Waarin? Vraag je je misschien af. Nou, in alles geen zin. ’s Ochtends vol met plannen en ’s middags de knopen afhangen. Ik moet zeggen, ik sta ook wel echt vroeg op en ben ook heel vroeg op de dag al actief, misschien dat ik daarom het ’s middags al een klein “geen-zin-in-dipje” heb. En ik merk ook, terwijl ik dit stukje wil schrijven, dat ik dáár zelfs geen zin in heb, het schrijven dan hè. Ik doe het toch, eenvoudigweg om uit mijn comfortzone te kruipen. Bewust heb ik mijn Word-programma geopend omdat ik dit van mij af moet schrijven. Twee wandelingen heb ik vandaag al gemaakt, tussen de buien door, om mijn zinnen op iets anders te krijgen en om talloze appjes die je krijgt te omzeilen. Ik zet het uit. Uit uit uit! Maar…niks….werkt…. Dan ga ik maar weer iets lekkers snoepen, wat echt absoluut niets voor mij is*. En ik doe dit want, pas op daar komt het; …ik verveeheel mij! Huh? Watte? Jij? Ga Weg. Ja, maar niet echt. Ik verveel mij niet echt maar ik heb nu ook geen animo om iets op te pakken en te doen. Dan ben ik bezig met de tekst voor mijn boek te schrijven en dan speur ik weer dat zeurderige stemmetje (ik noem haar Miep) wat ik altijd met mij meezeul. Waardoor ik mij laat afleiden en/of ontmoedigen. Want, zegt die Miep dan; ‘is dit niet al eens geschreven, al gezegd of beweerd? Of iets vergelijkbaars?’ ‘Ja vast’ denk ik dan en ik wil uiteraard geen copy/paste van iemand zijn, zoals ik bij zoveel teksten zie die langskomen op internet. Je wilt origineel zijn maar het is het beste als hetgeen je schrijft ook ECHT JOUW EIGEN energie uitstraalt, jouw spreektaal is en niet iets overgenomen uit boek, tijdschrift of van iemand- of iets anders.
Enfin, ik lach er maar mee. Moet men ook zelfweten en als het een ander wel aanspreekt die niet, of minder kritisch is dan dat ik ben, is dat ook oké. Wat ik helaas zie is dat dit heel veel gebeurt. Net als bloggen overigens, je kunt geen FB of Insta meer openslaan of de Blog-Pagina’s van mama’s, sporters, gezondheidsgoeroes en noem maar op vliegen je om de oren. Het is haast of dat alleen nog maar je vrienden zijn en niet je eigen vrienden. Reclames en gesponsorde pagina’s krijgen volgens een algoritme, dat dit voor mij bepaalt, wat voorrang krijgt op mijn eigen vrienden- en kennissenkring en eigenlijk vind ik dat best asociaal. Maar hee, is oké. Doe niet meer mee.
En nu…ik ben nog steeds aan het werk, het is al ruim 1800 uur geweest en krijg ik het ene berichtje na het andere binnen. Activiteit zus, vergadering zo, avondje theater zus, evenementje zo…..ja hoor. De zomer is weer in aantocht en de agenda staat, NU AL, overvol met van alles. En ik denk…’ik heb hier allemaal geen zin meer in. Waarom? Waarom moet ik hieraan meedoen? Om leuk gevonden te worden. Om niks te missen? Om gezien te worden? Om mij “belangrijk” te voelen?’ Want dat vraag ik mij echt af! Waarom doen mensen dit? Waarom doe ik mijzelf dit aan? Goeie vraag. Andere blog, nu even niet.
Of heeft u het antwoord? Het voordeel van Covid-19 noemde men dat men tot bezinning kwam en dat men erachter kwam dat niks moet. Dat het ook fijn was om eens thuis te zijn. Tot zover de bezinning, getuige de vele evenementen die mijn INBOX ingolven. Zelfs een dagje vrij moet volgepropt worden. Wat is dit toch mensen? The Fear of Missing out nog steeds? Ik weet in ieder geval wel; ik ga strepen. Want op het moment dat ik met tegenzin iets moet gaan doen heb ik de zin van het leven duidelijk gemist. Ha, heerlijk, dit lucht op, ga nog snel even wat dingetjes doen, echt zin in…
Fijne avond nog, lieve fans.
Liefs Charlotte.
* in het kader van mijn leefstijl dat ik nastreef past snoepen niet echt in het rijtje!
Reactie plaatsen
Reacties
❤️