!grom!) nog  één snoepje zou kopen. Want, lieve schat, (en toen kwam mijn extra preek over de gevolgen die veel snoepjes en ongezonde etenswaar kunnen hebben) mama is er helemaal klaar mee. Ik zet er een punt achter, deze discussies en we gooien het tablet er meteen achteraan.

....stilte……..

Die plotseling met een kleinere stem maar dapper en zonder traan werd onderbroken met : ‘Oké,
dat is goed mam, maar dan wil ik hè, dat jij, als ik aan het voetballen ben hè, echt nooit meer op je telefoontje kijkt maar naar mij als ik aan het voetballen ben. Want je bent altijd bezig met je appjes en je mailtjes…..BAM, bikkelhard, die kleine man.
Ik was stil. Stil van zijn opmerkzaamheid, zijn kracht, zijn observatievermogen, de rust waarmee hij de wederdienst benoemde en eiste (heeft ie niet van mij), ik was stil van het feit om met mijn neus op mijn eigen verslaving gedrukt te worden en verbaasd en trots tegelijk dat zoonlief kennelijk wel al begrijpt wat onderhandelen is en hoe een deal tot stand komt. Onze kleine ondernemer in de dop. De banaan is weliswaar niet veroberd, daarentegen heeft ie wel een lekker desem notenrozijnenboterham met boter (!) gegeten, het brood met liefde gebakken door Granny's Homebakery!

En als je nu dacht aan het begin van dit verhaal dat ik mij in een of ander louche zaakje had gedompeld, laat ik je dan uit die droom helpen. Ik houd best van een avontuurlijk momentje maar ik sluit geen deals met vreemde kerels.

Haha, het idee alleen al. Maar ik maakte vandaag wel de beste deal ooit!

Fijn weekend nog.

Liefs
Charlotte alias Mara Vé

ps-je van zoonlief: het is een i-pad hè mam, geen tablet!. Zucht.