Je weet inmiddels wel dat ik een fervent krantlezer ben. Of in ieder geval, ik lees hem globaal, enkele artikelen met iets meer aandacht en, op de sportpagina na, helemaal. De krant met veel aandacht lezen is een beetje tijdrovend werkje, eigenlijk ook best deprimerend ben ik inmiddels al wijzer geworden en aan tijd laakt het af en toe wel eens. En ook weer niet om eerlijk te zijn.
Werk, tijd, geen tijd, ja wat nou?
Misschien lees ik de krant juist omdat ik teveel tijd heb en dan vind ik weer tijdens het lezen ervan dat ik er eigenlijk geen tijd voor heb want er is nog zoveel te doen. Ja kan het nog ingewikkelder, ik hoor het je denken. Druk? Ja, want ditjes en datjes en er moet nog een blog geschreven en hier en daar een beetje gewerkt worden etc. Enfin. Het gebruikelijke.
Werken is overigens een groot woord. Mijn vrijheid hoef ik gelukkig niet op te offeren voor een werkgever, ha, allang niet meer. Ik ben een ZZP-er zoals ze dat zo mooi noemen en kan, o luxe mij, de tijd zelf indelen. En ooit, echt, ooit was ik de trotse eigenaar van een overvolle bak discipline. Maar ja…je wordt ouder, je krijgt nog even een kind (gelukkig maar en toch heel ingrijpend) en je wordt kritischer en opstandiger, met soms een vleugje zelfbeklag (eigenlijk doelloos), je raakt in een soort overgang die met meer heeft te maken dan alleen het uitblijven van. Je hersenen worden een prutje, je hebt ineens last van hoofdpijn aanvallen, je wordt gauwer moe en boos. Je voelt je ineens een beetje verloren. En helaas, ik moet toegeven, heb ik de tijd (daar is ie weer) om mij verloren te voelen. Het meest confronterende eraan? Dat ik de dosis discipline tegenwoordig mis, de ooit zo volle maar nu uitgeputte bron bij mezelf, om mij ook maar enigszins te vermannen, te vervrouwen, dorie, genderneutraal gezegd; bijeen te rapen. Ik ben ook cynischer geworden. En daar wil ik vanaf. Ik vind mijn blogs ook wel wat donker eerlijk gezegd.
Oh My:
En zie, door het lezen van die verdomde krant, dat media hulpstuk ben ik toch een beetje tot een inzicht gekomen. Eerst was het een : ‘oh, herkenbaar dit’, dat overging in ‘hè, wat bizar dit, erg herkenbaar’ naar ‘Getver!!!!! Ik had die vriendin wel kunnen zijn!!!!!!!!!!!!!! (x1000)’.
Wat is het geval? Er staat iedere vrijdag een columniste in ‘De Limburger’ die een stukje schrijft over haar dagelijkse leven. Vergelijkbaar met wat ik ook doe in mijn blogs, alleen zij krijgt er voor betaald, minuscuul verschilletje, en ik niet. Niet noemenswaardig maar toch een detail.
De columniste en haar vriendin:
Zij schreef afgelopen vrijdag over haar lunchafspraak met haar vriendin. Het begint al bij de deur van de bistro waarbij de vriendin demonstratief blijft staan om de QR code te tonen, nadat de uitbater heeft gezegd, ‘loop maar door hoor’. Dat zou ik niet doen , demonstratief blijven staan en eisen dat ze scannen, ik zou inderdaad doorlopen. Maar de vriendin van de schrijfster vond het nogal een ding, namelijk de plicht van de horeca-uitbater. De columniste ruikt alleen de friet, de vriendin wil gescand worden. Goed, tot zover. Nog niet herkenbaar. Ik zou mij alleen verbazen over de niet-scan modus maar lig er niet wakker van en doe er ook niet moeilijk over. Vrijheid-blijheid. So far, so good, geen gelijkenis. Ik lees vrolijk verder….
Na lang wachten kunnen ze eindelijk plaatsnemen aan een tafeltje en dan schiet de vriendin van de schrijfster los: Ze klaagt werkelijk over alles: ik citeer: “de toekomst van de kinderen naar aanleiding van het klimaat. Dat generatie X (hoor ik dus ook bij, geboren tussen 1960 en 1980) in de beste tijd ever zijn opgegroeid, dat het nooit meer beter wordt (hmmm) wereldwijde verwoestingen, een Trump die misschien wel weer opnieuw gekozen wordt en hoe mensen het in hun hoofd haalden daarop te stemmen, Rutte kwam aan bod” Even kijken wat nog meer: “ongelijkheid, ontbossing, opwarming van de aarde, de op handen zijnde zondvloed, zorginfarcten, antivaxxers, de ene na de andere pandemie”. Enzovoorts enzovoorts……..
Het licht:
En toen was er een oorverdovende stilte in mij hoofd (nouja, op mijn tinitus na dan). Het trof mij als de bliksem en ik heb tot vandaag de tijd (is ie weer) nodig gehad om mij van die treffer te herstellen. IK WAS DIE VRIENDIN. Niet letterlijk, want ik ken de schrijfster niet persoonlijk maar dit stuk had zo een vriendin van mij over mij kunnen schrijven. En dat was even slikken. Het gezeur over van alles en nog wat. “VRESELIJK” dacht ik. Goed, ik kots niet over al die onderwerpen want sommige laat ik braaf in hun eigen sop gaarkoken, anti-vaxxers zijn daar één voorbeeld van maar toch……..Schrijnend dit. Het spijt mij echt om dit te zeggen maar zonder te overdrijven, het heeft mij totaal omver geblazen. Ik schrijf dit blog om de wanorde in mijn hoofd een plek te geven. Geen podium, maar een plek! Omdat ik anders totaal doordraai. En dan kom ik nu tot het inzicht dat ik mijzelf eigenlijk maar meer en meer aan het vergiftigen ben met mijn hang naar klagen. Slachtoffers zijn er immers meer dan genoeg.
Ik ben precies zo! Zo erg:
Ik beklaag mij niet, maar ik klaag. Over dat ik klaag, dat ik de strot vol heb van wegmisbruikers, mensen die mij de les willen lezen, over de gevaren van een vaccin en ik een gevaar ben voor ongevaccineerden, hoe mensen als een blad aan de boom kunnen omslaan als ze ineens een iets belangrijkere baan krijgen en zich meer gaan aanstellen, dat ik zie dat er mensen zijn die boven hun kunnen iets ondernemen en eraan onder doorgaan. Dat men niet wil inzien dat het niet belangrijk is om naar de buitenwereld toe interessant te doen. Maar dat je innerlijk ertoe doet maar dat zelfs bij 70-plussers nog vaak de opmerking komt, “mijn God , hoe ziet die eruit!” Ja so what!!! Laat de mensen toch denk ik dan. Zolang ze mijn neus niet te zeer prikkelen (want geur is een zwaar ontwikkeld zintuig bij mij) is het leven en laten leven. Maar ondertussen ben ik precies zoals zij. Net zo’n galspuier en het ergste van alles, de liefste persoon die dit alles dagelijks moet aanhoren hoort het zich vol geduld aan. Behalve dan als hij er echt genoeg van heeft: dan zegt hij: Man, leef, geniet, hou toch eens op met je druk maken over anderen en wat anderen vinden, zeggen, doen etc. Wat kan het jou schelen! Leef je leven, ga, doe, verbaas jezelf eens.
Tijd voor wat meer mij:
En dat besluit heb ik vandaag genomen. Het is klaar met de krant en zijn verschrikkelijke berichten van wat de mensheid zichzelf en de natuur aandoet. Het is klaar met mij druk te maken over anderen. Want de wereld draait door, letterlijk en figuurlijk, ook zonder mij. De mensen zijn zich onderling de kop gek aan 't maken. De een gunt de ander niks meer en noem maar op. (in dat laatste herken ik mijzelf overigens niet) Het is klaar om te malen of mijn zoontje zich wel redt. Tuurlijk, zolang wij vinger aan de pols houden redt hij zich wel. Als ik nu ga sippeneuren dan kan ik niet fatsoenlijk met de opvoeding bezig zijn. Kom, toon ballen en zorg dat hij zijn leven voor elkaar kan boksen. Helaas kunnen wij niet voor eeuwig erbij zijn om ervoor te zorgen dat ze zich over 50 jaar niet de koppen inslaan voor vers water of een droog stukje land om op te wonen. Het enige dat ik voor die generatie kan doen is mij nu druk maken en bezig houden met zo zuinig mogelijk om te gaan met onze energie, het water, klimaat vriendelijk in te kopen etcetera. Ik ben er immers nu, in het heden. En ik kan alleen nu al een verschil maken want morgen kan het leven heel anders zijn. Maar ik ga mij ook meer druk maken over mijzelf. Want er is nog een hele hoop werk te doen. Op alle fronten. Ik ga maar eens leven. Lijkt mij leuk.
Fijne dag nog,
Liefs
Charlotte.
Reactie plaatsen
Reacties